Πέπλο σκότους στο οποίο δεν φώλιασαν εκδικητικές άρρωστες νυχτερίδες αλλά εκτός τόπου και χρόνου κομματικές σκοπιμότητες σκέπασε την Κίνα την πιο δύσκολη στιγμή, και έτσι ευνοήθηκε η διάδοση του κορονοϊού του Γουχάν!
Σε καταγγελία ότι η κινεζική νομενκλατούρα για πολιτικούς λόγους αποσιώπησε την έκταση του φαινομένου σε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο και ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο συνετέλεσε στην εξάπλωση της επιδημίας προβαίνει η εφημερίδα La Repubblica, χρησιμοποιώντας μάλιστα και τον μαφιόζικο όρο «ομερτά» που δηλώνει υποταγή στον προϊστάμενο της εγκληματικής φαμίλιας.
Το ιταλικό φύλλο γράφει ότι λίγο πριν από την κινεζική Πρωτοχρονιά, συγκεκριμένα από τις 10 μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, η κομμουνιστική ηγεσία προτίμησε να μη διαταράξει την επιβεβλημένη από την ίδια «γραμμή σταθερότητας» και αποσιώπησε επιστημονικά στοιχεία για τον ιό. Ο λαός αναγκάστηκε να υποταχθεί στην κομματική διαταγή, αγνοώντας τα πάντα.
Στο δεκαήμερο αυτό η επιδημία ήταν εν εξελίξει, οι επιστήμονες είχαν εντοπίσει τη φύση του ιού, ωστόσο οι τοπικοί αξιωματούχοι συνέχισαν τη δουλειά τους σαν να μη συμβαίνει τίποτε, μόνο και μόνο για να μη διαταραχθούν οι φιέστες του Σι Τζινπίνγκ για το Νέο Ετος. Ετσι «ήρθε αργά η καραντίνα».
Σε σύγκριση με το 2003 και με την επιδημία του SARS (για τη διαχείριση της οποίας οι Κινέζοι είχαν επαινεθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας [ΠΟΥ]) «η κινεζική επιστήμη έχει κάνει τεράστια βήματα» λέει η ιταλική εφημερίδα. Στις 10 Ιανουαρίου, έναν μήνα μετά την πρώτη πνευμονία, τα εργαστήρια του Πεκίνου είχαν ήδη απομονώσει τον κορονοϊό και είχαν ενημερώσει τον ΠΟΥ για το γενετικό προφίλ του. Στο Γουχάν όμως οι θάνατοι προκάλεσαν φόβο. Οι μάσκες εξαντλήθηκαν. Αλλά οι αρχές επέλεξαν «γραμμή σταθερότητας». Οσοι διαφώνησαν με το σιωπητήριο «συνελήφθησαν σαν διαδοσίες και συκοφάντες».
Οι πολυπληθείς δεξιώσεις που έγιναν στο Γουχάν δεν είχαν καμία υγειονομική ομπρέλα προστασίας. Ενόψει της Πρωτοχρονιάς της 25ης Ιανουαρίου διανεμήθηκαν δωρεάν εισιτήρια για διάφορες εκδηλώσεις, έγιναν συμπόσια, και ο κόσμος σχημάτισε την εντύπωση ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχον. Δεν ήταν.
Ατυχώς, ακριβώς τότε, πέντε εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από το Γουχάν για να γιορτάσουν στα χωριά τους τις ημέρες των διακοπών. Η διασπορά του ιού εξασφαλίστηκε.
«Το μεγάλο αφεντικό μίλησε», λένε οι Ιταλοί, «μόλις τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου, δέκα ημέρες μετά την ταυτοποίηση του ιού. Τότε ο Σι ανέφερε πρώτη φορά τη λέξη επιδημία. Και ύστερα από τρεις ημέρες επιβλήθηκε η καραντίνα σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους».
Οσον αφορά τις πολιτικές ευθύνες για την κακή ενημέρωση των πολιτών, τα κομματικά Μέσα ενοχοποίησαν τοπικούς παράγοντες: τον δήμαρχο και τον διοικητή της περιφέρειας. Οι δύο αξιωματούχοι αμύνθηκαν με το επιχείρημα ότι «κατά τον νόμο, μόνο η κεντρική κυβέρνηση μπορεί να δηλώσει έκτακτη ανάγκη για ζητήματα δημόσιας υγείας» – και αυτό το Πεκίνο το έπραξε πολύ καθυστερημένα, στις 20 Ιανουαρίου.
Η αλληλουχία των γεγονότων (της πολιτικής απραξίας) δείχνει ότι εφόσον το «κέντρο» δεν επιθυμεί να δράσει, δεν είναι δυνατόν να διαφωνήσει η «περιφέρεια», να σπάσει δηλαδή την ενδεδειγμένη και καθ’ υπόδειξιν «αρμονία» που υποτίθεται ότι διέπει την καθημερινότητα. Τώρα, βέβαια, «η προπαγάνδα αναδεικνύει τα θαύματα του κόμματος και του κινεζικού συστήματος: την καραντίνα, το νοσοκομείο που χτίστηκε σε δέκα ημέρες, κ.λπ.» γράφει η Repubblica.
Και αναρωτιέται: «Τι, αλήθεια, θα συνέβαινε, αν το καθεστώς ήταν ακόμη πιο αργό στις αντιδράσεις του…»