Επειτα από ένα μακρύ ταξίδι 20 ωρών η αποστολή της Εθνικής ομάδας πόλο προσγειώθηκε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» τα ξημερώματα της Δευτέρας. Οι διεθνείς μας βγήκαν από την αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου με τα αργυρά μετάλλια που κατέκτησαν στην Ιαπωνία κρεμασμένα στο στήθος και χάθηκαν στις αγκαλιές των δικών τους ανθρώπων, που τους περίμεναν στην πόρτα.
Η θητεία του νέου αναπληρωτή υπουργού Αθλητισμού, Γιάννη Βρούτση, άρχισε με την πιο ευχάριστη στιγμή που μπορεί να βιώσει κάποιος σε αυτό το πόστο. Ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Γιώργος Μαυρωτάς, σπουδαίος πολίστας στην εποχή του, έχει ζήσει αυτό το σκηνικό αμέτρητες φορές, από την πλευρά του αθλητή. Ο κόσμος που πήγε μέσα στη νύχτα να υποδεχτεί τους θριαμβευτές, ήταν λίγος. Δεν φταίει η ώρα. Η υδατοσφαίριση δεν είναι ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ, και ποτέ δεν θα γίνει mainstream σπορ, όσες διακρίσεις (ακόμη) κι αν φέρει στη χώρα.
Το αργυρό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φουκουόκα είναι -μέχρι σήμερα- η πιο σημαντική. Ωστόσο, αυτή η συγκλονιστική «συγγνώμη» του προπονητή της ομάδας, Θοδωρή Βλάχου, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, την έχει επισκιάσει. Οχι άδικα. Ηταν κάτι πρωτοφανές (σε διεθνές επίπεδο), υπέροχο, μεγαλειώδες: ο αρχιτέκτονας των μεγαλύτερων επιτυχιών της ελληνικής υδατοσφαίρισης, να απολογείται δημοσίως για ένα «λάθος» του, που μπορεί να μην ήταν λάθος, και που (ακόμη κι αν είναι) ελάχιστοι θα αντιλαμβάνονταν, τη στιγμή ενός ιστορικού άθλου.
Η Εθνική είχε φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της στον τελικό ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος, είχε αντιμετωπίσει την ντριμ-τιμ του γουότερ πόλο, Ουγγαρία, ως ίσος προς ίσον, και είχε χάσει το χρυσό μετάλλιο στα πέναλτι, όπου ο προπονητής δεν φέρει καμία ευθύνη. Επιπλέον, ποιος μπορεί να γνωρίζει τι θα είχε συμβεί, αν ο Βλάχος δεν ζητούσε το επίμαχο τάιμ-άουτ, και άφηνε την ελληνική αντεπίθεση να εξελιχθεί; Θα πετυχαίναμε γκολ; Θα αστοχούσαμε; Θα κάναμε επιθετικό φάουλ; Θα μας έκλεβαν την μπάλα;
Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε την επιλογή του, όμως αυτό συμβαίνει πολλές φορές στο παιχνίδι, σε κάθε παιχνίδι και σε όλα τα σπορ. Ποτέ δεν ακούσαμε έναν προπονητή να ζητάει συγγνώμη από τους παίκτες του, ούτε τον είδαμε να κάνει την αυτοκριτική του, on camera, για ένα «αν». Οι προπονητές πρέπει να δείχνουν αλάνθαστοι – τέτοιες παραδοχές βλάπτουν σοβαρά την αυθεντία τους. Πιστεύουν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, ότι η δημόσια εικόνα τους είναι πάνω από κάθε τι. Για να την προφυλάξουν, δεν διστάζουν να φορτώσουν τις αποτυχίες σε όποιον βρουν μπροστά τους, ακόμη και στους παίκτες τους. Στην καλύτερη περίπτωση, λένε ένα γενικό και αόριστο «αναλαμβάνω την ευθύνη», αφήνοντας να εννοηθεί ότι προσπαθούν να προστατεύσουν τους παίκτες τους από τη σκληρή κριτική.
Θέλει «κότσια» και ήθος, αυτό που έκανε ο Βλάχος. Αλλά γιατί το έκανε; Τον ρώτησαν σήμερα στο αεροδρόμιο οι εκπρόσωποι των media. «Θεώρησα ότι έπρεπε να το πω δυνατά, για να φύγει από το κεφάλι των παικτών κάθε ενοχή που θα μπορούσαν να νιώσουν για ένα χαμένο πέναλτι, για ένα χαμένο σουτ», απάντησε. Τονίζοντας (στo Gazzetta) πως «αν ήξερα τι αντίκτυπο θα είχε, δεν θα το έκανα, επειδή στο επίκεντρο πρέπει να είναι η ομάδα και η επιτυχία της, και όχι τι είπα εγώ».
Εχασε κάτι από την αυθεντία του ο 54χρονος προπονητής με αυτή την κρίση ειλικρίνειας, με την οποία αδίκησε τον εαυτό του; Κάθε άλλο. Το θάρρος του έκανε τα «παιδιά του» να τον εκτιμήσουν ακόμη περισσότερο, ως τεχνικό αλλά και ως χαρακτήρα. Του έδωσε το ηθικό δικαίωμα να απαιτεί από εκείνους την τελειότητα, αφού απέδειξε μπροστά σε όλους πως τη θεωρεί και δική του υποχρέωση.
Επιπλέον, τον λάτρεψε όλη η Ελλάδα. Μας έκανε φοβερή εντύπωση, ίσως επειδή δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια φαινόμενα. Ούτε στον αθλητισμό, αλλά ούτε και στη δημόσια ζωή, γενικότερα. Για όσους τον γνωρίζουν καλά, όμως, δεν ήταν έκπληξη. Θα σου πουν ότι αυτός ήταν, πάντα, ο Βλάχος: ένας ακομπλεξάριστος άνθρωπος, που δεν τον νοιάζει να… τσαλακωθεί. Αφήνει το έργο του να «μιλάει» γι’ αυτόν.