Δύο χρόνια μετά την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία, ο Ματέο Ρεντσι εμφανίζεται αισιόδοξος για την πορεία της χώρας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τόσο ώστε να δηλώνει ότι η Ιταλία δεν είναι πια το πρόβλημα της Ευρώπης. Ωστόσο -είναι μόνιμη η επωδός σε τέτοιες περιπτώσεις- «πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά».
Μιλώντας προς τους ανταποκριτές ξένου Τύπου τη Δευτέρα, ο Ρέντσι προχώρησε σε έναν απολογισμό και κοίταξε προς το μέλλον. Ως τις αρχές του 2018 θα γίνουν, εξάλλου, βουλευτικές εκλογές, εκτός απροόπτου βέβαια που θα διακόψει απότομα άλλη μια κυβερνητική θητεία.
Η κυβέρνηση είναι στο μέσον της θητείας της, επισήμανε ο Ρέντσι και επέστησε την προσοχή στο ότι το επόμενο διάστημα, θα αρχίσουν να αποδίδουν καρπούς οι μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει στη χώρα — «οι περισσότερες που έχουν γίνει ποτέ, όπως μεταφέρει τα λόγια του η Repubblica.
Η οικονομία, που λίγο έλειψε να κατατάξει την χώρα του στους βαριά ασθενείς της ΕΕ, είναι σε μια σταθερή -αν και όχι απόλυτα ικανοποιητική- πορεία. Την είχε παραλάβει, σημειώνει η Guardian σε ένα απολογισμό της θητείας του, σε ύφεση και με υψηλή για τα δεδομένα της χώρας ανεργία, που πάντως επιμένει στο 11,4%.
Τώρα όμως «το κάναμε το μάθημά μας» ακόμα και αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να περάσει από μια φάση λιτότητας. Στη συνέντευξη ο ιταλός πρωθυπουργός επισήμανε ότι το χρέος (ένα από τα μεγαλύτερα στην ΕΕ, εξυπηρετίσιμο όμως) θα μειωθεί, αν το ΑΕΠ αυξηθεί με ικανοποιητικούς ρυθμούς, δηλαδή σαφώς πάνω από το 1%.
«Είμαι στο πλευρό του Τσίπρα, είναι σοβαρή και ουσιαστική η προσπάθειά του» λέει ο Ρέντσι. Αλλά θα ήθελε και πρόεδρο την Κλίντον
Το ποτήρι της λιτότητας και της διαχείρισής αποδείχτηκε πικρό για την ευρωπαϊκή Αριστερά και το επισήμανε αυτό ο Ρέντσι.
Οι Σοσιαλιστές στην Ευρώπη πρέπει να σκεφτούν ξανά τη φιλοσοφία τους, τόνισε και συνέχισε: Κάποιες από τις θέσεις που έχουν ακουστεί μοιάζουν περισσότερο με αυτές της Μέρκελ και του (σκληρού δεξιού) ούγγρου πρωθυπουργού Ορμπάν. Ο ιταλός πρωθυπουργός αισθάνεται ίσως αριστερός με την έννοια του Μπιλ Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα, «αριστερός είναι αυτός που θέλει να αλλάξουν τα πράγματα, δεξιός αυτός που δεν θέλει», είπε στη συνέντευξη.
Είχε μάλιστα ειδική αναφορά στην Ελλάδα και τον Αλέξη Τσίπρα: «Η προσπάθεια του Τσίπρα να αλλάξει την Ευρώπη είναι σοβαρή και ουσιαστική και η Ιταλία θα κάνει ότι μπορεί για να τη βοηθήσει. Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα θα έχανε μια τεράστια κληρονομία και ιδεώδη. Η σχέση μου με τον Τσίπρα είναι πολύ καλή, είναι στο πλευρό του», υπογράμμισε για να κλείσει με μια ευχή: να συμφωνήσει να ενταχτεί ο έλληνας πρωθυπουργός στους Σοσιαλιστές.
«Είμαι με τη Χίλαρι»
Το μέλλον της Ευρώπης, με την προοπτική του Brexit, αλλά και των ΗΠΑ με το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών επίσης απασχόλησαν τη συνέντευξη.
«Ελπίζω η Βρετανία να παραμείνει στην Ευρώπη, αλλά, αν αποχωρήσει, οι συνέπειες θα είναι μεγαλύτερες για τους Βρετανούς παρά για αυτούς που θα παραμείνουν στην Ενωση» και τις προσδιόρισε στους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Παραδέχεται ότι θα είναι μια εκστρατεία δύσκολη αυτή υπέρ της παραμονής.
Επιπλέον, σε ερώτηση για το αν θα συνεργαζόταν με τον Ντόναλντ Τραμπ σε περίπτωση που ο τελευταίος εκλεγεί τον Νοέμβριο πρόεδρος των ΗΠΑ, η απάντησή του συνδύασε το τυπικό πολιτικό ενδιαφέρον με το προσωπικό ενδιαφέρον, δείχνοντας ότι αποκλίνουν: «Ως ιταλός πρωθυπουργός, είναι προφανές θα εργαστώ με όποιον είναι πρόεδρος των ΗΠΑ. Ως ιταλός πολίτης και αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος, και σεβόμενος απόλυτα την αμερικανική δημοκρατία, είμαι με την Χίλαρι Κλίντον».
Η φωνή της Ιταλίας
Τους τελευταίους μήνες ο Ρέντσι εμφανίζεται σε κάποια σημεία διαφοροποιημένος έναντι των επιλογών των άλλων ισχυρών χωρών της ΕΕ. Το απέδωσε στην επιστροφή της Ιταλίας σε πρωταγωνιστική θέση στη διεθνή πολιτική μετά την οικονομική και πολιτική ύφεση των προηγούμενων ετών.
Στην συνέντευξη ο Ρέντσι τόνισε ότι η Ιταλία εργάζεται για το ευρωπαϊκό όραμα «όχι για ψίχουλα αποζημίωσης». Ως ένα βαθμό είναι και ο ίδιος μέρος της αλλαγής γιατί, όπως γράφει η Guardian, έχει μια εικόνα σαφώς καλύτερη από αυτή του Μπερλουσκόνι αλλά και από των προκατόχων του Μόντι και Λέττα.
Στο εσωτερικό, ο Ρεντσι στόχευσε στη θητεία του στο πολιτικό και εκλογικό σύστημα που από πολύ καιρό χρειαζόταν σημαντική αναθεώρηση. Η περίπλοκη φύση του εκλογικού συστήματος (η ειρωνεία είναι ότι και εξαιτίας του αναδείχτηκε στην πρωθυπουργία) κατέληγε να δίνει κυβερνήσεις που δεν είχαν πάντα ανάλογο αντίκρυσμα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Αφαίρεσε ισχύ από τη Γερουσία και ανανέωσε το εκλογικό σύστημα, αναμένοντας όμως την τελική έγκριση των αλλαγών από δημοψήφισμα το φθινόπωρο.
Τελευταίο του μέτωπο, η έγκριση των αστικών ενώσεων των ομόφυλων ζευγαριών και η δυνατότητα υιοθεσίας. Το νομοσχέδιο είναι ακόμη στα δύο νομοθετικά σώματα και αναζητά την κατάλληλη -διακομματική εκ των πραγμάτων πλειοψηφία- για να γίνει νόμος τους κράτους. Εχουν προηγηθεί πάντως σημαντικές διαμαρτυρίες.