Διχάζει τη Γερμανία η ορεινή θερινή κατοικία του φύρερ, το Μπέργκχοφ, ένα σαλέ που δεσπόζει σε όλη την περιοχή του Ομπερσάλτσμπεργκ και που λειτουργούσε ως η δεύτερη «έδρα» του Τρίτου Ράιχ.
Το σαλέ εγκαταλείφθηκε μεν από το 1952 κιόλας, μετά τον βομβαρδισμό του, και πλέον είναι σχεδόν κρυμμένο κάτω από αγριόχορτα, όμως ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί, έστω και στην κατάσταση αυτή, πόλο έλξης για χιλιάδες θαυμαστές του Τρίτου Ράιχ, οι οποίοι συρρέουν εκεί από χώρες όπως η Ουγγαρία και η Τσεχία, όπου παρατηρείται άνοδος του νεοναζισμού.
Η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να σταματήσει την αθρόα εισβολή στον χώρο, δημιουργώντας από το 1999 έναν… αντιπερισπασμό: έτσι άνοιξε το Dokumentation Obersalzberg, ένα μικρό μουσείο 300 μέτρα από το σαλέ, όπου καταγράφονται βήμα προς βήμα όλα τα δεινά που προκλήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς.
Αυτό όμως δεν πτόησε τους νεοναζί (και γιατί, άλλωστε;) οι όποιοι συνέχιζαν να έρχονται και να χαράζουν σβάστικες στα δέντρα ή να γράφουν συνθήματα υπέρ του Χίτλερ στα γερμανικά.
Η βαυαρική κυβέρνηση έδωσε αμέσως εντολή να ξεκινήσουν εργασίες για μια επέκταση του μουσείου – ένα εγχείρημα κόστους 21 εκατ. ευρώ.
Ωστόσο πολλοί αναρωτιούνται, μαζί και ο βρετανικός Guardian, «τι πρέπει τελικά να απογίνει το Μπέργκχοφ».
Ο δρ Ματίας Ιρλινγκερ, ο οποίος εργάζεται στο μουσείο από το 2004, πιστεύει ότι ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια. «Αν απλά λέμε ότι εδώ έζησε ο Χίτλερ, αυτό είναι ένα πρόβλημα» υποστηρίζει, προσθέτοντας ότι πρέπει να δοθεί περισσότερη σημασία στον χώρο αυτόν για λόγους ιστορικής μνήμης.
«Οσο περισσότεροι άνθρωποι έρχονται εδώ, τόσο λιγότερο πιθανό είναι (οι νεοναζί) να βγάλουν και να ανεμίσουν τις σημαίες τους. Γιατί η ακροδεξιά προτιμάει μέρη που μπορεί να παραμένει κρυμμένη» λέει ο 34χρονος διευθυντής του μουσείου.
Και σκοπεύει να κάνει το μουσείο, το οποίο διαχειρίζεται το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας του Μονάχου, «ένα μέρος όπου θα συνδεθούν περίτεχνα οι ειδυλλιακές εικόνες του Χίτλερ να πίνει τσάι ή να παίζει με το σκυλί του με τις αποφάσεις που έλαβε και είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων».
Μάλιστα, για τον ίδιο λόγο, θα ειπωθεί η ιστορία της Ντόρα Ράινερ, μιας ντόπιας Εβραίας που συνελήφθη, μεταφέρθηκε στο Μόναχο και στη Ρίγα της Λετονίας και κατόπιν εκτελέστηκε. «Και μετά θα δείχνουμε μια τοπική εφημερίδα της εποχής εκείνης που αναφέρει ότι όλα τα υπάρχοντά της πωλούνται» δήλωσε ο Ιρλινγκερ, «δείχνοντας τη στενή σχέση μεταξύ αυτού του ειδυλλιακού ορεινού περιβάλλοντος και των μαζικών σφαγών».
Ο Ιρλινγκερ δηλώνει ότι «είναι καθήκον των μελών του προσωπικού του μουσείου να προσφέρουν πληροφορίες σε όλους τους επισκέπτες, ακόμη και αυτούς με ξεκάθαρες πολιτικές πεποιθήσεις.
»Οι σκίνχεντ φαίνονται, άλλα είναι άλλοι που είναι δύσκολο να τους διακρίνουμε. Ξέρουν πώς να προκαλούν και να θέτουν ερωτήσεις ή να επικαλούνται επιχειρήματα για τα οποία χρειάζεται πολύς χρόνος από κάποιον προκειμένου να τους απαντήσει» επισημαίνει.
«Είμαστε η τρίτη γενιά Γερμανών μετά τον πόλεμο. Μπορούμε πλέον να αντικρίσουμε κατάματα τη ναζιστική προπαγάνδα. Είμαστε αρκετά δυνατοί για να δούμε αυτές τις εικόνες. Και έχουμε την υποχρέωση να θυμόμαστε και να προειδοποιούμε» καταλήγει με νόημα.