Η θυμωμένη, πύρινη και υποτίθεται αντιτζιχαντιστική αρθρογραφία των γάλλων αποστράτων που αναστάτωσε τη Γαλλία είχε συμβολισμό, πολλαπλή στόχευση, ταξικό χαρακτήρα – και ορισμένες αντινομίες, ήσσονος σημασίας, ωστόσο αρκετά αποκαλυπτικές.
Ως προς τον συμβολισμό. Η 21η Απριλίου, η σημαδιακή ημερομηνία δημοσίευσης της… ημερησίας διαταγής, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικού ενδιαφέροντος αποφράδα, αφού στις 21 Απριλίου 1961 είχε εκδηλωθεί το αποτυχημένο κίνημα του OAS, του στρατηγού Ραούλ Σαλάν, με στόχο την αποτροπή της ανεξαρτησίας της Αλγερίας. Η συνέχεια μέχρι την υποστολή της γαλλικής σημαίας από το Αλγέρι είναι ιστορία βίας, τρομοκρατίας και αίματος, που σημάδεψε και τη γαλλική Ακροδεξιά και τη γαλλική κοινωνία.
Ως προς τη στόχευση. Το επόμενο έτος, το 2022, είναι εκλογικό για τους Γάλλους, θα βγάλουν νέο πρόεδρο, άρα το τρέχον είναι προεκλογικό, συνεπώς ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν πρέπει να αμφισβητηθεί όσο πιο ηχηρά γίνεται και σε κάθε επίπεδο, με την εσωτερική ασφάλεια να καθίσταται το πεδίο της σκληρής αντιπαράθεσης. Το γεγονός ότι η Μαρίν Λεπέν έσπευσε να ανταποκριθεί με ενθουσιασμό στο «εθνικό κάλεσμα» των αποστράτων δείχνει την ιστορική ώσμωση τμήματος των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων με τον γαλλικό εθνικισμό.
Ως προς την ταξικότητα. Αν εξετάσει κανείς τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ακροδεξιά, και όχι μόνο τη γαλλική, θα διαπιστώσει ότι ο λόγος της πάντα είχε και προλεταριακά πασαλείμματα, έναν κάποιον εργατισμό και οπωσδήποτε φιλολαϊκό χαρακτήρα. Η απαξιωτική αναφορά των αποστράτων σε «ορδές των προαστίων» στερεί από τον επίσημο ακροδεξιό χώρο ένα παραδοσιακά αποτελεσματικό όπλο, αφού στα προάστια διαβιούν και χιλιάδες φτωχοί Γάλλοι.
Ως προς τις αντινομίες. Δεν μπορεί να παρακάμψει κανείς εύκολα, χωρίς ειρωνικά χαμόγελα τουλάχιστον, το γεγονός ότι ο «εμφύλιος πόλεμος» που κατά τους αποστράτους παραμονεύει στη Γαλλία περιλαμβάνει και αλλοφύλους ως μέρος του, Αφρικανούς μουσουλμάνους των πρώην γαλλικών αποικιών, που διαθέτουν γαλλική ταυτότητα όχι όμως και γαλλική «ταυτότητα», και μουσουλμάνους μετανάστες κάθε καταγωγής και κουλτούρας. Εμμέσως οι γάλλοι απόστρατοι παραδέχονται το σύμμεικτον, πλέον, του έθνους ως γεγονός αδιαμφισβήτητο και τετελεσμένο – και για την Ακροδεξιά αυτή η παραδοχή συνιστά εξέλιξη.
Από εκεί και πέρα, η αναφορά των αποστράτων σε «κατειλημμένα» από πλευράς ισλαμιστών εδάφη είναι εκ των ων ουκ άνευ εφ’ όσον αποσκοπούσαν στο να εκστομίσουν τη φράση «εμφύλιος πόλεμος». Ούτε η λογική αντίδραση της γαλλικής κυβέρνησης ούτε οι επαπειλούμενες κυρώσεις σε τυχόν εν ενεργεία στρατιωτικούς προξενούν εντύπωση, είναι ανακλαστικές πολιτικές κινήσεις. Τώρα αν «η ώρα είναι κρίσιμη», όπως λένε οι απόστρατοι, θα φανεί γρήγορα – τέτοια πράγματα δεν κρύβονται.
Η Λεπέν και ο Λεπέν
Τον πολιτικό χαρακτήρα της κίνησης των αποστράτων φωτίζει και το BBC, μένοντας περισσότερο στις αναφορές τους περί «χρησιμοποίησης» της αστυνομίας από τον Μακρόν, στον ρόλο του «αποδιοπομπαίου τράγου» που διατάχθηκε να «καταπιέσει βάναυσα» τα Κίτρινα Γιλέκα.
Ενδιαφέρουσα είναι και η αναφορά του βρετανικού δικτύου στα γαλλικά Μέσα τα οποία εξεπλάγησαν με την άμεση ανταπόκριση της Λεπέν στη σάλπιγγα των αποστράτων, επειδή περίμεναν το κόμμα της να αποστασιοποιηθεί από καταστάσεις που θυμίζουν τον πατέρα της, τον Ζαν-Μαρί Λεπέν, έναν από τους «μαύρους» πρωταγωνιστές των γεγονότων της δεκαετίας του ’60, κάποιον «που του άρεσε να φλερτάρει με την παρανομία». Αναρωτιούνται αν η Μαρίν βιάστηκε και έκαψε κάποια χαρτιά, προβληματίζονται αν τελικά θα προκύψει κάτι καλό για το κόμμα της του χρόνου.
«Πλέον είναι εύκολο για τον πρόεδρο Μακρόν να την περιγράψει σαν παραδοσιακή αντιδραστική, σαν την κληρονόμο του πατέρα της» λέει και το BBC.