Η Μάργκο Κίντερ ήταν πολλά περισσότερα από το κορίτσι του Σούπερμαν. Ηταν μια χειραφετημένη γυναίκα. Από εκείνες που είναι όμορφες, αλλά όχι εντυπωσιακά όμορφες ώστε να αναγκαστούν να αποσιωπήσουν την εξυπνάδα τους για να μην τσαλακώσουν την εικόνα τους. Κι από εκείνες τις έξυπνες, που σε μια συζήτηση δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω. Εύστροφη, ετοιμόλογη, κυνική αλλά και φαρμακόγλωσσα, ζούσε σαν χίπισσα ανάμεσα σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες και παραγωγούς που την ίδια εποχή ονειρεύονταν να φτάσουν ψηλά. Για την ατίθαση Μάργκο όμως η ζωή ήταν πάντα πιο σημαντική από την υποκριτική και την καριέρα.
Στα τέλη των 70s και στις αρχές των 80s, εμφανίστηκε στο αγέρωχο πλευρό του κινηματογραφικού Σούπερμαν ένα κορίτσι, το κορίτσι του, η Λόις Λέιν. Επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι πίσω από έναν σημαντικό άνδρα κρύβεται μια εξίσου σημαντική γυναίκα, ο τρόπος με τον οποίο η Μάργκο Κίντερ ενσάρκωσε τη Λόις, ήταν μοναδικός και σημείο αναφοράς για όσες ηθοποιούς τη διαδέχτηκαν. Επειδή ακριβώς, η δυναμική και ασυμβίβαστη φύση της Κίντερ, της γυναίκας που θα πράξει χωρίς στρατηγική και αν της έρθει κάτι έξυπνο θα το πει χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει πόντους από τη θηλυκότητά της, πέρασε όλες αυτές τις ποιότητες και στην ηρωίδα της, τη Λέιν.
Η ζωή της ηθοποιού δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, εκείνη όμως είχε το μοναδικό ταλέντο να αναγεννάται από τις στάχτες της. Το 1996 πάλεψε σκληρά με τη μανιοκατάθλιψη: τη βρήκαν να περπατά σαν χαμένη στην πίσω αυλή ενός σπιτιού στο Λος Αντζελες, ύστερα από τέσσερις μέρες εξαφάνισης και έχοντας χάσει τις θήκες των δοντιών της εξαιτίας μιας απόπειρας βιασμού, όπως η ίδια εξήγησε στην Αστυνομία αργότερα.
Το τρομαχτικό εκείνο περιστατικό την οδήγησε στο να ζητήσει ψυχολογική υποστήριξη και να ακολουθήσει ειδική αγωγή για τη διπολική διαταραχή της. Οπως είχε πει σε συνέντευξή της το 2016, δεν ξαναείχε ποτέ μια τόσο άσχημη συνάντηση με τους δαίμονές της.
Γεννημένη το 1948 στον Καναδά, από μπαμπά μηχανικό που ειδικευόταν στους εκρηκτικούς μηχανισμούς και μαμά δασκάλα, η Μάργκο ήταν παρούσα στην καρδιά των γεγονότων, όταν συνέβαινε η μεγάλη αυγή στη βιομηχανία του Χόλιγουντ.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, το σπίτι της στην παραλία του Μαλιμπού, στο οποίο συγκατοικούσε με τη συνάδελφό της Τζένιφερ Σαλτ, ήταν σωστό κέντρο διερχομένων! Οπως αναφέρει γλαφυρά το αφιέρωμα του Guardian, «ήταν εκεί, μέσα σε ένα πυκνό σύννεφο από μαριχουάνα το οποίο στη συνέχεια μετασχηματίστηκε σε θύελλα κοκαΐνης, όπου ο Μπράιαν Ντε Πάλμα γνώρισε τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο Μάρτιν Σκορσέζε τον Πολ Σρέιντερ», ενώ η Κίντερ και η Σαλτ έκαναν ηλιοθεραπεία μέσα στα μικροσκοπικά μπικίνι τους.
Οπως είχε πει και ο Σπίλμπεργκ, «ήταν λες και το Γούντστοκ είχε εξοχικό στη θάλασσα». Η Σαλτ ήταν η ήρεμη δύναμη, ενώ η Κίντερ ήταν το άγριο νιάτο, ξεκαρδιστικά αστεία και επικίνδυνα πνευματώδης. Οι φίλοι της θεωρούσαν ότι «δεν είναι εντελώς καλά», αλλά ταυτόχρονα ζήλευαν αυτή τη δίψα της για ζωή και επιζητούσαν διαρκώς τη συντροφιά της.
Το διάσημο παραλιακό σπίτι γειτνίαζε με εκείνο της Μπλάιθ Ντάνερ και του Μπρους Πάλτροου (προτού γίνουν γονείς της Γκουίνεθ Πάλτροου) και των Μάικλ και Τζούλια Φίλιπς, οι οποίοι αργότερα θα υπέγραφαν την παραγωγή εμβληματικών ταινιών όπως «Ο ταξιτζής» του Σκορσέζε και «Στενές επαφές τρίτου τύπου» του Σπίλμπεργκ. Επρόκειτο λοιπόν για ένα μελίσσι φαινομενικά υπερφιλόδοξων και κακομαθημένων παιδιών του σινεμά, που δεν έμειναν μόνο στα λόγια και στο γλέντι by the beach, αλλά προχώρησαν και στα έργα.
Αν ζούσες εκεί, εκείνη την εποχή, θα έπεφτες σίγουρα πάνω σε ηθοποιούς όπως ο Μπρους Ντερν, ο Πίτερ Μπόιλ και ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους με τον κύκλο πολλά υποσχόμενων σκηνοθετών, σεναριογράφων και παραγωγών να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Πολύ προτού βραβευτούν με Οσκαρ και συμπεριληφθούν στο πάνθεον του Χόλιγουντ είχαν εντελώς διαφορετικό προφίλ. Ο Σπίλμπεργκ ήταν ένας αιώνιος έφηβος με φριχτό γούστο στο ντύσιμο. Ο Σκορσέζε ήταν πρησμένος από την κορτιζόνη που έπαιρνε για το άσθμα του. Ο Σρέιντερ ήταν ένας μπερδεμένος νέος με έφεση στα μισογυνικά σχόλια. Ο Ντε Πάλμα αγαπούσε τις καταχρήσεις και τον αγαπούσαν και εκείνες.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είδε και η Μάργκο Κίντερ τη δική της καριέρα να παίρνει ξαφνικά τα πάνω της, όταν ο Ντε Πάλμα της έκανε δώρο για τα Χριστούγεννα του 1971 το σενάριο του ροκ μιούζικαλ «Phantom of the Ρaradise», αλλά και του ψυχολογικού θρίλερ «Sisters», τυλιγμένα και τα δύο κάτω από το έλατο. Ακολούθησαν διάφοροι ρόλοι, μικροί και μεγάλοι, σε ταινίες και τηλεοπτικά σίριαλ. Σε κάθε ερμηνεία της, το καστανό κορίτσι με τα τοξωτά φρύδια δεν παρέλειπε να βάλει κάτι από τον εαυτό του: γλυκόπικρη και κυνική, με γνήσια κωμική φλέβα, που ξεπηδούσε ακόμα και μέσα από τον πιο δραματικό ρόλο.
Αυτή τη στάση ακολούθησε κατά τη διάρκεια της 69χρονης ζωής της. Οι επαγγελματικές επιλογές της ήταν παρορμητικές, δεν είχαν τη στρατηγική μιας ηθοποιού που σχεδιάζει να φτάσει μια μέρα στην κορυφή. Πολύ αργότερα, το 2008, σε μια χειμαρρώδη συνέντευξή της στο Advocate Magazine είχε πει «δεν είμαι καθόλου επιλεκτική, είμαι η μεγαλύτερη πόρνη της γειτονιάς». Συνέχισε να απασχολείται με μικρούς ρόλους και γκεστ σταρ περάσματα, συμπεριλαμβανομένων και δύο επεισοδίων του «Smallville», στο πλευρό του αγαπημένου της «Σούπερμαν» Κρίστοφερ Ριβ.
Δεν μασούσε ποτέ τα λόγια της σχετικά με την ποιότητα των ταινιών στις οποίες είχε παίξει, με αποκορύφωμα το σχόλιό της για μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το «Amityville horror», θρίλερ του 1979: «ήταν χάλια μαύρα!».
Οι πιο ενδιαφέροντες ρόλοι της ανήκουν σε ταινίες σχεδόν ξεχασμένες, όπως τα «92 in the shade» και «The gravy train». Οσο η Μάργκοτ Κίντερ μεγάλωνε τόσο λιγότερο χρόνο περνούσε σε κάποιο κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό πλατό. Την ενδιέφερε να ζει και όχι να υποδύεται. Οπως είχε πει κάποτε, «καλές οι ταινίες, αλλά η ζωή είναι πιο σημαντική».