Στην αίθουσα όπου οι ποδοσφαιριστές της Γουότφορντ περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους, στο «Βίκαρεϊτζ Ρόουντ», μπορεί να συναντήσει κανείς τους τελευταίους ανθρώπους που περίμενε να δει σε αθλητικό χώρο: τις πιο επιδραστικές μορφές στην ιστορία του κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να διδάσκει τη δράση μέσω της παθητικής αντίστασης. Τον Μοχάμεντ Αλι να ποζάρει. Τον Μπομπ Μάρλεϊ να τραγουδά. Τη Ρόζα Παρκς να κάθεται, όπως εκείνη τη μέρα του 1955 στο λεωφορείο, που αρνήθηκε να δώσει τη θέση της σε έναν λευκό επιβάτη. Τον Νέλσον Μαντέλα να χαμογελά… Αρκεί, ο Αντρέ Γκρέι να βγάλει την μπλούζα του.
Πριν από λίγα χρόνια ο 29χρονος «στράικερ», που άφησε την οικογένειά του στην Τζαμάικα για να δοκιμάσει την τύχη του στην Πρέμιερ Λιγκ, έβαλε πλάτη -στην κυριολεξία- για να δημιουργηθεί ένα τεράστιο τατού, πραγματικό έργο τέχνης, που απεικονίζει μερικούς από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές -διανοητές και ακτιβιστές- της αιώνιας μάχης κατά των φυλετικών διακρίσεων. Η καλλιτέχνης της δερματοστιξίας, Τζέσικα Σίμπσον, χρειάστηκε περίπου έξι μήνες για να ολοκληρώσει αυτό το εντυπωσιακό κολάζ, ζωγραφίζοντας με το ανεξίτηλο μελάνι της πάνω στον ανθρώπινο καμβά.
Ο Γκρέι πόνεσε αρκετά και ταλαιπωρήθηκε ακόμη περισσότερο. Επρεπε να μείνει ξαπλωμένος, μπρούμυτα, επί 72 ολόκληρες ώρες. Εννέα οκτάωρα. Δεν ήταν εύκολο, όμως ο σκοπός ήταν ιερός. Οπως εξομολογήθηκε στους Times, ένιωσε πως ήταν καθήκον του να διαμαρτυρηθεί, με κάποιον τρόπο. Να αντισταθεί στην παράνοια του ρατσισμού. Να συμβάλει στην αλλαγή, που από μικρό παιδί προσδοκά. Ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα, επειδή ευτύχησε να είναι ένας πασίγνωστος ποδοσφαιριστής. Ακόμη κι όσοι δεν τον γνωρίζουν, όταν τον βλέπουν να βγαίνει από το πανάκριβο αυτοκίνητό του, τον σέβονται. Ούτε η μνηστή του, Αν Πίνοκ, τραγουδίστρια του επιτυχημένου γυναικείου συγκροτήματος, «Little Mix». Αλλά, μια ουλή στο αριστερό του μάγουλο είναι εκεί για να του θυμίζει ότι τα πράγματα δεν ήταν, πάντα, έτσι.
Την απέκτησε μια νύχτα του 2011 στο Γουλβερχάμπτον, όταν μια συμμορία νεαρών επιτέθηκε στην παρέα του. Πέρασε κι άλλα, πολλά, όπως αφηγήθηκε στον Guardian. «Είναι αμέτρητες οι φορές που βρέθηκα υπό κράτηση σε αστυνομικό τμήμα, χωρίς κανένα λόγο. Που κάποια ομάδα δεν με δέχτηκε. Που ένας αστυνομικός με ακολούθησε μέσα σε ένα κατάστημα. Σε αυτή τη χώρα (Βρετανία), ένας Μαύρος μπορεί να είναι τρία πράγματα: ποδοσφαιριστής, ράπερ, ή έμπορος ναρκωτικών».
Ο Γκρέι δεν σωπαίνει, επειδή τώρα ζει μια προνομιακή ζωή. Θυμάται τους παλιούς του φίλους, που είχαν πολύ άσχημη κατάληξη. Και σκέφτεται όλους αυτούς που δεν είχαν την τύχη να γίνουν επιτυχημένοι ποδοσφαιριστές.
Η ιδέα του τατού τριγυρνούσε στο μυαλό του από το 2016. Επηρεασμένος από την τηλεοπτική σειρά «Ρίζες», που πραγματευόταν τη βασανισμένη ζωή του Κούντα Κίντε -ενός σκλάβου στη Δυτική Αφρική του 1760- και των απογόνων του, ένιωσε την ανάγκη να μελετήσει την ιστορία των μαύρων, για την οποία ελάχιστα είχε διδαχθεί στο σχολείο. Ετσι γνώρισε τις επαναστατικές μορφές που αγωνίστηκαν για έναν κόσμο ίσων ευκαιριών, τις οποίες αποφάσισε να αποτυπώσει στο δέρμα του.
– Τον Μάρκους Γκάρβεϊ, «προφήτη» του θρησκευτικού κινήματος «Ρασταφάρι», που ήρθε τον 19ο αιώνα για να δώσει δύναμη στους Μαύρους της Αμερικής, να παλέψουν για τα δικαιώματά τους.
– Τον Χιούι Νιούτον, που το 1966 στην Καλιφόρνια ίδρυσε το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων: ένα ριζοσπαστικό κίνημα με αρχικό σκοπό την προστασία της αφροαμερικανικής κοινότητας από την αστυνομική βαρβαρότητα.
– Τον Μάλκολμ Χ, αμερικανό μουσουλμάνο ιερέα και ακτιβιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
– Τον Πίτερ Νόρμαν, τον (λευκό) αυστραλό Ολυμπιονίκη των σπριντ, που μαζί με τον Τόμι Σμιθ και τον Τζον Κάρλος ύψωσε τη γροθιά του, φορώντας μαύρο γάντι, στους Αγώνες του 1968, διαμαρτυρόμενος για την παραβίαση των δικαιωμάτων των Μαύρων.
Και, βεβαίως, τους ευρύτερα γνωστούς, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Μοχάμεντ Αλι, Νέλσον Μαντέλα, Μπομπ Μάρλεϊ και τη Ρόζα Παρκς.
«Το πρόβλημα είναι συστημικό», τονίζει στους Times. «Ζούμε σε μια κοινωνία με ανώτερη και κατώτερη τάξη. Πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε από τους ανθρώπους της κατώτερης τάξης να πετύχουν κάτι στη ζωή τους, αφού δεν τους προσφέρουμε τις ίδιες ευκαιρίες; Το ίδιο το σύστημα τους σπρώχνει στο περιθώριο. Εάν δεν δώσουμε στα παιδιά ελπίδα, προοπτικές, μόνον ένας δρόμος ανοίγεται μπροστά τους: ο κατήφορος. Κάθε άνθρωπος είναι προϊόν του περιβάλλοντος στο οποίο ζει».
Το τατού – επιτομή της ιστορίας των Μαύρων κοσμεί τη μυώδη πλάτη του Γκρέι εδώ και τρία χρόνια. Από τότε που πήρε μεταγραφή στη Γουότφορντ. Το 2017 είχε ποστάρει φωτογραφία του στο Twitter, όμως ελάχιστοι ασχολήθηκαν. Τα αγγλικά media τη θυμήθηκαν τώρα, μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ και το παγκόσμιο κίνημα «Black Lives Matter», που ακολούθησε. Ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής ξεκαθαρίζει στον Guardian πως δεν περιμένει να αλλάξει κάτι, σύντομα. Ο δρόμος για έναν καλύτερο κόσμο θα είναι μακρύς.