Σαν θεοκρατία διαχρονικής ισχύος ερμηνεύει τη Ρωσία ο αρθρογράφος και πρώην διευθυντής της Repubblica Eτζο Μάουρο σε ένα κείμενο που αποδομεί την δημοκρατικότητα όχι μόνο του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν ως πολιτικού, αλλά και της Ρωσίας ως χώρας. Στη Ρωσία «η εξουσία προέρχεται από τον Θεό: να, αυτή είναι η διατρέχουσα τους αιώνες φόρμουλα του Κρεμλίνου που εξηγεί τον απολυταρχισμό ως φυσικό σύστημα διακυβέρνησης – έτσι ήταν επί τσάρου, έτσι επί μπολσεβικισμού, έτσι και τώρα επί Πούτιν».
Η εξουσία, σχολίασε ο αρθρογράφος, είναι ιερή εκεί, εκ Θεού, διατρέχει εποχές και πολιτικά συστήματα. Πρόκειται για «αιώνια πολιτική θεολογία», η οποία αλλάζει προσωπεία, έτσι ο «αρχηγός [Capo στο πρωτότυπο, με κεφαλαίο το αρχικό γράμμα] όχι μόνο κυβερνά, αλλά τροφοδοτεί τον μυστικισμό του κράτους». Μέσω του κράτους ενώνονται λαός και πατρίδα, παράδοση και θρύλοι, έγραψε ο Μάουρο, ώστε να εκπληρωθεί η μεταφυσική «αποστολή της Ρωσίας».
Ο ιταλός δημοσιογράφος ανέφερε ότι ο Πούτιν, αν και «μεγαλωμένος και εκπαιδευμένος στον κρατικό αθεϊσμό [της ΣοβιετικήςΕνωσης], έχει τον πνευματικό του, συμμετέχει με σκυμμένο κεφάλι στις μεγάλες θρησκευτικές ακολουθίες των Χριστουγέννων και του Πάσχα», ενώ μοιράζεται με τον πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο «τις υπερσυντηρητικές θέσεις περί αμαρτωλής Δύσης, και σε αντάλλαγμα λαμβάνει την ορθόδοξη ευλογία για την εισβολή στην Ουκρανία».
Αυτά γίνονται επειδή, χάρις στον Πούτιν και πάλι, «η Ορθόδοξη Εκκλησία εγγυάται την εξουσία της Ρωσίας», αν και «επί έναν αιώνα σχεδόν», επί μπολσεβίκων δηλαδή, ήταν αποσυνάγωγη, εκτός εξουσίας, αφού στη Ρωσία όπως και σε όλη τη Σοβιετική Ενωση λατρευόταν ο μαρξισμός-λενινισμός. [Ο Μάουρο δεν το αναφέρει, ωστόσο το 1943 και υπό το βάρος της αδήριτης ανάγκης για παλλαϊκή άμυνα, ο Στάλιν έκανε το πρώτο σοβιετικό γενναίο άνοιγμα στη Ρωσική Εκκλησία επειδή αυτή μπορούσε να επηρεάσει τον ρωσικό λαό ώστε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Πατριωτικού Πολέμου]. Ο αθρογράφος επιμένει πάντως ότι σήμερα ο Πούτιν δείχνει και μέσα στον ναό, όταν κάνει τον Σταυρό του, ποιος είναι, «η υπέρτατη κεφαλή, πάνω από την οποία δεν υπάρχει κανένας άλλος πλην του Θεού».
Το επόμενο βήμα στη σκέψη του Μάουρο ήταν ομολογουμένως Δυτικό: έγραψε, λογικά οπωσδήποτε, για τη «μοναξιά του ηγέτη» – ενός τέτοιου ηγέτη δηλαδή, ελεεινολογημένου από τον ίδιο τον αρθρογράφο. Και αναρωτήθηκε για τη διάρθρωση του κράτους υπό τέτοιες απολυταρχικές συνθήκες εξουσίας: «Πέρα από την αφοσιωμένη πίστη στον αρχηγό, ποιο είναι το κριτήριο για τη σύνθεση και την εξέλιξη της νομενκλατούρας, ποια είναι τα χαρακτηριστικά των διοικητών, ποιες είναι οι κουλτούρες που συνέχουν την ηγετική ομάδα, ποιες είναι οι τάσεις και οι αποχρώσεις;»
Την απάντηση στα ερωτήματα αυτά ο Μάουρο τη βρήκε βλέποντας το γνωστό βίντεο από τη σύσκεψη στο Κρεμλίνο, εκεί όπου ο Πούτιν εξευτέλισε τον αρχικατάσκοπο Σεργκέι Ναρίσκιν. Ετσι διέγνωσε ότι υπάρχει φόβος απέναντι στον ηγέτη. «Ο Πούτιν εμπιστεύεται μόνο τους κατασκόπους και τους ολιγάρχες. Είναι δύο κατηγορίες μη πολιτικών προσώπων που διαχειρίζονται ως εντολοδόχοι τμήματα μίας συγκεκριμένης πολιτικής παρακάμπτοντας κάθε μεσολάβηση και κάθε έλεγχο [δημοκρατικό, εννοείται]. Η πυραμιδική δομή της εξουσίας επαναφέρει στην κορυφή όλες τις αποφάσεις, ισοπεδώνοντας δεξιότητες, εμπειρίες και γνώσεις».
Αυτά τα «μη πολιτικά πρόσωπα» για τα οποία έγραψε ο Μάουρο και αποτελούν τον περίγυρο του Πούτιν «δεν έχουν ρίζες στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας» και στερούνται δημοκρατικής νομιμότητας. Στόχος τους είναι «η αυτοσυντήρηση, που καλύπτεται από μια ιεραποστολική εντολή: η ταπεινωμένη μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ χώρα θα ενωθεί ξανά όχι με την έννοια της σοβιετικής εδαφικής υπόστασης, αλλά με την έννοια του πεπρωμένου».
Τι σημαίνει αυτό; Κατά τον ιταλό δημοσιογράφο, πρόκειται περί «ιεράς αποστολής που αντικαθιστά την πολιτική», την υλοποίηση της οποίας επωμίζονται άτομα «μίας ηγετικής ομάδας που βασίζεται στην πίστη και όχι στην ικανότητα». Είναι «η πίστη του Πούτιν στην ιερή διάσταση της Ιστορίας η οποία πρέπει να επιστρέψει στη Ρωσία αυτό που της αξίζει»…