Ενα παγωτό βανίλια που δεν πέτυχε, μια κρέμα από μασκαρπόνε, ζάχαρη κι αυγά, λίγα σαβαγιάρ βουτηγμένα σε καφέ και γράφτηκε Ιστορία. Για την ακρίβεια η ιστορία του τιραμισού, του ιταλικού γλυκού που έγινε διάσημο σε όλον τον κόσμο επισκιάζοντας ακόμη και τα σισιλιάνικα κανόλι…
Ολα αυτά έγιναν πριν σχεδόν 50 χρόνια, το 1972 στο εστιατόριο «Alle Beccherie», του Αλντο Καμπεόλ, στο Τρεβίζο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών, αφού πρώτα τον έκανε γλυκύτερο. Για την ακρίβεια όχι ο ίδιος αλλά η σύζυγός του και ο σεφ του εστιατορίου, αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός. Το αφεντικό παίρνει και τη δόξα και το χρήμα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ουσία είναι ότι ο Αλντο Καμπεόλ πέρασε στα κιτάπια της ιταλικής γαστρονομίας και στη συνείδηση των Ιταλών ως ο πατέρας του τιραμισού…
Ο απελπισμένος σεφ που πάνω στον πανικό του δημιούργησε ένα γευστικό αριστούργημα λεγόταν Ρομπέρτο Λινγκουανότο, ενώ η ιδέα του εσπρέσο ανήκε στην σύζυγο του Καμπεόλ, Αλμπα. Ομως ο Αλντο ήταν εκείνος που έμεινε στην Ιστορία ως ο «πατέρας του Τιραμισού». Ειρήσθω εν παρόδω, η σωστή ονομασία του γλυκού ήταν «tirami su», δηλαδή τράβηξέ με επάνω, ανέβασέ με αλλά με τον καιρό έμεινε να γράφεται ως μία λέξη…
Το γλυκό εμφανίζεται σε φωτογραφία σε ένα τεύχος του 1981 του περιοδικού Veneto, μιας τοπικής έκδοσης αφιερωμένης στο φαγητό και στο κρασί, και σήμερα είναι ένα από τα διασημότερα επιδόρπια της Ιταλίας και του κόσμου ολόκληρου.
Παραλλαγές του περιλαμβάνουν ρούμι ή κρασί μαρσάλα, αλλά η πρωτότυπη συνταγή, την οποία πιστοποίησε το 2010 η Ιταλική Ακαδημία Κουζίνας, ήταν χωρίς αλκοόλ γιατί το επιδόρπιο προοριζόταν και για παιδιά.
