Τι σκοτεινούς σκοπούς έχει ο Τραμπ σε περίπτωση επανεκλογής του στην αμερικανική προεδρία; Στο ερώτημα απάντησαν οι New York Times με εκτενές άρθρο τους, το οποίο ανέλυσε και σχολίασε και η Repubblica. O Τραμπ θέλει να διαλύσει τον αμερικανικό κρατικό μηχανισμό, εξαλείφοντας τις Ανεξάρτητες Αρχές, προκειμένου να συγκεντρώσει στα χέρια του περισσότερη εξουσία, απόλυτη αν είναι δυνατόν, χωρίς όρια ή ελέγχους.
Οι Ιταλοί χαρακτήρισαν «αληθινή συνταγματική επανάσταση» το σχέδιο που θα εφαρμόσει ο Τραμπ, αν κερδίσει τις προεδρικές του 2024. «Και ποιος ξέρει αν θα σταματήσει εκεί. Μπορεί να αλλάξει και τον κανόνα που απαγορεύει τρίτη θητεία, και έτσι να παραμείνει στην εξουσία όσο επιθυμεί, όπως ο κινέζος δικτάτορας Σι ή ο ρώσος Πούτιν».
Οταν εξελέγη, το 2016, ο σύμβουλός του Στιβ Μπάνον δεν έκρυψε ότι επιθυμούσε την «αποδόμηση του διοικητικού κράτους», δηλαδή τη διάλυση της ομοσπονδιακής διοίκησης, όπου «ελλοχεύει η γραφειοκρατία της Αριστεράς, αποφασισμένη να επιβάλει τη θέλησή της σε όποιον εισέρχεται στο Οβάλ Γραφείο ως πρόεδρος».
Τότε τα πράγματα δεν είχαν εξελιχθεί ακριβώς έτσι επειδή ο ίδιος ο Μπάνον είχε άσχημο τέλος, επειδή ο Τραμπ απέτυχε να οργανώσει και να εφαρμόσει καλά τα σχέδιά του και το δημοκρατικό σύστημα των ελέγχων είχε εκτελέσει τη λειτουργία για την οποία προορίζεται. Ωστόσο, ο Τραμπ δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια και τώρα σκέφτεται να πάρει εκδίκηση, εάν οι αμερικανοί ψηφοφόροι τού το επιτρέψουν.
Ο Τραμπ δεν κρύβει τις προθέσεις του. Οπως είπε σε πρόσφατη συγκέντρωση οπαδών του στο Μίσιγκαν, θέλει να βρει και να απομακρύνει «τους ριζοσπάστες που έχουν διεισδύσει στο ομοσπονδιακό υπουργείο Παιδείας», και όχι μόνο αυτούς: «Θα κατεδαφίσουμε το βαθύ κράτος και θα διώξουμε τους πολεμοκάπηλους από την κυβέρνησή μας. Θα διώξουμε τους παγκοσμιοποιητές. Θα διώξουμε τους κομμουνιστές, τους μαρξιστές και τους φασίστες. Και θα πετάξουμε την άρρωστη πολιτική τάξη που μισεί τη χώρα μας».
Σύμφωνα με όσα έγραψαν οι New York Times, έχει καταστρωθεί ένα πρόγραμμα, το «Project 2025», που καθοδηγείται από το συντηρητικό think tank Heritage Foundation και χρηματοδοτείται με 22 εκατ. δολάρια. Σκοπός του είναι η προετοιμασία των σχεδίων για τη μετάβαση στο καθεστώς Τραμπ. Αρκετά μέλη της κυβέρνησης Τραμπ εργάζονται σε αυτό, όπως οι Τζον ΜακΕντι και Ράσελ Βοτ, με πλάνο την κατανίκηση του «βαθέος κράτους». Πρώτο μέλημα του τραμπικού επιτελείου μετά την κατάληψη της εξουσίας θα είναι οι διώξεις των Δημοκρατικών.
Το υπουργείο Δικαιοσύνης θα υποκύψει στη βούληση του προέδρου, εξαλείφοντας κάθε έννοια αμεροληψίας, ώστε να καταστεί εφικτή η δίωξη των πολιτικών αντιπάλων του, ξεκινώντας από τον Μπάιντεν και την οικογένειά του. Κατόπιν θα πάρουν σειρά οι Ανεξάρτητες Αρχές, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών, που ρυθμίζει τον τομέα των επικοινωνιών, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου, η οποία ασχολείται με την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία και με την προστασία των καταναλωτών, κ.ά. Ολες θα τεθούν υπό τον άμεσο έλεγχο του προέδρου.
Στη συνέχεια ο Τραμπ, ως επικεφαλής του Λευκού Οίκου, θα διεκδικήσει το δικαίωμα έμπρακτης αμφισβήτησης των εγκεκριμένων από το Κογκρέσο μέτρων, αρνούμενος να υπογράψει τη χρηματοδότησή τους. Τέλος, θα καταργήσει τις εγγυήσεις προστασίας (προνόμιο ασυλίας) στους αξιωματούχους, ούτως ώστε όποιος δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιθυμίες του να διώκεται άμεσα, κυρίως όσον αφορά τους κομβικούς τομείς των μυστικών υπηρεσιών, της εθνικής άμυνας και της διπλωματίας.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δεν αναφέρεται στο πρόγραμμα που επεξεργάζονται οι τραμπικοί, ωστόσο δεν λείπουν μεταξύ τους οι φωνές εκείνες που υποστηρίζουν την ανάγκη υπαγωγής της FED στη δικαιοδοσία του προέδρου, ο οποίος κατ’ αυτόν τον τρόπο θα δύναται να αυξάνει ή να μειώνει τη ροή και το κόστος του χρήματος ανάλογα με τις μικροπολιτικές σκοπιμότητές του.
Κατά τους συντάκτες των ΝΥΤ και της Repubblica, ο Τραμπ έχει ήδη αφήσει να εννοηθεί ότι θέλει να ακυρώσει τον περιοριστικό κανόνα περί προεδρικής θητείας, κάτι που για αυτούς «συνιστά μετατόπιση στον αυταρχισμό, η οποία θέτει σε κίνδυνο την επιβίωση της ίδιας της Αμερικανικής Δημοκρατίας: θα τη μετατρέψει σε ημιδικτατορία, ελάχιστα διαφέρουσα από εκείνες του Σι και του Πούτιν».