Η στιγμή που οι λάτρεις του μπάσκετ εύχονταν να μη ζήσουν, έφτασε. Μία Εθνική Ελλάδας «άλλος με τη βάρκα μας» -των διαθέσιμων κι όχι των καλύτερων- θα αντιμετωπίσει (21:30) τη Μεγάλη Βρετανία, στην πρεμιέρα των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2019. Οι καλύτεροι θα βρίσκονται αλλού. Οι διεθνείς του Παναθηναϊκού θα ρωτούν για το σκορ στο Λέστερ, στα διαλείμματα του αγώνα τους με τη Ρεάλ Μαδρίτης (ΟΑΚΑ, 21:30) για την Ευρωλίγκα. Μόνον ο Ντίνος Μήτογλου θα κάνει το αντίστροφο: θα παίζει με την Εθνική και θα αγωνιά για την εξέλιξη στο παιχνίδι του συλλόγου του.
Οι διεθνείς του Ολυμπιακού θα βλέπουν τον αγώνα από τους καναπέδες τους, καθώς θα ξεκουράζονται μετά τη χθεσινή τους (νικηφόρα) μάχη στο Μιλάνο. Οι διεθνείς του εξωτερικού θα βρίσκονται, κι αυτοί, με τις ομάδες τους. Στην Ευρώπη ή στο ΝΒΑ.
Το μπάσκετ ζηλεύει το ποδόσφαιρο -την απήχησή του στον κόσμο, την οργάνωση και τα έσοδά του-, όμως ποτέ δεν θα το φτάσει. Γιατί ποτέ δεν έβαλε τον Κριστιάνο Ρονάλντο σε δίλημμα, εάν θα πρέπει να παίξει Champions League με τη Ρεάλ ή προκριματικό Μουντιάλ με την Πορτογαλία. Ούτε τους συλλόγους να διαλέξουν σε ποιο Κύπελλο Πρωταθλητριών θα συμμετέχουν.
Η απαξίωση που θα βιώσει, απόψε, το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι τα επίχειρα της βεντέτας που από χρόνια έχουν ανοίξει η FIBA με την Euroleague. Σε αυτή τη διελκυστίνδα Γενεύης – Βαρκελώνης, οι διεθνείς ευρωπαίοι μπασκετμπολίστες είναι… το σχοινί. Επειδή δεν έχουν τη δύναμη των συναδέλφων τους στο ΝΒΑ, όπου η πανίσχυρη Ενωση Επαγγελματιών Καλαθοσφαιριστών δεν επιτρέπει σε κανέναν να παίζει μπιλιάρδο στην πλάτη των μελών της.
Η αποψινή Εθνική Ελλάδας θα είναι μία πανσπερμία βετεράνων, αμούστακων παιδιών που θα πέσουν στα βαθιά πριν την ώρα τους, και αθλητών που θα φορέσουν το εθνόσημο της Ανδρών κατευθείαν, χωρίς προηγουμένως να έχουν περάσει από τις μικρές Εθνικές ομάδες. Ενα σχήμα εκτάκτου ανάγκης. Το ίδιο θα συμβεί, βεβαίως, με όλες τις χώρες που διαθέτουν ΝΒΑers και παίκτες της Ευρωλίγκας. Να και το καλό της υπόθεσης, θα πει κάποιος: τα «παράθυρα» των προκριματικών, του Νοεμβρίου και του Φεβρουαρίου, θα δώσουν ευκαιρίες σε αθλητές που δεν ήταν διεθνείς, να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Σωστά. Μόνο που, το παραμύθι τους θα έχει και… κακό λύκο.
Για τον δεύτερο αγώνα της Εθνικής (με το Ισραήλ στο Ηράκλειο, στις 27/11), ο Παναθηναϊκός θα παραχωρήσει και τους άλλους τρεις διεθνείς του: τον Καλάθη, τον Βουγιούκα και τον Θανάση Αντετοκούνμπο. Ο ομοσπονδιακός κόουτς, Θανάσης Σκουρτόπουλος, υπαινίχθηκε ότι δεν πρόκειται να τους χρησιμοποιήσει. Μεγάλη κουβέντα. Μάλλον θα τους δεχθεί. Αλλά, για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να «κόψει» τρεις παίκτες από την ομάδα που απόψε παίζει στο Λέστερ. «Σας ευχαριστούμε, παιδιά, αλλά δεν θα σας χρειαστούμε άλλο. Τώρα ήρθαν οι καλοί. Εσείς, ελάτε πάλι τον Φεβρουάριο, στο δεύτερο «παράθυρο» (με Εσθονία και Βρετανία εντός έδρας, στις 23/2 και 25/2), που οι καλοί δεν ευκαιρούν επειδή ακολουθεί ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα». Κάπως έτσι.
Κυνικό και άδικο. Αλλά και αναπόφευκτο. Εάν δεν πάθουμε κανένα ρεζιλίκι και φτάσουμε, τελικώς, στην Κίνα, άλλη Εθνική θα έχει βάλει τις βάσεις για την πρόκριση και άλλη θα πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο για να την εξαργυρώσει. Μεγάλο φάουλ του μπάσκετ αυτό: η de facto ύπαρξη δύο εθνικών ομάδων σε κάθε χώρα. Και το πρόβλημα θα υπήρχε, ακόμη κι αν η Euroleague άνοιγε προθύμως τα «παράθυρα» των προκριματικών της FIBA. Επειδή δεν θα το έκανε το ΝΒΑ. Οι καλύτεροι Ευρωπαίοι έχουν διαπλεύσει τον Ατλαντικό για να ζήσουν το αμερικανικό τους όνειρο. Δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων, να παίξουν στα προκριματικά. Ο Ρονάλντο ίδρωσε για να προκριθεί η χώρα του στην τελική φάση του Μουντιάλ, ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα τη συναντήσει εκεί – πρώτα ο Θεός.
Κι όλα αυτά, επειδή η FIBA επιμένει σε ένα προκριματικό τουρνουά – «φάρσα», από το οποίο θα φτάσουν στην Κίνα οι μισοί από τους συμμετέχοντες. Κι όταν φτάσουν, παρά την οικονομική επιτυχία των μεγάλων διοργανώσεων του μπάσκετ, δεν θα εισπράξουν (από τη διεθνή συνομοσπονδία) ούτε σεντ. Κάντε, τώρα, τη σύγκριση με το ποδόσφαιρο. Από τους Ομίλους προκρίνονται μόνον οι πρώτοι και οι τέσσερις καλύτεροι δεύτεροι – και το έπαθλο για όσους τα καταφέρουν είναι καμιά δεκαριά εκατομμύρια ευρώ.
Τις επόμενες μέρες το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα ζήσει την υπέρτατη ντροπή του: θα πρέπει να τιμωρήσει τους διεθνείς παίκτες που δεν έπαιξαν με τις εθνικές τους ομάδες, επειδή -ως επαγγελματίες- επέλεξαν να τηρήσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις απέναντι στους συλλόγους τους. Κάποιες ομοσπονδίες, όπως της Ισπανίας και της Σλοβενίας, φέρθηκαν έξυπνα. Απέφυγαν να καλέσουν όσους αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα. Κάποιες άλλες, όμως, όπως η δική μας και της Ρωσίας, προτίμησαν να το παίξουν αυστηρές.
Ο κανονισμός της ΕΟΚ αναφέρει πως «σε παίκτη που αρνείται αδικαιολόγητα την συμμετοχή του στην προετοιμασία και τις αγωνιστικές εκδηλώσεις της Εθνικής Ομάδας, επιβάλλεται αυτοδίκαια και αυτεπάγγελτα, η ποινή αποκλεισμού από τους αγώνες πρωταθλήματος και Κυπέλλου της ομάδας του. Ο αριθμός των αγώνων αποκλεισμού του είναι ίσος με τους αγώνες που θα συμμετάσχει η Εθνική στα πλαίσια των διεθνών αγωνιστικών εκδηλώσεων της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας Ομοσπονδίας». Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει δύο επιλογές: είτε να γράψει τον κανονισμό στα παλαιότερα των υποδημάτων του, που είναι κακό, είτε να τιμωρήσει παίκτες που έχουν δώσει και την ψυχή τους για την Εθνική, που είναι χειρότερο.
Πώς να ξεχάσει κανείς την αφοσίωση του Γιώργου Πρίντεζη, ή του Νικ Καλάθη που από τα 18 του ταξίδευε κάθε τόσο από τις ΗΠΑ για να τιμήσει τη φανέλα με το εθνόσημο; Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και Ζήσης είπαν «αντίο» στην Εθνική, πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, χωρίς καμία συνέπεια. Κι εμείς θα τιμωρήσουμε εκείνους που, ακόμα, χάνουν τα καλοκαίρια τους για χάρη της;
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά από την αποψινή μας αντίπαλο έχουμε πάθει ένα ιστορικό κάζο, την εποχή που την έλεγαν εθνική Αγγλίας (κι όχι Μεγάλης Βρετανίας). Ηταν το 1984, για το προ-Ολυμπιακό τουρνουά. Είχαμε χάσει με 104-106. Με Κώστα Πολίτη προπονητή, παρά τους 45 πόντους του Γκάλη και τους 12 του Γιαννάκη.