Το Belt and Road «δίνει και παίρνει» αριστερά και δεξιά στον κόσμο, αλλά στα ενδότερα της Κίνας του εξωστρεφούς καπιταλισμού υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με… αέρα: κάθε ημέρα που περνάει, κάθε ένας από αυτούς πρέπει να τα βολέψει με ένα δολάριο παρά κάτι (έτσι ορίζουν εκεί τη φτώχεια).
Αυτοί οι φτωχοί Κινέζοι τα έξοδά τους τα μετρούν σε κέρματα του γουάν φυσικά, αλλά το ασθενέστερο νόμισμα δεν διασφαλίζει ότι στο στομάχι τους θα καταλήξει περισσότερο φαΐ. Εξάλλου τρέφονται από τα προϊόντα της πρωτόγονης οικονομίας: με ό,τι παράγουν, δηλαδή, τα ζώα τους και η γη τους.
Με τη… μινιμαλιστική αριθμητική της δικής μας δημογραφίας, αυτοί οι φουκαράδες δεν είναι λίγοι, είναι τρεις Ελλάδες κόσμος, τριάντα εκατομμύρια ψυχές. Ομως για την κινεζική δημογραφία είναι ελάχιστοι. Βέβαια, δεν είναι χαν. Δηλαδή δεν ανήκουν στην κυρίαρχη εθνότητα των Κινέζων, είναι μειονοτικοί: Ουιγούροι, Θιβετιανοί, Γι, Χουέι, κ.ά. – κάποιοι από αυτούς μουσουλμάνοι.
Ζουν σε ακραίες επαρχίες της αχανούς χώρας, στα πιο απομονωμένα και υπανάπτυκτα τμήματά τους. Οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητές τους δεν απέχουν απλώς από τον δυτικό τρόπο ζωής, σε πολλές περιπτώσεις βρίσκονται και σε πλήρη αναντιστοιχία με την κινεζική καθημερινότητα, την κοινωνική, την πολιτισμική, την οικονομική.
Το Πεκίνο δηλώνει (και με καμάρι προς τη Δύση) ότι δεν τους εγκαταλείπει, παρ’ ότι η επιβράδυνση της ανάπτυξης είναι γεγονός για τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, και η φροντίδα τους κοστίζει. Τα σχέδια του ΚΚΚ θυμίζουν τις μεγαλεπήβολες μαοϊκές προσπάθειες του παρελθόντος, αν και σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον.
Οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ασχολούνται μαζί τους επειδή το «αδιάκοπο και φιλόδοξο» πρόγραμμα του καθεστώτος «για την εξάλειψη της φτώχειας» μέχρι το 2020 κρίνεται σκληρό, αφού προβλέπει αναγκαστικές μαζικές μετακινήσεις των πάμφτωχων πληθυσμών από τις αγροτικές κοινότητές τους προς το αστικό περιβάλλον – ή, τέλος πάντων, όσο γίνεται πλησιέστερα σε αυτό.
Εξυπακούεται ότι στους χωριάτες δεν αρέσει η ιδέα, αλλά το Πεκίνο είναι αποφασισμένο να κωφεύσει σε κάθε αντίρρηση. Πρέπει να αστικοποιηθούν. Εξάλλου ο προϋπολογισμός επανεγκατάστασής τους κοστίζει 1,5 δισ. δολάρια.
Αν και το ιστορικό Μεγάλο Αλμα της δεκαετίας του ’50 ανήκει στον Μάο, το τωρινό «μεγάλο άλμα» των επιγόνων του Ντεγκ μιμείται τον ζήλο του. Ωστόσο προσκρούει στον συναισθηματισμό των αγροτών οι οποίοι ανησυχούν για τα οικόσιτα ζώα που χάνουν, για τα κοτόπουλα και τα γουρούνια τους, και κυρίως για τη γη τους.
Τα νέα καταλύματά τους είναι διαμερίσματα σε εξαώροφα κτίρια χωρίς ανελκυστήρα, γράφει η Λούσι Χόρνμπι στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, αλλά γεμάτα συνθήματα με κόκκινο χρώμα: «Ακούστε το κόμμα», «Αφήστε τα βουνά για να επιταχύνετε την ευημερία», «Δημιουργήστε το καινούργιο σας σπίτι».
Σε ειδικά σχολεία θα εκπαιδευθούν οι πρώην χωρικοί πάνω σε ένα επάγγελμα πόλης. Πρόκειται όντως για ένα άλμα «από την πρωτόγονη κοινωνία». Οι ιθύνοντες του καθεστώτος συμπληρώνουν το παραπάνω σύνθημα με τη φράση «μέχρι τον σοσιαλισμό», αλλά αυτό το τελευταίο είναι μια άλλη ιστορία. Πονεμένη βέβαια, αλλά ίσως αδιάφορη για τους μειονοτικούς – αυτοί δηλώνουν ότι ανησυχούν για τον «πολιτισμό τους που θα χαθεί»…