Ιστορίες πολιτικής ελαφρότητας

Υπάρχουν μερικά πράγματα που αποτελούν σταθερές βεβαιότητες σε αυτή τη ζωή: όπως ότι ο ήλιος θα ανατείλει. Οπως ότι ο Ευάγγελος Βενζέλος θα αναφερθεί στο PSI όποιο κι αν είναι το θέμα για το οποίο μιλάει. Ή ότι όποτε επιχειρείται προσέγγιση του Πάπα με την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία θα πεταχτεί ο Μητροπολίτης Πειραιώς με ένα ακόμα «παραλήρημα».

Η αλήθεια είναι ότι ο Σεραφείμ Πειραιώς άργησε μια μέρα. Και τον πρόλαβε ο Μητροπολίτης Γλυφάδας και η επιστολή του στην οποία διαμαρτύρεται για την έλευση του Πάπα και ενημερώνει ότι «προσεύχεται για να αναβληθεί η επίσκεψή του στη Λέσβο».

Οπως είναι φυσικό ο Μητροπολίτης Πειραιώς δεν μπορούσε να το αφήσει να περάσει έτσι. Ως παραδοσιακός ηγέτης των ακραίων ορθοδοξοταλιμπάν, όσων υποστηρίζουν ότι «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά τιάρα παπική», των πιστών αναγνωστών της Ελεύθερης Ώρας και των απανταχού συνωμοσιολόγων, έπρεπε να περάσει στην αντεπίθεση. Και να δείξει ποιος είναι ο πραγματικός αρχηγός αυτού του λούμπεν φωνακλάδικου τσούρμου.

Και το έκανε. Με μια μακροσκελή ανακοίνωση όπου αναμιγνύονται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος (σ.σ.: ενώ πέφτουν και κάποιες σπόντες για τον Ιερώνυμο), ο «αιρεσιάρχης και αντικανονικώς διακατέχον τον πάλαι ποτέ περίπτυστον Πρεσβυγενή Πατριαρχικόν Θρόνον της Παλαιάς Ρώμης και της Δύσεως κύριος Φραγκίσκος Μπεργκόλιο (σ.σ.: ο Πάπας ντε…) και φυσικά ο αγαπημένος αιώνιος εχθρός των εγχώριων «θρησκεμπόρων», ο Τζορτζ Σόρος (σ.σ.: ο οποίος έτσι κι αλλιώς κολλάει παντού και βρίσκεται πίσω από όλα).

Μάλιστα ήταν τόση η αγωνία του να παρέμβει ώστε ξέχασε να αναφέρει τους αγαπημένους του Εβραιομασόνους και τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ

Είναι προφανές ότι με την παρέμβασή του ο Σεραφείμ Πειραιώς επανήλθε στην πρωτοκαθεδρία, άφησε την απλή προσευχή του Μητροπολίτη Γλυφάδας πίσω και έδωσε νέα τροφή στις κυρίες Λουκά της χώρας. Γιατί αυτό ακριβώς χρειάζονται οι κυρίες Λουκά και οι ηγέτες τους τύπου Σεραφείμ Πειραιώς: χρειάζονται εχθρούς. Γιατί όσο προκαλούν την βεβαιότητα στους ευήθεις πιστούς πως όλος ο υπόλοιπος πλανήτης τους απειλεί και επιδιώκει να τους μπλέξει με «διαφωτισμούς», «αλληλοκατανόηση» (σ.σ.: και άλλες παρόμοιες ιδέες του Σατανά) τόσο πιο βέβαιο είναι ότι θα προστρέξουν σε αυτούς για προστασία.

«Πιάσε τον λεβιέ, κούνα τον λεβιέ, πάμε πρώτη, πάμε τρίτη, πάμε όπισθεν…» Ο στίχος εκφέρεται συνοδεία μουσικής που συνήθως ακούγεται σε πανηγύρια. Στο συγκεκριμένο τραγούδι ο καλλιτέχνης μπαίνει στη θέση οδηγού νταλίκας ο οποίος δέχεται ως συνοδηγό «μωρό», εννοώντας γυναίκα νεαρής ηλικίας. Εν συνεχεία –και αφού το όχημα έχει ξεκινήσει- την καλεί να «πιάσει τον λεβιέ», προτροπή που δύναται να εκληφθεί και ως ερωτικό κάλεσμα. Το τραγούδι είναι του κεφιού, το ακούς δίπλα στην πασχαλινή σούβλα, αλλά ίσως το πάρει το αυτί σου στο γραφείο του προέδρου της Βουλής. Διότι η φωνή του τραγουδιού ανήκει στον σύμβουλο του προέδρου Βούτση, στον Γιώργο Ζάμπα. Τι ακριβώς κάνει ο κ. Ζάμπας στο γραφείο του προέδρου της Βουλής; Αγνωστο. Τα βράδια, όμως, διασκεδάζει τους θαμώνες νυχτερινού κέντρου, προκαλώντας λουλουδοπόλεμο. Και πώς προέκυψε η επαφή με την Αριστερά; Δια του πατρός Ζάμπα, που ήταν στέλεχος του Συνασπισμού. Τέλος πάντων, καθώς ο νεαρός Ζάμπας έχει αναμφισβήτητο ταλέντο, δεν αποκλείεται να τον δούμε σύντομα να λάμπει στο καλλιτεχνικό προσκήνιο. Αλλωστε παλαιά οι λαϊκοί αοιδοί ξεκινούσαν τραγουδώντας στο γιαπί ή στο καρνάγιο. Τώρα τραγουδούν εκεί που χτίζεται η Ελλάδα της Αριστεράς, ο άλλος κόσμος που, μη ξεχνιόμαστε, είναι εφικτός.

Από μια άποψη είναι κρίμα που η συνέντευξη του Γιώργου Καρατζαφέρη, του προέδρου της ΕΞΣΑ «Ενωσης Ξεπεσμένων Συνταξιούχων Ακροδεξιών» (σ.σ.: γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Εθνική Ενότητα») στον Ενικό, δεν είχε υψηλή θεαματικότητα (σ.σ.: έκανε μόλις 8,1% στους 25-44 και 6,6 στο γενικό). Με αποτέλεσμα να χαθεί η ευκαιρία να γίνουν ευρέως γνωστές μια σειρά από τοποθετήσεις του που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν ακόμα και την τελευταία διαφήμιση της Αντζελας Δημητρίου.

Κατ’ αρχήν είναι η απάντηση του προέδρου με το κομοδινί μαλλί στην ερώτηση πώς θα αντιμετωπιστεί το προσφυγικό. «Θα ασφάλιζα τα σύνορα της χώρας» ήταν η πρώτη απάντηση. «Πώς;» επέμειναν εν χορώ οι δημοσιογράφοι που ήταν παρόντες. «Θα τα ασφάλιζα» επέμεινε ο Γιώργος Καρατζαφέρης. «Πώς;» ξαναρωτάνε οι δημοσιογράφοι που δεν σέβονται την ταξιτζίδικη ξερολιά. «Θα τα ασφάλιζα» επιμένει ο πρόεδρος των ξεπεσμένων ακροδεξιών που έχουν απαντήσεις για όλα.

Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται δυο τρεις φορές ακόμα μέχρι που ο πρόεδρος του ΚΑΠΗ με το ψευδώνυμο «Εθνική Ενότητα» ξεσπάει: «Θα πάρω know how από τη Μεγάλη Βρετανία. Αυτοί δηλαδή πώς το κάνουν;». Και πριν προλάβει να αντιδράσει κανείς ρίχνει την ατάκα-βόμβα: «Εχω δει ταινίες που τους μαζεύουν και τους στέλνουν πίσω!»…

Δεν διευκρίνισε βέβαια αν εννοούσε τις ταινίες του Μπρους Λι ή του «Τρινιτά». Αλλά δεν έχει σημασία τελικά. Το σημαντικό είναι ο ιδιοκτήτης του video club από όπου νοικιάζει ταινίες ο πρόεδρος να μην κλείσει το μαγαζί, γιατί η υπερήφανη εξωτερική πολιτική της χώρας που οραματίζεται ο πελάτης του θα δεχθεί καίριο πλήγμα.

Σε τακτική «μασκότ» των διαπραγματεύσεων με τους «Θεσμούς» εξελίσσεται η Δέσποινα Μοιραράκη που συνεχίζει απτόητη τις παρεμβάσεις της στο lobby του Χίλτον. Αποδεικνύοντας έτσι ότι όσο σοβαρά κι αν είναι τα πράγματα πάντα υπάρχει χώρος για λίγο ακόμα ελληνικού τύπου χαβαλέ.

Μετά το «τελειώνετε επιτέλους με τις διαπραγματεύσεις, μας σπάσατε τα νεύρα» που εκτόξευσε μέσα στη σιγαλιά του ξενοδοχείου προς τους Ευκλείδη Τσακαλώτο και Γιώργο Σταθάκη (σ.σ.: μικρό διάλειμμα για να φανταστεί κάποιος τα γεμάτα απορία πρόσωπα των υπουργών…) η «βασίλισσα της μπουχάρας» επανήλθε με στόχο αυτή τη φορά τον Γιάννη (σ.σ.: ναι υπάρχουν ακόμα «Γιάννηδες» που το γράφουν με δύο «ν»…) Στουρνάρα.

Σύμφωνα πάντα με τον Βηματοδότη, όταν ο Γιάννης Στουρνάρας κλήθηκε νυχτιάτικα στο «Hilton» στις διαπραγματεύσεις έπεσε πάνω στη Δέσποινα Μοιραράκη που είχε στήσει καραούλι και έκανε τα παράπονά της σε όποιους θεωρούσε υπευθύνους για την αποτυχία της έκθεσης χαλιών λόγω των διαπραγματεύσεων. Οταν λοιπόν είδε τον κ. Στουρνάρα να καταφθάνει νυχτιάτικα στο «Hilton», η ευκαιρία ήταν μοναδική.

Αφού συνέστησε τον σύζυγό της αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού, ζήτησε από τον κεντρικό τραπεζίτη να αναλάβει τα οικονομικά της χώρας.

«Μα δεν γίνεται να συμβεί αυτό» απάντησε κάπως ντροπαλά ο Γιάννης Στουρνάρας. «Οχι, να τα αναλάβεις εσύ, να τελειώνουν οι διαπραγματεύσεις» ανταπάντησε χωρίς να σηκώνει μύγα στο σπαθί της η κυρία Μοιραράκη. «Δεν γίνεται, κυρία μου, είμαι ο κεντρικός τραπεζίτης. Εχω άλλη αποστολή, μην επιμένετε» απάντησε χαμογελαστός ο κ. Στουρνάρας. Και τότε η «βασίλισσα της μπουχάρας» του πέταξε ένα «να τα αναλάβετε όλα εσείς για να  τελειώνουμε» και η συζήτηση έκλεισε εκεί.

Δίδαγμα: Μπορείς να τα προβλέψεις όλα (σ.σ.: διαδηλώσεις Λαϊκής Ενότητας, υποκλοπές κοκ) αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με μια αποφασισμένη τηλε-celebrity που θέλει να γίνει το δικό της.

Η νοσταλγία είναι σύνθετη λέξη. Το άλγος του νόστου, ο πόνος της επιθυμίας για την πατρίδα. Δεν είναι εύκολο να ζεις στην ξενιτιά. Και όσο και αν η τεχνολογία έχει μειώσει τις αποστάσεις, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική επαφή με το χώμα και τους ανθρώπους του τόπου που σε γέννησε.

Δέκα ολόκληρες ώρες πτήση είναι η Νέα Υόρκη από την Αθήνα. Και ακόμα περισσότερες τον χειμώνα, όταν δεν υπάρχει η απευθείας σύνδεση. Όμως, ευτυχώς, η μητέρα πατρίδα δεν ξεχνάει τα ξενιτεμένα παιδιά της. Θα τους στείλει μέλι, ρίγανη, θυμάρι. Και ενίοτε τα πρόσωπα που, από τη μία θα τους θυμίσουν κάτι από το άρωμα και τη γραφικότητα της πατρίδας και από την άλλη θα επιβεβαιώσουν την ορθότητα της απόφασης να την εγκαταλείψουν.

Ετσι και φέτος, λοιπόν, προσωπικότητες του εγχώριου δημοσίου βίου μπήκαν στο αεροπλάνο και πήγαν στη Νέα Υόρκη για να γιορτάσουν με τους ομογενείς το ελληνικό 4th of July που πέφτει Μάρτιο, αλλά εκεί γιορτάζεται Απρίλιο, κοινώς την ημέρα που η δημοτική αρχή διαθέτει στην ομογένεια την Πέμπτη Λεωφόρο για μία μικρή, γραφική, παραδοσιακή παρέλαση. Και επειδή ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης μας κάνει τέτοιο ρουσφέτι, δεν γίνεται παρά να μην του ανταποδώσουμε με την επίσκεψη του δημάρχου Αμαρουσίου μετά της συζύγου του. Ναι, το ζεύγος Πατούλη ήταν στη Νέα Υόρκη. Μένει, βέβαια, να μάθουμε αν υπήρξε συνάντηση με το ζεύγος Τραμπ, κάτι που είναι πιθανό να επεδίωξε ο αμερικανός μεγιστάνας.

Ναι, φυσικά και πήγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να πετάξει το ασφαλές πυροτέχνημα περί ψήφου των ομογενών. Και ναι, η κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε από τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσα που, αν μην τι άλλο, φυσιογνωμικά παραπέμπει σε κάδρο ευπατρίδη του 1821. Ολοι τους φόρεσαν τις κορδέλες καλλιστείων, οι οποίες για τους ομογενείς αποτελούν κάτι τιμητικό, κάτι εξόχως σοβαρό, για αυτό και κανένας δεν βάζει τα γέλια, κανένας δεν τις βλέπει όμως εμείς. Μένει να μάθουμε πόσα χρόνια πρέπει να ζήσεις στην Αμερική για να μη γελάς βλέποντας την κορδέλα στον κορμό του έλληνα επισήμου.

Η μια περίπτωση (σ.σ.: η πιο απίθανη) είναι να θέλησαν να μετρήσουν το πλάτος του δρόμου με μονάδα μέτρησης το μήκος μιας κλούβας. Η άλλη (σ.σ.: η πιο πιθανή) είναι να θέλησαν να ενισχύσουν τα χαρακώματα της οδού Ηρώδου Αττικού.

Με δεδομένο μάλιστα ότι το γράμμα «Ταυ» φτιαγμένο με κλούβες εμφανίστηκε στην Αθήνα το πρωί της Κυριακής, κατά το χρονικό διάστημα δηλαδή που επρόκειτο να φτάσουν στο κέντρο και οι «πεζοπόροι κατά της ανεργίας» από την Πάτρα, με επικεφαλής τον δήμαρχο Κώστα Πελετίδη, μάλλον επρόκειτο για κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα. Κάτι σαν φιλική βοήθεια στα μέλη της πορείας για να μην «χάσουν» το δρόμο προς τη Βουλή (σ.σ.: για να μην αναγκαστούν να περπατήσουν παραπάνω με τόση κούραση…).

Βέβαια δεν έλειψαν οι κακόπιστοι (σ.σ.: ειδικά στα social media) που έσπευσαν να μιλήσουν για «πρωτοφανές φαινόμενο», ενώ κάποιοι μάλιστα πρότειναν να χτιστεί μια και καλή ένα τείχος ώστε ο Πρωθυπουργός, ο Νίκος Παππάς και το επιτελείο τους να συνεχίζουν το έργο τους χωρίς να χρειάζονται τρεις ολόκληρες κλούβες για να τους προστατεύουν από την «αγάπη του λαού».

Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί πριν από μερικά χρόνια. Αλλά τώρα που τα προσχήματα έχουν πέσει και τα παιχνίδια έχουν κριθεί, η Ντόρα Μπακογιάννη δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να επισκεφτεί το πατρικό σπίτι του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις Σέρρες. Για τη Νέα Δημοκρατία το συγκεκριμένο σημείο είναι ό,τι για τους Ινδουϊστές οι πηγές του Γάγγη. Ωστόσο οι συνεπείς μητσοτακικοί, ως «αιρετικοί», απέφευγαν το προσκύνημα.  Η Ντόρα το έκανε. Πήγε στην Πρώτη Σερρών, στο σπίτι που ο Καραμανλής γεννήθηκε ως οθωμανός υπήκοος.

Εκεί, συνάντησε τον βουλευτή Σερρών, Κώστα Καραμανλή junior τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολο Τζιτζικώστα, βουλευτές της ΝΔ στη Μακεδονία και, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, πέρασαν συναρπαστικά.

Σίγουρα η δουλειά της διεθνούς ατραξιόν, του διανοητή του εφήμερου, του θεωρητικού του «να έχουμε να λέμε», είναι ενδιαφέρουσα και αποδοτική. Ο Γιάνης Βαρουφάκης θα μπορούσε να μας ενημερώσει σχετικά. Ταξίδια με όλα τα έξοδα πληρωμένα, ακριβά ξενοδοχεία, ωραία εστιατόρια και αμοιβές που, φυσικά, καταβάλλονται σε λογαριασμούς στο εξωτερικό. Και όμως, ο Γιάνης θα τα άφηνε όλα αυτά στο περιθώριο αν η πατρίδα του ζητούσε να βάλει πλάτη, γνώσεις και ιδέες στο Μαξίμου. Κοινώς αν του ζητούσαμε να γίνει Πρωθυπουργός, θα απαντούσε θετικά.

Η επίδειξη αυτοθυσίας έγινε στο Λονδίνο, σε βιβλιοπωλείο όπου ο Γιάνης υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου του κλήρωσε το μπουφάν του. Νικητής ένας 70χρονος, ο οποίος πλέον δύναται να λέει ότι κατέχει ιστορικό αξεσουάρ αντίστοιχο του καπέλου που φορούσε ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο ηγέτης που είχε ως φαντασίωση να γίνει Βαρουφάκης, δύο αιώνες πριν γεννηθεί ο Γιάνης.

Μπορεί το Χίλτον την προηγούμενη εβδομάδα κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης να ήταν καρατσεκαρισμένο για κοριούς και σιδερόφραχτο για διαδηλωτές, αλλά κανείς ποτέ δεν μπορεί να κρατήσει όλα τα απρόοπτα μακριά.

Ειδικά αν η ζωή στο ξενοδοχείο συνεχίζεται. Και ειδικότερα αν τυχαίνει μαζί με τις διαπραγματεύσεις να κάνει εκεί το ετήσιο παζάρι χαλιών η γνωστή κυρία Μοιραράκη που και ταμπεραμέντο διαθέτει και χαρακτηριστική φωνή που μπορεί να διαπεράσει το χαμηλόφωνο lobby σαν ηχητικό happening.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Βηματοδότη, το «κακό» συνέβη. Δηλαδή η Δέσποινα Μοιραράκη και το ζευγάρι Σταθάκης – Τσακαλώτος βρέθηκαν για μερικές στιγμές στον ίδιο δημόσιο χώρο. Και η γνωστή έμπορος χαλιών δεν είναι από τους ανθρώπους που θα κρατήσουν ένα χαμηλό προφίλ, ούτε θα αφήσουν μια τέτοια συνάντηση χωρίς να κάνουν μια παρέμβαση.

Ετσι λοιπόν, μέσα στη σιγαλιά του lobby ακούστηκε ξαφνικά μια χαρακτηριστική φωνή (σ.σ.: που όλοι την έχουμε συνηθίσει να περιγράφει σύνθετες αποχρώσεις τύπου «μπορδοροδοκόκκινο») να απευθύνεται προς τους έλληνες υπουργούς με την ουρανομήκη προτροπή: «Τελειώνετε επιτέλους με τις διαπραγματεύσεις, μας σπάσατε τα νεύρα»!

Μπορεί οι δύο υπουργοί να μην έδωσαν συνέχεια (σ.σ.: αν και όπως γράφει το ρεπορτάζ στράφηκαν τρομαγμένοι προς το μέρος της κυρίας Μοιραράκη) αλλά η «Βασίλισσα της Μπουχάρας» συνέχισε τις προτροπές. Και μεταξύ μας, από τη δική της οπτική γωνία δεν είχε και άδικο, δεδομένου ότι οι κλούβες και η γενικότερη προστασία που απολαμβάνει το Χίλτον αυτές τις ημέρες, μόνο ενθαρρυντικά δεν λειτουργούν για τις εμπορικές εκθέσεις.

Τουλάχιστον η Δέσποινα Μοιραράκη ξέσπασε. Και οι δύο υπουργοί ένιωσαν πώς είναι εκτός από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να σου επιτίθεται και μια σταρ. Εστω και των τηλεπωλήσεων.

Κατ’ αρχήν ευτυχώς που υπάρχει η Νέα Ζηλανδία. Ωστε η κυβέρνηση να μπορεί να κυρώνει συμφωνίες αεροπορικών υπηρεσιών ανάμεσα στις δύο χώρες. Διότι κάθε τέτοια συμφωνία είναι πολύ σημαντικότερη από όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως αφού διαθέτει ένα κρυφό προτέρημα: μπορείς να κολλήσεις σε αυτήν άφθονες τροπολογίες. Και οι τροπολογίες συνήθως περιλαμβάνουν μέσα τους το γνωστό κουίζ: «ποιον φωτογραφίζουν»; Με άλλα λόγια για ποιόν γίνεται το ρουσφέτι;

Ευτυχώς πάλι που η κυβέρνηση δεν χωρίζει τους φίλους της με βάση ταξικά κριτήρια. Με την ίδια ευκολία που περνάει μια τροπολογία για ένα «παιδί του λαού» όπως ο Νίκος Φωτόπουλος (σ.σ.: δίνοντάς του τη δυνατότητα για μια ακόμα θητεία στο ΔΣ της ΔΕΗ) έτσι περνάει και μια τροπολογία για έναν βιομήχανο απαλάσσοντάς τον από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης για το Φυσικό αέριο.

Την αποκάλυψη αυτή έκανε σήμερα στη στήλη του στα Νέα ο Γιώργος Παπαχρήστος, αναφέροντας την τροπολογία που κατέθεσαν με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο για τη Νέα Ζηλανδία οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Εμμανουηλίδης, Κώστας Μορφίδης και Γιώργος Παπαφιλίππου (σ.σ.: Οι δύο πρώτοι από την Καβάλα και ο τρίτος από τη Θάσο). Σύμφωνα με την τροπολογία μόνο (σ.σ.: τονισμένο το «μόνο»…) οι βιομηχανίες που χρησιμοποιούν φυσικό αέριο αποκλειστικά ως πρώτη ύλη για τα προϊόντα τους απαλλάσσονται του ειδικού φόρου κατανάλωσης. Και πόσες βιομηχανίες αφορά αυτή η τροπολογία που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μέτρο-ώθηση στην βιομηχανική παραγωγή; Εδώ είναι το αστείο: Μια!

Η οποία μάλιστα τυγχάνει (σ.σ.: ε, καλά, δεν φαίνεται να είναι αποκλειστικά και μόνο θέμα τύχης εδώ που τα λέμε…) να ανήκει σε φίλο της κυβέρνησης με ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με το μέγαρο Μαξίμου. Μια φιλία που τον απαλλάσσει (σ.σ.: όπως υπολόγισε ο Γιώργος Παπαχρήστος) από καταβολές ύψους 9 εκατομμυρίων ευρώ. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα, τόσο πρακτικά…

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ποζάρει δίπλα στο λογότυπο της Εθνικής Ενότητας, του νέου κόμματος που φιλοδοξεί να αποτελέσει τη dream team της «αδέσποτης» δεξιάς, κοινώς εκείνων που βρίσκουν τη ΝΔ αρκετά αριστερή και τη Χρυσή Αυγή επίφοβη. Ηγέτης του κόμματος είναι, ασφαλώς, ο πρόεδρος Γιώργος, ενώ κομβικό ρόλο επιτελεί ο Τάκης Μπαλτάκος, γνωστός και ως «ο playmaker» -ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ θα τον χαρακτήριζε απλώς «τσομπάνη» καθώς προσπαθεί να συγκεντρώσει πρόβατα σε ένα μαντρί. Τέλος πάντων θα δούμε πόσοι θα μαζευτούν και πόση επιτυχία θα έχουν. Προς το παρόν αξίζει να απολαύσουμε το λογότυπο της «Ενότητας», εστιάζοντας στη σημειολογία του.

Παρακαλώ την προσοχή σας.

Το γράμμα είναι φυσικά μπλε (όπως λέμε «μάτια μπλε») παραπέμπει στα εθνικά χρώματα. Η δε γραμματοσειρά παραπέμπει σε παλαιότερη χρήση της από σχηματισμούς του «εθνικού» χώρου, ας πούμε από την ΕΠΕΝ.

Ανάμεσα στις δύο λέξεις βρίσκεται το σύμβολο του κόμματος. Ο πυρσός ανάμεσα σε δάφνες. Οι δάφνες θα μπορούσαν να θυμίζουν και τα φτερά Φοίνικα που αναγεννάται εκ της τέφρας του, όπως αποτυπώθηκε στο έμβλημα της απριλιανής «επαναστάσεως». Δάφνες, βέβαια, χρησιμοποιούσε συχνά και το καθεστώς Μεταξά, το οποίο, τι σύμπτωση, είχε ως έμβλημα έναν πυρσό! Βέβαια πυρσό είχε και η Νέα Δημοκρατία στην αυθεντική εκδοχή της. Και αυτό επιδιώκει και το νέο σχήμα: την αυθεντικότητα στη Δεξιά.

Η εικόνα είναι τόσο υπέροχη από μόνη της που σε ωθεί να την πιστέψεις όπως και να ‘χει: Ο πρωταγωνιστής της σκηνής είναι αυτό που λέμε «ισχυρός άνδρας». Η συγκυρία (σ.σ.: και κάποιες άλλες ικανότητές του ενδεχομένως…) τον έχει φέρει στο Νο 2 της κυβερνητικής ιεραρχίας, μια θέση που στο σουρεαλιστικό σύμπαν της ελληνικής πολιτικής σκηνής είναι συχνά πιο σημαντική από το Νο 1 (σ.σ.: ναι είναι ο Νίκος Παππάς για να τελειώνουμε…).

Αυτός ο άνδρας περιφέρεται κρατώντας ένα ποτήρι άσπρο κρασί στο  dinner party που παραθέτει ο βρετανός πρεσβευτής Τζον Κίτμερ. Και προφανώς πλήττει, αφού η πολιτισμένη ατμόσφαιρα των dinner parties (σ.σ.: και ειδικά των dinner parties που συγκεντρώνουν την πολιτικοκοινωνική πανίδα που ονομάζεται «ελίτ») δεν ταιριάζει σε έναν Ιντιάνα Τζόουνς της Αριστεράς. Σε έναν άνθρωπο της δράσης που τρώει τους διαπλεκόμενους για πρωινό. Οπότε πρέπει να κάνει κάτι για να διασκεδάσει την πλήξη του και να περάσει ευχάριστα η ώρα.

Είτε πρόκειται για τον μικρόκοσμο της τάξης ενός σχολείου, είτε για τον μικρόκοσμο της εξουσίας στον κήπο ενός πρεσβευτή, οι κανόνες είναι ίδιοι. Ο «δυνατός», αυτός που τη δεδομένη στιγμή βρίσκεται στην κορυφή της «διατροφικής αλυσίδας» της εξουσίας θα διασκεδάσει πειράζοντας τους αδύναμους. Και μπορεί ο Νίκος Παππάς να έχει το «ηθικό πλεονέκτημα» (σ.σ.: μη γελάτε…) αλλά δεν ξεφεύγει από τους αιώνιους νόμους που ορίζουν την ανθρώπινη φύση.

Αρκεί να τον φανταστεί κανείς να πλησιάζει την ανυποψίαστη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Εύη Χριστοφιλοπούλου, να γέρνει ελαφρά προς το μέρος της, να σηκώνει το φρύδι με αυτό το μείγμα ανωτερότητας και λάγνας γοητείας που δίνει η εξουσία και να της λέει με βραχνή φωνή που θα έκανε ακόμα και τον Μπάρι Γουάιτ (σ.σ.: τον βραχνό τραγουδιστή του έρωτα…) να ζηλέψει: «Εσύ και αυτός ο Κεγκέρογλου τι θέλετε και αντιστέκεστε, αφού τελικά θα πάμε στις εκλογές όλοι μαζί…» (σ.σ.: κάτι αντίστοιχο του «ξέρω ότι με θέλεις, γι’ αυτό μην αντιστέκεσαι αφού είναι μοιραίο να γίνουμε ζευγάρι…» που θα έλεγε ένας γόης της δεκαετίας του ’70).

Εδώ παίρνει τη σκυτάλη η κωμωδία. Εστω κι αν δεν έγινε έτσι, οφείλει κανείς για λόγους ενδιαφέροντος της διήγησης να φανταστεί την Εύη Χριστοφιλοπούλου να στραβοκαταπίνει αιφνιδιασμένη την γουλιά του αρωματικού σαρντονέ και να βήχει ενώ τον κοιτάζει με έκπληκτο βλέμμα. Μόλις ξεπερνά την αμηχανία (σ.σ.: και τον γαϊδουρόβηχα…) κοιτάζει με έκπληξη τους πρεσβευτές της Αργεντινής, της Γαλλίας και του Βελγίου καθώς και τον περιφερειάρχη Κώστα Μπακογιάννη που βρίσκονται γύρω της και έγιναν κι εκείνοι αυτήκοοι μάρτυρες της «ανήθικης πρότασης». Για μερικά δευτερόλεπτα όλα μένουν μετέωρα. Πρεσβευτές και περιφερειάρχης κοιτάζουν με ενδιαφέρον και ανακούφιση που επιτέλους συνέβη κάτι ενδιαφέρον στη βραδιά. Η Εύη Χριστοφιλοπούλου ψάχνει μια κατάλληλη απάντηση. Και το γεγονός ότι η ομήγυρη κρέμεται από τα χείλια της επιτείνει την αγωνία της.

«Μας πώς να πάμε όλοι μαζί; Η βάση μας σας μισεί όλους και ιδιαιτέρως τους ενοίκους του Μαξίμου» ψελλίζει τελικά στον τολμηρό Νο 2… Αλίμονο όμως. Κανένας Νο 2 δεν γίνεται Νο 2 αν πτοείται από τέτοιες μάταιες αντιστάσεις. Γιατί κατά βάθος ξέρει ότι το θήραμά του είναι πλέον παγιδευμένο στα δίχτυα του. Οτι η αύρα του το έχει αιχμαλωτίσει.

Γι’ αυτό και αφού αφήνει να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής (σ.σ.: ώστε να δοθεί το ιδιαίτερο βάρος που αρμόζει στην απάντησή του), τα χείλη του κάνουν εκείνο τον ιδιαίτερο σπασμό που μοιάζει με μειδίαμα και κοιτάζοντας την Εύη Χριστοφιλοπούλου βαθιά μέσα στα μάτια αφήνει την αλαζονεία του κατακτητή να απλωθεί και να διαποτίσει εκείνη, τους παριστάμενους, μέχρι και το γκαζόν…
«Αυτά θα τα βρούμε στην πορεία. Στο τέλος θα πάμε όλοι μαζί, θα το δεις…» είπε και αμέσως μετά έφερε στο στόμα του ένα καναπεδάκι που το μάσησε αργά και απολαυστικά πριν το καταπιεί…

Επιστροφή στην πεζότητα τώρα: κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Νίκος Παππάς αποφάσισε να τρολάρει την Εύη Χριστοφιλοπούλου, αν επέλεξε εκείνη ειδικά τη στιγμή για να αποκαλύψει τις προθέσεις της κυβέρνησης για το άμεσο μέλλον ή αν πρόκειται για μια αγονιώδη αναζήτηση συμμάχων που εξωτερικεύθηκε λόγω της χαλάρωσης της βραδιάς. Ο διάλογος πάντως ακριβώς όπως αναπαράγεται πιο πάνω δημοσιεύεται στον Βηματοδότη της Παρασκευής…

–Νίκος Ζαχαριάδης

Μια ακόμα επιβεβαίωση του ευρέως διαδεδομένου ρητού του Πάολο Κοέλιο, σύμφωνα με το οποίο αν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να συμβεί ήρθε πριν λίγο. Ε, φαίνεται ότι ο Νίκος Φωτόπουλος ήθελε πολύ μια δεύτερη θητεία ως εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΔΣ της ΔΕΗ. Και το σύμπαν συνωμότησε για να την αποκτήσει.

Και εκτός από τον Πάολο Κοέλιο επιβεβαιώνεται και ο νόμος του χάους σύμφωνα με τον οποίο μια πεταλούδα που φτερουγίζει στο Τόκιο μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην Αθήνα. Ετσι και μια διακρατική συμφωνία με τη Νέα Ζηλανδία μπορεί άνετα να προκαλέσει μια φωτογραφική τροπολογία στην Αθήνα.

Συνοψίζοντας: με μια φωτογραφική τροπολογία που προστέθηκε στην κύρωση της διακρατικής συμφωνίας με τη Νέα Ζηλανδία το αιώνιο σύμβολο του πασοκογενούς συνδικαλισμού θα είναι κοντά μας και μετά τη λήξη της θητείας του στο ΔΣ της ΔΕΗ ως εκπρόσωπος των εργαζομένων, που έληγε τον ερχόμενο Μάιο, καθώς πλέον θα μπορεί να βάλει υποψηφιότητα και για ακόμα μια θητεία.

Βέβαια έγιναν προσπάθειες η τροπολογία να περάσει στα κρυφά, μετά τα μεσάνυχτα, λίγη ώρα πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Κρυμμένη ανάμεσα σε άλλες. Γιατί άραγε; Λες και οι βουλευτές που την κατέθεσαν σα να ήθελαν να μη δοθεί ιδιαίτερη έκταση στο θέμα. Σα να μην ένιωθαν υπερήφανοι που θα έχουν την εύνοια του Νίκου Φωτόπουλου.

Εκτός αν δεν ήθελαν να εξαντληθούν τα αποθέματα ξυδιού στα super market, καθώς πρόκειται για το αγαπημένο ηρεμιστικό που συστήνει ο Νίκος Φωτόπουλος σε όσους του πάνε κόντρα.

Για παλιότερες «Βαβέλ» κάντε κλικ εδώ