Η πρώτη οικοδέσποινα Ολυμπιακών Αγώνων που θέλησε να δείξει στον υπόλοιπο κόσμο το μεγαλείο της -«δείτε τι μπορούμε να κάνουμε!»- ήταν η Σοβιετική Ενωση το 1980. Εκτοτε, στα μετάλλια που διεκδικούν οι αθλητές προστέθηκε άλλο ένα: εκείνο της πιο εντυπωσιακής διοργάνωσης. Επειτα από κάθε τελετή λήξης το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο: ήταν αυτοί οι Αγώνες, πιο επιτυχημένοι από όλους τους προηγούμενους; Ωστόσο, μέτρο για να δοθεί μια αντικειμενική απάντηση δεν υπάρχει.
Οι Γάλλοι θεωρούν ότι το Παρίσι διοργάνωσε τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες όλων των εποχών. Τους πιο θεαματικούς. Τους πιο artistic. Τους πιο φιλόξενους. Τους πιο «ανοικτούς» στο διαφορετικό. Δεν είναι λίγα τα διεθνή media που συμμερίζονται την άποψη αυτή. Αλλά το πιο εκπληκτικό είναι ότι το πιστεύουν και οι Βρετανοί, οι οποίοι σπανίως θα πουν καλό λόγο για εκείνους. «Κάθε ένας έχει τη γνώμη του. Μα, αν υπήρχε χρυσό μετάλλιο για τους καλύτερους Αγώνες, το Λονδίνο και το Παρίσι θα μοιράζονταν το πιο ψηλό σκαλοπάτι του πόντιουμ», έγραψαν οι λονδρέζικοι Times.
Η αλήθεια είναι ότι τίποτα από όσα φοβόντουσαν οι διοργανωτές, δεν συνέβη. Τα μέτρα ασφαλείας λειτούργησαν, απεργίες δεν έγιναν και οι εξαγριωμένοι διαδηλωτές που βλέπαμε να βανδαλίζουν την πόλη πριν αρχίσουν οι Αγώνες, είχαν… πάει διακοπές. Οι Παριζιάνοι, οι οποίοι στις τελευταίες σφυγμομετρήσεις κρατούσαν αρνητική στάση απέναντι στη διοργάνωση σε ποσοστό 75%, αποδείχτηκαν υποδειγματικοί οικοδεσπότες. Τουλάχιστον, όσοι δεν είχαν εγκαταλείψει το Παρίσι. Και οι Γάλλοι που ταξίδεψαν στην πρωτεύουσα από άλλες περιοχές της χώρας, γέμισαν τις εξέδρες με θορυβώδη ενθουσιασμό. Ολες τις μέρες, σε όλα τα αγωνίσματα, επιβεβαιώνοντας την καλή φήμη της αθλητικής τους κουλτούρας.
Διατέθηκαν, συνολικά, πάνω από 9,5 εκατομμύρια εισιτήρια. Το 62% σε Γάλλους. Τα πιο «εμπορικά» αγωνίσματα, όπως ο στίβος, η κολύμβηση, η γυμναστική και το μπάσκετ, ήταν sold-out. Ακούγεται απίθανο, αλλά στα ολυμπιακά τουρνουά μπάσκετ ανδρών και γυναικών η προσέλευση των θεατών (1.078.319) κατέρριψε το ρεκόρ που είχε σημειωθεί το 1996 στην Ατλάντα, στη χώρα του ΝΒΑ. Με μέσον όρο, τους 20.737 ανά αγώνα.
Ρεκόρ προσέλευσης καταγράφηκε και σε αγώνα ράγκμπι γυναικών (66.000). Σχεδόν 450.000 άνθρωποι παρακολούθησαν τα παιχνίδια του μπιτς βόλεϊ δίπλα στον Πύργο του Αϊφελ. Και σχεδόν ένα εκατομμύριο βγήκαν στους δρόμους για την ποδηλασία δρόμου ανδρών και γυναικών. Αλλά και παντού στην πόλη, κρεπερί, μπρασερί και μπιστρό ήταν ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο που παρακολουθούσε τη δράση σε γιγαντοοθόνες, κάνοντας το Παρίσι να μοιάζει με ένα απέραντο στάδιο. Οι ντόπιοι -και οι πάνω από 45.000 πρόθυμοι εθελοντές- πρωταγωνίστησαν στους πιο αλέγρους Ολυμπιακούς Αγώνες που μπορεί να ανασύρει η μνήμη. Μετά τη βουβαμάρα του Τόκιο, λόγω Covid-19, ήταν ό,τι χρειαζόταν.
Στις αρένες του Παρισιού παρακολουθήσαμε ένα φεστιβάλ υπεράνθρωπων επιδόσεων, με 10 παγκόσμια και 32 ολυμπιακά ρεκόρ. Είδαμε τη Σίντνι ΜακΛάφλιν στα 400μ. εμπόδια να τρέχει πιο γρήγορα από κάθε άλλη αθλήτρια στο παρελθόν, σε οποιαδήποτε απόσταση, σύμφωνα με την παγκόσμια ομοσπονδία στίβου. Τη Σιμόν Μπάιλς να μεγαλώνει τον μύθο της, προσθέτοντας στην απίθανη συλλογή της άλλα τέσσερα μετάλλια. Την Κέιτι Λεντέκι να κολυμπάει… με αντίθετη φορά από τις αντιπάλους της, που είχαν μείνει απελπιστικά πίσω. Τον Μόντο Ντουπλάντις να βάζει ακόμη ένα σκαλοπάτι στην ανεμόσκαλα που τον ανεβάζει στον ουρανό του επί κοντώ. Τον 22χρονο κολυμβητή, Λεόν Μαρσάν, να γίνεται το πόστερ των Αγώνων. Ο γάλλος κολυμβητής κατέκτησε τέσσερα από τα 16 χρυσά μετάλλια της Γαλλίας.
Είδαμε επιδόσεις συναρπαστικές, που τις έκανε ακόμη πιο θεαματικές η πρωτοποριακή τηλεοπτική μετάδοση των Αγώνων. Είδαμε μετάλλια ιστορικά. Οπως το «χρυσό» του Νόβακ Τζόκοβιτς στο τένις. Επειτα από 24 γκραν-σλαμ τίτλους και 98 κερδισμένα τρόπαια, ήταν το μόνο τρόπαιο που του έλειπε. Το κέρδισε στα 37, στην πέμπτη του προσπάθεια. Ή, όπως το «χρυσό» της 25χρονης πυγμάχου από το Καμερούν, Σίντι Ενγκάμπα: το πρώτο μετάλλιο που κατέκτησε αθλήτρια της Ολυμπιακή Ομάδας Προσφύγων. Είδαμε τον Λεμπρον Τζέιμς, που τον Δεκέμβριο θα κλείσει τα 40, να αναδεικνύεται ως ο MVP του τουρνουά μπάσκετ. Ο πρώτος δισεκατομμυριούχος εν ενεργεία αθλητής άρχισε να γράφει τον επίλογο που του αξίζει.
Είδαμε θριάμβους, αλλά και δράματα. Τις κάποτε αήττητες τζαμαϊκανές σπρίντερ να φεύγουν με άδεια χέρια (ή να μην φτάνουν, καν, στους τελικούς). Την «ανίκητη» γιαπωνέζα τζουντόκα, Αμπε Ούτα, να αποτυγχάνει παταγωδώς και να σπαράζει στο κλάμα. Την 24χρονη βρετανή, Μόλι Κόντερι, με τη Νο 1 εφετινή επίδοση στο επί κοντώ, να μην προκρίνεται στον τελικό. Τον Ράφα Ναδάλ να αποχωρεί από το χώμα στο οποίο δοξάστηκε (Ρολάν Γκαρός) χωρίς ολυμπιακό μετάλλιο, αν και στο «διπλό» είχε δίπλα του Αλκαράθ.
Παρακολουθήσαμε και μια τιτανομαχία -ΗΠΑ εναντίον Κίνας- για την πρωτιά στον πίνακα των μεταλλίων. Την κατέκτησαν οι Αμερικανοί, που ισοφάρισαν τα 40 «χρυσά» της Κίνας την τελευταία στιγμή (χάρη σε ένα τρίποντο στον τελικό του μπάσκετ Γυναικών) και κέρδισαν περισσότερα αργυρά. Ισοπαλία στα χρυσά μετάλλια είχαμε μόνο μια φορά στο παρελθόν, στους Χειμερινούς Αγώνες του 1948 στο Σεντ Μόριτζ (Νορβηγία – Σουηδία 4-4).
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού ανέμειξαν τα σπορ με την τέχνη, την ιστορία με το μέλλον, και ήταν οι πιο συμπεριληπτικοί από κάθε άλλη διοργάνωση στο παρελθόν. Μια τεράστια αγκαλιά για όλο τον κόσμο. Είχαν και προβλήματα, βεβαίως: την εμμονή των διοργανωτών με τον Σηκουάνα -υποχρέωσαν αθλητές να κολυμπήσουν στα μολυσμένα του νερά-, το μάλλον αφιλόξενο Ολυμπιακό Χωριό, κάποιες «γκάφες» που σχεδόν ποτέ δεν λείπουν από διοργανώσεις τέτοιου μεγέθους…
Ενα είναι βέβαιο: ότι από την τελετή έναρξης, κιόλας, συζητήθηκαν όσο ποτέ άλλοτε Ολυμπιακοί Αγώνες. Τόσο πολύ και τόσο έντονα, ώστε θα μείνουν αξέχαστοι, ακόμη και σε εκείνους στους οποίους δεν άρεσαν.
Το… πορτρέτο τους βρίσκεται, ήδη, στο Λούβρο. Το φιλοτέχνησε με τον φωτογραφικό του φακό ο Γκρεγκ Μάρτιν: η πανσέληνος μέσα σε έναν από τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους, στον Πύργο του Αϊφελ.