Για τους περίπου 10.000 οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που αποφάσισαν να διαδηλώσουν εναντίον της οικογένειας η οποία κυβερνά την αγαπημένη τους ομάδα εδώ και 16 χρόνια, πιο κατάλληλος τόπος και χρόνος δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Το ντέρμπι με τη Λίβερπουλ είναι η «μητέρα των μαχών» στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Την αναμέτρηση των δύο πιο αστραφτερών brand names της Πρέμιερ Λιγκ, που τελικά αναβλήθηκε, θα την παρακολουθούσαν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε, σχεδόν, 200 χώρες. Το μήνυμα ότι οι Γκλέιζερ είναι ανεπιθύμητοι στο «Ολντ Τράφορντ» έφτασε στα πέρατα της Γης.

Οι βαθύπλουτοι αμερικανοί ιδιοκτήτες των «Κόκκινων Διαβόλων» έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο αποτυχημένο πραξικόπημα της European Super League, ιδίως σε ό,τι αφορούσε τη χρηματοδότησή του από την JP Morgan, όμως το λαϊκό ξέσπασμα της περασμένης Κυριακής είχε ρίζες πολύ βαθύτερες. Μεγάλη μερίδα των οπαδών τους αντιπαθεί από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στον ιστορικό σύλλογο.

Η (επιθετική) εξαγορά του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της Γιουνάιτεντ ολοκληρώθηκε το 2005, και οι αντιδράσεις δεν άργησαν να φανούν. Στις ίδιες σελίδες των αγγλικών ταμπλόιντ στις οποίες ο πατριάρχης της οικογένειας, Μάλκολμ Γκλέιζερ (απεβίωσε το 2014), διάβαζε το success story του στις επιχειρήσεις, έβλεπε και τις φωτογραφίες με το ομοίωμά του που κρεμόταν έξω από το γήπεδο, ή με τις συγκεντρώσεις χιλιάδων «φαν» της ομάδας, που τον έβριζαν χυδαία. Κάποιοι (λίγοι) εγκατέλειψαν το club και δήλωσαν οπαδοί της United Football Club of Manchester, που τώρα αγωνίζεται στα ημι-επαγγελματικά πρωταθλήματα της Αγγλίας. Κάποιοι άλλοι ίδρυσαν δικό τους σύνδεσμο, του οποίου τον σκοπό φανέρωνε το μότο του: «Love United, Hate Glazer».

Οι περισσότεροι προσπάθησαν να αποτρέψουν την εξαγορά, όπως είχαν κάνει επτά χρόνια νωρίτερα (1998) όταν ο μεγιστάνας των media, Ρούπερτ Μέρντοχ, είχε κινηθεί για την απόκτηση του συλλόγου, όμως αυτή τη φορά δεν τα κατάφεραν. Οι Αμερικανοί είχαν φροντίσει να τηρήσουν στο ακέραιο όλους τους κανόνες της Πρέμιερ Λιγκ. Στο τέλος αποφάσισαν να τηρήσουν στάση αναμονής, καθώς ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον παρέμενε στη θέση του προπονητή, και οι αγωνιστικές επιτυχίες της Γιουνάιτεντ συνεχίζονταν.

Ο θυμός ξεχείλισε, πάλι, το 2010 με αφορμή την αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων που επέβαλε η διοίκηση, ενώ η οικονομική κρίση είχε, ήδη, αρχίσει. Υπήρχαν κι άλλοι λόγοι. Εκείνη την εποχή, σχεδόν πέντε χρόνια μετά την εξαγορά, έγινε γνωστό ότι τα χρέη του club είχαν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, όμως οι Γκλέιζερς εξακολουθούσαν να εισπράττουν τα ετήσια μερίσματά τους. Εκείνοι πλούτιζαν από την επένδυσή τους, ενώ ο σύλλογος, φτώχαινε (το χρέος επιβάρυνε μόνο τον σύλλογο, όχι και τους ιδιοκτήτες του).

Στις 23 Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς ένα πολυάνθρωπο συλλαλητήριο απαίτησε την αποχώρηση των ιδιοκτητών. Και, λίγους μήνες αργότερα, ιδρύθηκαν οι «Red Knights» (Κόκκινοι Ιππότες), από υποστηρικτές του συλλόγου που φιλοδοξούσαν να συγκεντρώσουν χρήματα για να αγοράσουν το πλειοψηφικό πακέτο από τους αμερικανούς επιχειρηματίες. Φυσικά, ήταν αδύνατο να εξασφαλίσουν ένα τέτοιο ποσό. Διατυμπάνιζαν ότι οι Γκλέιζερ διάβρωναν τις αρχές της Γιουνάιτεντ, που σφυρηλατήθηκε με τις αξίες της εργατικής τάξης του Μάντσεστερ, όμως ο Φέργκιουσον, για άλλη μια φορά, τάχθηκε ανοιχτά με το μέρος Γκλέιζερ, και η ένταση εκτονώθηκε.

Το τρίτο «κύμα» το προκάλεσε η συνταξιοδότησή του. Για την ακρίβεια, η παρακμή της ομάδας μετά την αποχώρηση του σκωτσέζου τεχνικού από τα γήπεδα (2013). Η Σίτι, η Λίβερπουλ, η Τότεναμ, η Τσέλσι, ακόμη και η Λέστερ, προόδευαν, κέρδιζαν τίτλους, επένδυαν σε καινούργια, υπερσύγχρονα γήπεδα ή προπονητικές εγκαταστάσεις, ενώ η Γιουνάιτεντ άλλαζε παίκτες και προπονητές σχεδόν στα τυφλά, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα βρει τους κατάλληλους. Οπως τόνισε στην Telegraph ένας οπαδός, από αυτούς που συμμετείχαν στην κυριακάτικη κινητοποίηση, «η ομάδα που αγόρασαν οι Γκλέιζερ ήταν πιο μπροστά απ’ όλες στην Αγγλία και την Ευρώπη. Τώρα, πού είμαστε; To γήπεδό μας δεν διαφέρει πολύ από τις εγκαταλειμμένες αποθήκες στο Trafford Park».

«Ξόδεψα τη ζωή μου, υποστηρίζοντας αυτόν τον σύλλογο, όμως ο τρόπος με τον οποίο οι Γκλέιζερ τον χρησιμοποίησαν με έχει εξοργίσει», διαμαρτυρήθηκε ένας άλλος διαδηλωτής. Αλλά την καρδιά του προβλήματος την άγγιξε ο Ρόι Κιν: «Οταν έπαιζα στη Γιουνάιτεντ, το ποδόσφαιρο ήταν η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα. Τώρα είναι η τρίτη, ή η τέταρτη».

Πράγματι, εδώ και 16 χρόνια οι οπαδοί δεν έχουν ακούσει τους ιδιοκτήτες της Γιουνάιτεντ να μιλούν για παίκτες, προπονητές, ή αγωνιστικούς στόχους, παρά μόνο για ισολογισμούς και προϋπολογισμούς, κέρδη ή ζημίες, και επιχειρηματικά πλάνα. Και τους βλέπουν σπανίως στο «Ολντ Τράφορντ». Οι τέσσερις κληρονόμοι του Μάλκολμ (ο Τζόελ, ο Μπράιαν, ο Εντουαρντ και η μοναδική κόρη, η Ντάρσι Γκλέιζερ – Κάσεβιτς) προτιμούν να παρακολουθούν αμερικανικό φούτμπολ. Τους Τάμπα Μπέι Μπουκανίρς, την ομάδα που εφέτος κέρδισε το Σούπερ Μπόουλ, η οποία, επίσης, ανήκει στην οικογένεια. Την εξαγόρασαν το 1995, έναντι 192 εκατομμυρίων δολαρίων, και σήμερα η αξία της ανέρχεται (σύμφωνα με το Forbes) στα 2,28 δισεκατομμύρια δολάρια. Το οτι από το 2002 μέχρι πέρυσι οι Μπουκανίρς προκρίθηκαν στα πλέι-οφ μόνο δύο φορές, δεν είναι σοβαρό πρόβλημα στον κόσμο των franchise sports.

Στην Ευρώπη, όμως, είναι. Ιδίως στην Αγγλία. Η περηφάνια των συλλόγων είναι οι νίκες, οι προκρίσεις και οι τίτλοι τους, κι όχι η επιτυχία ενός μπίζνες πλαν. Μια, ακόμη, διαφορά είναι οτι στην Ευρώπη οι οπαδοί λατρεύουν τον σύλλογό τους πέρα και πάνω από πρόσωπα. Ολα αυτά, οι Γκλέιζερ τα αγνόησαν. Και οι σχέσεις τους με τους φίλους της Γιουνάιτεντ έγιναν ακόμη πιο τοξικές, όταν αποφάσισαν να δέσουν το club στο άρμα της European Super League.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News