H ανακοίνωση των Κινέζων ήταν λιτή: «Στις 26 Μαΐου ο πρεσβευτής της Κίνας στις ΗΠΑ Ζίε Φενγκ συναντήθηκε με τον πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ στο Κεντ του Κονέκτικατ, εκφράζοντας εκ μέρους της κινεζικής πλευράς τις καλύτερες ευχές στον δρα Κίσινγκερ για τα 100ά γενέθλιά του. Οι δύο πλευρές είχαν εις βάθος ανταλλαγή απόψεων για τις σινοαμερικανικές σχέσεις, για διεθνή και περιφερειακά ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος». Την ανακοίνωση αυτή εξέδωσε η κινεζική πρεσβεία στις ΗΠΑ.
Αν την πληροφορήθηκαν, οι οπαδοί της σινοαμερικανικής προσέγγισης της δεκαετίας του ’70 θα αγαλλίασαν: οι κόποι του διδύμου Κίσινγκερ-Νίξον (με αυτή τη σειρά τα ονόματα) δεν πήγαν χαμένοι, η Κίνα του Σι Τζινπίνγκ δεν πρόκειται να αλλάξει στάση λόγω ενός περιφερειακού επεισοδίου στην Ουκρανία, οι μπίζνες θα συνεχιστούν με αμοιβαίο όφελος, αφού ο ασθενής και γέρων Μάο Τσε-τουνγκ είχε δίκιο τότε, κοινός εχθρός και των δύο ήταν η Σοβιετική Ενωση, και συνεπώς η σημερινή Ρωσία του Πούτιν.
Ηταν η πρώτη αποστολή του Φενγκ εκτός Ουάσινγκτον, έγραψε η Corriere della Sera. Ο Φενγκ δεν πήγε στο μικρό χωριό των 3.000 κατοίκων χωρίς λόγο. Δεν ήταν απλώς πράξη ευγενείας οι ευχές στον Κίσινγκερ. Διότι η μεταμαοϊκή ηγεσία της Κίνας «ανέκαθεν επιθυμούσε τον διάλογο με τον στρατηγό της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ». Την είδηση προέβαλαν τα κινεζικά media και τη διάνθισαν με διθυράμβους.
«Αυτό που λείπει περισσότερο από την πολιτική των ΗΠΑ σήμερα είναι ο ρεαλισμός, σε συνδυασμό με τον ορθολογισμό του Χένρι Κίσινγκερ» ήταν ο τίτλος της εφημερίδας Global Times, ενός 100% κομματικού μέσου. «Παλιός φίλος του κινεζικού λαού» – και αυτή η πομπώδης φράση είχε την τιμητική της, αφού προορίζεται για τις εξέχουσες προσωπικότητες που συνέβαλαν στην πρόοδο της Κίνας. (Του Λιν Πιάο και της χήρας του Μάο τα κόκαλα θα έτριξαν, όπου και αν βρίσκονται…)
Τέσσερα χρόνια προτού πεθάνει ο Μάο και ύστερα από τις μυστικές αποστολές του Κίσινγκερ στο Πεκίνο θα άλλαζε ο κόσμος και θα ξαναγραφόταν η Ιστορία, με τις σόλες του Ρίτσαρντ Νίξον να πατούν την Απαγορευμένη Πόλη το 1972. Θα δοκίμαζε και την πρώτη μεγάλη απογοήτευσή του το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, και μάλιστα εκείνο που αυτοπροσδιοριζόταν ως επαναστατικό, δηλαδή κινούμενο στον αντίποδα τού, κατά τον Μάο, συμβιβασμένου, ρεβιζιονιστικού σοβιετισμού.
Η ίδια η Κίνα, πάντως, κέρδισε τότε την αποδοχή από πλευράς ΗΠΑ του διαχρονικού δόγματος της «μίας Κίνας», το οποίο περιλαμβάνει και την Ταϊβάν. Αυτό ακριβώς θύμισαν τα κινεζικά media, μαζί με τον ρόλο του Κίσινγκερ. Μνημόνευσαν και την πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Economist, κατά την οποία είπε νέτα σκέτα στους Αμερικανούς ότι «η μοίρα της ανθρωπότητας εξαρτάται από το αν οι ΗΠΑ και η Κίνα τα βρουν μεταξύ τους».
Το μέλλον της Ταϊβάν, κατά τον Κίσινγκερ, προδιαγράφηκε από τη δήλωση του Μάο ότι «η Κίνα μπορεί να περιμένει 100 χρόνια» (για την Ταϊβάν). Τι σημαίνει αυτό; Για τον Κίσινγκερ, ότι το Πεκίνο δεν θα εξαπολύσει ποτέ πόλεμο προς κατάκτησή της, αποδεχόμενο την αμερικανική πρόταση (τη δική του) περί εξεύρεσης πολιτικής και όχι στρατιωτικής λύσης. H Corriere σχολίασε ότι ο Σι Τζινπίνγκ θέλει να περάσει στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που επανένωσε όλη την Κίνα, ότι υπάρχει κούρσα εξοπλισμών και ότι τίποτε, τελικά, δεν αποκλείεται.
Ο Κίσινγκερ δήλωσε στο βρετανικό μέσο ότι τυχόν πόλεμος στην Ταϊβάν θα διέλυε το νησί, αλλά και την παγκόσμια οικονομία, ενώ θα γύριζε την Κίνα πίσω, σε χρόνια υπανάπτυξης. Ετσι, πρότεινε διάλογο μεταξύ των εξαδέλφων Κινέζων, των κομμουνιστών και των πρώην εθνικιστών. Εξάλλου, οι παλαιοί «αντεπαναστάτες», όπως τους αποκαλούσε περιφρονητικά ο Μάο, τώρα είναι όλοι νεκροί.
Τελευταίο σχόλιο των Ιταλών: «Υπάρχει ένα θεμελιώδες σημείο στη σκέψη του εκατονταετούς ‘‘φίλου του κινεζικού λαού’’, το οποίο τα media του Πεκίνου δεν έχουν καταλάβει. Κατά την άποψή του, η Ταϊβάν είναι ένα άλυτο πρόβλημα, και η μόνη λύση είναι η διατήρηση του status quo για περισσότερα χρόνια, έτσι οι δυο πλευρές πρέπει να αποφεύγουν τις απειλές και να περιορίζουν τις μεταξύ τους τριβές. Ουσιαστικά, ο Κίσινγκερ προτείνει να εγκαταλείψουμε και αυτά τα 100 χρόνια αναμονής του Μάο»…