«Οταν ήμουν νέος και αναζητούσα μία φωνή για να αφηγηθώ τις ιστορίες μου, επέλεξα τη φωνή του πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν συγχρόνως ο ήρωάς μου και ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Η μητέρα μου ήταν άλλη ιστορία εντελώς. Εκπροσωπούσε πάντα την καλοσύνη, την αισιοδοξία, την ευγένεια. Με έκανε να καταλάβω πρώτη φορά πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις περήφανος για κάποιον που αγαπάς».
Με αυτά τα λόγια είχε αναφερθεί, προ ολίγων ετών, ο Μπρους Σπρίνγκστιν στη σχέση του με τους γονείς του: τη δοτική μητέρα του, Aντέλ Αν, που ήταν πάντα δίπλα του, και τον αυστηρό, απόμακρο και ενίοτε σκληρό πατέρα του, Ντάγκλας, με τον οποίο είχε σχέση (μικρής) αγάπης και (μεγάλης) απέχθειας.
Προτού, ωστόσο, κάνει αυτές τις αποκαλύψεις για τους γονείς του, το «Αφεντικό», όπως τον αποκαλούν, είχε γράψει, με έναν αρκούντως κρυπτικό τρόπο είναι η αλήθεια, ένα ολόκληρο τραγούδι αφιερωμένο στον πατέρα του.
Το τραγούδι αυτό είχε τον τίτλο «Independence Day», μόνο που δεν αναφερόταν στην «Ημέρα Ανεξαρτησίας» των ΗΠΑ, την 4η Ιουλίου, αλλά στην προσωπική του ανεξαρτησία από την πατρική επιρροή και σκέπη.
Το τραγούδι (ένα από τα 20 κομμάτια του άλμπουμ «The River» που κυκλοφόρησε το 1980) γράφτηκε το 1977 αλλά δεν κατάφερε να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ «Darkness On The Edge Of Town» του 1978, καθώς ο Μπρους αισθάνθηκε ότι το άλμπουμ δεν χρειαζόταν άλλο ένα τραγούδι με θέμα τη σχέση πατέρα-γιου.
Πέρα από τη διάχυτη μελαγχολία που προσφέρουν αφειδώς με το παίξιμό τους δύο εκλιπόντα πλέον μέλη της συνοδευτικής του μπάντας, της E Street Band, ο Ντάνι Φεντερίτσι στα κίμπορντ και ο Κλάρενς Κλέμονς στο σαξόφωνο, είναι οι στίχοι του τραγουδιού που το κάνουν τόσο ξεχωριστό.
«Μπαμπά, πήγαινε για ύπνο, είναι αργά» τραγουδάει ο Μπρους, σε μια συνειδητοποίηση ότι αγαπάει μεν τον πατέρα του, αλλά δεν μπορεί πλέον να μένει κάτω από την ίδια στέγη με αυτόν, γιατί νιώθει εγκλωβισμένος και αποζητεί την αυτονομία του και τη δική του άνδρωση.
«Αντίο λοιπόν, ήρθε η Ημέρα της Ανεξαρτησίας» τραγουδάει στην κατακλείδα του.
Παρουσιάζοντας αυτό το τραγούδι σε μια παράσταση στο Νιου Τζέρσι το 1981, ο Σπρίνγκστιν είχε πει: «Δεν μπορούσα ποτέ να κάτσω και να μιλήσω στον πατέρα μου, ούτε και εκείνος μπορούσε ποτέ να μου μιλήσει – εδώ καλά καλά ούτε καν η μητέρα μου μπορούσε να κάτσει και να συζητήσει μαζί του. Για τον λόγο αυτόν πραγματικά χάρηκα όταν τελικά μεγάλωσα αρκετά και άρχισα να μένω μόνος μου. Για τα επόμενα δέκα χρόνια δεν έβλεπα συχνά τους γονείς μου. Και πριν από λίγο καιρό, όταν επιστρέψαμε από την περιοδεία μας στην Ευρώπη, πήρα ένα τηλεφώνημα από τη μάνα μου ότι ο πατέρας μου αρρώστησε».
Και εξακολουθεί η αφήγηση: «Πήγα στην Καλιφόρνια και τον επισκέφτηκα στο νοσοκομείο. Στον δρόμο σκεφτόμουνα όλα εκείνα τα πράγματα που πάντα ήθελα να του πω και δεν του είπα ποτέ, και είπα από μέσα μου, “Ισως κάποια μέρα να καθίσουμε και να μιλήσουμε για το πώς ήταν η κατάσταση [μεταξύ μας] όσο μεγάλωνα και γιατί ένιωθε όπως ένιωθε για μένα”. Αλλά τα χρόνια περνούν και ποτέ δεν έρχεται αυτή η ώρα – είναι σαν να πρόκειται να μιλήσουμε για ένα πολύ ακανθώδες και κρίσιμο θέμα ή κάτι τέτοιο. Αλλά αρρώστησε και τότε συνειδητοποίησα ότι γερνάει και ότι αν όντως είχα κάτι να του πω, πρέπει να το πω τώρα. Αμεσα» κατέληξε τότε ο Μπρους, και λίγα δευτερόλεπτα μετά έκατσε στο πιάνο προκειμένου να παίξει τη δική του Ημέρα Ανεξαρτησίας…