«Ενα θρίλερ είναι η ζωή χωρίς τα ανιαρά μέρη της», υποστήριξε αφοριστικά ο Νταν Μπράουν ενώ ο Κεν Φόλετ, περισσότερο κατατοπιστικός, προσέφερε στο κοινό τις βασικές αρχές που πρέπει να τηρούν όλοι όσοι φιλοδοξούν να γίνουν οι επόμενοι μπεστσελερίστες του κόσμου τούτου, οι οποίοι θα πρέπει, πρωτίστως να μπορούν να διεγείρουν το ενδιαφέρον, τη φαντασία και τα συναισθήματα των αναγνωστών, να είναι ικανοί, με λίγα λόγια, να τους μαγεύουν. «Για να λειτουργήσει σωστά ένα βιβλίο είναι απαραίτητες 60 ή 70 εντυπωσιακές σκηνές, με δραματικό αντίκτυπο. Πρέπει πάντα να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα η ένταση του αναγνώστη», υποστήριξε.
Αδιαμφισβήτητα και οι δύο συγγραφείς έχουν αποδείξει πως γνωρίζουν πολύ καλά πώς να δημιουργούν πλοκές που κόβουν την ανάσα. Αλλά έως σήμερα κανένας δεν είχε σκεφτεί να τους ανεβάσει μαζί πάνω στην ίδια σκηνή, ως δύο αστέρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τελικά οι δύο άνδρες έπρεπε να μεταβούν στο παγωμένο Όσλο ώστε να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να ανταλλάξουν τις απόψεις τους ενώπιον εκατοντάδων ανθρώπων.
Είχε προηγηθεί μια φευγαλέα συνάντησή τους, στις αρχές του περασμένου μήνα, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης. Την προηγούμενη εβδομάδα, ωστόσο, βρέθηκαν μαζί στο πάλκο του Sentrum Center, στην καρδιά της παγωμένης νορβηγικής πρωτεύουσας. Στη Νορβηγία τα τελευταία τους μυθιστορήματα, το «Origin» του Μπράουν και το «Ο Στύλος της Φωτιάς» του Φόλετ που μόλις κυκλοφόρησαν, βρίσκονται στις πρώτες θέσεις μεταξύ των βιβλίων με τις περισσότερες πωλήσεις. Το ίδιο συμβαίνει, φυσικά, και σε άλλες χώρες ενώ στην Ελλάδα τα νέα έργα αυτών των γιγάντων της παγκόσμιας (εύληπτης) λογοτεχνίας αναμένονται έως το τέλος του έτους.
Ο Νταν Μπράουν υπογράφει ακόμα ένα κεφάλαιο της πολυκύμαντης ζωής του Ρόμπερτ Λάνγκντον, του διάσημου, πλέον, καθηγητή Συμβολολογίας και Θρησκευτικής Εικονολογίας που στην μεγάλη οθόνη υποδύεται ο Τομ Χανκς ενώ ο Φόλετ αφηγείται τη μάχη ανάμεσα σε καθολικούς και προτεστάντες στην Αγγλία του 16ου αιώνα, ολοκληρώνοντας, έτσι, την άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με τους «Στυλοβάτες της Γης» και συνεχίστηκε με το «Ενας Κόσμος Χωρίς Τέλος».
Από τον Σαίξπηρ στον Τζέιμς Μποντ
Πρώτος στη σκηνή ανέβηκε ο Φόλετ ο οποίος θέλησε να μιλήσει για τα εφηβικά του χρόνια, να πει την ιστορία ενός νεαρού που μεγάλωσε σε μια οικογένεια που ακολουθούσε τις διδαχές μιας προτεσταντικής αίρεσης για την οποία η λέξη «ευχαρίστηση» ήταν απαγορευμένη. «Από μικρό παιδί πήγαινα στη βιβλιοθήκη για να διαβάζω. Και εκεί ανακάλυψα τον Σαίξπηρ. Χανόμουν μέσα στις ιστορίες του. Και είναι αυτό που πρέπει να μας προσφέρει η λογοτεχνία, μια εμπειρία εγκατάλειψης», προσδιόρισε ο Φόλετ. Και έφερε δύο παραδείγματα. Το πρώτο είναι ο Στίβεν Κινγκ: «Μας κάνει να αισθανθούμε τόσο έντονα τον φόβο που αφότου τον διαβάσουμε μας έρχεται φυσιολογικά να πάμε να ελέγξουμε εάν έχουμε κλείσει καλά τις πόρτες».
Το άλλο παράδειγμα είναι ο Ιαν Φλέμινγκ. «Ο πρωταγωνιστής του καινούργιου μου βιβλίου είναι ο Νεντ Γουίλαρντ, ένα είδος 007 του 16ου αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι πάντα θαύμαζα τον Τζέιμς Μποντ. Θα ήθελα να του μοιάζω αλλά δεν είμαι αρκετά ψηλός και δεν έχω γαλάζια μάτια», είπε, αστειευόμενος, για να επισημάνει αμέσως μετά πως «στα βιβλία του Φλέμινγκ ξέρεις από την αρχή τι θα κάνει ο Μποντ, με ποια θα πέσει στο κρεβάτι, αλλά η ένταση δεν μειώνεται ποτέ». Ο γεννημένος το 1949 στο Κάρντιφ της Ουαλίας συγγραφέας ολοκλήρωσε την παρέμβασή του, μιλώντας για την κατάπληξη: «μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους στα βιβλιοπωλεία, να τους βλέπω να παίρνουν στα χέρια τους ένα βιβλίο. Τους κοιτάω και διερωτώμαι τι περιμένουν: την κατάπληξη, είναι η απάντηση, να χαθούν στη μαγεία μιας ιστορίας».
Μεταξύ πίστης και λογικής
Ο Νταν Μπράουν ανέβηκε στο πάλκο κραδαίνοντας στο χέρι του ένα ογκώδες βιβλίο, πληροφορώντας αμέσως τους παρευρισκόμενους πως «είναι το πρώτο μου βιβλίο. Το έγραψα όταν ήμουν πέντε χρονών και το εξώφυλλο είναι έργο της μητέρας μου», προσδιόρισε για να μιλήσει και αυτός με τη σειρά του για τα παιδικά του χρόνια και την οικογένειά του.
Ο συγγραφέας του «Κώδικα Da Vinci» και του «Inferno» γεννήθηκε το 1964 στο Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής Μαθηματικών ενώ η μητέρα του μια πιστή καθολική με εξαιρετικές επιδόσεις στο εκκλησιαστικό όργανο. «Τώρα καταλαβαίνετε από που προέρχεται το ενδιαφέρον μου για τη μάχη ανάμεσα στη λογική και την πίστη. Η εφηβεία μου υπήρξε σχιζοφρενική», είπε. Θέλοντας, μάλιστα, να τονίσει την επίδραση που άσκησαν στον χαρακτήρα του οι διαφορετικές καταβολές των γονιών του ο Μπράουν είχε μαζί του δύο πινακίδες αυτοκινήτων. Στην πινακίδα της μητέρας του είναι γραμμένη η λέξη «Κύριε» ενώ στην πινακίδα του πατέρα του η λέξη «metrical». «Δεν ήξερα με ποια ταμπέλα θα πήγαινα στο σχολείο», πρόσθεσε. Και αποκάλυψε πως στην ηλικία των 9 ετών ήταν ιδιαίτερα μπερδεμένος: «Από τη μία μεριά μου μιλούσαν για τη Βίβλο ενώ από την άλλη για το Big Bang. Μια μέρα ρώτησα έναν παπά ποια είναι η αλήθεια αλλά εκείνος μου απάντησε πως τα καλά παιδιά δεν κάνουν τέτοιου είδους ερωτήσεις». Ευθείς αμέσως ο Μπράουν υπενθύμισε τις επιθέσεις που είχε δεχτεί από το Βατικανό για τον «Κώδικα Da Vinci». «Το χριστιανικό δόγμα επιβίωσε από τα γραπτά του Γαλιλαίου και του Δαρβίνου, και θα επιβιώσει σίγουρα από τα γραπτά ενός απλού αμερικανού συγγραφέα», υποστήριξε.
Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με τις ερωτήσεις του κοινού με τους περισσότερους από τους παρευρισκόμενους να θέλουν να μάθουν πώς εμπνέονται οι δύο συγγραφείς. Παρότι γράφουν διαφορετικά βιβλία με τον Φόλετ να είναι περισσότερος κλασικός ενώ ο Μπράουν να εμφανίζεται τρόπον τινά πιο pop, αμφότεροι συμφωνούν πως εξαιρετικής σημασίας για τη δουλειά τους είναι το διάβασμα. Πριν ξεκινήσουν να γράφουν, πραγματοποιούν εκτενείς μελέτες, διαβάζοντας πλήθος κειμένων που θα συμβάλουν στο να στήσουν με τον πλέον άρτιο τρόπο τις ιστορίες τους. Και λαμβάνοντας υπόψη πως οι πωλήσεις των βιβλίων του Νταν Μπράουν ανέρχονται σε 200 εκατομμύρια αντίτυπα ενώ του Κεν Φόλετ σε περισσότερα από 150 εκατομμύρια, συμπεραίνεται εύκολα πως μάλλον κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
Η τελευταία ατάκα ήταν του 68χρονου Φόλετ ο οποίος δεν παρέλειψε να πλέξει το εγκώμιο του 53χρονου Μπράουν. «Έμαθα πολλά διαβάζοντας το “Origin”. Θεωρώ πως ο Νταν εστίασε σε μια από τις ηθικές προκλήσεις της εποχής, εκείνη της τεχνητής νοημοσύνης. Και φυσικά το ευχαριστήθηκα πολύ. Το να διαβάζεις τον Νταν είναι σαν να ανεβαίνεις στα ρωσικά βουνά. Καθαρό συναίσθημα».