Τι είναι η ναϊφ ζωγραφική; «Η τέχνη vαΐφ (Naïve art) χαρακτηρίζεται συνήθως από μια παιδικού τύπου απλοϊκότητα, τόσο στην επιλογή της ύλης και του θέματος όσο και στην τεχνική ή τη γραφή», εξηγεί η Ιρις Κρητικού, επιμελήτρια της έκθεσης «Ελληνες Ναϊφ Ζωγράφοι από τη Συλλογή Χρήστου και Πόλλυς Κολλιαλή που θα παρουσιαστεί στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο της Υδρας από τις 25 Μαρτίου.
«Διεθνής πλέον λέξη, προέρχεται από τη γαλλική naive που σημαίνει αφελής, ενώ ο ίδιος όρος που στα αγγλικά ταυτίζεται με το primitive (αφελής, πρωτόγονος), αν και ακριβώς για τον λόγο αυτό συχνά αποφεύγεται, έχει στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί (όπως αντίστοιχα και ο όρος faux naïve/ψευδο-ναΐφ) για να περιγράψει το έργο πολλών σημαντικών ευρωπαίων ζωγράφων του 20ού αιώνα. Αυτοδίδακτων ζωγράφων όπως ο Henri Rousseau και ο Alfred Wallis ή μη, όπως ο Joan Miró, ο Paul Klee, ο Henri-Émile-Benoît Matisse, o Paul Gauguin, ο Mikhail Larionov κ.ά., για το έργο των οποίων έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί οι όροι ναϊφισμός (naïvism) ή πριμιτιβισμός (primitivism)» διευκρινίζει η κυρία Κρητικού.
Η έκθεση, που συγκεντρώνει περισσότερα από 50 έργα σημαντικών ελλήνων ναΐφ ζωγράφων από τη Συλλογή Χρήστου και Πόλλυς Κολλιαλή, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά τις πολύ επιτυχημένες παρουσιάσεις της στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στην Κωνσταντινούπολη (Οκτώβριος 2013), το Devecihan Kültür Merkezi στην Αδριανούπολη (Μάιος 2014) και το Μουσείο Ναΐφ Τέχνης της Λετονίας στην Ρίγα (Ιούλιος 2015).
Στη Συλλογή των Ναΐφ Ζωγράφων του Χρήστου και της Πόλλυς Κολλιαλή που αποτελεί μία από τις πληρέστερες του είδους και που αριθμεί περισσότερα από 100 έργα στο σύνολό της, ανήκουν τόσο σημαντικοί ιστορικοί εκπρόσωποι της Ναΐφ Ζωγραφικής καθώς και διακεκριμένοι σημαντικοί καλλιτέχνες με πολυετή καλλιτεχνική παιδεία που επέλεξαν τη συγκεκριμένη έκφραση προσεγγίζοντάς την μέσω της τελευταίας, όσο και παλαιότεροι ή νεότεροι αυτοδίδακτοι ζωγράφοι με πηγαία γραφή που στους περισσότερους από εμάς εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστοι.
Οπως σημειώνει η Ιρις Κρητικού «η ανακάλυψη και αποδοχή της λαϊκής ναΐφ ζωγραφικής στην Ελλάδα συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την ανακάλυψη του Θεόφιλου μετά το 1929 από τον τεχνοκριτικό Ελευθεριάδη-Tériade. Το έργο του Θεόφιλου και αντίστοιχα η λαϊκή ναΐφ τέχνη, αγαπήθηκε από τη γενιά του ’30 και την ελληνική διανόηση, καθώς -ορθά- έγινε αντιληπτή ως ο χαμένος κρίκος μεταξύ της αρχαίας και της νεότερης ελληνικής τέχνης».
