Πάει και ο Αργύρης Γιαννίκης – άλλη μια χάντρα στο κομπολόι των ατελείωτων πειραματισμών της ΑΕΚ, στην προσπάθειά της να μπει στην «Αγιά Σοφιά» ανταγωνιστική και ελκυστική για το κοινό της. Πέντε μήνες ήταν αρκετοί, ώστε να κριθεί (κι αυτός) ακατάλληλος. Παραμονές Χριστουγέννων, έπειτα από μια «οδυνηρή» ήττα από τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ, ο Δημήτρης Μελισσανίδης είχε διατάξει την επέκταση του συμβολαίου του έως το 2024. Ηθελε να του εκφράσει, δημοσίως, την εμπιστοσύνη του. Ακολούθησαν, όμως, άλλες δύο «σοκαριστικές» ήττες (από τον Παναιτωλικό και τον Βόλο), ο αποκλεισμός στο Κύπελλο Ελλάδας (από τον ΠΑΟΚ) και μια «τριάρα» από τον Παναθηναϊκό, την περασμένη Κυριακή. Κανόνας Νο 1: Για την τύχη των προπονητών δεν αποφασίζουν οι ιδιοκτήτες ή οι διοικήσεις των συλλόγων, αλλά τα αποτελέσματα.
Στο ντέρμπι-«σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι», η ΑΕΚ έχει μπει στο παιχνίδι πιο δυνατά, όμως το 1-0 το κάνει ο Παναθηναϊκός. Επειδή ο Λάζαρος Ρότα έχει τη… φαεινή ιδέα να παραχωρήσει πέναλτι σε αντίπαλό του (Αλεξανδρόπουλος), σε ένα σημείο που εκείνος είναι εντελώς ακίνδυνος. Δυο λεπτά αργότερα ο δείκτης του σκορ ανεβαίνει στο 2-0. Με τον σκόρερ (Παλάσιος) να έχει διανύσει τουλάχιστον 50 μέτρα με την μπάλα στα πόδια, χωρίς να συναντήσει ούτε μια κίτρινη φανέλα. Το ματς έχει, ουσιαστικά, κριθεί από ατομικά λάθη παικτών της ΑΕΚ. Παικτών που δεν διάλεξε ο Γιαννίκης, αλλά ο προκάτοχός του. Κανόνας Νο 2: Για ό,τι κακό συμβαίνει σε μια ομάδα, σε τελευταία ανάλυση φταίει ο προπονητής. Φταίει – δεν φταίει.
Από τον Γιαννίκη οι ΑΕΚτζήδες περίμεναν επίθεση και θέαμα. Επειδή είναι γερμανοτραφής (στην Μπουντεσλίγκα δεν έχει σημασία πόσα γκολ θα δεχτείς, αλλά να πετύχεις ένα παραπάνω), και γιατί στο εφετινό ρόστερ υπάρχουν πολλοί χαρισματικοί μεσο-επιθετικοί. Αλλά το να βγάζεις μπροστά μια ομάδα που η άμυνά της «μπάζει» από παντού, είναι… σκέτη αυτοκτονία. Κανόνας Νο 3: Κανένας οπαδός δεν συμπαθεί τους προπονητές που παίζουν αμυντικά, εκτός αν με αυτόν τον τρόπο κερδίζουν τα ματς. Ετσι εξηγείται και το παράδοξο: όλοι αυτοί που θέλουν την ΑΕΚ επιθετική, πιστεύουν ότι ο Φερνάντο Σάντος, ο προφέσορας της νίκης με «μισό – μηδέν» θα ήταν ο ιδανικός διάδοχος του Γιαννίκη.
Ο «Γερμανός» προσπάθησε, στην αρχή, να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Πολύ σύντομα, άλλαξε γνώμη. Ποτέ δεν εξήγησε το γιατί. Οι επιλογές του ήταν αλλόκοτες, από την πρώτη στιγμή. Εδωσε υπερβολικά πολλές ευκαιρίες σε παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι, ενώ (σχεδόν) αγνόησε κάποιους που πέρυσι είχαν πάει καλά. Λες και του ζητήθηκε να αποδείξει ότι οι μεταγραφές ήταν επιτυχημένες. Επέμεινε, για παράδειγμα, στον Λε Ταλέκ, που ποτέ δεν «έπεισε» για τις ικανότητές του. Χρησιμοποιούσε, διαρκώς, τον Τσούμπερ, που είναι σπουδαίος ποδοσφαιριστής αλλά -ξεκάθαρα- ντεφορμέ. Υπήρχαν περιπτώσεις που βλέπαμε ενδεκάδες βγαλμένες από τα «θέλω» των media και των social media. Ο 41χρονος τεχνικός έδινε την εντύπωση πως προσπαθούσε να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Ποτέ δεν είπε ποιος, ή ποιο, ήταν το πρόβλημα. Ούτε απαίτησε την ενίσχυση του ρόστερ τον Ιανουάριο. Μόνο ζητούσε «συγνώμη» από τον κόσμο, βαρετά επαναλαμβανόμενος, έπειτα από κάθε αποτυχία. Κανόνας Νο 4: Ο προπονητής που δεν δείχνει να γνωρίζει τι δεν πάει καλά, μόνο κατά τύχη μπορεί να το διορθώσει.
Είναι άδικο, για οποιονδήποτε τεχνικό, να δοκιμάζεται στην… υπερπήδηση εμποδίων με δανεικό άλογο. Χωρίς να έχει διαλέξει ο ίδιος, και χωρίς να έχει προετοιμάσει (το καλοκαίρι) τους παίκτες της ομάδας του. Αλλά σε αυτούς τους πέντε μήνες του στην ΑΕΚ ο Γιαννίκης δεν έδωσε το παραμικρό δείγμα ότι, με τον καιρό, θα τα κατάφερνε καλύτερα. Και σε καμία περίπτωση το σχέδιό του δεν φάνηκε να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές του. Γι’ αυτό, η απόφαση για την απομάκρυνσή του ήταν σωστή. Λάθος θα είναι να πιστέψει κανείς ότι για όλα τα δεινά της «Ενωσης» έφταιγε εκείνος.
Ο Γιαννίκης δεν είναι ο πρώτος προπονητής της ΑΕΚ που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες, τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, η επιλογή του μοιάζει να έγινε χωρίς συγκεκριμένη ποδοσφαιρική λογική, όπως και οι προηγούμενες. Γιατί οι τεχνικοί που πέρασαν από την ΑΕΚ, αλλά κι αυτοί που είχαν προκριθεί ως υποψήφιοι και τελικά δεν ήρθαν, ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά διαθέτουν. Εάν τον επόμενο προπονητή τον επιλέξουν οι ίδιοι άνθρωποι, θα μιλάμε για ένα, ακόμη, «ραντεβού στα τυφλά».