Η Κική Δημουλά γράφει για το… χρέος

Ένα παλλόμενο -σαν να ριγεί- κόκκινο εκπέμπει από την καρδιά του λευκού εξώφυλλου με τον τίτλο «Ανω Τελεία» και την υπογραφή της Κικής Δημουλά που κυκλοφορεί από τον οίκο των ποιητών (και όχι μόνο πλέον χάρη στη νέα γενιά διοίκησης) Ικαρο. Ο ίδιος ο τίτλος δημιουργεί την αίσθηση της μικρής στάσης πριν ακολουθήσει κάτι που θα ολοκληρώσει το νόημα, ή τη διαδρομή.

Η ποιήτρια και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το όνομα της οποίας κάθε χρόνο περίπου τέτοιες μέρες μπαίνει σε μια διαδικασία-λούπα «άντε, πότε θα πάρει το Νόμπελ η Δημουλά» παραμένει ενεργή και παραγωγική, αν και η ίδια αγαπά να γκρινιάζει για το πόσο έχει μεγαλώσει, με έναν τρόπο συνωμοτικό.

Η γεννημένη τον Ιούνιο του 1931 ποιήτρια έχει εκδόσει ως τώρα 14 ποιητικές συλλογές,  τρία πεζά και ένα λεύκωμα μαζί με τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Το 1964 απέσπασε εύφημη μνεία από την Ομάδα των Δώδεκα για τη συλλογή «Επί τα ίχνη». Το 1972 τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», το 1989 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Χαίρε ποτέ» και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης». Το 2001 της απονεμήθηκε το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της, και Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.

Η Association Capitale Européenne des Littératures την βράβευσε, τον Μάρτιο του 2010, με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας στο πλαίσιο της πέμπτης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Λογοτεχνίας. Την ίδια χρονιά, τιμήθηκε για τον σύνολο του έργου της με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Το 2015 αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτορα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα πολωνικά, τα βουλγαρικά, τα γερμανικά και τα σουηδικά.