«Η Δύση βιώνει μια πρωτοφανή κρίση εξαιτίας των οικονομικών ανισοτήτων, του Μεταναστευτικού και της αποδυνάμωσης της μεσαίας τάξης, του Brexit, της εκλογής Τραμπ, αλλά και της ανόδου των ακροδεξιών λαϊκιστών σε όλη την ΕΕ» γράφει η ιταλική Corriere Della Sera, φιλοξενώντας στις σελίδες της τον έγκριτο γεωπολιτικό αναλυτή Ιαν Μπρέμερ του Ινστιτούτου Eurasia.
Οπως τονίζεται στο άρθρο-συνέντευξη, ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχει ως στόχο του να διαλύσει το μεταπολεμικό γεωπολιτικό οικοδόμημα, θεωρώντας πως αυτό δεν λειτουργεί προς όφελος των ΗΠΑ, και να το αντικαταστήσει με ένα άλλο, πιο φιλικό εμπορικά στη χώρα του, με την Κίνα να βγαίνει κερδισμένη απ’ όλο αυτό το ιδιόμορφο ντόμινο.
«Μαζί με αυτές τις διεργασίες, φυσικά αλλάζουν ραγδαία και οι ανά την υφήλιο στρατιωτικές και εμπορικές συμμαχίες, οι οποίες λειτουργούσαν ως δικλίδα γεωπολιτικής ασφαλείας για τον κόσμο μας εδώ και περίπου 70 χρόνια» επισημαίνει το δημοσίευμα.
Κάτι το οποίο φάνηκε εξάλλου πριν από έναν μήνα, κατά την διάσκεψη των G7 στο Κεμπέκ του Καναδά, όταν και παρουσιάστηκε ένας σχεδόν αδιάφορος, στα όρια του προκλητικού, Τραμπ, διατεθειμένος μέχρι και να διαλύσει πολλές από τις πολυετείς συμμαχίες των ΗΠΑ.
«Ο Τραμπ επιθυμεί η ΕΕ να πληρώσει τον λογαριασμό για την ασφάλειά της. Οπως φάνηκε και από τις επαφές του με την Κίνα και τη Νότια Κορέα, πλέον ο πρόεδρος συνδέει ανοικτά τις όποιες γεωπολιτικές του συμμαχίες με τα εμπορικά και οικονομικά οφέλη που μπορεί να αποκομίσει από αυτές. Και επιπλέον πρέπει να αντιμετωπίσει μια εξαιρετικά δυσλειτουργική σχέση που έχει η κυβέρνηση του με την ΕΕ, η οποία αυτή τη στιγμή είναι διχασμένη, ενώ η ηγέτιδά της, Ανγκελα Μέρκελ, είναι σε πολιτικό επίπεδο πιο αδύναμη από ποτέ» λέει ο Μπρέμερ.
«Αυτό που σκεφτόμαστε όλοι είναι το εξής: κατά πόσο ισχύει η προσήλωση της Ουάσιγκτον στο άρθρο 5 του Συμφώνου του ΝΑΤΟ που προβλέπει πως μια επίθεση εναντίον ενός μέλους της Συμμαχίας θεωρείται επίθεση εναντίον όλων» αναρωτιέται ο Μπρέμερ, ο οποίος έχει ξεκάθαρη άποψη ως προς το μέλλον των αναπτυσσομένων χωρών της υφηλίου.
«Η επόμενη βιομηχανική επανάσταση θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη απειλή για τις αναδυόμενες οικονομίες, οι οποίες μπορεί μεν να ωφελήθηκαν από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης (φθηνό εργατικό δυναμικό, κ.λπ.), αλλά σε λίγο καιρό πολλές από αυτές τις οικονομίες θα συρρικνωθούν εξαιτίας της αυτοματοποίησης της εργασίας» κρίνει ο αμερικανός αναλυτής.
Ως προς το κατά πόσον μπορεί η Κίνα να αναλάβει τον ρόλο του επόμενου παγκόσμιου ηγέτη, ο Μπρέμερ ισχυρίζεται πως «όντως το Πεκίνο βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση σε σχέση με τους ανταγωνιστές του, κυρίως λόγω του συστήματος του κρατικού καπιταλισμού, ωστόσο και αυτό κινδυνεύει από διαφόρους εσωτερικούς εχθρούς μέσα στα επόμενα 15-20 χρόνια».
«Είναι ξεκάθαρη» -λέει- «η διάβρωση όλων των φιλελευθέρων δημοκρατικών θεσμών, ειδικά δε η παλλαϊκή πεποίθηση πως οι πολιτικοί δεν αντιπροσωπεύουν πλέον την πλειοψηφία».
Ωστόσο ο Μπρέμερ πιστεύει πως στο τέλος «δεν θα έχουμε έναν γενικευμένο εμπορικό πόλεμο». Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η συμπεριφορά του Τραμπ στον Καναδά απέναντι στους ηγέτες της G7 δεν ήταν απαράδεκτη. «Μια συμπεριφορά που βραχυπρόθεσμα θεωρείται τολμηρή, αλλά μακροπρόθεσμα ενδέχεται να αποβεί βλαπτική» σημειώνει.
«Και φυσικά απ’ όλα αυτά κερδισμένος θα βγει ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ καθώς, με τις ΗΠΑ και την ΕΕ να φαγώνονται μεταξύ τους, αυτό δίνει περισσότερα περιθώρια εμπορικών και άλλων κινήσεων στην Κίνα» καταλήγει με νόημα ο αμερικανός αναλυτής.