Αν και αυτήν την εποχή το Παρίσι δεν είναι και ο καλύτερος προορισμός για ρομαντικούς ταξιδιώτες (εξαιρούνται οι επαναστάτες), η Repubblica δεν δίστασε καθόλου: μετέβη εκεί και κυριολεκτικά θάμπωσε – όχι από τις μολότοφ και τους απεργούς, ούτε από τα αστυνομικά χημικά, τα κλομπ, τις κλούβες, κ.λπ., αλλά από τη… «σαμπανιζέ ρόμπα» της Τζένιφερ Ανιστον. Βέβαια, υπό συνθήκες όλα μπορούν να είναι επαναστατικά…
Τέλος πάντων, η επανάσταση είναι επανάσταση και οι μπίζνες είναι μπίζνες. Και γίνονται εκ παραλλήλου. Η Ανιστον πήγε στη γαλλική πρωτεύουσα για να προμοτάρει το φιλμ του Netflix «Murder mystery 2» στο οποίο πρωταγωνιστεί και υποδύεται την ιδιωτική ντετέκτιβ – είναι μία ιστορία που μπλέκει μαχαραγιάδες, ιδιωτικά νησιά, αλλά και το κλασικό απωθημένο της αμερικανικής μπουρζουαζίας, το Παρίσι («ένα μείγμα θρίλερ, ρομαντισμού, κωμωδίας, δράσης»). Η «πάντα γεμάτη ενέργεια» Ανιστον, χαμογελαστή, μίλησε στο ιταλικό μέσο για την αγάπη της στην κωμωδία: «Γιατί δεν υπάρχει κατηγορία κωμωδίας στα Οσκαρ; Δεν είναι καιρός να δημιουργήσουμε μία; Ας κάνουμε την καμπάνια!»
Αν παραδεχθούμε ότι το κωμικό στοιχείο συνυπάρχει στη ζωή με το δραματικό, τότε η συζήτηση μέσα στην αίθουσα του ξενοδοχείου και πλησίον των δακρυγόνων δεν φαντάζει εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Ωστόσο η κουβέντα επεκτάθηκε και σε σοβαρά ζητήματα: «Η αλήθεια είναι», εξομολογήθηκε η σταρ, «ότι, δυστυχώς, έχω έναν τεράστιο και παράλογο φόβο να πετάω. Προτού πετάξω στη Χαβάη για τα γυρίσματα της ταινίας, δεν είχα μπει σε αεροπλάνο τρία χρόνια, από την αρχή της πανδημίας. Θέλω να ξεπεράσω αυτόν τον φόβο, αφού υπάρχουν τόσα πολλά υπέροχα μέρη στον κόσμο»…
Ακόμη και όταν αφηγείται τα προβλήματά της, η Ανιστον έχει μια φυσική κωμική πινελιά, σχολίασε η Repubblica. Και ας μην ήξερε, όταν ήταν σπουδάστρια της υποκριτικής, την αξία της κωμωδίας. Τη θεωρούσε κάτι υποδεέστερο σε σχέση με το δράμα. Με τα χρόνια η Ανιστον κατάλαβε τη δυσκολία της δουλειάς που οφείλει να βγάζει γέλιο. «Το κωμικό ταλέντο μού έσωσε τη ζωή. Το γέλιο είναι βάλσαμο». Και όντως, η κωμωδία ήταν η θεραπεία της, ακόμη και όταν οι γονείς της χώρισαν ή όταν τα media την περιέγραφαν σαν εγωίστρια επειδή δεν ήθελε να κάνει παιδιά.
Και όχι μόνο η Ανιστον κατάλαβε τη σημασία του γέλιου, αλλά τη συσχέτισε και με τις κοινωνικές ή με τις πολιτικοοικονομικές συνθήκες: «Ζούμε σε τραυματική εποχή, γεμάτη πόνο. Με αυτήν την κωμωδία ελπίζαμε να κάνουμε κάτι που θα έφερνε χαρά, περιπέτεια, δυνατότητα απόδρασης από την πραγματικότητα. Σχεδιασμένη κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, αυτή η ταινία ξεκίνησε τα γυρίσματά της μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Σίγουρα, όχι σε καλό κλίμα. Τα γυρίσματα δεν ήταν εύκολα αλλά τα καταφέραμε». Κοίταξε και έξω από το σπίτι της: «Χάρηκα όταν η Τζέιμι Λι Κέρτις είπε στη σκηνή των Οσκαρ ότι το βραβείο της είναι και βραβείο για όλους όσους κάνουν κωμικές ταινίες».
Η Ανιστον είναι, αισίως, 54 ετών: «Τα πράγματα αλλάζουν για τις γυναίκες στο σινεμά, κάθε χρόνο γίνεται και ένα βήμα μπροστά, γράφεται ένα μικρό κομμάτι Ιστορίας. Ελπίζοντας και σε καλύτερα, νομίζω ότι σήμερα γράφονται σπουδαίοι ρόλοι για γυναίκες κάθε ηλικίας. Ιστορίες ανθρωπίνων όντων, και όχι μόνο μίας συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας». Τον ηλικιακό ρατσισμό τον μισεί: «Υπάρχει και είναι αηδιαστικός». Δεν τον ένιωσε η ίδια, λέει, αφού έκανε την καριέρα της σε μικρότερη ηλικία.
«Το πρόβλημα είναι ότι ο χρόνος κυλάει. Αλλά είναι αλήθεια ότι σήμερα όλοι φροντίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, γνωρίζουμε περισσότερα για τη διατροφή, για τις βιολογικές τροφές, για την υγεία, για το τι μας κάνει να νιώθουμε καλά. Και η επιστήμη μας βοηθάει. Η ζωή δεν τελειώνει στα σαράντα. Δόξα τω Θεώ». Ασφαλώς και δεν σταματάει στα 40 η ζωή. Ούτε στα 62 χρόνια σταματάει. Και, ο Θεός βοηθός πάντα, ούτε στα 64, όσα ένσημα και αν έχει μαζέψει ο άνθρωπος…