Το ταξίδι στον Αρη και η μόνιμη διαμονή στη Σελήνη, δύο τεράστιοι άθλοι που ελπίζουν οι επιστήμονες να υλοποιήσουν την επόμενη 20ετία, εκτός από περίπλοκα τεχνικά προβλήματα, αποτελούν και μια αρχιτεκτονική πρόκληση.
Μια ομάδα ανθρώπων πρέπει να ζήσει για μήνες ή χρόνια σε έναν πολύ περιορισμένο χώρο. Κανένας δεν θα μπορεί να βγει, οι πόροι είναι λιγοστοί και μετρημένοι και οι συγκάτοικοι προκαθορισμένοι. Η μονοτονία και η κακή διάθεση είναι τα μικρότερα προβλήματα σε ένα τέτοιο χώρο.
Δύο δανοί αρχιτέκτονες, ο Καρλ Γιόχαν Σόρενσεν και ο Σεμπάστιαν Αριστοτέλις, 24 και 26 ετών, προετοιμάζονται από τώρα για την εποχή που τα ταξίδια στο Διάστημα θα είναι όλο και πιο συχνά. Ετσι, αναζητούν τρόπους για το πώς μπορούν να ζήσουν οι έποικοι στη Σελήνη και σε άλλους πλανήτες σε ένα περιβάλλον ευχάριστο.
Οι δύο νεαροί αρχιτέκτονες συνεργάζονται με δημόσιους φορείς στη Δανία, αλλά και ιδιώτες χρηματοδότες, για να δοκιμάσουν την πρότασή τους στην Γροιλανδία, ένα από τα πιο αφιλόξενα μέρη του πλανήτη μας, αλλά με συνθήκες που προσομοιάζουν με αυτές πέρα από τη Γη. Η ομάδα τους, που αποτελείται από μηχανικούς, σχεδιαστές, προγραμματιστές και άλλες ειδικότητες, δοκίμασε μια βάση στο Μοριουσάκ στη βόρεια Γροιλανδία.
Εκεί, στους -30 βαθμούς Κελσίου, ο Σόρενσεν και ο Αριστοτέλις επέλεξαν να μείνουν για τρεις μήνες, με «παρέα» τις πολικές αρκούδες και τους θυελλώδεις ανέμους.
Η απομόνωση δεν τους είναι ξένη. Στα φοιτητικά τους χρόνια είχαν περάσει δύο εβδομάδες στην έρημο του Γουάντι Ρουμ στην Ιορδανία, η οποία μοιάζει αρκετά με τον Αρη. Αν και στην αρχή το περιβάλλον ήταν κουραστικό, γρήγορα συνήθισαν στη μονοτονία της ζωής σε απομόνωση και το κόκκινο χρώμα. Η Γροιλανδία είναι, όμως, άλλου τύπου πρόκληση.
Για να σπάσουν το μονότονο περιβάλλον, οι δύο αρχιτέκτονες χρησιμοποίησαν τεχνητό φωτισμό που μιμείται τον ήλιο, όπως τον βλέπουμε μέσα στην ημέρα από τη Γη. Ακόμη περισσότερο προσπάθησαν να φτιάξουν ένα σύστημα που μιμείται τις αλλαγές του καιρού, με καλοκαιρία και κακοκαιρία, ώστε να έχουν οι ένοικοι της βάσης την ψευδαίσθηση των μεταβολών, μαζί με ήχους που διακριτικά υπενθυμίζουν τις μεταβολές.
Οπως λένε οι αρχιτέκτονες, θα κάνει καλό στους ταξιδιώτες του μέλλοντος να μπορούν να χωρίζουν τη ζωή τους σε «κεφάλαια». Οι φυσικές εναλλαγές που βιώνουμε δίνουν ρυθμό στη ζωή μας, «αλλιώς διαλυόμαστε», εξηγούν.
Φρόντισαν ακόμη να δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο μέσα στη βάση για τους ενοίκους. Με τη λογική του ιαπωνικού οριγκάμι, η βάση είναι φτιαγμένη από μικρότερους χώρους που ξεδιπλώνουν και δίνουν σε κάθε ένοικο χωριστό «δωμάτιο», πέρα από τους κοινόχρηστους χώρους.
Μέσα στη βάση υπάρχει μάλιστα και μια μικρή καλλιέργεια φυκιών που μετατρέπουν το διοξείδιο του άνθρακα σε οξυγόνο και δίνουν λίγο χρώμα στο περιβάλλον.
Αν και τα προβλήματα δεν εξαντλούνται στους προσωπικούς χώρους και τη διατροφή, προσπάθειες όπως αυτή δείχνουν ότι τα ψυχολογικά εμπόδια της ζωής σε ένα κλειστό χώρο είναι εκείνα που πρέπει να λυθούν πρώτα. Και μάλιστα, να λυθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί απλώς οι αστροναύτες δεν μπορούν να ανοίξουν την πόρτα για μια αμέριμνη βόλτα.