Θα μπορούσε να είναι καλό ανέκδοτο, πολύ πικάντικο. Ερώτηση: Τι έχει ένας νεοφασίστας στο κεφάλι του, το οποίο δεν είχαν οι κανονικοί φασίστες του Μεσοπολέμου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; Απάντηση: Τον συγγραφέα Τόλκιν!
Οσοι δεν γέλασαν, μάλλον δεν ξέρουν ότι η Τζόρτζια Μελόνι είναι θαυμάστρια του βρετανού συγγραφέα του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και ξόδεψε 250.000 ευρώ του υπουργείου Πολιτισμού για μια έκθεση σχετική με το έργο του.
Ε, και τι έγινε, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος. Τίποτα ασφαλώς, ούτε οι Times του Λονδίνου θα έδιναν βάση αν η ίδια η Μελόνι δεν είχε εξομολογηθεί δημοσίως ότι η ανάγνωση των έργων φαντασίας του Τόλκιν τής διαμόρφωσε πολιτική ταυτότητα.
Μα, διαμορφώνεται πολιτική ταυτότητα με μάγους, ξωτικά, «μέσες γαίες» και συναφή παραμύθια; Οπως φαίνεται, αν είσαι νεοφασίστας όλα γίνονται (μπορεί να σου κάνει τη ζημιά ακόμη και ο Χάρι Πότερ).
Την εποχή που ο Πίνο Ράουτι –ηγετικό στέλεχος του ιταλικού νεοφασισμού και ιδρυτής της αλήστου μνήμης οργάνωσης Ορντινε Νουόβο– έστηνε στα χωράφια κατασκηνώσεις «Χόμπιτ» προς διαπαιδαγώγηση της ιταλικής νεολαίας, η Μελόνι ήταν μωρό, όμως το κορίτσι στρώθηκε και μελέτησε αργότερα. Κάποια στιγμή άκουσε και το γλυκερό τραγούδι που παιάνιζαν στις κατασκηνώσεις «Χόμπιτ» οι νεοφασιστικές μπάντες.
Αυτό είναι εμπνευσμένο από τα «ηρωικά» αρχέτυπα της λογοτεχνίας του φανταστικού, τιτλοφορείται «Domani appartiene a noi» («Το αύριο μάς ανήκει») και το πρωτόπαιξε η μπάντα Compagnia dell’anello (Η παρέα του δαχτυλιδιού – η αναφορά στον Τόλκιν είναι προφανής). Φυσικά η ατάκα του ρεφρέν, «το αύριο μας ανήκει», παραπέμπει στο τραγούδι που λέει στην ταινία «Καμπαρέ» (1972) ο πιτσιρικάς της Χιτλερικής Νεολαίας.
Να το γράψουμε και διαφορετικά: αν είναι βαθιές οι ρίζες, δεν παγώνουν – σε αυτό το τσιτάτο περικλείεται, υποτίθεται, η νεοφασιστική φιλοσοφία που εμπνέεται όχι από την πάλη των τάξεων, αλλά από την πάλη μεταξύ λογοτεχνικών οντοτήτων για κυριαρχία σε μαγεμένα δάση (και το έθνος, για αυτούς, ξωτικό θα είναι, όχι ανθρώπινο, όχι λαός).
Η έκθεση, πάντως, που αφορά τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και το «Χόμπιτ», το βιβλίο προάγγελο του «Αρχοντα», θα φιλοξενηθεί στην Εθνική Πινακοθήκη Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης της Ρώμης και κατόπιν θα περιοδεύσει σε όλη την Ιταλία.
Οι Βρετανοί έγραψαν ότι η Μελόνι κάποτε (όταν ήταν πολύ μικρή, ασφαλώς) συνήθιζε να ντύνεται και σαν χόμπιτ. Μπορεί, γούστα είναι αυτά. Οπως είπε η ίδια, από τη λογοτεχνική τριλογία «πήρε μαθήματα μεγάλα και διαχρονικά». Ελπίζουμε όχι τα ίδια με τους 150 εκατομμύρια αναγνώστες του «Αρχοντα» και με τα εκατομμύρια των θεατών της ομώνυμης σειράς φιλμ.
Πάντως, από την πάλη των φυλών των ξωτικών κάτι έμεινε και εξηγεί την αντιπάθεια της Μελόνι και του κόμματός της, των Φρατέλι ντ’Ιτάλια, προς τους μετανάστες. «Μεγάλωσε πολλούς από εμάς με τις ιστορίες του, που είναι γεμάτες αξίες και νόημα, διδάσκοντάς μας να πιστεύουμε και να ονειρευόμαστε» είπε η Μελόνι για τον Τόλκιν.
Στα περίεργα της Ιστορίας των κινημάτων συγκαταλέγεται και το εξής νόστιμο: στα τρομερά για όσους τα έζησαν χρόνια του ’60 και του ’70 (και εν μέρει του ’80) οι ιταλοί νεοφασίστες θαύμαζαν τον Τόλκιν επειδή τον θεωρούσαν συντηρητικό, αρνητή του μοντέρνου και υλιστικού πολιτισμού, ενώ στις ΗΠΑ οι χίπηδες θαύμαζαν τον Τόλκιν επειδή τον θεωρούσαν αναρχικό…
Θα μπορούσε να είναι ένα άλλο καλό ανέκδοτο, πολύ τρομαχτικό, ακριβώς επειδή είναι αλήθεια. Ερώτηση: Τι είχε στο κεφάλι του ο κανονικός φασίστας του Μεσοπολέμου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο δεν έχουν οι νεοφασίστες; Απάντηση: Τον φόβο του Στάλιν!