Ηταν 8 Ιουλίου του 2016 όταν η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ γνώριζε την ήττα από την Κροατία του Σάριτς και του Χεζόνια και έχανε το τρένο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο πριν καν φτάσει στον τελικό του προ-Ολυμπιακού τουρνουά. Εκείνο το βράδυ ο 21χρονος Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε καταγράψει 3/14 εντός παιδιάς και 6 λάθη. «Θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε, την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε» είχε δηλώσει απαρηγόρητος.
Η επόμενη φορά ήταν το 2021 στη Βικτόρια του Καναδά, όμως εκείνος απουσίαζε – οι Μπακς δεν είχαν ολοκληρώσει ακόμη τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Είδε από μακριά την Ελλάδα να χάνει τον τελικό από την Τσεχία και μαζί το εισιτήριο για τους Αγώνες του Τόκιο.
Η υπόσχεση που είχε δώσει το 2016 εκπληρώθηκε με καθυστέρηση οκτώ ετών. Οι haters είχαν αρχίσει να λένε (και να γράφουν στα social media) ότι ο Αντετοκούνμπο θα πατήσει πάνω στον τραυματισμό που δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί με τους Μπακς στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια τους στη regular season του ΝΒΑ, και θα προτιμήσει να απολαύσει τις καλοκαιρινές του διακοπές.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον αδίκησαν. Οχι μόνο ήρθε να βοηθήσει την Εθνική, αλλά ήταν και αποφασισμένος. Ζήτησε από τη σύντροφό του Μαράια να φορέσει στους αγώνες τα ίδια ρούχα που φορούσε τότε, σε εκείνη την τραυματική ήττα. Ηθελε να θυμάται την αποτυχία. Γιατί, όπως τόνισε μετά τον χθεσινό θρίαμβο στο ΣΕΦ, «αυτά τα πράγματα σε κάνουν πιο δυνατό».
Η Ελλάδα νίκησε (80-69) την Κροατία, που μας είχε αποκλείσει και άλλη μια φορά σε προ-Ολυμπιακό, και θα εμφανιστεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά μετά το 2008. Ο Γιάννης κατέκτησε το βραβείο του MVP του τουρνουά. Ο παγκόσμιος σούπερ σταρ «τα έδωσε όλα» για μια πρόκριση. Ούτε κάποιον τίτλο θα κέρδιζε, ούτε κάποιο μετάλλιο. Και το έκανε σαν απλός στρατιώτης της Εθνικής, χωρίς να επικαλεστεί τα γαλόνια του στο μπάσκετ. Επαιξε για την ομάδα – μέχρι και «σκριν» για να διευκολύνει τους συμπαίκτες του τον είδαμε να κάνει. Κοτζάμ Αντετοκούνμπο πειθάρχησε τυφλά στην τακτική, αν και μεγάλωσε σε έναν κόσμο όπου η επίδειξη του ατομικού ταλέντου είναι η ύψιστη αρετή.
Οι haters έπεσαν έξω και σε αυτό – ο Γιάννης δεν είδε το τουρνουά ως ευκαιρία προσωπικής προβολής. Ακόμη να τον μάθουν… Λατρεύει το μπάσκετ όπου κι αν παίζεται. Μισεί την ήττα. Οπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά χωρίς να τον έχει μολύνει το «υπερεγώ» του. Και δεν χάνει ευκαιρία να αγωνίζεται για την Ελλάδα.
Οσα του έχουν σούρει «ειδικοί» και «άσχετοι», πανελίστες και δικαστές του πληκτρολογίου, είναι τόσο άδικα που απορώ γιατί εξακολουθεί να ασχολείται μαζί μας. Από τη μέρα που έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ανδρών, τον Αύγουστο του 2014, μόνο τρεις φορές έχει απουσιάσει από μεγάλη διοργάνωση: στο Ευρωμπάσκετ του 2017 και στο Μουντομπάσκετ του 2023 λόγω τραυματισμού, και στο προ-Ολυμπιακό του 2021 επειδή εκείνες τις μέρες οι Μπακς έπαιζαν στα πλέι-οφ του ΝΒΑ (στο τέλος κατέκτησαν τον τίτλο). Και πάντα έδινε στην ομάδα ό,τι καλύτερο μπορούσε. «Δεν έπαιξα ποτέ χωρίς να βάλω τα δυνατά μου» έγραψε σε ανάρτησή του στο Instagram. Εμοιαζε με απάντηση σε όσους τον έχουν κατηγορήσει ότι με την Εθνική δεν προσπαθεί αρκετά.
Ο τρόπος με τον οποίο πανηγύρισε την πρόκριση ήταν εντυπωσιακός για έναν αθλητή που έχει τον κόσμο στα πόδια του. Η FIBA, το ΝΒΑ και οι Μιλγουόκι Μπακς αναδημοσίευσαν το σχετικό βίντεο. Υστερα απομακρύνθηκε από τους συμπαίκτες του, βρήκε κάπου να καθίσει και ξέσπασε σε κλάματα μπροστά σε έναν από τους γιους του. Αργότερα, στα αποδυτήρια, βουρκωμένος, έπεσε στην αγκαλιά του αδελφού του.
«Πάντα ήθελα να παίξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, από παιδί» εξήγησε. Οχι μόνο θα πάει στο Παρίσι, αλλά ενδέχεται να είναι και σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, καθώς ο Μίλτος Τεντόγλου δεν θα βρίσκεται εκεί τη μέρα της τελετής έναρξης. Η ΕΟΕ θα λάβει την τελική της απόφαση αύριο (Τρίτη) και μπορεί να εκπλήξει δυσάρεστα εκείνους που επιμένουν να μη θεωρούν τέκνο αυτής της χώρας έναν από τους διασημότερους Ελληνες.
Ο «Greek Freak» είδε ένα (ακόμη) όνειρό του να βγαίνει αληθινό. Και ο κόουτς Βασίλης Σπανούλης μεγάλωσε κι άλλο τον μύθο του. Παρουσίασε μια Εθνική με απόλυτη ομοψυχία, έπειτα από μια τοξική σειρά τελικών στην Α1 (Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός), σοβαρή και πειστική, που ενέπνεε εμπιστοσύνη για πρώτη φορά εδώ και χρόνια. Μια ομάδα ανώτερη από το άθροισμα του ταλέντου των παικτών της. Και βρήκε τρόπο ώστε ο Γιάννης να είναι πιο ουσιαστικός από ποτέ στην Εθνική – όχι μόνο η ατραξιόν της.
Στη Λιλ, όπου το 2015 ο Σπανούλης έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα της Εθνικής, η Ελλάδα θα συναντήσει «θηρία» στον όμιλό της. Στην πρεμιέρα της (27/7) τον Καναδά, που διαθέτει αρκετούς NBAers και είναι φαβορί για μετάλλιο. Επειτα την Ισπανία, την απερχόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης, που είναι ο κακός μας δαίμονας. Και τέλος την Αυστραλία, με τη μακρά και ένδοξη ιστορία στα ολυμπιακά τουρνουά.
Δύσκολο ακόμη και το να περάσουμε ως καλύτεροι τρίτοι. Αλλά και μόνο η συμμετοχή μας θα είναι μια νίκη – για το μπάσκετ οι Ολυμπιακοί Αγώνες εξακολουθούν να είναι πολύ σημαντικοί. Θα είναι, επίσης, η δικαίωση μιας γενιάς με πολύ ταλέντο, η οποία κινδύνευε να κλείσει τον κύκλο της χωρίς να έχει κάτι σπουδαίο να διηγείται στους νεότερους.