Τα όσα έζησαν κατά τη διάρκεια της αποστολής τους στις σεισμόπληκτες περιοχές της Τουρκίας, προσωπικές μαρτυρίες από τις διασώσεις που έφεραν εις πέρας στα ερείπια των γκρεμισμένων κτιρίων, αλλά και στιγμές από τη θερμή υποδοχή που τους επεφύλαξαν οι κάτοικοι στις κατεστραμμένες πόλεις από τον σεισμό-τέρας των 7,8 Ρίχτερ, μοιράστηκαν σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν την Τρίτη, οι άνδρες της ΕΜΑΚ που επιχείρησαν στη γείτονα, σώζοντας πέντε ανθρώπινες ζωές μέσα από τα χαλάσματα.
«Ημασταν o πρώτος θύλακας συντονισμού μαζί με την αντίστοιχη ομάδα της Ελβετίας που επιλέξαμε την εγκατάσταση για τη βάση των επιχειρήσεων και ήμασταν η πρώτη πηγή πληροφοριών στο διεθνές κέντρο συντονισμού που συστήνεται σε τέτοιες περιπτώσεις και κατευθύνει την διεθνή βοήθεια», ανέφερε χαρακτηριστικά ο επιπυραγός Παναγιώτης Γιαννόπουλος.
Αρχικά -είπε- ανέπτυξαν ένα γραφείο συλλογής πληροφοριών και στη συνέχεια ήρθαν σε επαφή με τους τοπικούς πληθυσμούς και τους κάλεσαν να τους δώσουν πληροφορίες για ανθρώπους που κινδύνευαν ή ήταν εγκλωβισμένοι στα ερείπια.
«Δεν σταματήσαμε μέχρι την τελευταία στιγμή να επιχειρούμε. Λειτουργούσαμε πάντα με γνώμονα την διάσωση της ανθρώπινης ζωής», τόνισε ο κ. Γιαννόπουλος.
Για τον επιπυραγό Θωμά Κρικέλη, η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν κατά τη διάρκεια επιχείρησης διάσωσης της Ειρήνης (Αϊρίν) – η κοπέλα που έφτασε στο σημείο να ζητήσει να της κόψουν το πόδι για να απεγκλωβιστεί- «μας άφησε δύο φορές».
«Εγώ δεν το είδα γιατί με χώριζε ένα δοκάρι, αλλά ο συνάδελφος Κωνσταντίνος Νίκας, που ήταν μαζί της και της κρατούσε το χέρι, άρχισε να φωνάζει το όνομά της. Εκεί “τα χρειαστήκαμε” -περιέγραψε- γιατί ο κόπος που είχαμε δώσει ήταν αμέριστος».
Ο πυραγός Κωνσταντίνος Νίκας αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό της 8ης Φεβρουαρίου όταν κατάφεραν να βγάλουν σώο ένα αγοράκι 11 ετών:
«Ετυχε να είμαι απέναντι όσο η ομάδα δούλευε με το 6χρονο κορίτσι που διασώσαμε. Ημουν εγώ να προσπαθώ με όποιον τρόπο μπορώ γιατί δεν είχα τα μέσα, του δίναμε νερό με ένα ποτήρι και έφτανα στο σημείο να το βρέχω επειδή ήταν ξαπλωμένος, σε κάποια στιγμή είχε γίνει μούσκεμα, ζήτησα ένα καλαμάκι, μου έφεραν ένα καλαμάκι πράσινο σε σχήμα φοίνικα και κάθε φορά που το έβγαζα μου έλεγε “no,no” για να συνεχίσω. Παράλληλα έλεγε συνεχώς “10%” ότι δηλαδή δεν άντεχε άλλο και ήταν στα όρια του. Τον έβγαλαν τελικά άλλοι συνάδελφοι και πήγαν όλα καλά».
«Λειτουργούσαμε με πληροφορίες που είχαμε μαζέψει από τους ντόπιους και ταυτόχρονα υπό την καθοδήγηση και σε διαρκή συντονισμό με τις διεθνείς ομάδες. Κινηθήκαμε με συγκεκριμένες πληροφορίες και ρίξαμε τις δυνάμεις μας σε επιβεβαιωμένους ζωντανούς. Ετσι κύλησαν οι πρώτες ημέρες της διάσωσης και στη συνέχεια όταν ενεργοποιήθηκε το διεθνές συντονιστικό κέντρο οι πληροφορίες έρχονταν μέσω αυτού», ανέφερε ο Κωνσταντίνος Νίκας.
Την υγειονομική συνδρομή στο έργο της ΕΜΑΚ είχε αναλάβει το Eιδικό Tμήμα Ιατρικής Καταστροφών (ΕΤΙΚ-ΕΚΑΒ). «Βασικός μας ρόλος -σημείωσε ο γιατρός του ΕΤΙΚ ΕΚΑΒ, Σωκράτης Δούκας, μέλος της ελληνικής αποστολής- ήταν η υγειονομική κάλυψη των θυμάτων διασωθέντων. Αυτό σημαίνει ότι οι διασωθέντες θύματα μετά τον απεγκλωβισμό πρέπει να υποστηριχθούν υγειονομικά, να σταθεροποιηθούν, να καλύψουμε και να υποστηρίξουμε τις βασικές λειτουργίες της ζωής τους, για να παραδοθούν με ασφάλεια στην υπηρεσία ασθενοφόρων ώστε να καταλήξουν σε έναν ασφαλή υγειονομικό σχηματισμό».
«Στην αποστολή αυτή συμμετείχαν οκτώ άτομα, τρεις γιατροί και πέντε διασώστες του ΕΤΙΚ ΕΚΑΒ. Το ΕΤΙΚ ΕΚΑΒ φέρει μαζί του σε κάθε αποστολή τον απαραίτητο ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό», διευκρίνισε ο κ. Δούκας.
Οπως είπε το Ειδικό Τμήμα ενεργοποιείται σε μαζικές καταστροφές με μαζικές απώλειες όπως αυτή της Τουρκίας και στελεχώνεται από εξειδικευμένους γιατρούς και διασώστες που έχουν λάβει ειδική εκπαίδευση όσον αφορά μαζικές καταστροφές. Η μόνη επιλογή είναι η διατήρηση της ανθρώπινης ζωής.
«Ημασταν οι πρώτοι άνθρωποι που είχαμε φτάσει εκεί και ψάχναμε σύνδεσμο για να ξεκινήσουμε. Τότε ήρθε ένας πιτσιρικάς 7-8 ετών και μου έφερε ένα κουτί μπισκότα και για μένα ήταν πολύ πιο ψηλά και πιο δυνατή από όλες τις άλλες εικόνες», διηγήθηκε συγκινημένος ο επικεφαλής της ομάδας του ΕΚΑΒ,.
Για τον επιπυραγό Παναγιώτη Γιαννόπουλο, η πιο χαρακτηριστική εικόνα ήταν αυτή «παιδιών να παίζουν σε παιδική χαρά χαμογελώντας εν μέσω της καταστροφής».
«Μας συγκλόνιζαν οι φωνές των θαμμένων ζωντανών, που μετά σταματούσαν και είχαμε αγωνία να τις ξανακούσουμε», περιέγραψαν, διότι «στη συγκεκριμένη περιοχή η καταστροφή είναι τεράστια» και «ο αριθμός των νεκρών τέτοιος, που δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτόν των ζωντανών».
Ειδική αναφορά έκαναν στη «φιλική προσέγγιση του τουρκικού πληθυσμού που είχε υποστεί σοκ» η οποία όπως είπαν, αποτυπώθηκε σε απλά πράγματα, σε μικρά διαλείμματα των επιχειρήσεων όταν στελέχη των διασωστικών ομάδων έπαιρναν μια ανάσα, και απλοί πολίτες έρχονταν από μόνοι τους να μας δώσουν ένα ποτήρι ζεστό τσάι και ένα κομμάτι ψωμί». «Οταν βρεθήκαμε σε μια ουρά ενός αυτοσχέδιου πάγκου όλοι οι άνθρωποι που πεινούσαν, έκαναν στην άκρη για να εξυπηρετηθούμε εμείς πρώτοι», περιέγραψαν.
Σε ερώτηση τέλος, δημοσιογράφου του τουρκικού πρακτορείου Anadolu για το πώς βλέπουν τις σχέσεις των δύο λαών (και τα περιθώρια βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων εν γένει) μετά τον σεισμό, οι ίδιοι απάντησαν λέγοντας :
«Από την εμπειρία μας γνωρίζουμε, ότι σε μια καταστροφή ζητάς πρώτα βοήθεια από τον γείτονα, τον διπλανό σου, και μετά από την υπόλοιπη ευρύτερη γειτονιά. Ετσι και εμείς, ως γείτονες, τρέξαμε πρώτοι».
«Δεν είναι η θέση μας να κάνουμε εξωτερική πολιτική, η θέση μας είναι να υποστηρίζουμε την ανθρώπινη ζωή και να σώζουμε ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ο ρόλος μας ο πρώτος και ο τελευταίος είναι να υποστηρίζουμε την ανθρώπινη ζωή», τόνισε ο επικφαλής των διασωστών του ΕΚΑΒ ο οποίος ομολόγησε ότι «τα τραύματα αυτά δεν φεύγουν, θα κάνουμε συνεδρίες θα έχουμε στήριξη, γιατί είναι κάποια πράγματα που τα κουβαλάς μαζί σου».
«Είμαι υπερήφανος για την ομάδα μου και όσα κατεφέραμε στο πεδίο. Τα παιδιά δεν κρατιόντουσαν, ήθελαν να πηδήξουν ακόμα και από το αεροπλάνο», κατέληξε χαρακτηριστικά στην περιγραφή του ο πυραγός Κρικέλης με τον επιπυραγό Γιαννόπουλο να κάνει λόγο γαι την «πιο δύσκολη αποστολή μέχρι την επόμενη».