Λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να λένε ότι διαμόρφωσαν τη σύγχρονη μουσική –ο Κουίνσι Τζόουνς δεν χρειαζόταν καν να το πει, μιλούσαν οι δημιουργίες του, το soundtrack της εποχής μας. Ο αμερικανός μουσικός και βεβαίως ο μουσικός παραγωγός υπό το μαγικό άγγιγμα του οποίου ηχογραφήθηκαν αμέτρητες και συγκλονιστικές επιτυχίες στον χώρο του παγκόσμιου πενταγράμμου μεταπολεμικά –από το «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον ως «Το Χαμόγελο της Τζοκόντας» του Μάνου Χατζιδάκι–, δεν είναι πια μαζί μας. Αφησε την τελευταία του πνοή στα 91 του, καθώς ο 20ός αιώνας μας αφήνει κι αυτός σιγά σιγά.
Την είδηση του θανάτου του Κουίνσι Τζόουνς δημοσιοποίησε ο ατζέντης του, Αρνολντ Ρόμπινσον, ο οποίος ανέφερε ότι έφυγε από τη ζωή γαλήνια, την Κυριακή, στο σπίτι του στο Μπελ Αιρ.
«Απόψε, με τις καρδιές μας γεμάτες αλλά ραγισμένες, πρέπει μοιραστούμε το νέο ότι ο πατέρας και αδελφός μας Κούνσι Τζόουνς έφυγε. Και μολονότι είναι μια απίστευτη απώλεια για την οικογένειά μας, χαιρόμαστε για τη σπουδαία ζωή που έζησε και ξέρουμε ότι δεν θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν», ανέφερε η οικογένειά του σε ανακοίνωσή της.
Οντως είναι δύσκολο να σκεφτείς ότι μπορεί να υπάρξει άλλος σαν τον Κουίνσι Τζόουνς. Με μια σταδιοδρομία που διήρκησε κοντά 75 χρόνια, με 28 βραβεία Grammy, να θεωρείται μέγας μουσικός –μεταξύ των σημαντικότερων της τζαζ σύμφωνα με το Time– αλλά παράλληλα αυτό το ταλέντο του να ανταγωνίζεται την οξυδέρκεια και την ανώτερη αντίληψη του μουσικού παραγωγού.
Στη μακρά ζωή του, ο Κουίνσι Τζόουνς ήταν ένας τζαζίστας, ένας επικεφαλής μπάντας, ένας υπέρμαχος των πολιτικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών –σε εποχές που κάτι τέτοιο συχνά ισοδυναμούσε με επαγγελματική καταδίκη– και ναι, ήταν ένας μουσικός παραγωγός, ενορχηστρωτής, χωρίς προηγούμενο.
Ως παραγωγός, ο Τζόουνς ήταν πίσω από την ηχογράφηση του «We Are The World» το 1985, πίσω από τα ασύλληπτα ρεκόρ πωλήσεων του «Thriller» του Τζάκσον –αλλά και τα άλμπουμ του τελευταίου «Off the wall» και «Bad»–, πίσω από την υπέροχη μεταμόρφωση της Νάνας Μούσχουρη σε τραγουδίστρια της τζαζ στα 60s, πίσω από την αναγέννηση του Φρανκ Σινάτρα με τη σουίνγκ εκδοχή του «Fly me to the moon», πίσω από τον Μάνο Χάτζιδάκι όταν εκείνος έψαχνε να επανεφεύρει τον εαυτό του και δημιουργούσε το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» στη Νέα Υόρκη. Ηταν πίσω σχεδόν από όλα τα σημαντικά της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας.
Υπήρχε βέβαια και ο Κουίνσι Τζόουνς του σινεμά. Συνέθεσε τις μουσικές για περισσότερες από 50 ταινίες, μεταξύ των οποίων το θρυλικό φιλμ «Heat of the Night», το «The Color Purple» and και το «Ληστεία α λα ιταλικά».
Ο Κουίνσι Τζόουνς τζούνιορ γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1933 στο Σικάγο. Μικρός ήθελε να γίνει γκάνγκστερ σαν αυτούς που έβλεπε στην υποβαθμισμένη γειτονιά που έμενε. Ήταν επτά ετών όταν η μητέρα του μεταφέρθηκε σε ψυχιατρείο. Ο πατέρας του, ξυλουργός, ξαναπαντρεύτηκε και μετακόμισε με την οικογένεια στο Μπρέμερτον στην πολιτεία της Ουάσιγκτον, όπου ο νεαρός Κουίνσι ενεπλάκη όντως στην παρανομία.
Ο Τζόουνς είπε ότι το ενδιαφέρον του για τη μουσική γεννήθηκε στο Μπρέμερτον, όταν μαζί με μερικούς φίλους βρήκαν ένα πιάνο αφού μπήκαν κρυφά στο κοινοτικό κέντρο της περιοχής του την περίοδο του πολέμου.
Πειραματίστηκε με διαφορετικά όργανα στο συγκρότημα του σχολείου του πριν καταπιαστεί με την τρομπέτα και στα 13 του έπαιζε τζαζ και rhythm-and-blues σε νυχτερινά κέντρα. Στο Σιάτλ, σε ηλικία 14 ετών, ο Τζόουνς γνώρισε τον 16χρονο Ρέι Τσαρλς, όχι ακόμη διάσημο, ο οποίος του έμαθε να διασκευάζει και να συνθέτει μουσική.
Ο πιανίστας της τζαζ Κάουντ Μπέιζι και ο τρομπετίστας Κλαρκ Τέρι έγιναν επίσης μέντορες του νεαρού Τζόουνς, ο οποίος κέρδισε μια υποτροφία σε αυτό που εξελίχθηκε στο διάσημο Berklee School of Music στη Βοστώνη. Ωστόσο, το παράτησε για να ακολουθήσει καριέρα με το συγκρότημα του Λάιονελ Χάμπτον ως έφηβος τρομπετίστας στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
«Η μουσική ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να ελέγξω», έγραψε ο Τζόουνς στην αυτοβιογραφία του. «Ήταν ο μόνος κόσμος που μου πρόσφερε ελευθερία… Δεν χρειάστηκε να ψάχνω για απαντήσεις… Η μουσική με γέμιζε, με έκανε να νιώθω δυνατός, δημοφιλής, ανεξάρτητος και κουλ».
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 έκανε περιοδείες που χορηγούσε η αμερικανική κυβέρνηση ανά τον κόσμο με ένα συγκρότημα που είχε φτιάξει ο πρωτοπόρος του μπίποπ (ένα είδος της τζαζ) Ντίζι Γκιλέσπι. Στη συνέχεια, ο Τζόουνς οδήγησε τη δική του μπάντα στην Ευρώπη. Ήταν βαθιά χρεωμένος στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν έπιασε δουλειά στη δισκογραφική εταιρεία Mercury Records στη Νέα Υόρκη και έγινε ένα από τα πρώτα μαύρα στελέχη σε μια δισκογραφική εταιρεία λευκών.
Ο Τζόουνς ίδρυσε αργότερα τη δική του δισκογραφική εταιρεία, την Qwest, καθώς και το Vibe, ένα περιοδικό που κάλυπτε τον κόσμο της hip-hop, ενώ ασχολήθηκε και με διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Συνέχισε να ασχολείται με νέα πρότζεκτ ακόμη και πολύ μετά τη συνταξιοδότησή του. Το 2018, ο τότε 84χρονος Τζόουνς δήλωσε στο περιοδικό GQ: “Ποτέ στη ζωή μου δεν υπήρξα τόσο πολυάσχολος”.
Ο Τζόουνς παντρεύτηκε τρεις φορές. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η αγαπημένη του από το σχολείο ονόματι Τζέρι Κάλντγουελ, με την οποία απέκτησε μια κόρη. Η δεύτερη σύζυγός του ήταν το μοντέλο από τη Σουηδία Ούλα Άντερσον με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Το ένα, ο Κουίνσι ο ΙΙΙ έγινε παραγωγός της χιπ χοπ.
Η τρίτη του σύζυγος ήταν η ηθοποιός Πέγκι Λίπτον με την οποία απέκτησε δύο κόρες, ανάμεσά τους την ηθοποιό Ρασίντα Τζόουνς. Απέκτησε επίσης δύο ακόμη παιδιά εκτός γάμου, ένα εκ των οποίων με την ηθοποιό Ναστάζια Κίνσκι.