Την ελπίδα ότι το καθεστώς των μουλάδων «μετράει μέρες» εξέφρασε μέσω της Washington Post ένας ταλαιπωρημένος από την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν άνθρωπος. Το μικρό κείμενο που φιλοξένησε στην ηλεκτρονική έκδοσή της η εφημερίδα της Ουάσιγκτον διανθίζεται με φωτογραφίες και σχόλια που ανήρτησαν στα σόσιαλ μίντια διάφοροι χρήστες τους, τα οποία δείχνουν ότι το Ιράν όντως βράζει έπειτα από τη δολοφονία της νεαρής Κούρδισσας μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Ούτως ή άλλως, το κείμενο του Τζέισον Ρεζαϊάν αποκτά βάρος από την υπογραφή του αρθρογράφου και μόνο.
Και αυτό επειδή ο Ρεζαϊάν και η σύζυγός του, δημοσιογράφοι και οι δύο, γνώρισαν από πρώτο χέρι τις περιποιήσεις που επιφυλάσσει το συγκεκριμένο ισλαμικό κράτος σε όσα άτομα θεωρεί επικίνδυνα για την ασφάλειά του. Η οικογενειακή περιπέτειά τους σχετίζεται με την επαγγελματική θέση του ιρανοαμερικανού δημοσιογράφου: διετέλεσε διευθυντής του γραφείου της Washington Post στη Τεχεράνη. Συνελήφθη μαζί με τη σύζυγό του το 2014. Εκείνη αφέθηκε ελεύθερη έπειτα από μερικούς μήνες στο μπουντρούμι, όμως ο άντρας της δικάστηκε κεκλεισμένων των θυρών και καταδικάστηκε για κατασκοπεία. Τελικά απελευθερώθηκε και αυτός το 2016.
Ο Ρεζαϊάν στο κείμενό του αναφέρθηκε στο θλιβερό περιστατικό που προκάλεσαν οι «αστυνόμοι της ηθικής» κρίνοντας ότι η «χιτζάμπ» που φορούσε το θύμα τους δεν ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθεστώτος. Από τα μυαλά των αστυνομικών αυτών δεν πέρασε καν η σκέψη ότι για τα στενά ενδύματα, τα πνιγηρά, αυτά που πιέζουν τα σώματα και τις ψυχές, ενίοτε φταίει και ο «ράφτης». Ο Ρεζαϊάν έγραψε για τις κακώσεις και τις μελανιές στο σώμα της Μάσχα Αμινί και για τον σάλο που ξεσηκώθηκε.
«Το Ιράν συγκλονίζεται από πανεθνικές διαδηλώσεις. Τα νέα διαδόθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το όνομα της Μάσχα έγινε η σημαία στις συγκεντρώσεις κατά της καταστολής και του μισογυνισμού του καθεστώτος». Οι γυναίκες όντως πρωτοστατούν στη λαϊκή έκρηξη, και ο Ρεζαϊάν τους το αναγνώρισε: «Οι γυναίκες έχουν τροφοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό τις διαδηλώσεις». Κατόπιν προχώρησε σε ανάλυση του εν εξελίξει φαινομένου.
«Κάθε τόσο την τελευταία εικοσιπενταετία οι αναλυτές προέβλεπαν ότι το Ιράν βρίσκεται στο κατώφλι σημαντικής αλλαγής, ωστόσο πάντα οι προφητείες τους αποδεικνύονταν λανθασμένες. Τώρα η αναταραχή κατακλύζει ξανά τη χώρα. Ας δούμε ποιες είναι οι απειλές που αντιμετωπίζει το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας και γιατί αυτή τη φορά θα μπορούσε να είναι διαφορετική η εξέλιξη των πραγμάτων».
Αναφέρθηκε στα προβλήματα του καθεστώτος με τον έξω κόσμο: «Το Ιράν εμπλέκεται σε ορισμένες δυσάρεστες μάχες στη Χάγη. Πιθανώς η πιο σημαντική είναι η καταγγελία που υποβλήθηκε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο από τις οικογένειες των 176 θυμάτων της πτήσης της Ukraine International Airlines, ενός αεροσκάφους που κατέρριψε το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης το 2020. Οι ενάγοντες θέλουν να διερευνηθεί το περιστατικό ως έγκλημα πολέμου».
Αλλά υπάρχουν και άλλα αγκάθια σήμερα, ικανά να πυροδοτήσουν την πολιτειακή και συγχρόνως πολιτική αλλαγή στο Ιράν: «Οι διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά μεταξύ του Ιράν και των παγκοσμίων δυνάμεων έχουν σταματήσει. Πάλι. Με την οικονομία του Ιράν να πιέζεται εδώ και καιρό εξαιτίας των κυρώσεων, η αξία του ριάλ, του ιρανικού εθνικού νομίσματος, έχει υποχωρήσει και τα δημοσιονομικά παραπαίουν».
Το ιρανικό αδιέξοδο προσωποποιήθηκε κιόλας στο άρθρο του Ρεζαϊάν: «Ο πρόεδρος του Ιράν, ο Εμπραχίμ Ραΐσι, κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας επειδή επέβλεψε την εκτέλεση χιλιάδων αντιφρονούντων το 1988. Η πρόσφατη ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ήταν αναμενόμενη για έναν τέτοιον ‘‘κωφό’’. Ο Ραΐσι αρνήθηκε ακόμη και μία προγραμματισμένη συνέντευξη με τη δημοσιογράφο Κριστιάν Αμανπούρ, επειδή εκείνη αρνήθηκε να φορέσει μαντίλα».
Ο επίλογος του Ρεζαϊάν, προσδοκία, πόθος και ευχή συγχρόνως: «Το Ιράν έχει και στο παρελθόν αντιμετωπίσει κρίσεις, ωστόσο αυτή τη φορά η καταιγίδα έρχεται καθώς ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν από το 1989, ο Αλί Χαμενεΐ, εμφανίζεται όλο και πιο αδύναμος. Οι πρόσφατες αναφορές περί επικειμένου θανάτου του μπορεί να ήταν πρόωρες, όμως στα 83 χρόνια του, μάλλον δεν έχει και πολύ χρόνο ζωής. Θα μπορούσαν και οι μέρες του καθεστώτος του να είναι μετρημένες;»