Η Κίνα την 1η Ιουλίου θα γιορτάσει τα 100 χρόνια ζωής του Κομμουνιστικού Κόμματος που το 1949 νίκησε στον εμφύλιο πόλεμο και κατέλαβε την εξουσία. Οι κεντρικές εκδηλώσεις θα γίνουν στην πολυσήμαντη πλατεία Τιενανμέν και θα είναι λαμπρές. Το πώς και το γιατί όσον αφορά τη συγκεκριμένη ημερομηνία τα εξηγεί λεπτομερώς η Corriere della Sera σε σχετικό κείμενό της, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για παρεξήγηση. Η 1η Ιουλίου είναι αθώα, κακώς συσχετίστηκε με το ΚΚΚ.
Ο εφετινός… ολοστρόγγυλος εορτασμός βρίσκει τους Κινέζους γενικώς σε καλύτερη κατάσταση από τα προηγούμενα χρόνια, την κοινωνία τους –πάλι γενικώς– να είναι μέσα στα προκαθορισμένα από το κόμμα επίπεδα ευημερίας, ωστόσο εξαιτίας των ταξικών διαφορών να υφίστανται… ειδικώς τα βάσανα από τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες.
Ετσι οι πιο πρόσφατες καταγραφές (έκθεση περί παγκοσμίου πλούτου, από την Crédit Suisse) δείχνουν ότι κάπου 600 εκατομμύρια Κινέζοι ζουν με 1.000 γουάν μηνιαίο εισόδημα (περί τα 130 ευρώ), ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν 10 εκατομμύρια εκατομμυριούχοι που αναμένουν κιόλας αύξηση του πλούτου τους τα επόμενα χρόνια.
Τέτοια παράλογα «σοσιαλιστικά», μόνο με κομμουνιστικά εργαλεία ανάλυσης γίνονται κατανοητά στις μάζες. Κατά τας γραφάς λοιπόν, ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται και μέσα στον σοσιαλισμό ώσπου να ηττηθεί και ο τελευταίος εκπρόσωπος της αστικής τάξης. Ε, αφού έπειτα από 72 έτη στην Κίνα οι αστοί πολλαπλασιάστηκαν αντί να εξαφανιστούν, μάλλον θα έχασαν τον ταξικό πόλεμο οι εργάτες. Τότε όμως τι ακριβώς γιορτάζει το κυβερνών (χωρίς τον φόβο αντιπάλου) κομμουνιστικό κόμμα; Μα, τη νέα αστική τάξη που δημιούργησε και η οποία διαπλέκεται και θα αβγαταίνει μαζί του στον αιώνα των αιώνων.
Για να επιστρέψουμε στην ιστορία της γιορτής, στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι την 1η Ιουλίου πριν από εκατό χρόνια δεν συνέβη τίποτα άξιο λόγου στην Απω Ανατολή. Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΚΚΚ είχε ξεκινήσει στις 23 Ιουλίου 1921 σε ένα διώροφο αστικό κτίριο της γαλλικής συνοικίας της Σαγκάης (το ακίνητο αυτό από το 1952 είναι κομματικό μουσείο). Το μόνο που δεν θυμόταν ο Μάο όταν η επανάστασή του επικράτησε και ιδρύθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία ήταν πότε ακριβώς είχε γίνει το πρώτο κομματικό συνέδριο. Αορίστως κάτι του θύμιζε καλοκαίρι, μπορεί και τον Ιούλιο. Ετσι γεννήθηκε η επετειακή 1η Ιουλίου.
Μετά το καπιταλιστικό άνοιγμα του Ντενγκ Σιάο-πινγκ, ο κινέζος τουρίστας στη Σαγκάη, λέει η Corriere, απαξιώνει να επισκεφθεί το κομματικό σπίτι, προτιμώντας ένα ξεφάντωμα στην τοπική Disney. «Το 2017 ωστόσο, μετά το 19ο Συνέδριο που έδωσε στον Σι Τζινπίνγκ την ευκαιρία να παραμείνει γενικός γραμματέας και πρόεδρος της χώρας, ο ίδιος ο Σι, σαν άλλος Μάο, οδήγησε τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου στο μικρό σπίτι της Σαγκάης για να επαναλάβουν τον όρκο πίστης στο κόμμα». Να διατρανώσουν τη βούληση για υποταγή στις κομματικές γραμμές, για σκληρή πειθαρχία στις αποφάσεις, για μυστικοπάθεια και προσωπικές θυσίες ώστε τα 10 εκατομμύρια εκατομμυριούχων να γίνουν… 16 όταν η χώρα θα έχει, ας πούμε, δύο δισεκατομμύρια ψυχές πληθυσμό.
Στο τραπέζι του Μάο
Στο τραπέζι του πρώτου κομματικού συνεδρίου είχαν καθίσει δίπλα στον Μάο ηγέτες του κόμματος που είχαν τραγική κατάληξη με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο λέει η Corriere.
O Χε Σουχένγκ (1877-1935) σκοτώθηκε στον ανταρτοπόλεμο. Ο Τσεν Τανγκλού (1896-1943) εκτελέστηκε για προδοσία. Ο Γουάνγκ Τζινμέι έφυγε για τη Σοβιετική Ενωση και πέθανε εκεί ασθενής το 1925, έναν χρόνο μετά τον Λένιν. Από τους εθνικιστές του Κουόμιτανγκ σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου οι Ντενγκ Ενμίνγκ και Λι Χαντζούν. Ο Λι Ντα βασανίστηκε μέχρι θανάτου από τους συντρόφους του κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Ο Ζανγκ Γκουοτάο έφυγε στον Καναδά. Ο Τσεν Γκονγκμπό τουφεκίστηκε. Ο Ζου Φοχάι πέθανε στη φυλακή.