Ιστορίες πολιτικής ελαφρότητας

Τα τελευταία «πειθαρχικά» γεγονότα στην ΕΣΗΕΑ ξύπνησαν αναμνήσεις στον Σταύρο Θεοδωράκη που αποφάσισε να μοιραστεί με ανάρτησή του στο Facebook.

Ο επικεφαλής του Ποταμιού αναφέρεται στην κλήση του από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, 10 χρόνια πριν, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για το εστιατόριο Αλάτσι. Ο διάλογος που ακολουθεί ακριβώς όπως τον αναπαράγει ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ταυτόχρονα απολαυστικός και σκιαχτικός (σ.σ.: εξαρτάται από ποιά πλευρά το βλέπει κανείς):

«Αν αύριο συγκρουσθεί η Ελλάδα με την Αμερική εσύ τι θέση θα πάρεις;» τον ρωτάει το μέλος του Πειθαρχικού.

«Και αυτό τι σχέση έχει με το Αλάτσι;» απαντά ο προδότης-εστιάτορας.

«Εχει. Πουλάς Coca Cola. Δεν πουλάς; Ποιου τα συμφέροντα θα υποστηρίξεις λοιπόν;» τον κατακεραυνώνει ο κλειδοκράτορας της ηθικής.

«Ευτυχώς για τη δημοσιογραφική μου καριέρα» συνεχίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης «το Αλάτσι δεν πουλούσε Coca Cola παρά μόνο Μπυράλ και έτσι γλίτωσα την οριστική διαγραφή. Τιμωρήθηκα, αν θυμάμαι καλά, μόνο με επίπληξη».

Και η ανάρτηση του επικεφαλής του Ποταμιού καταλήγει: «Η διαγραφή των δημοσιογράφων που υποστήριξαν το «Ναι» είναι γελοία όπως πολλές άλλες αποφάσεις του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ. Υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι -συνταξιούχοι κυρίως- που θεωρούν τους εαυτούς τους ιεροεξεταστές και κυνηγούν όσους δεν στρατεύονται μαζί τους ή όσους «παρεκκλίνουν». Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτοί. Το πρόβλημα είναι όλοι οι άλλοι που ανέχονται στη δημοσιογραφία συμπεριφορές τύπου Κιμ Γιονγκ Ουν».

Λέγεται Οουεν Τζόουνς, είναι αρθρογράφος του Guardian, δηλώνει σοσιαλιστής και χθες το βράδυ βρέθηκε σε κάποιο χώρο μαζί με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Και κάτι τον άκουσε να λέει. Και το αναμεταδίδει στο twitter ως εξής: «Χθες το βράδυ ο Γιάνης Βαρουφάκης – που ήταν σε μεγάλα κέφια – μου είπε ότι θα πήγαινε για πρωθυπουργός αν τον καλούσε το καθήκον. Η συνέχεια αργότερα (χαμογελάκι)».

Με άλλα λόγια: Ο Γιάνης όταν βρίσκεται σε μεγάλα κέφια σκέφτεται ότι του αξίζει κάτι καλύτερο από μια απλή υπουργική θέση. Μένει μόνο να βρούμε αν στα «μεγάλα κέφια» του Γιάνη έπειξε ρόλο και κανένα ποτηράκι μπύρα παραπάνω – εντάξει, στο Λονδίνο είναι, επιτρέπεται. Και βέβαια μένει να δούμε και πόσο γρήγορα θα διαψεύσει τον αθώο και ενθουσιώδη Οουεν.

Είναι μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου. Εκεί, γύρω στην άνοιξη. Οταν τα πρώτα αγριολούλουδα εμφανίζονται στα λιβάδια. Και μαζί τους εμφανίζονται και οι φωτογραφίες των Ελλήνων με τον εκάστοτε Πρόεδρο της Αμερικής.

Πρόκειται για γνωστό εποχικό είδος καθώς κάθε χρόνο αυτές τις μέρες ο Λευκός Οίκος παραθέτει το επίσημο δείπνο για την «Ελληνική Ημέρα της Ανεξαρτησίας» (σ.σ.: όπως την αποκαλούν εκεί). Δηλαδή την 25η Μαρτίου.

Φέτος λοιπόν το δείπνο παρατέθηκε την 4η Απριλίου και σχεδόν αμέσως τα social media και τα sites γέμισαν από φωτογραφίες του τύπου «ο τάδε είδε τον Πρόεδρο Ομπάμα», συνοδευόμενα πολύ συχνά και από ένα μεγαλεπίβολα φιγουρατζίδικο συμπλήρωμα «έπειτα από πρόσκληση του αμερικανού προέδρου». Βέβαια, πολύ συχνά το «είδε» έχει κυριολεκτική έννοια όπως αποδεικνύεται και από τις φωτογραφίες. Βιαστικές, κουνημένες, τραβηγμένες από κάποιον συνεργάτη σε ετοιμότητα, μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που διαρκεί η χειραψία με τον πρόεδρο Ομπάμα.

Φυσικά η ποιότητα των φωτογραφιών δεν εμποδίζει τους ενδιαφερόμενους να τις ανεβάζουν με ενθουσιασμό, αφού η «Συνάντηση με τον Ομπάμα» σε αυτή τη μικρή γωνία του πλανήτη, την Ελλάδα, μετράει σαν τίτλος τιμής (σ.σ.: τύπου «ο δικός μας μεγαλοπιάνεται…») έστω κι αν πρόκειται απλώς για ανταλλαγή τυπικών φράσεων.

Αντίθετα, οι φωτογραφίες με τον Τζο Μπάιντεν, που προφανώς έχει αναλάβει τον τομέα των φωτογραφίσεων, είναι σαφώς πιο προσεγμένες. Ο φιλέλληνας Αντιπρόεδρος επανορθώνει φροντίζοντας οι επισκέπτες να παίρνουν τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές αναμνηστικό από τον Λευκό Οίκο.

Φέτος λοιπόν ενσταντανέ από τον Λευκό Οίκο παρουσίασαν οι Κώστας Μπακογιάννης (σ.σ.: όπου σύμφωνα με διαρροές είχε και μικρό διάλογο του τύπου «έλληνας είσαι εσύ;» – «ναι» – «μα εσύ είσαι όμορφος και ψηλός…»), ο υφυπουργός Οικονομίας Αλέξης Χαρίτσης και ο εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ Κώστας Καραγκούνης (σ.σ.: πού όμως φαίνεται κυρίως πλάτη).

Πάντως υπήρξε και κάποιος Ελληνας που είδε κανονικά τον Μπαράκ Ομπάμα. Είναι ο Γιάννης Αντετοκούμπο με τον οποίο ο αμερικανός Πρόεδρος όχι μόνο συνομίλησε κανονικά αλλά συνέκρινε και παλάμες αστειευόμενος. Μόνο που δεν τον είδε ως Ελληνα αλλά ως παίκτη των Μιλγουόκι Μπακς αφού ολόκληρη η ομάδα επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο.

Πώς ποζάρει ο ιδρυτής του παγκόσμιου fan club της Κιμ Καρντάσιαν (σ.σ.: π.χ…) όταν τελικά του δοθεί η ευκαιρία να βγάλει επιτέλους μια αναμνηστική φωτογραφία δίπλα στο είδωλό του; Ε, έτσι ακριβώς (σ.σ.: με λίγο μεγαλύτερη δόση ενθουσιασμού που τον κάνει να φλερτάρει με τον χαρακτηρισμό «γύφτικο σκερπάνι») ποζάρει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας μπροστά από το F-4E Φάντομ με το οποίο πέταξε με την ευκαιρία της Πολυεθνικής Αεροπορικής Aσκησης «Ηνίοχος 2016».

Η έκφραση του Πάνου Καμμένου δείχνει ότι προσδοκούσε αυτή τη φωτογραφία από την στιγμή που πέταξε το πρώτο γαρύφαλλο στον Πλούταρχο γιορτάζοντας την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ. Ή μάλλον από τότε που έβλεπε φωτογραφίες προκατόχων του και πρωθυπουργών (σ.σ.: Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) σε αντίστοιχη θέση στο πιλοτήριο.

Αφού λοιπόν έκαναν κι εκείνοι την αποκριάτικη πόζα τύπου «Τομ Κρουζ του φτωχού» γιατί όχι κι αυτός; Δεν αποκλείεται μάλιστα ενόψει αυτής της πόζας να βρήκε το κουράγιο να υποβληθεί σε δίαιτα προκειμένου να χωρέσει στη στολή.

Γι’ αυτό και όταν ήρθε η στιγμή της φωτογραφίας όλα αυτά βγήκαν στην επιφάνεια: Η πόζα του τσαμπουκαλεμένου «τουρκοφάγου» που εκείνη την ώρα διεξάγει με την φαντασία του αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο. Τα γυαλιά του αεροπόρου. Τα σχέδια πτήσης στον μηρό. Και κυρίως το ύφος απόλυτης μακαριότητας – σα να εκπλήρωσε τον σκοπό της ζωής του. Οπως ένα ανήλικο που του αρέσουν τα Γκραν Πρι εκπληρώνει τον σκοπό της ζωής του όταν ποζάρει δίπλα σε μια μονοθέσια Ferrari.

Βέβαια όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ετσι κάποιος μπορεί να βλέπει σε αυτή την εικόνα (σ.σ.: που άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί φωτογραφία του Μήνα) μια σκηνή από το Top Gun. Την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος βλέπει μια σκηνή από το «Στραβοί πιλότοι σε F-16».

«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Η φράση είναι αποτυπωμένη με τατουάζ στο χέρι του Πάμπλο Γκαρσία. Και είναι από τις αγαπημένες του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Βέβαια ο αδαής αναγνώστης θα νομίζει ότι ο Πάμπλο Γκαρσία είναι κάποιος επαναστάτης από τη Λατινική Αμερική, ένα πρόσωπο που εμπνέει τον αριστερό Ευκλείδη Τσακαλώτο. Ομως ο έμπειρος περί τα ποδοσφαιρικά αναγνώστης γνωρίζει ότι ο Πάμπλο Γκαρσία είναι, κατά μία εκδοχή, επαναστάτης, όμως του ποδοσφαίρου. Ο ουρουγουανός πρώην ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ εμπνέει τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, όπως φυσικά, όλους τους οπαδούς της ομάδας, αν και ελέγχεται για το ήθος που επέδειξε όταν ήταν στους αγωνιστικούς χώρους. Τέλος πάντων, ο υπουργός που βάζει τους φόρους λες και έχει νεύρα για την κακή πορεία του ΠΑΟΚ, δεν κρύβει τη συμπάθεια του για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Εγινε ΠΑΟΚ τη δεκαετία του ’70, όταν ο ΠΑΟΚ είχε, όντως, την καλύτερη ομάδα στη χώρα. Και συνέχισε να παρακολουθεί την ομάδα –κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τα διηγήθηκε όλα αυτά σε συνέντευξη του στο news247. Και παραδέχθηκε ότι στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα είναι, απλώς, ανεπιθύμητος. «Οποτε πάω χάνουμε…»

*Προς αποφυγή παρεξηγήσεως, ο τίτλος παραπέμπει στο σύνθημα «Ω ΠΑΟΚάρα έχω τρέλα μες στο μυαλό…»

Ενα πρόσωπο που μέχρι τώρα είχε κατορθώσει να μείνει στη σκιά, εκτός της «εικόνας του μακελειού» που προκλήθηκε εξαιτίας του Γιαν Φαμπρ φέρνει στο προσκήνιο το γαλλικό online περιοδικό Mouvement (σ.σ.: εδώ) με ένα εκτενές άρθρο υπό τον τίτλο «Ο Γιαν Φαμπρ δεν θα φύγει».

Και η αλήθεια είναι ότι ο Παναγιώτης Δούρος, διευθυντής του γραφείου του υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά δεν αναφέρθηκε καθόλου όλο αυτό το διάστημα καθώς τα διασταυρούμενα πυρά είχαν ως αποκλειστικό στόχο τον προϊστάμενό του.

Σύμφωνα όμως με το ρεπορτάζ του περιοδικού που υπογράφει ο Ζαν Μαρκ Αντόλφ ο άνθρωπος που προσκάλεσε τον βέλγο περφόρμερ στην Ελλάδα δεν είναι άλλος από τον Παναγιώτη Δούρο (σ.σ.: αδελφό της Ρένας Δούρο παρεμπιπτόντως).

Μάλιστα στο Mouvement (σ.σ.: που φαίνεται να έχει εκ των πολύ έσω ενημέρωση) αναφέρεται ότι το πακέτο που προσφέρθηκε στον Φαμπρ από τον Παναγιώτη Δούρο περιελάμβανε «πλήρη ελευθερία στις καλλιτεχνικές επιλογές, την εμφάνισή στην Επίδαυρο και ετήσιο μπάτζετ 5 εκατομμύρια ευρώ».

Καθόλου φειδωλό δεν είναι πάντως το περιοδικό στους χαρακτηρισμούς για τον διευθυντή του γραφείου του Αριστείδη Μπαλτά καθώς τον αποκαλεί «Ιανό», «με τάσεις βυζαντινισμού», «μέλος του αθηναϊκού τζετ σετ» και άνθρωπο με «σκιώδη ρόλο» ενώ (σ.σ.: όπως επισημαίνει ο Μικροπολιτικός των Νέων που εντόπισε το δημοσίευμα) το γαλλικό ηλεκτρονικό περιοδικό αναφέρει λανθασμένα ότι ο Παναγιώτης Δούρος κατείχε την ίδια θέση και επί πρωθυπουργίας Σαμαρά. Ενώ είναι γνωστό ότι ήταν απλώς το «δεξί χέρι» του Γιώργου Λούκου, ο οποίος αποπέμφθηκε όταν το «πρώην δεξί του χέρι» ανέλαβε τη σημερινή του θέση δίπλα στον υπουργό Πολιτισμού.

ΥΓ.: Ως κεντρική φωτογραφία το άρθρο του περιοδικού Mouvement χρησιμοποιεί μια εικόνα που δεν είναι άγνωστη στο Protagon.gr. Συγκεκριμένα είναι κατασκευασμένη στα σκοτεινά εργαστήρια του Moufanet με στόχο να εικονογραφήσει αυτό το δημοσίευμα στη συγκεκριμένη στήλη. Δηλαδή είναι ψεύτικη. Το moufanet πάντως ευχαριστεί το περιοδικό για την εκτίμηση που δείχνει στις ικανότητες του στο photoshop.

Ηταν εκείνος που παρουσίασε την 21η Αυγούστου στην ιστορική (σ.σ.: λέμε τώρα…) συνέντευξη τύπου τη νεοσύστατη κοινοβουλευτική ομάδα των 25 βουλευτών που αποτελούσαν την Λαϊκή Ενότητα (σ.σ.: καταφέρνοντας να κάνει τόσα λάθη που κανείς δεν κατάλαβε τίποτα…). Πάντα ένθερμος υποστηρικτής της δραχμής και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο που προσφάτως εκτός από πολέμιος της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι και υπάλληλός της.

Συγκεκριμένα, ο στενός συνεργάτης του Παναγιώτη Λαφαζάνη αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Ευρωκοινοβουλίου ως «τοπικός βοηθός» του ευρωβουλευτή (σ.σ.: επίσης της Λαϊκής Ενότητας) Νίκου Χουντή. Οπου τοπικός βοηθός σημαίνει ότι ζει στην Ελλάδα και αμείβεται με βάση τα ελληνικά μισθολογικά δεδομένα.

Και στο εύλογο ερώτημα «γιατί ο Στάθης Λεουτσάκος δουλεύει στο στρατόπεδο της «επάρατης Ευρώπης» η απάντηση κάποιου κυνικού θα μπορούσε να είναι «διότι μπορεί». Η απάντηση κάποιου που επιδιώκει να τον απαξιώσει θα μπορούσε να είναι «γιατί άλλο η ιδεολογία και άλλο τα χρήματα». Ομως και οι δυο παραπάνω απαντήσεις ξεχνούν κάτι σημαντικό: ότι ο αγώνας εναντίον του εχθρού προϋποθέτει τη χρήση όποιων μέσων διαθέτει ο καθένας. Και εφόσον ο Στάθης Λεουτσάκος έχει «μέσον» τον Νίκο Χουντή, τον χρησιμοποιεί προκειμένου να αλώσει το σύστημα εκ των έσω! Και όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά.

Γι’ αυτό εξάλλου, πέρα από τον ίδιο, θέση δίπλα στον Νίκο Χουντή (σ.σ.: ως «διαπιστευμένη βοηθός») ανέλαβε και η κόρη του Στάθη Λεουτσάκου Σταυρούλα. Η οποία μπορεί να εργάζεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο και να αμείβεται με βάση τον κανονισμό της Ευρωβουλής.

Ούτε εδώ υπάρχει κάποια ιδεολογική ασυμβατότητα όμως. Στο κάτω-κάτω ούτε ο ίδιος, ούτε ο υπόλοιπος στενός πυρήνας της ΛΑΕ, έχει ποτέ στραφεί εναντίον των διορισμών φίλων. Εναντίον του παλαιοκομματικού συστήματος ναι. Εναντίον της εξυπηρέτησης ημετέρων, ποτέ. Και αυτά είναι δύοδιαφορετικά πράγματα. Ιδιαίτερα αν σε συμφέρει οικονομικά να είναι…

Το έχει διδάξει η Ιστορία ανά τους αιώνες: Οταν δύο μεγάλοι πολιτισμοί συναντώνται αναπόφευκτα ο ισχυρότερος θα επηρεάσει τον άλλον. Και συνήθως η επίδραση αυτή συμβαίνει αργά αλλά σταθερά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Μέχρι που ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις τα ρωμαϊκά αγάλματα να θυμίζουν την Κλασσική Περίοδο της αρχαίας Ελλάδας. Ή την Ντέλια Βελκουλέσκου και τους υπόλοιπους με τζιν!

Το τελευταίο με το τζιν το επισήμανε ο Βηματοδότης και μάλλον πρέπει να του δώσουμε μεγαλύτερη σημασία από όση φαίνεται ότι του αναλογεί εκ πρώτης όψεως. Γιατί οι εκπρόσωποι των θεσμών, έρχονται τακτικά τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Με τα κοστούμια τους με τα έγγραφά τους και τους αμείλικτος αριθμούς, με την ψυχρή συμπεριφορά τους – θα έλεγε κανείς ότι ακόμα και μεταξύ τους συνεννοούνται με memo. Και βρίσκουν απέναντί τους την ελληνική αντιπροσωπία είτε με την μποέμικη, τσαλακωμένη εμφάνιση του Ευκλείδη Τσακαλώτου, είτε με την παρωδία «δανδή» που επιχειρεί ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Και πριν από τη συνάντηση η ελληνική αντιπροσωπία πλακώνει τους καφέδες στο «Βυζαντινό» και κάνει μια πρόχειρη συνεννόηση (σ.σ.: στο περίπου…) για το τι θα πει στον «δάσκαλο». Το χάος ανάμεσα στους δύο κόσμους είναι προφανές. Και είναι βαθιά πολιτισμικό.

Γι’ αυτό και το γεγονός ότι οι Θεσμοί πραγματοποίησαν το πρωί της Δευτέρας προπαρασκευαστική σύσκεψη φορώντας τζιν παντελόνια και μοβ πουκάμισα (σ.σ.: Βηματοδότης says…) είναι ένα τεράστιο βήμα προς την «ελληνοποίησή» τους. Μια ένδειξη ότι μπήκε μέσα τους επιτέλους η «μποέμικη» χαλαρότητα της ελληνικής άνοιξης. Οτι το σαββατοκυριακάτικο, εναλλακτικό στυλ «Τσακαλώτος» τούς κατέκτησε σαν μικρόβιο και αφού σιγά-σιγά έκαμψε τις δυτικότροπες αντιστάσεις τους άρχισε να τους μεταμορφώνει. Οτι σιγά-σιγά βυθίζονται στην πνευματική και συνειδησιακή υπέρβαση του «λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και η αξιολόγηση». Τώρα μένει μόνο να βρει και ο Ράσμους Ρέφερ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ένα τζιν στα μέτρα του (σ.σ.: δηλαδή ένα που να μη σταματάει πάνω από τους αστραγάλους…) ώστε να μην προκαλεί γέλιο σε όσους τον βλέπουν.

Και φυσικά για να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση μένει να τους φέρουμε σιγά-σιγά σε επαφή και με το δεύτερο μεγάλο στοιχείο του πολιτισμού μας: τον φραπέ! Και τότε ο θρίαμβος της νεοελληνικής μεταφυσικής σκέψης πάνω στον δυτικοευρωπαϊκό ορθολογισμό θα είναι οριστικός.

Στις δύο τελευταίες εμφανίσεις του κρατούσε δύο διαφορετικά βιβλία. Για κάποιον άλλον θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για σύμπτωση. Οταν όμως πρόκειται για τον υπουργό Εργασίας, τον άνθρωπο που χρησιμοποιεί ακόμα και τα pochette του (σ.σ.: τα μαντιλάκια του σακακιού του, ντε…) για να επικοινωνήσει την πνευματική και ψυχική του κατάσταση με τον έξω κόσμο, τότε προφανώς και πρόκειται για κάτι βαθύτερο.

Προφανώς λοιπόν ο Γιώργος Κατρούγκαλος, έχοντας αντιληφθεί πλέον ότι τα λόγια δεν έχουν καμία σημασία (σ.σ.: και κανείς δεν τα παίρνει σοβαρά) επιδιώκει να δελεάσει το κοινό του δίνοντάς του την ευχαρίστηση να «ανακαλύψει» μόνο του αυτό που θέλει να του πει. Χρησιμοποιεί δηλαδή τα βιβλία και τους τίτλους τους ως προσωπικούς του «υπότιτλους». Ή ως μήνυμα σε μπλουζάκι. Ή ως ταμπλό πάνω στο οποίο γράφει ένα σύνθημα.

Ιδού η τελευταία «συγκομιδή»: στη συζήτηση για τη Δικαιοσύνη και τη Διαφθορά εμφανίστηκε στη Βουλή κρατώντας επιδεικτικά (σ.σ.: αλλά όχι πολύ, ώστε να δώσει στους φωτογράφους την εντύπωση ότι το ανακάλυψαν μόνοι τους…) ένα δοκίμιο του ιταλού πανεπιστημιακού Νούτσιο Όρντινε με τον (σ.σ.: πολλαπλής «ανάγνωσης») τίτλο «Η χρησιμότητα του άχρηστου» (σ.σ.: να εννοούσε την συζήτηση στη Βουλή; Τις πληροφορίες που αποκόμισαν οι θεατές εκείνης της βραδιάς; Την ίδια την πολιτική και το νόημά της; Ποιος ξέρει…).

Λίγες μέρες μετά, την περασμένη Δευτέρα πάλι, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά είχαμε νέα εμφάνιση με νέο βιβλίο. Πάλι κρατημένο χαλαρά ώστε να το εντοπίσουν οι φωτογράφοι αλλά αυτή τη φορά πιο εύγλωττο και με σαφώς λιγότερα περιθώρια παρεξήγησης. Τίτλος του: «Χρυσές Τουλίπες» και υπότιτλος «Πώς οι κερδοσκόποι χρεοκοπούν κράτη και πτωχεύουν κοινωνίες». Λογικό, αφού η συζήτηση είχα να κάνει με τον Πολ Τόμσεν και τις πρόσφατες διαρροές από τις συζητήσεις του ΔΝΤ.

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι συνέβη κατά τη συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας με την την πρόεδρο του Ιδρύματος Robert F. Kennedy για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Κέρι Κένεντι. Αλλά στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση ήταν ιδιαίτερα «φορτωμένος».

Χρησιμοποίησε μάλιστα του αυστηρό του ύφος, αυτό που δεν σηκώνει πολλές-πολλές αντιρρήσεις και έστειλε μήνυμα προς τις ΗΠΑ: «να τελειώσουμε με το Ισλαμικό Κράτος και να τερματιστεί άμεσα ο πόλεμος ώστε να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στις εστίες τους», διέταξε.

Κι έτσι δόθηκε επιτέλους στην παγκόσμια κοινότητα το τελικό «πράσινο φως» που περίμενε. Γιατί προφανώς αυτό της έλειπε τόσον καιρό, προκειμένου να τελειώσει με τον ISIS: η καθαρή εντολή του Προκόπη Παυλόπουλου. Που χωρίς αυτήν τα χέρια της ήταν δεμένα.

Αλλά τώρα όλα άλλαξαν. Οι δυνάμεις του δυτικού κόσμου, πήραν το «ΟΚ» από τον άνθρωπο που πριν μόλις πέντε ημέρες νίκησε τον Μινώταυρο του φιλελευθερισμού. Και πλέον θα δράσουν με άλλο αέρα…

Η εικόνα του Νίκου Φίλη με την πετσέτα στερεωμένη στο λαιμό, κατά τη διάρκεια του επίσημου δείπνου στο περίφημο «Rainbow Room» στον 65ο όροφο του Rockefeller Plaza στη Νέα Υόρκη (σ.σ.: που δημοσίευσε το Πρώτο Θέμα), μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολλούς τρόπους. Για κάποιους μπορεί να δείχνει δείχνει έλλειμμα γνώσεων σχετικά με τους κανόνες του savoir vivre. Για άλλους να αποτελεί ένα δείγμα επαρχιωτισμού. Ομως η πραγματική διάσταση της φωτογραφίας βρίσκεται πολύ πιο πέρα από τέτοιες επιφανειακές ερμηνείες. Γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αρχετυπική κωμική εικόνα.

Αρκεί να αναφέρουμε ότι με μια παρόμοια πετσέτα στερεωμένη στον λαιμό έτρωγε ο Πίτερ Σέλλερς στη σπαρταριστή σκηνή του επίσημου δείπνου στο «Πάρτι» του Μπλέικ Εντουαρτς. Επίσης μια παρόμοια πετσέτα έχει πάντα κρεμασμένη στο λαιμό του ο Οβελίξ όταν καταβροχθίζει τα αγριογούρουνα. Και δεν είναι τυχαίο.

Εξάλλου εκτός από την πετσέτα, κωμικό βάθος στην εικόνα του Νίκου Φίλη προσθέτει και το ύφος του. Αυτή η σχεδόν θρησκευτική συγκέντρωση στο πιάτο του με ένα βλέμμα λατρείας. Σα να του λέει «δεν με νοιάζει πόσα αστέρια Μισελέν έχεις… Τώρα είμαστε οι δυο μας!».

Και επειδή και ο ίδιος ξέρει ότι το πιάτο θα καταναλωθεί με ανεξέλεγκτο πάθος σα να είναι μόνοι τους στον κόσμο, ο Νίκος Φίλης παίρνει τα μέτρα του αδιαφορώντας για τη γνώμη των γύρω. Με άλλα λόγια η μια κατάσταση που αποτελεί την πρώτη ύλη της κωμωδίας…

Η ανταλλαγή επιστολών ανάμεσα στην Κριστίν Λαγκάρντ (σ.σ.: την επονομαζόμενη «Ντίαρ Κριστίν») και τον Αλέξη Τσίπρα (σ.σ.: τον επονομαζόμενο «Ντίαρ Πράιμ Μίνιστερ) φανερώνει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης: Γίνεται μια διαρροή, εσύ βγαίνεις στα κάγκελα και στέλνεις μια επιστολή που στην πραγματικότητα σε ενδιαφέρει να την διαβάσουν μόνο οι πελάτες σου (σ.σ.: οι επονομαζόμενοι και «ψηφοφόροι» σου) στο εσωτερικό. Όμως για να συμβεί αυτό και να μάθουν όλοι στην Ελλάδα πόσο «σκληρός» είσαι πρέπει να δημοσιοποιήσεις την επιστολή. Μόνο που δυστυχώς οι επικοινωνίες έχουν εκσυγχρονιστεί από την εποχή των αγγελιοφόρων ή του τηλέγραφου. Κι έτσι χάρη στον επάρατο «τεχνοφασισμό» η απάντησή σου μεταδίδεται ακαριαία σε όλο τον κόσμο. Ο οποίος κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι η επιστολή σου προορίζεται να καταναλωθεί στο περίκλειστο εσωστρεφές πολιτικό σύμπαν της χώρας σου. Και παρεξηγεί νομίζοντας ότι του απευθύνεις το λόγο. Και κατά συνέπεια σου απαντάει στα σοβαρά. Δημιουργώντας μεγαλύτερα προβλήματα.

Ευτυχώς όμως που υπάρχουν τα φωτισμένα μυαλά όπως του Δημήτρη Παπαδημούλη. Που επινοούν τρόπους προκειμένου να περιορίσουν το μήνυμα σε αυστηρά ελληνικά πλάισια, έστω κι αν για να το στείλουν, χρησιμοποιούν ένα παγκόσμιο μέσο όπως το twitter. Πώς; Μα γράφοντας συνθηματικά. Με ιδιωματισμούς.

Ετσι ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, βρήκε τρόπο να «ταπώσει» την Κριστίν Λαγκάρντ και να έχει την τελευταία λέξη. «Οταν η Λαγκάρντ λέει ότι το ΔΝΤ θέλει γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης δεν πείθει. Ο Πωλ και η Ντέλια πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη…» έγραψε σε σημερινή του ανάρτηση.

Και πετυχαίνει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: Πρώτον, ανεβάζει το ηθικό των οπαδών, με το επικού βάθους επιχείρημα-εκτίμηση «δεν πείθει» (σ.σ.: διότι προφανώς, αν εσύ έχεις στηρίξει την επικοινωνιακή σου στρατηγική στη δική σου ερμηνεία των γεγονότων, το να την αρνείται ο άλλος είναι πρόβλημα. Και πώς αντιδράς. Με το να μην πείθεσαι και να επιμένεις).

Και δεύτερον χρησιμοποιώντας την μεταφορά «με την γίδα στην πλάτη» κάνεις πρακτικά αδύνατη οποιαδήποτε απάντηση. Γιατί για να απαντηθεί το συγκεκριμένο «συνθηματικό» προϋποθέτει ότι οι άλλοι (σ.σ.: οι κακοί…) θα καταλάβουν τι σημαίνει η φράση «with the goat on the back»

Με μικρή καθυστέρηση το Φεστιβάλ Αθηνών έστειλε επιτέλους στις 3 το απόγευμα με mail το βιογραφικό και την φωτογραφία του νέου διευθυντή. Προφανώς προσπαθώντας να προλάβει την ευρύτατη χρήση από τα ΜΜΕ εκείνου του παλιού ενσταντανέ της 17ης Ιουνίου όπου ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εμφανίστηκε (σ.σ.: δίνοντας διαπιστευτήρια…) στην πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής για το Δημόσιο Χρέος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δίπλα στον Σταμάτη Κραουνάκη.

Εξάλλου αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία δημιουργεί δυσάρεστους συνειρμούς σε πολλούς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν είναι ώρα ο νέος διευθυντής να συνδυάζεται με αυτούς. Ούτε να υπενθυμίζουμε την κομματική του πίστη, γιατί μπορεί να παρεξηγηθεί. Και να νομίσει κάποιος κακόβουλος ότι τοποθετήθηκε στη θέση του λόγω κομματικών φρονημάτων…

Ενιωσε την ανάγκη να παρηγορήσει και ταυτόχρονα να ενθαρρύνει ενόψει της επερχόμενης φοροκαταιγίδας τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Δραγασάκης. Και το έκανε με μια επική δήλωση / υπόσχεση την οποία φρόντισε να τουιτάρει ώστε να μείνει για πάντα καταγεγραμμένη. «Με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, τα χρήματα που θα πέσουν στην οικονομία θα ‘ναι περισσότερα απ΄όσα θα αφαιρεθούν με τα μέτρα», είπε. Επαναδιατυπώνοντας κατά κάποιο τρόπο το «λεφτά θα υπάρξουν».

Ητοι: «Εσείς θα μας δώσετε όσα μπορείτε (σ.σ.: και δεν μπορείτε…) κι εμείς θα πάρουμε τη χρηματοδότηση και θα τα ρίξουμε στην οικονομία (σ.σ.: λέμε τώρα…). Οπότε κάντε υπομονή. Και αν είστε τυχεροί και ανήκετε σε αυτούς που θα επωφεληθούν, θα τα πάρετε πίσω». Δηλαδή ο Γιάννης Δραγασάκης υπόσχεται μια ειδικού τύπου ανακύκλωση.

Με δεδομένο όμως ότι η αντίληψη (σ.σ.: και αυτής…) της κυβέρνησης για την Οικονομία εξαντλείται σε διορισμούς ράπερ γραμματέων, συντρόφων της Ράνιας Σβίγκου, Καρανικών και εκδοτών «Χωνιού», ας μην περιμένουμε να επιστρέψουν άμεσα πολλά χρήματα μέσω της οικονομίας. Τα περισσότερα από αυτά που θα έρθουν, θα φαγωθούν σε μισθοδοσία διορισμένων. Και υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σε αυτό η κυβέρνηση θα το «ρίξει έξω» με ενθουσιασμό;

Οπότε ο Γιάννης Δραγασάκης μάλλον κάτι άλλο έχει στο μυαλό του όταν λέει ότι τα χρήματα θα πέσουν στην οικονομία. Τι όμως; Τι μήνυμα προσπαθεί να μας στείλει;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να βγάλουμε μια άκρη. Η αθρόα πρόσληψη Συριζαίων τύπου Καρανίκα, σημαίνει ότι ξαφνικά αποκτούν αγοραστική δύναμη. Επειδή όμως δεν πρόκειται να αλλάξουν τις συνήθειές τους (σ.σ.: γιατί η ιδεολογία δεν έχει σχέση με την καριέρα που είναι χολέρα κοκ…). Και ποιές είναι οι αγαπημένες τους συνήθειες; Μα παρεούλα, συζητησούλα και τσιπουράκι. Συνεπώς οι νεοπροσληφθέντες θα συνεχίσουν να καταναλώνουν τσιπουράκι. Με μεγαλύτερη όμως αγοραστική δύναμη, θα καταναλώνουν πολύ περισσότερο τσιπουράκι. Μπίνγκο!

Αρα το μήνυμα του Γιάννη Δραγασάκη για όποιον είναι σε θέση να αφουγκραστεί τα «κρυφά μηνύματα» είναι σαφές: η χρηματοδότηση από τους δανειστές θα επιφέρει αύξηση της κατανάλωσης τσίπουρου! Οπότε, σπεύσατε να αγοράστε μετοχές σε αποστακτήρια. Τώρα!

Τι άλλο να κάνει δηλαδή ο άνθρωπος για να μας βοηθήσει;

Με μια (σ.σ.: παραδόξως ορθογραφημένη αυτή τη φορά) ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να κατευνάσει τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το θέμα με τον νέο Διευθυντή (;) του Βελγικού Φεστιβάλ Αθηνών.

Γράφει λοιπόν ο Πρωθυπουργός ή τέλος πάντων αυτός που αντικατέστησε τον Καρανίκα (σ.σ.: είπαμε η ανάρτηση είναι ορθογραφημένη…): «Παρακολουθώ τη συζήτηση για την φυσιογνωμία του Διεθνούς Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Είναι ευπρόσδεκτη. Στην χθεσινή μου συνάντηση με τον Γιάν Φάμπρ τόνισα την ανάγκη να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στις ελληνικές παραγωγές του φεστιβάλ. Ο Γ. Φάμπρ και ο Υπουργός Πολιτισμού συμφώνησαν να εξετάσουν το ζήτημα προς αυτή την κατεύθυνση».

Πέρα από την ορθογραφία η παρέμβαση προκαλεί και άλλα ερωτηματικά. Κατ’ αρχήν με την ίδια της την ύπαρξη. Διότι κατα κανόνα ο πρωθυπουργός ακολουθεί την «καραμανλική σχολή διαχείρισης κρίσεων» που συνοψίζεται στα «δεν ανακατεύομαι / τι έγινε ρε παιδιά; / έλα μωρέεεε θα τα βρούμε…». Οπότε η διευκρίνιση για «μεγαλύτερο βάρος στις ελληνικές παραγωγές» που αναφέρει μάλλον σημαίνει ότι η καλλιτεχνική νομενκλατούρα του κόμματος (σ.σ.: οι καλλιτέχνες που στήριξαν ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) είναι στα κάγκελα και αυτό περνάει στο κοινό.

Βέβαια μπορεί η ανάρτηση να είναι αληθινή αλλά δεν έγινε τυχαία μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, όταν είχαμε περάσει επισήμως στην Πρωταπριλιά. Ο λόγος είναι απλός: αν κοιτάξει κανείς λίγο πιο κάτω στην σελίδα του πρωθυπουργού στο Facebook θα δει αναρτημένο το video από την επίσκεψη του Γιαν Φάμπρ στο Μέγαρο Μαξίμου (σ.σ.: είναι η «χθεσινή συνάντηση» που αναφέρει στην ανάρτηση).

Στο video αυτό, αφού του έδειξε με υπερηφάνεια τον πίνακα του Δημοσθένη Κοκκινίδη «Αντίθεση» (σ.σ.: η αντίδραση του βέλγου κόπηκε στο μοντάζ για κάποιο λόγο…) φαίνεται καθαρά ο πρωθυπουργός να λέει στον νεοδιορισμένο διευθυντή ότι περιμένουν πολλά από αυτόν (σ.σ.: «γουι κάουντ ον γιού βέρι ματς») «για να κάνει το Φεστιβάλ όχι ένα ελληνικό Φεστιβάλ αλλά ένα διεθνές Φεστιβάλ»! Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από ότι αναφέρει μια μέρα αργότερα για «μεγαλύτερο βάρος στις ελληνικές παραγωγές». Αλλά ένεκα η Πρωταπριλιά, συγχωρείται.

Χαριτωμένη λεπτομέρεια Νο 1: Στα λόγια του πρωθυπουργού στο video το Φεστιβάλ και η Επίδαυρος ειδικότερα χαρακτηρίζονται ως «assets» (σ.σ.: «κεφάλαια»…). Οπως και ο Γιάννης Βαρουφάκης παλαιότερα. Τυχαίο; Ή στον πρωθυπουργό αρέσει υπερβολικά αυτή η λέξη;

Χαριτωμένη λεπτομέρεια Νο 2: Τα πολλά «χρόνια πολλά» στα σχόλια κάτω από την ανάρτηση, λόγω της ημέρας…

Μπορεί να πρόκειται για μια βρετανική αίσθηση του χιούμορ ή για απλή σύμπτωση, αλλά στην επίσημη σελίδα του BBC στο youtube ανέβηκε (σ.σ.: με ημερομηνία 31 Μαρτίου – δηλαδή παραμονή πρωταπριλιάς) ένα απόσπασμα δυόμισι λεπτών από συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στην εκπομπή «HARDtalk» (σ.σ.: «Σκληρές κουβέντες»).

Στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα ο Yannis ξεκινάει κλασικά: «Δημιουργήσαμε ένα τέρας (σ.σ.: εννοεί την Ευρωπαϊκή Ενωση) που περιφρονεί βαθιά τις δημοκρατικές διαδικασίες» λέει με τη γνωστή του αυτοπεποίθηση. «Μα εσείς επιλέξατε να μείνετε σε αυτή την Ενωση» παρατηρεί ο δημοσιογράφος. «Και μάλιστα συμβουλεύετε τη Βρετανία να κάνει το ίδιο ενώ την αποκαλείτε τέρας» συμπληρώνει (σ.σ.: προς μεγάλη μας έκπληξη, αφού τελευταία φορά είχαμε αφήσει τον Γιάνη ως σύμβουλο των Εργατικών υπέρ του Brexit).

Και τότε, με μια μικρή παρέκβαση 30 δευτερολέπτων όπου συγκρίνει την Ε.Ε. με τη χούντα του 1967 στην Ελλάδα, ο Γιάνης κάνει μια εξαιρετική νοητική ακροβασία (σ.σ.: και ο δημοσιογράφος αφού προσπαθεί για λίγο να τον διακόψει, τελικά παραδίδεται και τον αφήνει να ολοκληρώσει το αριστούργημά του): Αν δεν είχαμε δημιουργήσει την Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν θα έπρεπε να την δημιουργήσουμε. Αλλά τώρα που την δημιουργήσαμε, το να τη διαλύσουμε δεν θα μας φέρει εκεί που θα ήμασταν αν δεν την είχαμε δημιουργήσει» είπε. Και στη συνέχεια, ελεύθερος πλέον από παρεμβάσεις, ολοκλήρωσε: «Το να διαλύσουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα λύσει το πρόβλημα και θα ρίξει την Ευρώπη σε μια τρομερή άβυσσο. Η Γερμανία και οι χώρες που βρίσκονται κοντά της θα δημιουργήσουν μια ένωση του Μάρκου και όλες οι περιφερειακές χώρες (σ.σ.: εδώ χρησιμοποίησε και τον νεοφανή όρο «λατινική Ευρώπη») θα δουν τον πληθωρισμό τους να εκτοξεύεται. Αν συμβεί αυτό δεν υπάρχει τρόπος εμείς οι Ευρωπαίοι να ξεφύγουμε από αυτό το μεταμοντέρνο 1930 (σ.σ.: κραχ…) αν το τέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποσυντεθεί κάτω από το βάρος της ύβρεώς του και της περιφρόνησής του για τη Δημοκρατία. Η λύση είναι να εκπολιτίσουμε και να εκδημοκρατίσουμε το τέρας» κατέληξε ενώ το γνωστό «βαρουφάκειο» στραβό χαμόγελο αυτοαποθέωσης εμφανίστηκε στο πρόσωπό του δηλώνοντας την απόλαυσή του για μια ακόμα ανατροπή των προηγούμενων λεγομένων του.

Ολο το απόσπασμα εδώ:

Ο πρίγκιπας Φίλιππος της Αγγλίας, δηλαδή ο σύζυγος της βασίλισσας Ελισάβετ, θαυμάζει τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Για την ακρίβεια θαυμάζει τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ενωση κατά την πρόσφατη κρίση αν και ο ίδιος εκτιμά ότι τα πράγματα στην Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν οι συνταγματάρχες (η χούντα δηλαδή) ήταν ακόμα στην εξουσία. Ο πρίγκιπας, λοιπόν, ανησυχεί. Ανησυχεί μήπως οι συμπατριώτες του διαπράξουν το λάθος και ψηφίσουν υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και επειδή δεν εμπιστεύεται τις ικανότητες του πρωθυπουργού Κάμερον, σκέφτεται πια να πάρει το παιχνίδι (ας πούμε του κρίκετ) πάνω του.

Ναι, κάπως έτσι είναι οι πρωταπριλιάτικες φάρσες στον αγγλικό Τύπο. Και αυτή είναι τoυ Guardian.  Θέμα της είναι οι, πραγματικές, ανησυχίες της βασιλικής οικογένειας για το δημοψήφισμα. Και, πράγματι, στην αρχή της ανάγνωσης μπορεί να και να το πάρεις στα σοβαρά. Μέχρι να φτάσεις στο σημείο που λέει για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Εκεί ναι, το καταλαβαίνεις. Απλώς για αυτούς ο Τσίπρας είναι φάρσα. Ενώ για μας…

Διαβάστε το άρθρο

Για προηγούμενες «Βαβέλ» πατήστε εδώ