Ιστορίες πολιτικής ελαφρότητας

Η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας (σ.σ.: δηλαδή του προέδρου όλων των Ελλήνων πλην των νεοφιλελεύθερων) στην τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ θα μπορούσε να διδάσκεται από μόνη της ως ύψιστο παράδειγμα.

Διότι ο Προκόπης Παυλόπουλος έδειξε σε όλους πώς μπορείς να πάρεις τον απλοϊκό λόγο ενός συριζαϊκού troll των social media (σ.σ.: αυτούς που δίνουν σε όποιον ή ό,τι δε γουστάρουν το προσωνύμιο «νεοφιλελέ» και καθαρίζουν απλά και τσίφτικα, μαζεύοντας like από τους συντρόφους τους) και να τον κάνεις να φαίνεται σαν σοβαρή τοποθέτηση.

Είναι άγνωστο αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να συγγράψει τον λόγο του ζήτησε τη βοήθεια του Στέλιου Παππά (σ.σ.: πατέρα του Βουλευτή Επικρατείας και ιδεολογικού ταγού του κυβερνώντος κόμματος) ή κάποιου αρθρογράφου της Αυγής και διαπύρσιου πολέμιου του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να δημοσιευθεί στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ ή να έχει εκφωνηθεί από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Είπε λοιπόν ο Πρόεδρος όλων των Ελλήνων πλην Νεοφιλελεύθερων ότι «ολοένα και περισσότερο η οικονομία, θυμίζει το μυθικό Λαβύρινθο, με την έννοια ότι η είσοδος είναι ορατή, αλλά η έξοδος μακρινή, δαιδαλώδης και αδιευκρίνιστη». Και ποιος είναι ο Μινώταυρος σε αυτόν τον λαβύρινθο της σύγχρονης οικονομίας; Μα είναι σαφές (σ.σ.: πες τα Πρόεδρε…): «Αυτός ο οικονομικός Λαβύρινθος που έχει το δικό του Μινώταυρο, ως αρχιτέκτονα αλλά και ως αμείλικτο φύλακα της εφιαλτικής χαοτικότητάς του, είναι το γνήσιο τέκνο, της νεοφιλελεύθερης οικονομικής αντίληψης». Καταλάβατε τώρα; Ο Εχθρός βρέθηκε! Τον βρήκε ο Πρόεδρος για την ακρίβεια. Και ήταν απλό να βρεθεί. Αρκεί να διαβάζει κανείς την Αυγή.

Και ο Πρόεδρος συνέχισε: «Μέσα σ’ αυτόν τον οικονομικό Λαβύρινθο κι αντιμέτωπος με το νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο, ο θεσμικός Θησέας (σ.σ.: εκεί θα ξερόβηξε λίγο, αφήνοντας τους ακροατές του να πιάσουν το υπονοούμενο ότι εννοεί τον εαυτό του…) καλείται, υπό όρους που παραπέμπουν στην ιστορία του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ, να φέρει σε πέρας την αποστολή του», είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και συνέχισε: «Την επανίδρυση ενός κανονιστικού εποικοδομήματος (σ.σ.: πιθανότατα να εννοούσε την κατάργηση του ΑΣΕΠ και τις «γαλάζιες» προσλήψεις στο Δημόσιο με τη μέθοδο της «γαλάζιας» συνέντευξης), το οποίο θα μπορέσει να υπερασπισθεί τον Ανθρωπο (σ.σ.: εντάξει όταν λέμε «Ανθρωπο» δεν εννοούμε τον Νεοφιλελεύθερο αλλά τον άλλον τον καλό…) και το κοινωνικό σύνολο κυρίως δια της αποκατάστασης του κανόνα δικαίου (σ.σ. κι άλλες προσλήψεις…) και της έννομης τάξης στον θεσμικό τους θρόνο που πρέπει επιπλέον να στηρίζεται πάνω σε δημοκρατικό βάθρο (σ.σ.: δηλαδή σε δανεικά και στη φορολόγηση των νεοφιλελεύθερων).

Την καλύτερη απάντηση (σ.σ.: πάντα στα πλαίσια του ευγενούς «σπορ» του τρολαρίσματος) στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (σ.σ.: και του Καραμανλισμού) έδωσε ο ίδιος ο πρόεδρος του Εβραϊκού Πανεπιστημίου Μπεν Σασόν Μεναχέμ. Ο οποίος παρουσιάζοντας στους φοιτητές του τον κ. Παυλόπουλο αναφέρθηκε στο μεγάλο επιστημονικό έργο του προέδρου της Δημοκρατίας (σ.σ.: την εκτόξευση του ελλείμματος) και τον κάλεσε να διδάξει στο Πανεπιστήμιο ώστε να βοηθήσει τους ισραηλινούς φοιτητές να μιλήσουν τη γλώσσα της επιστήμης (σ.σ.: ωστε να διδαχθούν επιτέλους και αυτοί πώς μπορείς να επιβιώνεις και να γίνεσαι Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανεξαρτήτως των πολιτικών σου επιδόσεων ως υπουργός).

Ποιος είναι πολιτικός κρατούμενος; Εξαρτάται πού είσαι και ποιος ρωτάει. Ας πούμε ότι είμαστε στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στην Ελλάδα; Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία και το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν έχουμε πολιτικούς κρατούμενους. Από την άλλη, ο Δημήτρης Κουφοντίνας θα σου πει ότι είναι πολιτικός κρατούμενος διότι σκότωνε στο όνομα των ιδεών του. Όμως έχει και πιο πέρα. Πολιτικός κρατούμενος είχε δηλώσει ο μακαρίτης Μάκης Ψωμιάδης. Το ίδιο και ο Αχιλλέας Μπέος. Όπως φυσικά και ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, ασχέτως αν δεν μπορούσε να δικαιολογήσει πού πήγαν τα λεφτά του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Και να τώρα άλλος ένας υπόδικος που έρχεται να προστεθεί στη λίστα των wannabe πολιτικών κρατουμένων. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Μουσά που φέρεται να ανήκει στο κύκλωμα εκβιαστών δια του Τύπου, ο οποίος κρατείται στον Κορυδαλλό. Ο κ. Μουσάς μίλησε στον Real FM και είπε ότι υφίσταται πολιτική δίωξη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο ίδιος δεν έχει βγάλει φράγκο, ενώ επιβεβαίωσε και τους ισχυρισμούς του Κυριάκου Μητσοτάκη: ναι, ο Χρήστος Φράγκου ήταν, κατά τον Μουσά, συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα. Λογικά αν άκουγαν εκείνη την ώρα στο Μαξίμου, θα σηκώθηκαν όρθιοι, διαμαρτυρόμενοι. Τι ακριβώς είπε ο Μουσάς περί Φράγκου; «Ο Φράγκου μιλούσε κάθε μέρα με 2-3 συμβούλους του πρωθυπουργού μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου και συμμετείχε σε συσκέψεις σε υπουργεία. Είχε πάει και στις Βρυξέλλες. Τον έκρυβε χθες ο Τσίπρας. Συνεργάτης του σε όλους τους τομείς. Είναι φίλος και του κ. Παππά από παλιά. Έχουν κατασχέσει το κινητό του, να δούμε με ποιους μίλαγε από το Μέγαρο Μαξίμου. Να δούμε αν είναι συκοφάντης ο Μητσοτάκης, ή ψεύτης ο Τσίπρας.»

Προφανώς δεν θα έχετε ξεχάσει ότι ο κ. Φράγκου (στη φωτογραφία με τον κ. Τσίπρα), είναι συγγραφέας του άρθρου «Η Google μπορεί να ρίξει τον Τσίπρα» που δημοσιεύθηκε αυτούσιο στο left.gr

Πρόκειται για τη σύγκρουση δύο πολιτικών κόσμων: Από τη μια οι καταναλωτές των φιλολαϊκών τσίπουρων, οι «έξω καρδιά» επισκέπτες ταβερνών και καταναλωτές κοψιδιών (τύπου Καραμανλής και Τσίπρας) και οι άλλοι που η αγάπη τους στην υγιεινή διατροφή και στις ευρωπαϊκού τύπου λιτοδίαιτες συνήθειες στο φαγητό τους τους καθιστούν αυτομάτως ύποπτους (Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου κοκ). Και πολλές φορές αυτές οι συνήθειές τους συνηγορούν στο να τους χαρακτηρίζουν πιο εύκολα «προδότες» ή τέλος πάντων «ανθέλληνες» που δεν κατανοούν την λαϊκή ελληνική ψυχή.

Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για τον Κυριάκο Μητσοτάκη η αποκάλυψη του Βηματοδότη ότι ο νέος Πρόεδρος της ΝΔ «αποφεύγει τα οινοπνευματώδη ποτά και τους καφέδες». Και ότι «προτιμά το τσάι».

Και οι αποκαλύψεις δεν σταματούν εκεί. Διότι το τσάι που προτιμά ο Κυριάκος Μητσοτάκης ονομάζεται «Τρόικα» (σ.σ.: Kusmi Tea Troika για την ακρίβεια) και διαθέτει τρία βασιλικά, όπως χαρακτηρίζονται, εσπεριδοειδή, ήτοι περγαμόντο, πορτοκάλι και μανταρίνι. Μάλιστα, συνεχίζοντας τις καταβαραθρωτικές αποκαλύψεις για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο Βηματοδότης, αναφέρει ότι ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης στις συναντήσεις του με την τρόικα και τον Πολ Τόμσεν αντί να τους προσφέρει σουβλάκια (όπως έκανε ο Γιάννης Στουρνάρας) τους κερνούσε τσάι Τρόικα.

Ομως το μυστικό του Κυριάκου Μητσοτάκη τελικά αποκαλύφθηκε. Κατά τη διάρκεια του γεύματος που παρέθεσε την Τετάρτη μετά τη συζήτηση στη Βουλή στους βουλευτές της ΝΔ που συμμετέχουν στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων. Ε, λοιπόν εκείνη τη μέρα και ώρα έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και σε διπλανό τραπέζι κάθονταν τσιπουροπαραγωγοί από το Κιλκίς. Που προσέφεραν στον πρόεδρο της ΝΔ το εκλεκτό τους τσίπουρο (σ.σ.: εδώ μπαίνει μουσική αγωνίας)…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάλυψε την «τσιπουροφοβία» του πίσω από τους υπόλοιπους βουλευτές του οι οποίοι τίμησαν το κέρασμα (σ.σ.: που το συνόδευαν καλαμαράκια, καραβιδόψιχα και σαλάτες). Ομως η πρόσκληση στον πρόεδρο της ΝΔ να επισκεφθεί τη Λάρισα και να κάνει περιηγήσεις σε οινοποιεία και τσιπουράδικα της περιοχής απειλεί να βγάλει την «αντιτσιπουρική» (σ.σ.: και κατά συνέπεια «ανθελληνική» στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην επιφάνεια.

Απλήρωτες εδώ και οκτώ μήνες είναι οι επτά καθαρίστριες που εργάζονται στο κεντρικό κτίριο του υπουργείου Εργασίας. Ναι, οι καθαρίστριες που περιποιούνται το γραφείο του υπουργού Γιώργου Κατρούγκαλου, είναι απλήρωτες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι η κυβέρνηση της Αριστεράς προσπάθησε να τις προστατεύσει, κοινώς να τις προσλάβει απευθείας και να μην περάσει τη μισθοδοσία τους μέσα από συμβάσεις τρίτων.

Ελα όμως που το Ελεγκτικό Συνέδριο δεν λέει να εγκρίνει τις προσλήψεις αφού δεν προηγήθηκε διαγωνισμός, όπως προβλέπει ο νόμος.

Και τι να κάνουν τώρα οι καθαρίστριες; Να βάλουν τα γάντια, να τρέχουν στη Δούρου και να φωνάζουν την Αλεξίου να τραγουδήσει; Να κάνουν κατάληψη στο γραφείο του υπουργού; Μία είναι η λύση: να αναθέσουν την υπόθεση τους στο δικηγορικό γραφείο του Γιώργου του Κατρούγκαλου.

Η συγκεκριμένη φράση αποτελούσε για χρόνια την μόνιμη επωδό του Πάνου Καμμένου στην επικοινωνία με τον «λαό» του. Κάθε φορά που «αποκάλυπτε» ή «κατήγγειλε» ή «υποσχόταν» κάτι συμπλήρωνε πάντα από κάτω (σ.σ.: συνήθως με φωνακλάδικα κεφαλαία) πως «ό,τι λένε ισχύει για πάντα».

Οπως αποδείχθηκε χθες το μόνο που ισχύει είναι το «μεγάλη μπουκιά φάε (σ.σ: που στην περίπτωση του Πάνου Καμμένου είναι κυριολεκτικό) μεγάλο λόγο μη λες».

Η χθεσινή επικών διαστάσεων ανατροπή των λεγομένων του σχετικά με την υπόθεση Μουζάλα (σ.σ.: από το «ή ο Μουζάλας ή εγώ» στο «ο κύριος Μουζάλας έκανε ένα λεκτικό λάθος») πρέπει να ενταχθεί στα πλαίσια της επιστημονικής έρευνας. Για να διαπιστωθεί πόσο πειστικός μπορεί να γίνει κάποιος αν κάνεις μεν μια κωλοτούμπα ενώ ουρλιάζει.

Με άλλα λόγια: προσθέτει σε πειστικότητα η τσιρίδα, ο κουτσαβάκικος τσαμπουκάς και το μάτι που γυαλίζει ανησυχητικά;

Οσο για το «ό,τι λέμε ισχύει για πάντα» τελευταία δεν εμφανίζεται πολύ συχνά στις αναρτήσεις του προέδρου των ΑΝΕΛ. Εκτός αν ο Πάνος Καμμένος αναφερόταν στο κινέζικης καταγωγής ζωάκι. Οτι δηλαδή ήθελε να καλοπιάσει τους Κινέζους την εποχή που έπαιρνε όρκο ότι σκοτώνονται να μας δανείσουν.

Η απαρίθμηση των 13 «παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη» που έκανε ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή. Και διότι ήταν συγκεκριμένες (σ.σ.: και όχι η συνήθης αοριστολογία που νομίζεις ότι έχει γραφτεί από συρυζαϊκά trolls στο facebook) αλλά και για την ακρίβεια των στοιχείων. Και ήταν τέτοιος ο καταιγισμός που σχεδόν ξεχνούσες ότι δεν πρόκειται για «παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη» όπως τις παρουσίαζε αλλά για ψηφισμένες τροπολογίες. Που μπορεί να ήταν φωτογραφικές ή ευνοϊκές για κάποιους αλλά πάντως ήταν ψηφισμένοι νόμοι (σ.σ.: και δεν είχαν καμία σχέση με παρεμβάσεις υπό την έννοια «σηκώνει ο υπουργός το τηλέφωνο, καλεί εισαγγελέα και δίνει εντολές»).

Οπως και να ‘χει πάντως η παράθεσή τους σου έδινε την εντύπωση ότι το επιτελείο του Μαξίμου, είχε πάρει σοβαρά το θέμα. Οτι είχε ερευνήσει κανονικά και δεν αντιμετώπιζε την πρό ημερησίας διατάξεως συζήτηση με την χαρακτηριστική «ελαφρότητα» του τύπου «πίνουμε τσιπουράκι με τον Καρανίκα και τα λέμε»…

Μέχρι που ενα tweet της Ζωής Κωνσταντοπούλου έδωσε την εξήγηση: «Οσα «αποκαλύπτει ο Αλέξης Τσίπρας περιέχονται στη Μαύρη Βίβλο της Ντροπής που συνέταξα τον Μάιο 2014. Γιατί δεν τα κατάργησε;», έγραφε η τέως Πρόεδρος της Βουλής. Με άλλα λόγια, το επιτελείο του Μαξίμου ενόψει της «μητέρας όλων των μαχών» άνοιξε το λυσάρι που βρήκε έτοιμο, αντέγραψε όσα είχε καταγράψει με τη γνωστή της σχολαστικότητα η Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα παρουσίασε ως «αποκαλύψεις – σεισμό».

Γι’ αυτό εξάλλου και όλα σταματούσαν τον Μάιο του 2014, τότε που ολοκληρώθηκε το έργο της τέως Προέδρου. Ενώ έλειπαν «καραμπινάτες» περιπτώσεις. Οπως για παράδειγμα ο ευνοϊκός νόμος για τους καταχραστές των Energa και Hellas Power που ψήφισε η η Βουλή τον Δεκέμβριο του 2014 και προέβλεπε ευνοϊκότερη ποινική μεταχείριση για εκείνους τους κατηγορουμένους που δείχνουν έμπρακτη μεταμέλεια με πλήρη ικανοποίηση του Δημοσίου.

Δεδομένου μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος «φωτογραφικός» νόμος είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων ακόμα και από μέσα φιλικά προς την τότε συγκυβέρνηση, περίμενε κανείς ότι θα τον είχε εντάξει ο Πρωθυπουργός στη λίστα του. Αλλά δυστυχώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είχε προλάβει να τον συμπεριλάβει στο «λυσάρι» της, οπότε προκειμένου να κάνουν παραπάνω δουλειά στο επιτελείο, προτίμησαν να τον παραλείψουν. Λογικό.

Ναι, η λέξη «αλήτης» έχει ακουστεί πολλές φορές στο ελληνικό κοινοβούλιο – τις περισσότερες φορές μάλιστα με αρνητική χροιά καθώς το κοινό δεν είναι ακόμα έτοιμο για αυτοαποθεώσεις του τύπου «θα καταθέσω την τροπολογία, έτσι, για την αλητεία…» ή «τι μεγάλος αλήτης που είμαι το άτομο»…

Ομως το «αλητάμπουρας» που εκτόξευσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατά του Πάνου Καμμένου απαντώντας στις κατηγορίες περί σχέσεων του πρώτου με τη Marfin δεν είναι συνηθισμένο. Για την ακρίβεια ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ακούγεται (σ.σ.: αχνά είναι η αλήθεια) να φωνάζει: «Είσαι αλήτης, είσαι αλητάμπουρας! Θα ζητήσεις συγνώμη στα τέσσερα»…

Παρατήρηση πρώτη: το «αλητάμπουρας» ακολουθεί τον χαρακτηρισμό «αλήτης» και προηγείται του «θα ζητήσεις συγνώμη στα τέσσερα». Τι έκανε όμως τον τέως Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείψει το «αλήτης» και να προχωρήσει στο «αλητάμπουρας»; Σε τι ακριβώς διαφέρουν αυτές οι δύο λέξεις;

Σύμφωνα με το Λεξικό της Πιάτσας του Ευάγγελου Παπαζαχαρίου (εκδόσεις Κάκτος 1999) ως «αλητάμπουρας» ορίζεται «ο άντρας με πολύ χυδαίο, απρόσεχτο, ατίθασο και άξεστο φέρσιμο. Το δεύτερο δε συνθετικό της λέξης, το «-μπουρα», έρχεται από τα αρβανίτικα και σημαίνει «άντρας». Αλλά στη γλώσσα της πιάτσας η σημασία αυτή έχει ξεχαστεί και μόνο η φωνητική εντύπωση της λέξης δικαιώνει τη σημασία του άξεστου…».

Καμία σχέση δηλαδή με το συντηρητικό «αλήτης» που ορίζεται απλώς ως «ο άνθρωπος του δρόμου, αυτός που περιπλανιέται άστεγος και άεργος…»

Συμπέρασμα; Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ακόμα και εκτός εαυτού δεν ξεχνάει την ακριβολογία των λέξεων που χρησιμοποιεί.

Δεν έχει αποχωριστεί το παλτό με τη γούνα στον γιακά ο Βέλγος διευθυντής του (σ.σ.: βελγικού) Φεστιβάλ Αθηνών. Ούτε χθες στην επίσημη παρουσίασή του από τον Αριστείδη Μπαλτά, ούτε σήμερα το πρωί (σ.σ.: με τους 21 βαθμούς  Kελσίου) στην επίσκεψή του στο Μέγαρο Μαξίμου για να γνωρίσει τον Αλέξη Τσίπρα.

Οπότε τρία τινά συμβαίνουν: είτε ο Γιαν Φαμπρ φοράει το παλτό του σαν εικαστικό happening χρησιμοποιώντας τον ίδιο του τον εαυτό, είτε ακολουθεί κάποιο παλιό φλαμανδικό έθιμο, είτε δεν φοράει τίποτα από μέσα και δεν θέλει να προσβάλει τους οικοδεσπότες του.

Ο Δημήτρης Μάρδας αισθάνεται παραπονεμένος. Κανένας δεν καταλαβαίνει την ιδέα του για την προσέλκυση επενδυτών από την ανεξάντλητη δεξαμενή του προσφυγικού πληθυσμού. Εξ όσων πληροφορούμαι, στις ιδιωτικές του συζητήσεις εκφράζεται απολύτως βέβαιος για την επιτυχία της ιδέας του. Μάλιστα, όπως έλεγε σε συνομιλητή του, αρκεί μία ερώτηση στις αρμόδιες αρχές της Αιγύπτου για να πληροφορηθούμε πόσοι είναι οι Σύριοι που επένδυσαν στη χώρα, μετά το ξέσπασμα του πολέμου στη χώρα τους. Μένει, βέβαια, να μάθουμε αν οι ίδιοι άνθρωποι μένουν σε τίποτα σκηνές πίσω από τις πυραμίδες, πραγματοποιώντας επενδύσεις στον χώρο του τουρισμού. Τέλος πάντων, ο κ. Μάρδας συνέταξε σχετική πρόταση και την έστειλε στο γραφείο του πρωθυπουργού. Υποθέτω ότι ήδη θα εξετάζεται αρμοδίως από τον Νίκο Καρανίκα. Ολοι ελπίζουμε αυτό το σχέδιο να ευδοκιμήσει. Αν μη τι άλλο, ο κ. Μάρδας έχει υποστεί την απογοήτευση για το (προσωρινό ελπίζουμε) ναυάγιο του σχεδίου περί «ελληνικού Νταβός» -δεν μπορεί να μην το θυμάστε, προέβλεπε την αξιοποίηση ερημικού νησιού με σκοπό τη διεξαγωγή διεθνούς οικονομικού συνεδρίου. Από την άλλη, ο πλούτος ιδεών του κ. Μάρδα είναι ανεξάντλητος. Οπως περιγράφει ο «Βηματοδότης», ο κ. Μάρδας, ως αρμόδιος για την οικονομική διπλωματία, κάλεσε στο γραφείο του την υπουργό Τουρισμού Ελενα Κουντουρα, προκειμένου να τις περιγράψει ακόμα ένα σχέδιο. Υποθέτω θα ήθελε να σχεδιάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Θεωρεί την κ. Κουντουρά «νοστιμούλα», πλην όμως, όταν ήταν στο υπουργείο Οικονομικών είχε αρνηθεί να της χορηγήσει έστω και ένα σεντ για την προώθηση του τουριστικού προϊόντος. Της πρότεινε, όμως, την υλοποίηση ενός άλλου σχεδίου, με τον κωδικό «Σίρλεϊ Μπάσεϊ». Τι ακριβώς της είπε; «Να πας, εσύ που είσαι ομορφούλα, στους Κινέζους και να ζητήσεις να μας στείλουν την πιο διάσημή τους τραγουδίστρια. Θα σε ακούσουν. Εν συνεχεία πήγαινε στη Γαλλία και κάνε τα ίδια, στην Αγγλία επίσης, τα ίδια και στις ΗΠΑ, εάν μπορείς να έχεις και συνάντηση με τον Ομπάμα και να ζητήσεις κανένα συγκρότημα. Να τους φέρουμε όλους αυτούς στην Αθήνα, θα βρούμε και σπόνσορες να κάνουμε μία εκδήλωση, να τη δείξουμε, κορίτσι μου, σε όλον τον κόσμο» της είπε και εκείνη (ίσως για λόγους ευγένειας) συμφώνησε. Μάλιστα ο κ. Μάρδας ζήτησε να γίνουν όλα αυτά αυτό το καλοκαίρι, αλλά μάλλον δεν προλαβαίνουν για φέτος. Και η Σίρλεϊ Μπασεϊ; Ε, αρέσει στον Μάρδα. Αρα θα έρθει και θα πει και ένα τραγούδι.

Το χιούμορ των πολιτικών είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία. Στην πραγματικότητα είναι μία λευκή σελίδα, δεν έχεις κάτι να πεις, δεν υπάρχει τίποτα να γράψεις, ούτε ένα ανέκδοτο για να διηγηθείς. Οι έλληνες πολιτικοί δεν κάνουν χιούμορ. Όμως ακόμα και αν μπορούν να κάνουν χιούμορ, δεν το επιχειρούν επειδή ανησυχούν για την εικόνα τους. Στην Ελλάδα ο Ομπάμα θα εθεωρείτο γραφικός ή, τέλος πάντων, όχι και τόσο σοβαρός. Κάπως έτσι, αυτά που θυμούνται οι Ελληνες ως χιούμορ των πολιτικών είναι κάτι παλαιά ευφυολογήματα του Αθανασίου Κανελλόπουλου (έχει γράψει και σχετικό βιβλίο) ή τον Γιώργο Σουφλιά να πιάνει το αυτί του, θυμίζοντας τη βαρηκοΐα του.

Ο Στάυρος Θεοδωράκης είπε να κάνει χιούμορ, δημιουργώντας σελίδα στο facebook την Πρωταπριλιά. Kαι τι έγραψε; «Στα σκαριά συνεργασία με τον Σύριζα. Διεκδικούμε το Υπουργείο Αμύνης. Ο Λυκούδης φεύγει για τον Κυριάκο. Το Ποτάμι στη Σοσιαλιστική Διεθνή (προλάβαμε τον Λεβέντη). Επίσκεψη της κυρίας Θάνου στα γραφεία μας. Στο τέλος της ημέρας τελειώνουν και τα capital controls. Ένας μήνας πλέον χωρίζει την Ελλάδα από την διπλή ανάσταση (του Κυρίου και της οικονομίας). »

Οσοι δεν έχουν πέσει κάτω από τα γέλια, όταν βρουν την ανάσα τους, θα εκτιμήσουν το καλόγουστο χιούμορ του Σταύρου και θα ακολουθήσουν τη σελίδα.

Ο Γιώργος Κυρίτσης πρέπει να έχει πολύ βαρύ κάρμα και αυτό άρχισε να γίνεται πλέον φανερό. Πρώτα η ψήφιση του μνημονίου που του θύμισε λόγω ντροπής εκείνη τη φορά που κατουρήθηκε επάνω στου στο Δημοτικό. Και τώρα η ιδιαίτερα δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει.

Διότι, από τη μια ως μέλος του περίφημου κινήματος των «53» διαφωνεί επισήμως με την πολιτική της κυβέρνησης στο Προσφυγικό. Και από την άλλη ως εκπρόσωπος τύπου του συντονιστικού οργάνου της κυβέρνησης για το Προσφυγικό καλείται να δικαιολογήσει τις αποφάσεις με τις οποίες διαφωνεί ως μέλος των «53».

Τι κάνεις λοιπόν όταν βρίσκεσαι σε τέτοιο αδιέξοδο ως προς τη διαχείριση της πραγματικότητας; Απλό: δημιουργείς μια δική σου πραγματικότητα. Παράλληλη. Η οποία μπορεί να βγει στην επιφάνεια ανά πάσα στιγμή.

Και βγήκε. Μιλώντας στον Σκάι για τα επεισόδια αναφέρθηκε στις δύο όψεις του Πειραιά. «Και την όψη των αντιπαραθέσεων αλλά έχουμε δει ας πούμε και συναυλίες…» (σ.σ.: !!!).

Με άλλα λόγια η διαφυγή του Γιώργου Κυρίτση από τη δυσάρεστη πραγματικότητα τον έχει οδηγήσει σε ένα σύμπαν όπου τα μαχαιρώματα και η εξαθλίωση εξισορροπούνται από μερικά τραγούδια συμπαράστασης! Ή ακόμα χειρότερα: ευτυχώς που υπάρχει η συμφορά (σ.σ.: των άλλων…) διότι έτσι έχουμε (σ.σ.: εμείς…) ευκαιρία να δείξουμε πόσο πονόψυχοι είμαστε.

Αλλά βέβαια ο καθένας πολεμάει με τα όπλα του. Κι αν αυτό που ξέρεις να κάνεις δεν είναι να λύνεις προβλήματα αλλά να κάνεις συναυλίες συμπαράστασης, τότε αυτό θα προβάλλεις σαν επίτευγμά σου…

Ο πλεϊμέικερ του Παναθηναϊκού είναι από τα τελευταία πρόσωπα που περιμένει να δει κανείς στη Βουλή μια μέρα που συζητείται το θέμα της Διαφθοράς και της Διαπλοκής. Κι όμως ήταν εκεί. Χωμένος σε μια γωνία και ελπίζοντας (σ.σ.: μάταια όπως αποδείχθηκε) να μην τον εντοπίσουν οι φωτογράφοι.

Και βέβαια μπορεί να μην έγινε γνωστό γιατί ήταν εκεί ή ποιος τον είχε προσκαλέσει αλλά μπορεί να υποθέσει κανείς ότι μπροστά σε αυτά που είδε, οι κόντρες μεταξύ παικτών και παραγόντων που ζει ο ίδιος στο παρκέ πρέπει να του φάνηκαν σαν παιδική χαρά.

Εκτός αν βρέθηκε εκεί στα πλαίσια ενός εκπαιδευτικού σεμιναρίου για το πώς μπορείς να προσβάλλεις πιο αποτελεσματικά τους αντιπάλους σου. Πάντως μαζί του ήταν και ο φυσιοθεραπευτής της ομάδας του Παναθηναϊκού Νίκος Μαστρογιαννόπουλος (σ.σ.: προφανώς για την περίπτωση να κάνει καμία απότομη κίνηση αγανάκτησης και τραυματιστεί).

Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα ρεπορτάζ κρύβουν μια γλυκιά νοσταλγία – όπως κάτι παλιά αφιερώματα στα «επαγγέλματα που χάνονται». Και όπως συμβαίνει με κάθε τι νοσταλγικό, κάποιοι αθεράπευτα ρομαντικοί θα συνεχίσουν να ασχολούνται μαζί του. Είτε από ανάγκη να αναστήσουν μια οριστικά χαμένη εποχή είτε από κάποια προσωπική εμμονή που εξηγείται μόνο με όρους ψυχιατρικής.

Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι που κάθε τόσο καλούνται να γράψουν ένα κείμενο σχετικά με το πού έκανε εκδρομή ο Κώστας Καραμανλής και ποιους συνάντησε εκεί. Κείμενο που συνήθως συνοδεύεται από φωτογραφίες με το λογότυπο κάποιου τοπικού site.

Και ναι μεν όσο ο πρώην πρωθυπουργός διατηρούσε τον τίτλο της «χρυσής εφεδρείας» από κάποιους σαφώς ωφελημένους προσωπικά από την εποχή της διακυβέρνησής του (σ.σ.: ήταν πολλοί οι διορισμοί Προκόπη…) η περιοδική υπενθύμιση ότι υπάρχει, εκδράμει και τρώει με φίλους και τοπικούς παράγοντες σε τοπικές ταβέρνες είχε κάποιο νόημα. Διότι όχι μόνο έδινε ελπίδες στον περίφημο «Καραμανλισμό» αλλά προσέθετε και στον εκπρόσωπό του επί της γης ένα lifestyle περιτύλιγμα. Τον αναδείκνυε δηλαδή σε «Μενεγάκη» της πολιτικής.

Ολα αυτά βέβαια ενόψει των εσωτερικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας, όταν το πουλέν του Καραμανλισμού κλήθηκε να νικήσει τους «άπιστους», είχαν νόημα καθώς κάποιοι έπρεπε να ενημερώνονται ότι η «χρυσή εφεδρεία» είναι εδώ και ξεκουράζεται προκειμένου να είναι έτοιμη να αναλάβει νέα καθήκοντα (σ.σ.: ναι, ο άνθρωπος που ονειρεύεται κρατική διαφήμιση ή διορισμό είναι πρόθυμος να πιστέψει ο,τιδήποτε).

Τώρα όμως τι νόημα έχει να μαθαίνουμε ότι ο Κώστας Καραμανλής πέρασε το τριήμερο της 25ης Μαρτίου στην ορεινή Κορινθία – και πιο συγκεκριμένα στην Γκούρα; Οτι ήταν μαζί του η Νατάσσα Καραμανλή; Οτι έμεινε στο «τάδε» αρχοντικό; Οτι συναντήθηκε με κάποιους προσωπικούς του φίλους; Οτι έδειχνε ιδιαίτερα ευδιάθετος; Ή ότι «δεν παρέλειψε να επισκεφθεί και τον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Γκούρας για να προσευχηθεί, κάτι που σχολιάστηκε θετικά από όσους έπεσε στην αντίληψή τους το Γεγονός»;

Τελικά είναι μεγάλο πράγμα η δύναμη της συνήθειας…

Είναι μερικά πράγματα που δεν χρειάζεται να τα τεκμηριώσεις γιατί απλώς τα «νιώθεις». Και ως γνωστόν, όταν ενεργοποιείται το ρήμα «νιώθω» σε οποιαδήποτε συζήτηση ή διαφωνία κάθε λογικό επιχείρημα γίνεται μάταιο. Υπό αυτή την έννοια το «νιώθω» μπορεί να εκληφθεί και ως ο θρίαμβος της ίδιας της θέλησης επί της πραγματικότητας. Ιδιαίτερα αν η πραγματικότητα έχει αυτόν τον αποκρουστικό επαμφοτερίζοντα χαρακτήρα, μακριά από βεβαιότητες. Δηλαδή όταν εξελίσσεται ακόμα.

Γι’ αυτό και ο Βασίλης Λεβέντης – ο επονομαζόμενος και «προφήτης» αφού σύμφωνα με τους οπαδούς του προέβλεπε τις πολιτικές εξελίξεις του μέλλοντος από την αξέχαστη, cult τηλεοπτική του εκπομπή, δικαιούται να κάνει προβλέψεις για το μέλλον. Απλώς επειδή τις νιώθει. Κατά τη διάρκεια λοιπόν της πρόσφατης συνάντησης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ενωσης Κεντρώων ο πρόεδρος ξεκίνησε να αφηγείται το μέλλον όπως το βλέπει εκείνος. Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενά του (σ.σ.: «προαίσθημα» το αποκάλεσε) θα γίνουν σύντομα εκλογές. Στις οποίες εκλογές η Ενωση Κεντρώων θα λάβει πάνω από 15% (σ.σ.: είπαμε, δεν υπάρχει «γιατί» και «πώς» σε αυτά τα πράγματα. Ο Βασίλης Λεβέντης το «νιώθει»!). Επίσης δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι θα μείνουν εκτός Βουλής.

Οπότε ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων πέτυχε με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: πρώτον έστειλε μήνυμα στους παρ’ ολίγον βουλευτές που περίμεναν τη σειρά τους να αναλάβουν έδρα αντικαθιστώντας τους προηγούμενους μετά την παρέλευση του εξαμήνου όπως τους είχε υποσχεθεί (σ.σ.: σε μετάφραση «περιμένετε και μη μου τα ζαλίζετε γιατί θα βγείτε στις επόμενες εκλογές – καιρός γαρ εγγύς»).

Και δεύτερον, δεδομένου ότι ο ίδιος δικαιολόγησε την αθέτηση της υπόσχεσής του περί αντικατάστασης βουλευτών στο εξάμηνο στην άγνοιά του για το πόσο καιρό χρειάζεται ένας βουλευτής για να «εκπαιδευτεί», κατάφερε να στρέψει την κουβέντα αλλού. Οπότε κανείς δεν σκέφτηκε να τον ρωτήσει «πώς και δεν το προέβλεψε και αυτό όταν έδινε την υπόσχεση στους βουλευτές του»…

Πέρα από τη γενικευμένη θυμηδία που προκάλεσε ο τρόπος που ο υφυπουργός Εξωτερικών διατύπωσε την πρότασή του για τους επενδυτές – πρόσφυγες ήταν επόμενο να προκαλέσει και ανησυχία για τον ρεαλισμό (σ.σ.: λέμε τώρα…) με τον οποίο τα στελέχη της κυβέρνησης αντιμετωπίζουν τόσο το Προσφυγικό όσο και το θέμα των επενδύσεων.

Ομως η περίπτωση του Δημήτρη Μάρδα ανήκει σε εκείνες που η προσπάθεια να ανασκευάσεις και να διορθώσεις κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Και κυρίως πολλαπλασιάζει την ανησυχία.

Σύμφωνα λοιπόν με όσα δήλωσε στην πρωινή εκπομπή του Mega με στόχο να υπερασπιστεί την πρότασή του (σ.σ.: που σημειωτέον, βασίζεται σε νόμο του 2013) ο υφυπουργός Εξωτερικών ενημέρωσε το πανελλήνιο ότι «όποιος μπει στο Google θα βρει την πρόταση αυτή, εκεί τη βρήκαμε κι εμείς»!

Οπότε πλέον έχουμε να ανησυχούμε για δύο πράγματα: Πρώτον για το ότι τα μέλη της κυβέρνησης δεν γνωρίζουν τους νόμους αλλά πρέπει να πέσουν επάνω τους ψάχνοντας στο Google. Και δεύτερον ότι θεωρούν πως ό,τι βρίσκουν στο internet είναι άξιο να αποτελέσει επίσημη κυβερνητική θέση που διατυπώνεται δημόσια καθώς θεωρείται αξιόπιστη.

Βρέθηκε επιτέλους ποιός φταίει για την εκκρεμότητα της υπόθεσης Μουζάλα – μιας εκκρεμότητας που όσο διαρκεί κάνει αποτρεπτική την απαρτία στις κυβερνητικές συσκέψεις για το Προσφυγικό καθώς ο Πάνος Μαμμένος εμμένει στη θέση του (σ.σ.: αν και ακούγεται κάπως παράξενο να εμμένει σε κάποια θέση ο ΥΠΕΘΑ) να μην παρίσταται στον ίδιο χώρο με τον αναπληρωτή υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής. Σύμφωνα λοιπόν με τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη, (σ.σ.: ανεπίσημη δήλωση του οποίου επικαλείται ο Βηματοδότης) την ευθύνη φέρουν οι δημοσιογράφοι!

«Εάν δεν τσιγκλάτε εσείς οι δημοσιογράφοι το ζήτημα, θα παραμείνει ως υπουργός Αμυνας ο Καμμένος και αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής ο Μουζάλας» είπε ο Αλέκος Φλαμπουράρης, αποκαλύπτοντας άθελά του την ουσία της κυβερνητικής στρατηγικής στην διαχείριση κρίσεων που συνοψίζεται στο «έλα μωρέ, θα του περάσει του Πανούλη – αρκεί να μη τον φουρκίζουν οι δημοσιογράφοι γιατί πεισμώνει»…

Μια στρατηγική που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιόν προσβάλει περισσότερο: Τον πρωθυπουργό που με αυτή την «χαλαρότητα» φθάνει ένα βήμα πιο κοντά στην Καραμανλοποίηση ή τον Πάνο Καμμένο που τον παρουσιάζει σαν ένα πεισματάρικο ανήλικο το οποίο παίρνει αποφάσεις με βάση την καζούρα που δέχεται;

Η συζήτηση του Γιάνη Βαρουφάκη με τον επικεφαλής του γραφείου των Financial Times στις Βρυξέλλες Πίτερ Σπίγκελ έβγαλε αρκετό παρασκήνιο για τις ταραγμένες ημέρες του 2015.

Ομως πέρα από τις ειδήσεις και τις αποκαλύψεις, απολαυστικός είναι ο τρόπος που ο γερμανός δημοσιογράφος περιγράφει την εμφάνιση και τη συμπεριφορά του ανθρώπου που πολλές φορές συγκρούστηκε μαζί του κατά τη διάρκεια του κοινού τους γεύματος από το οποίο προέκυψε η συζήτηση.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε μάλιστα στον γερμανό δημοσιογράφο η επιλογή του εστιατορίου «17» από τον Γιάνη Βαρουφάκη: «Το εστιατόριο είναι επίσημο – με λευκά κολλαριστά τραπεζομάντηλα και βαριές χρυσές κουρτίνες – και βρίσκεται στο ισόγειο ενός επιβλητικού, προπολεμικού κτηρίου στο κέντρο της πρωτεύουσας, ένα βήμα από την κεντρική τράπεζα και δύο από το νεοκλασικό κτήριο του κοινοβουλίου. Για έναν άνθρωπο που κατηγορήθηκε για σοσιαλισμό της σαμπάνιας (champagne socialism) όταν μια φωτογράφιση στο στιλάτο διαμέρισμά του στην Αθήνα εμφανίστηκε στο Paris Match στο ζενίθ της κρίσης του Grexit, δείχνει παράξενη επιλογή…»

Ομως η απορία του Πίτερ Σπίγκελ δεν μένει αναπάντητη. Και όχι χωρίς κάποιο σαρκασμό για τον πρώην υπουργό Οικονομικών, τον άνθρωπο δηλαδή με τον οποίο twitteroμαχούσαν επι μήνες στην αμέσως επόμενη παράγραφο σχολιάζει: «Τι λέει αυτό (σ.σ.: η επιλογή του εστιατορίου) για έναν οικονομολόγο που θεωρεί τον εαυτό του «αντισυμβατικό μαρξιστή» το ότι θα δειπνούσε σε ένα ξενέρωτο φαγάδικο για την αθηναϊκή ελίτ; Πάντως, όταν ο 55χρονος κάθεται απέναντί μου, παραδέχεται σκυθρωπά πως ένας υπάλληλός του είχε επιλέξει το μέρος. «Εγώ διάλεξα ένα άλλο, που ήταν όμορφο», λέει σηκώνοντας τους ώμους. «Μακάρι να μπορούσαμε να πάμε εκεί αλλά ήταν κλειστό. Κλείνει τις Δευτέρες. Το είχα ξεχάσει».

Προφανώς ακόμα και σε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια ο Πίτερ Σπίγκελ θέλει να αναδείξει τα στοιχεία του «Βαρουφάκειου» χαρακτήρα. Το ότι o Yanis θεωρεί τις lifestyle λεπτομέρειες τόσο πολύ σημαντικές για το profile του, ώστε σπεύδει να ρίξει το βάρος για την λάθος επιλογή τους στους συνεργάτες του. Προκειμένου να μη χρεωθεί ο ίδιος κάτι τόσο λάθος…

Υπάρχουν μερικά ερωτήματα που απασχολούν διαχρονικά την ανθρωπότητα. Παραδείγματα: Ηταν, όντως, ο Οσβαλντ που δολοφόνησε τον Κένεντι; Υπάρχουν εξωγήινοι; Ποιος είναι ο γέροντας που δίνει την περίφημη ευχή στον Νίκο Νικολόπουλο; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα που απασχολεί εδώ και μερικά χρόνια τον πιο έξυπνο λαό του κόσμου και κατά συνέπεια την ανθρωπότητα. Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι που δεν έχουν δει το γνωστό βίντεο με την αντίδραση του κ. Νικολόπουλου στην ευχή του γέροντα, πιθανότητα κατά την ονομαστική του γιορτή. Πρόκειται για αντίδραση που έχει γίνει προσφώνηση μεταξύ φίλων, σλόγκαν, ring tone. Μένει τώρα να μάθουμε αν ο γέροντας θα δώσει όντως την ευχή του προκειμένου ο Νίκος Νικολόπουλος και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (ναι, θυμίζω ότι έχει κόμμα) να ενταχθούν στο νέο dream team σχηματισμό της δεξιάς του Γιώργου Καρατζαφέρη. Πώς θα το μάθουμε αυτό; Παρακολουθώντας την έβδομη συνδιάσκεψη του κόμματος. Ναι, έχουμε χριστιανοδημοκράτες που κάνουν και συνδιασκέψεις. Πού θα γίνει αυτή; Θα μάθω τον αριθμό του δωματίου και θα σας πω.

Το κρίμα μου θα το πω. Δεν γνώριζα ότι τελείται Πανελλήνιο Μνημόσυνο των διατελεσάντων εκπροσώπων του ελληνικού λαού. Υποθέτω θα το γνώριζα αν τους έθαβαν ζωντανούς. Και επειδή, ακόμα, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η κανονικότητα των πραγμάτων δεν κατάφερε να διεγείρει το ενδιαφέρον μου. Μέχρι την Κυριακή. Διότι την Κυριακή ο Προκόπης Παυλόπουλος κατάφερε να δώσει κύρος στο Πανελλήνιο Μνημόσυνο των διατελεσάντων εκπροσώπων του ελληνικού λαού. Τι είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στο Πανελλήνιο Μνημόσυνο των διατελεσάντων εκπροσώπων του ελληνικού λαού; Και τι δεν είπε. «Πραγματικός πολιτικός είναι εκείνος που προβάλει, με κάθε τίμημα, το προσωπικό του παράδειγμα. Και όχι εκείνος, ο οποίος προσαρμόζεται υδραργυρικώς στην καθημερινότητα του λαϊκισμού.» Μην είναι λόγια μπροστά στον καθρέφτη την ώρα του καθημερινού ξυρίσματος; Οχι, βέβαια! Τα λόγια του Προέδρου έχουν παραλήπτες στο πολιτικό σύστημα. Τι άλλο τους είπε; Για την ανιδιοτελή προσφορά υπέρ του δημόσιου συμφέροντος και, συνακόλουθα, την έντιμη πενία τους, η οποία προσφέρει υπόδειγμα πολιτικού ήθους. Και όλα αυτά αγέλαστος.

Τα επεισόδια από τα μέλη της ΛΑΕ πριν την προγραμματισμένη ομιλία του Νίκου Παππά για την Διαφθορά στον κινηματογράφο Αλέκα στου Ζωγράφου, δεν δικαιώνουν απλώς τη γνωστή παροιμία «Ο,τι κάνεις το λούζεσαι» (σ.σ.: αντίθετα, η παροιμία «εδώ που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις» προϋποθέτει ότι η ΛΑΕ θα γίνει κάποτε κυβέρνηση οπότε μάλλον διαψεύδεται – αν και ποτέ δεν ξέρεις…).

Πέρα από αυτό, δημιουργεί και μια σημαντική υπαρξιακή κρίση στο κυβερνητικό στρατόπεδο καθώς τα γιουχαΐσματα, οι «μπούκες» σε εκδηλώσεις αντιπάλων, οι εντάσεις που προκαλούν επέμβαση των ΜΑΤ  και η «ιερή» αγανάκτηση των διαμαρτυρόμενων δεν τους είναι άγνωστα. Τώρα όμως που βρέθηκαν από την άλλη πλευρά, είναι αναγκασμένοι να τα απαρνηθούν. Με αποτέλεσμα να παράγουν αυθεντικό σουρεαλισμό.

Γράφει λοιπόν η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα γεγονότα στου Ζωγράφου: «Η σημερινή εισβολή μελών της ΛΑΕ σε χώρο όπου ήταν προγραμματισμένη κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ Ζωγράφου, με σκοπό τη ματαίωσή της, είναι μια πράξη εκτός Αριστερής αντίληψης και ιδεολογίας». Που σημαίνει ότι ή όσα γινόταν τα προηγούμενα χρόνια ήταν κι αυτά εκτός Αριστερής (σ.σ.: με το «Α» κεφαλαίο, βεβαίως-βεβαίως) αντίληψης και ιδεολογίας ή ότι Αριστερός είναι όποιος φροντίσει να το πει πρώτος (σ.σ.: σαν την καλή θέση στο αεροπλάνο).

Πάντως η σύγκρουση ανάμεσα στους πρώην συντρόφους δίνει κι ένα δίδαγμα. Οτι με αυτούς τους ρυθμούς, σε λίγο καιρό και οι ενδεχόμενοι αποσχισθέντες τις ΛΑΕ θα μπορούν να παρεμβαίνουν έτσι «δυναμικά» στις ομιλίες του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Και στη συνέχεια οι αποσχισθέντες από τους αποσχισθέντες στις εκδηλώσεις των πρώην συντρόφων τους κοκ. Και πάντα οι ανακοινώσεις θα περιλαμβάνουν καταγγελίες ότι αυτό που γίνεται είναι ξένο προς την Αριστερά. Μέχρι που τελικά θα φτάσουμε στο σημείο ο τελευταίος αποσχισθέντας να διακόπτει την ομιλία των δύο από τους οποίους αποσχίσθηκε. Ο,τι κάνει και η κυρία Λουκά δηλαδή.

Ας υποθέσουμε ότι γράφετε ερωτήσεις για τηλεπαιχνίδι. Και είστε στο τέλος, θέλετε να ρωτήσετε τον παίκτη κάτι για το οποίο, πιθανότατα, δεν θα υπάρχει απάντηση. Μία ωραία ερώτηση θα ήταν η εξής: «Ποιος ενδιαφέρεται να βγάλει μία selfie με τον Προκόπη Παυλόπουλο;» Εκεί ο παίκτης θα εγκατέλειπε το παιχνίδι και μπορεί να δήλωνε στα τηλεπεριοδικά ότι η παραγωγή δεν επιθυμούσε να του δώσει το ποσό. Για αυτό να είστε προσεκτικοί σε αυτό που διαβάζετε. Διότι στο μέλλον η ερώτηση μπορεί να λέε: «ποιος είναι ο άνθρωπος που έχει βγάλει selfie με τον Προκόπη Παυλόπουλο;» Σας παρακαλώ, εδώ δεν υπάρχει η απάντηση «αυτός, 1-0» που είναι του συρμού. Διότι υπάρχει πλήρης και προσωποποιημένη. Είναι ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός! Ναι! Και πώς συνέβη αυτό; Ο άνθρωπος έτρεχε να γλιτώσει από τις φωνές της Αννας Βαγενά στο Κιλελέρ. Από εκείνο το μακρόσυρτο «Ουουουουου» που θα τον στοιχειώνει για πάντα. Βρήκε ένα C-130 και μπήκε μέσα σαν αμερικανός αξιωματικός σε εκκένωση στρατοπέδου στο Αφγανιστάν. Και ποιον λέτε να πέτυχε εκεί μέσα; Τον Προκόπη Παυλόπουλο. Στα 14.000 πόδια ο Κώστας Αγοραστός χαλάρωσε. Και έτσι βγήκε η selfie.

«Πού ήσουν όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι»; «Τι έκανες όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός;». Πρόκειται για κλασικές ερωτήσεις που συνηθίζουν να κάνουν όλοι μετά από γεγονότα που συγκλονίζουν και σοκάρουν. Και οι απαντήσεις συνήθως έχουν να κάνουν με την καθημερινή ρουτίνα του καθενός, αφού πάντα αυτά τα γεγονότα μας αιφνιδιάζουν.

Ε, στο εξής όταν ρωτάνε τον Αλέξη Τσίπρα τι έκανε όταν έσκασαν οι βόμβες στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών θα απαντάει «μιλούσα στο τηλέφωνο με την Ανγκελα» (σ.σ.: ή «θεία» όπως συνήθιζε να την αποκαλεί ιδιωτικά).

Σύμφωνα μάλιστα με τον «Βηματοδότη», οι τηλεφωνικές αυτές συνομιλίες είναι αρκετά συχνές και κατά κανόνα πρωινές. Οταν συνέβη το χτύπημα στις Βρυξέλλες η «μαντάμ Μέρκελ» άφησε για λίγο τον Αλέξη στην αναμονή (σ.σ.: άγνωστο αν το τηλέφωνό της έχει μουσική όταν μπαίνει στο «hold»), ενημερώθηκε και στη συνέχεια ενημέρωσε και τον έλληνα Πρωθυπουργό.

Φυσικά η είδηση δεν είναι από πού έμαθε τα νέα ο Αλέξης Τσίπρας αλλά ότι τα πρωινά τηλεφωνήματα στην Ανγκελα Μέρκελ αποτελούν πλέον μια πρωινή ρουτίνα του Πρωθυπουργού καθώς η πρώην «εχθρός» τείνει να γίνει κάτι σαν «ο δικός του άνθρωπος» στην Ευρώπη. Που τον ακούει, τον συμβουλεύει (σ.σ.: για το Προσφυγικό; Για την Αξιολόγηση; Γενικώς;) και τον στηρίζει. Σα να λέμε ότι η «θεία» έγινε η «αγαπημένη θεία».

Ο Βασίλης Καπερνάρος είναι έξαλλος. Τον ενέπλεξαν, λέει, στο σχέδιο Καρατζαφέρη για τη δημιουργία «ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς», χωρίς ο ίδιος να έχει την παραμικρή ιδέα. «Αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα ότι δεν έχω ούτε πρόθεση, ούτε καν τη σκέψη να ασχοληθώ» λέει προς τους δημοσιογράφους. Το πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν μπήκε στον κόπο να τον ρωτήσει καθώς το περιβάλλον Καρατζαφέρη έδινε το όνομα του στεγνά και επισήμως. Σιγά το πράγμα, δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο περιβάλλον λέει και καμιά ελαφρότητα έτσι για να περνάει η ώρα. Διστακτικός δείχνει και ο Βύρων Πολύδωρας, ενώ Κώστας Καραμανλής και Αδωνις Γεωργιάδης έχουν αναλάβει «να συνετίσουν» ανθρώπους. Τι δίνουν ως αντάλλαγμα; Ε, θέσεις στα ψηφοδέλτια, ενώ παραλλήλως προειδοποιούν ότι η συμμετοχή σε άλλο δεξιό εγχείρημα πλην της ΝΔ θα πλήξει την προσπάθεια της παράταξης «να σώσει τη χώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ». Η Χρυσή Αυγή είναι πιο σκληρή στις προειδοποιήσεις που απευθύνει προς όσους βλέπουν προς τους Καρατζαφέρη και Μπαλτάκο -κυρίως πρόκειται για απόστρατους. Και η Εκκλησία; Με εξαίρεση τον Ανθιμο, παίρνει αποστάσεις. Και στον Πειραιά ο Μητροπολίτης Σεραφείμ δεν δηλώνει ενθουσιασμένος από τον Καρατζαφέρη.

Γενικά οι κορεάτες έχουν τη φήμη εργατικών ανθρώπων – κάτι σαν τους «Ιάπωνες του φτωχού». Γι’ αυτό ίσως και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος βρήκε στο πρόσωπο του περίφημου Γκλεν Κιμ (σ.σ.: που θα μείνει στην παραπολιτική ιστορία ως «ο Κορεάτης του Βαρουφάκη») έναν απαραίτητο συνεργάτη. Τόσο απαραίτητο ώστε να καταθέσει ειδική τροπολογία στη Βουλή προκειμένου η σύμβαση του πρώην στελέχους της Lehman Brothers να ανανεωθεί και να συνεχίσει να παρέχει τις υπηρεσίες του στις διαπραγματεύσεις με τη γνωστή αμοιβή.

Οσο λοιπόν κι αν η αρχική εξήγηση ήταν ότι ο Γκλεν Κιμ «κληροδοτήθηκε από τον Γιάννη Βαρουφάκη στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, στην πραγματικότητα φαίνεται ότι είναι χρήσιμος. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να τον κρύβει λες και πρόκειται για κάποιο ένοχο μυστικό, ανάγοντας το θέμα της συνεργασίας τους σε «σημαντική παραπολιτική είδηση». Πιθανότατα λόγω της αμοιβής του που ανέρχεται σε 150.000 ευρώ το μήνα, γεγονός που δεν μπορεί να χωνέψει εύκολα ο μέσος ψηφοφόρος, που συνεχίζει να πιστεύει ότι αρκούν μερικοί μετακλητοί Καρανίκες για να γίνει η δουλειά.

Η φωτογραφία από την κοινή συνέντευξη τύπου του ΥΠΕΘΑ με τον αναπληρωτή υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής για τα Hot Spots θα αποτελέσει ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Διότι όπως φαίνεται δεν πρόκειται να ξαναβρεθούν μαζί στον ίδιο χώρο.

Χάρη λοιπόν στο (σ.σ.: ελαφρώς «πριμαντονικό») «ή εγώ ή αυτός» του Πάνου Καμμένου ο Γιάννης Μουζάλας δεν κλήθηκε στην έκτακτη σύσκεψη για τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει να ληφθούν μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο αεροδρόμιο και το μετρό των Βρυξελλών.

Στο μέλλον λοιπόν και όσο διαρκούν τα «μουτράκια» του Πάνου Καμμένου θα πρέπει κάποιος να μεταφέρει σε αυτόν που θα απουσιάζει κάθε φορά, τα αποτελέσματα των συσκέψεων για θέματα που αφορούν και τους δύο – και δυστυχώς οι συσκέψεις αυτές είναι (σ.σ.: και θα είναι και στο μέλλον) πολλές.

Ισως μάλιστα να χρειαστεί η πρόσληψη ειδικού μετακλητού υπαλλήλου για τον σκοπό αυτόν. Αλλά μπροστά στην ενότητα της κυβέρνησης αυτά είναι λεπτομέρειες…

Για να δεις και να ακουμπήσεις τον Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει πλέον να έχεις ραντεβού μαζί του. Ειδικά αν πρόκειται για την περιοχή που ορίζεται από το Μέγαρο Μαξίμου και τη Βουλή, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορείς και να τον πλησιάσεις. Θα γνωρίζετε, άλλωστε, ότι η περιοχή γύρω από το Μαξίμου θυμίζει πλέον ζώνη ανάμεσα στο Ανατολικό και στο Δυτικό Βερολίνο, την εποχή του ψυχρού πολέμου. Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις ξέρουν πώς ο Πρωθυπουργός προσέχει πλέον πάρα πολύ τις κινήσεις του. Και ο λόγος είναι σαφής: ανησυχεί μήπως πέσει θύμα «εκδηλώσεων» που θα τον εκθέσουν και θα δημιουργήσουν εικόνες ιστορικών διαστάσεων. «Τι θα γίνει αν ο Πρωθυπουργός βρεθεί αντιμέτωπος με τύπους σαν εκείνους του Ρουβίκωνα;» ερωτούν από το Μαξίμου. «Θέλουμε να δούμε happenings στο πρωθυπουργικό Μέγαρο που θα εκθέτουν τη χώρα διεθνώς;» Οπως και να έχει, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο καλύτερα φρουρούμενος Πρωθυπουργός στους μεταπολιτευτικούς χρόνους -η δε φρουρά στην κατοικία του είναι εντυπωσιακή ως προς το μέγεθος. Αυτό, λοιπόν, που συνέβη τη Δευτέρα, ήταν μία τρύπα στον χρόνο, ένα κενό στο σύστημα. Ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε με μαθητές Δημοτικού σχολείου της Θεσσαλονίκης. Τυχαία. Στον Εθνικό Κήπο. Και επειδή, προφανώς, βρέθηκε σε περιβάλλον εντός του οποίου αισθάνεται άνετα, ήταν κεφάτος, συνομίλησε και φωτογραφήθηκε με τα παιδιά. Μέχρι εκεί, ως τα όρια του Γυμνασίου. Αν τα παιδιά ήταν μεγαλύτερα, θα άλλαζε δρόμο.

Θα έχετε πληροφορηθεί ότι το εθνικό μας λασπόλουτρο, δηλαδή η συζήτηση στη Βουλή περί διαφθοράς, αναβλήθηκε για την άλλη εβδομάδα. Ο λόγος είναι προφανής: δεν γίνεται στις Βρυξέλλες να τους βγαίνει η ψυχή και στην Αθήνα να βγάζουμε τα μάτια μας και μάλιστα μεταξύ μας. Η αναβολή μίας κοινοβουλευτικής συζήτησης διέρχεται από μία συγκεκριμένη διαδικασία. Εν προκειμένω, ο Πρωθυπουργός στέλνει επιστολή στον Πρόεδρο της Βουλής με την οποία του υποβάλει το σχετικό αίτημα.

Ετσι και έγινε. Το πρωθυπουργικό γραφείο συνέταξε μία επιστολή 31 λέξεων με αποδέκτη τον κ. Νίκο Βούτση. Προσπεράστε τη διατύπωση «Προ ημερησίας» -αυτή είναι τουλάχιστον σωστή. Προσέξτε το «διευρενήσετε» που παίζει τον ρόλο του «διερευνήσετε». Μικρός αναγραμματισμός, θα πείτε. Ελα, όμως, που οι κακόβουλοι, όπως εγώ καλή ώρα, βλέπουμε συνειρμικά προς το γραφείο του Νίκου Καρανίκα. Αλλά από την άλλη, θα πείτε, ο Καρανίκας κάνει στρατηγικό σχεδιασμό, είναι δυνατόν να εξέπεσε στο επίπεδο της απλής γραμματέως; Τουλάχιστον ας χρησιμοποιήσουν διορθωτή εγγράφου.

H Ζωή Κωνσταντοπούλου ακολουθείται στο twitter από 17.600 ανθρώπους. Το ακροατήριο δεν είναι, φυσικά, μικρό. Αν μπορείς να απευθυνθείς σε τόσους ανθρώπους, κατά κάποιο τρόπο, λένε, το κοινό σου πολλαπλασιάζεται επί πέντε. Τέλος πάντων, το να είσαι στο twitter και να μην ακολουθείς τη Ζωή, είναι σαν να συμπέσεις σε πισίνα με καλλίγραμμη σταρ και να διαβάζεις εφημερίδα. Η κ. Κωνσταντοπούλου το απολαμβάνει. Και δεν χάνει, φυσικά, την ευκαιρία να «μαστιγώνει» τον Πρωθυπουργό. Μάλιστα δεν έχει πρόβλημα αν υιοθετεί κώδικα facebook για τα tweets της. Κοινώς δεν την απασχολεί το μέγεθος του κειμένου, το «σπάει» σε σπονδυλωτές αναρτήσεις. Σε ένα από τα τελευταία της tweet συμπέρανε ότι αφού ο Σόιμπλε εμπιστεύεται τον Αλέξη Τσίπρα, είναι εμφανές γιατί δεν πρέπει να τον εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός. Και συνέχισε με επιθέσεις προς το πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Ολα αυτά, βέβαια, είναι θεμιτά ως και αναμενόμενα. Ομως κρύβουν μία αντίφαση. Βλέπετε, προς το παρόν, ο ελληνικός λαός εμπιστεύεται τον Πρωθυπουργό, αλλά δεν εμπιστεύτηκε άλλη μία θητεία στην κ. Κωνσταντοπούλου. Και να πει κανείς ότι πέρασε απαρατήρητη; Κάθε άλλο…

Τι θα γίνει αν πέσει ο Τσίπρας; Ψυχραιμία, το ερώτημα είναι, προς το παρόν, ρητορικό. Και, κατά βάση, δεν απευθύνεται σε σας, αλλά σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που το έλαβαν, μαζί με την απάντηση, στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο. Ποιος έθεσε το ερώτημα; Ενας δημοσιογράφος από την Ξάνθη, ο Γιάννης Σιδηρόπουλος, που φιλοξενήθηκε στο tvxs.gr του Στέλιου Κούλογλου, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι και ο τελευταίος που πρέπει να ανησυχεί: έχει μπροστά άλλα 3 χρόνια ανέφελης θητείας στην Ευρωβουλή. Τι θα γίνει, λοιπόν, αν πέσει ο Τσίπρας; Ο Σιδηρόπουλος συγγράφει τη νέα «Αποκάλυψη» που ουσιαστικά συνοψίζεται στα εξής: οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ θα χάσουν τις δουλειές τους, θα υποστούν διώξεις εμφυλίου και για όλα αυτά θα φταίνε οι ίδιοι. Στην ουσία του κείμενο τους καλεί να προστατεύσουν το τομάρι τους, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τις, οπαδικού τύπου, προσεγγίσεις, όπως, για παράδειγμα εκείνη που λέει ότι αν πέσει ο Τσίπρας, δεν θα κλείσει το Mega. Υπάρχουν δε, παράγραφοι που είναι σαν να τις έγραψε ο Τσίπρας. Οπως αυτή: «Θα φταίνε όσοι δεν υπακούν σε ένα κεντρικό επικοινωνιακό σχεδιασμό, όσοι υπερβάλλουν με την παρουσία σε κανάλια και ατέρμονες συζητήσεις οι οποίες επιτείνουν την ασάφεια και την παραπληροφόρηση του κόσμου και όπου κάποιοι καλούνται με κριτήριο την επικοινωνιακή ανεπάρκειά τους ώστε να εκτεθούν.»

Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο εδώ. Και μετά αρχίστε να σκάβετε κανένα χαράκωμα.

Κι όμως οι σκηνές από όσα διαδραματίστηκαν στο Κιλελέρ διαθέτουν ψήγματα ενός αυθεντικού κωμικού μεγαλείου –  άλλωστε ένας από τους ορισμούς που έχουν δοθεί στην κωμωδία είναι και ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα δράμα που οι θεατές του το βλέπουν σαν αστείο.

Ως σουρεαλιστική κωμωδία λοιπόν, η τελετή για την επέτειο της αγροτικής εξέγερσης δεν διέθετε μόνο εξαιρετική πρωταγωνίστρια αλλά και ένα μοναδικό καστ από δεύτερους ρόλους που έδωσαν εκείνη την απαραίτητη διάσταση στο επεισόδιο ώστε να μιλάμε πλέον για κάτι αντάξιο ενός  Γούντι Αλλεν (σ.σ.: της πρώτης περιόδου).

Η Αννα Βαγενά αναμφίβολα παίρνει επάνω της το «έργο» αυτοσχεδιάζοντας και φτιάχνοντας ένα χαρακτήρα που αλλάζει συνεχώς διάθεση και περνάει με μεγάλη ευκολία από τη μια κατάσταση στην άλλη. Στην αρχή ξεκινά με μια ανατροπή. Η βουλευτής με το κόμμα εκείνου που παρίστανε τον Μαρίνο Αντύπα πάνω στα τρακτέρ φιλοδοξεί να πάρει τους αγρότες που κορνάρουν εμποδίζοντάς την να μιλήσει με το μέρος της λέγοντας τα εξής: «Θέλουν οι αγρότες να ακούσουν τους τυποποιημένους λόγους που τους βγάζουν οι πολιτικοί… Δεν βαρέθηκαν τόσα χρόνια να ακούν υποσχέσεις; Δεν βαρέθηκαν τους περιφερειάρχες και τους Βουλευτές να τους λένε τα ίδια τόσα χρόνια; Θέλετε να ρίξω κι εγώ τα βάρη στους προηγούμενους; Μπορώ εύκολα να το κάνω» καταλήγει με μια εσάνς αυτοθυσίας.

Επική κωμική λεπτομέρεια: Πριν αρχίσει η Άννα Βαγενά την ομιλία της και ενώ τα κορναρίσματα φουντώνουν κάποιος φέρνει ένα ποτήρι με νερό στο βήμα σα να μη συμβαίνει τίποτα. Γιατί μόνο η Ζωή μπορεί να σκηνοθετήσει τέτοια υψηλά ευρήματα.

Ενώ λοιπόν το κορνάρισμα διαρκεί, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επιστρατεύει το plan B: την αδιαφορία. «Ωραία, συνεχίστε» λέει στους αγρότες ενώ αρχίζει να διαβάζει ξανά από τα χαρτιά της τη φράση «…πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε…» (σ.σ.: ναι, αυθεντικός σουρεαλισμός).

Στη συνέχεια έρχεται η συγκατάβαση της ανωτερώτητας. Η Αννα Βαγενά από το βήμα απευθύνεται στους αγρότες τους λέει: «ο καθένας μπορεί να πάρει ένα τρακτέρ και να κορνάρει, δεν είναι ιδιαίτερα γενναίο αυτό που κάνετε».

Οση ώρα συμβαίνουν αυτά, σε δεύτερο πλάνο αγρότες χειρονομούν φωνάζοντας δυνατά σε τοπικούς παράγοντες ενώ ο περιφερειάρχης Κώστας Αγοραστός κάποια στιγμή στην προσπάθειά του να τους μεταπείσει εισπράττει την απάντηση «Ο Παπαγιαννούλης ΤΗΝ είπε να μη μιλήσει! Δεν ΤΗΝ είπε; Τέρμα!» (σ.σ.: ε, αφού το είπε ο Παπαγιαννούλης…)

Επόμενη φάση του δράματος είναι η επίκληση εκ μέρους της Αννας Βαγενά του ανθρωπισμού όπου η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στους διοργανωτές: «Αφήνετε εκτεθειμένη μια γυναίκα (σ.σ.: και μόλις συνειδητοποιεί ότι το «γυναίκα» κρύβει διάκριση φύλου διορθώνει…) … έναν άνθρωπο, σε αυτό τον βανδαλισμό;» (σ.σ.: όχι, ας μην αναφέρουμε την εποχή που καλούσε το λαό να πάρει τα όπλα και να ρίξει στα αδέσποτα σκυλιά την κυβέρνηση για να τους φάνε, είναι πολύ εύκολο…) Θα με προστατεύσετε; Υπάρχουν Αρχές εδώ;».

Μετά έρχεται ο ακτιβισμός του «εδώ που είσαι ήμουνα». Ο βουλευτής της ΝΔ Κώστας Σκρέκας ανεβαίνει κι αυτός στο βήμα, αλλά στις πρώτες φράσεις αντιμετωπίζει την αντίδραση της εμφανώς εκτός εαυτού πλέον Άννας Βαγενά. Η οποία βραχνιασμένη πλέον σπρώχνει το βήμα μακριά και του ανακοινώνει: «Δεν έχεις να πεις τίποτα! Η εκδήλωση τελείωσε. Αει σιχτίρ!».

Και με τα πολλά φθάνουμε στην ώρα της κατάθεσης στεφάνου – ο Θεός να την κάνει δηλαδή. Εδώ η σκηνή απογειώνεται με την Άννα Βαγενά να προσπαθεί να στηρίξει το στεφάνι ενώ ανταλλάσσει «γαλλικά» με τους αγρότες που την αποδοκιμάζουν (σ.σ.: τα προσχήματα έχουν πέσει πλέον). Και μόλις ολοκληρώνει πηγαίνει προς την πλευρά των αγροτών.

Προς στιγμήν όλοι νομίζουν ότι θα επέλθει επιτέλους η λύση του δράματος και η πάλαι ποτέ «Βαγγελίτσα από τη Ραχούλα» θα ξεσπάσει με μερικές φάπες εναντίον όσων την αποδοκίμαζαν. Ομως τότε συμβαίνει η πραγματική ανατροπή. Η Αννα Βαγενά συντάσσεται ξαφνικά με το μέρος τους.

Είναι η στιγμή που ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός πλησιάζει στο μνημείο του Κιλελέρ για να καταθέσει επιτέλους κι εκείνος το στεφάνι και να βάλει ένα τέλος (σ.σ.: έστω και κακήν κακώς) στο δράμα όσων παραβρέθηκαν εκεί.

Και την ώρα που αφήνει το στεφάνι, μια έξαλλη Αννα Βαγενά αρχίζει να τον αποδοκιμάζει μόνη της με ένα βραχνό (σ.σ.: από όσα είχαν προηγηθεί), ουρανομήκες (σ.σ.: λόγω της έντασης) «ουουουου».

Το ύφος του Κώστα Αγοραστού την ώρα εκείνη έχει κερδίσει επάξια μια θέση στο πάνθεον της Παγκόσμιας κωμωδίας. Είναι μια έκφραση αυθεντικής απορίας. Ενα ανάγλυφο «τι της έκανα πάλι;». Μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή εκείνου του αλήστου μνήμης «τι έγινε ρε παιδιά;» του Σπύρου Παπαδόπουλου στους «Απαράδεκτους». Και δίνει το απαραίτητο κωμικό ξέσπασμα σε μια σκηνή που θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει ο Ιστορικός του μέλλοντος αν επιδιώξει κάποτε να κατανοήσει την Ελλάδα του 2016.

Ιδού τα γεγονότα καταγεγραμμένα σε video:

Και όμως, ο «ΛΑΟΣ» είναι εδώ, απλώς δεν γνωρίζουμε κατά πόσο υφίσταται ενωμένος και δυνατός. Σίγουρα υφίσταται ως vintage, ως μία αποκριάτικη εκδήλωση που δεν πρόλαβε τις μέρες και «αμάρτησε» εντός της Σαρακοστής. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την εκδήλωση που έλαβε χώρα την Κυριακή στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης; Συγχωρέστε την υστέρηση στη χρήση του λόγου και στην επιλογή των λέξεων. Υπάρχουν κάποια πράγματα που περιγράφονται καλύτερα με εικόνες παρά με λέξεις. Για αυτό και σας καλώ να δείτε το βίντεο.

Επί του βήματος βρίσκεται μικρό μουσικό συγκρότημα, αποτελούμενο από έξι πνευστά και ένα νταούλι. Το συγκρότημα παίζει το «Μακεδονία Ξακουστή». Στο ακροατήριο ανεμίζουν σημαίες του ΛΑΟΣ -που τις βρήκαν; Και στην πρώτη σειρά ο Τάκης Μπαλτάκος, ο πρόεδρος Καρατζαφέρης και ο Μητροπολίτης Ανθιμος. Δίπλα τους, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, όρθιος και σε στάση προσοχής, προφανώς επειδή το συγκεκριμένο εμβατήριο επέχει θέση εθνικού ύμνου στον πολιτικό κόσμο του ανδρός. «Ανδρες σαν εσένα θέλει ο λαός, Παναγιώτη, όχι πορφυρογέννητους» είπε ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Και γιατί όχι; Αφού, κατά τον πρόεδρο Καρατζαφέρη, το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων. Επιτρέπει την είσοδο λαθρομεταναστών, παρεμβαίνει στο μάθημα των θρησκευτικών και διοργανώνει gay pride -αυτό για να το ακούνε κάποιοι δήμαρχοι της περιοχής.
Τελικώς τι θα γίνει; Κάτι όμορφο. Ο ΛΑΟΣ επιστρέφει εις την πολιτική σκηνή (έστω και ως θέατρο σκιών), αν και δεν έχει διευκρινιστεί τι ακριβώς συμβαίνει με τις εκκρεμότητες που έχει ο πρόεδρος του λόγω μίας παλαιάς υπόθεσης με offshore και εκατομμύρια. Στο κόμμα εντάσσεται ο Τάκης Μπαλτάκης που θα αναλάβει τους στρατιωτικούς και προσδοκούν τον Φαήλο Κρανιδιώτη που θα αναλάβει τους τηλεθεατές. Τι προσδοκούν όλοι αυτοί; Ε, να πάρουν τον δεξιό που ο Κυριάκος του φαίνεται κεντρώος και έχει αναστολές για τη Χρυσή Αυγή. Το μόνο πρόβλημα είναι η ηλικία του κοινού στόχευσης. Στο ίδιο κοινό απευθύνεται και ο Κύριος.

Και με τον Πάνο Καμμένο και με τον Γιάννη Μουζάλα τάσσεται ο Πάνος Σκουρλέτης δίνοντας νέο νόημα στη φράση «και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα». Συγκεκριμένα στην Αυγή της Κυριακής ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας (σ.σ.: και διορισμών συζύγων βουλευτών σε εταιρίες φάντασμα) στέλνει ένα μήνυμα συμφιλίωσης προς τον πρώην «μουτρωμένο» κυβερνητικό εταίρο: «η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ χαρακτηρίζεται από μια εντιμότητα, παρά τις μεγάλες διαφορές που υπάρχουν. Δεν βλέπω να συντρέχουν αυτή τη στιγμή οι λόγοι για να πούμε ότι έχει κλείσει ο κύκλος αυτής της συνεργασίας», δήλωσε (σ.σ.: που σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί και να αποδοθεί ως «Μουζάλας; Ποιος Μουζάλας; Για θυμίστε μου…»).

Μια μέρα αργότερα ανεβάζει το mode της «γαργάρας» σε νέα επίπεδα δηλώνοντας στο πρωινό του Mega ότι «δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να φύγει ο Γιάννης Μουζάλας από την κυβέρνηση» καθώς «είναι ένας από τους πιο πετυχημένους υπουργούς».

Ερωτώμενος δε για το ενδεχόμενο παραίτησης του Πάνου Κάμμενου, είπε ότι «από τη στιγμή που δόθηκαν τόσο καθαρές απαντήσεις (σ.σ.: και το πρωθυπουργικό αεροπλάνο…) δεν τίθεται κανένα θέμα».

Είναι δε τόσο προφανής η προσπάθεια που ίσως ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας δικαιούται να δώσει το όνομά του σε μια πολύ παλιά πολιτική πρακτική σύμφωνα με την οποία όταν αγνοείς ένα πρόβλημα και δεν το παραδέχεσαι μπροστά στους πελάτες σου, το πρόβλημα αυτό παύει να υφίσταται…

Για να διαβάσετε παλιότερες «Βαβέλ» πατήστε εδώ