Για την καλύτερη -με διαφορά- ομάδα του ΝΒΑ την τελευταία δεκαετία, την πιο θεαματική από το 2013 (τότε που οι Σπερς έπαιξαν το «απόλυτο» μπάσκετ) κι έπειτα, τρεις σεζόν χωρίς τίτλο ήταν πολλές. Αλλά η τετραετής αναμονή των απανταχού φίλων των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς έλαβε τέλος τα ξημερώματα της Παρασκευής (ώρα Ελλάδας) στο «TD Garden» της Βοστώνης. Οι «Πολεμιστές» νίκησαν 103-90 τους Σέλτικς στο Game 6 των τελικών, και κατέκτησαν την κορυφή του αμερικανικού πρωταθλήματος για τέταρτη φορά μέσα σε 8 χρόνια.

Η «δυναστεία» τους άρχισε το 2015. Κέρδισαν, ξανά, το δαχτυλίδι το 2017 και το 2018, και με τον εφετινό τους θρίαμβο απέδειξαν πως η άγονη διετία που ακολούθησε τον χαμένο τελικό του 2019, δεν ήταν παρά μια παρένθεση στην εποχή της κυριαρχίας τους. Στην τροπαιοθήκη τους, στο Σαν Φρανσίσκο, λάμπουν από σήμερα 7 Κούπες, μαζί με τις τρεις που είχαν κερδίσει παλαιότερα (1947, 1956, 1975). Πλέον, μετρούν έναν τίτλο παραπάνω από τους Σικάγο Μπουλς (6), και μόνο δυο ομάδες έχουν να επιδείξουν περισσότερους: οι Λος Αντζελες Λέικερς και οι Μπόστον Σέλτικς (από 17). Οι «Κέλτες», που κάποια στιγμή προηγήθηκαν στη σειρά με 2-1 και πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν την «έκπληξη», έμειναν με την ανάμνηση του τελευταίου τους τροπαίου (2008).

Το καθοριστικό ματς ήταν το Game 4, στη Βοστώνη, όπου οι Γουόριορς έπαιξαν «με την πλάτη στον τοίχο», όμως αρνήθηκαν να παραδοθούν. Ισοφάρισαν σε 2-2, ξαναβρήκαν την αυτοπεποίθησή τους και πήραν, σχετικά άνετα, και τα δυο επόμενα ματς. Δεν τους λένε άδικα «Πολεμιστές». Πέρασαν πολλά, αλλά τα κατάφεραν. Το 2019-2020 είχαν το χειρότερο ρεκόρ, με μόλις 15 νίκες και 50 ήττες. Το 2020-2021 έμειναν εκτός πλέι-οφ. Κι εφέτος, ο κορονοϊός και οι τραυματισμοί δεν τους επέτρεψαν να παραταχθούν πλήρεις. Ο βασικός τους σέντερ, Τζέιμς Γουάισμαν, έχασε όλη τη σεζόν. Ο Κλέι Τόμπσον, το πρώτο μισό. Στη διαδρομή είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σωρό αναποδιές. Αλλά πάντα έβρισκαν τη λύση. Πάντα ξεπερνούσαν τις δύσκολες στιγμές, όπως μόνο οι ομάδες με χαρακτήρα νικητή ξέρουν και μπορούν.

Στα τελευταία δευτερόλεπτα του Game 6, και ενώ η νίκη ήταν εξασφαλισμένη για την ομάδα του, ο Στεφ Κάρι κάθισε στο παρκέ και ξέσπασε σε κλάματα. Δεν ήταν το δαχτυλίδι ο λόγος -έχει πάρει άλλα τρία-, αλλά η συγκίνηση για τη δικαίωση μιας υπεράνθρωπης προσπάθειας, όπως εξήγησε στις πρώτες του δηλώσεις μετά το ματς: «Κανένας δεν πίστευε πως θα βρισκόμασταν και πάλι εδώ. Φτάσαμε στον πάτο, με τόσους τραυματισμούς, αλλά τα καταφέραμε. Γι’ αυτό είναι τόσο διαφορετικός αυτός ο τίτλος…». Στις δικές του δηλώσεις, ο Κλέι Τόμπσον «θυμήθηκε» όλους όσοι ισχυρίζονταν ότι οι Γουόριορς είναι «τελειωμένοι». Ο 32χρονος γκαρντ από τις Μπαχάμες αποτελεί την προσωποποίηση της υπομονής και της επιμονής, που οδήγησαν την ομάδα του στη μεγάλη «επιστροφή». Περίπου 1.100 μέρες μετά τον σοβαρότατο τραυματισμό του (ρήξη χιαστών), που έχει τερματίσει την καριέρα πολλών συναδέλφων του, νίκησε στους ΝΒΑ Finals τους Σέλτικς. Ακριβώς όπως ο πατέρας του, Μάικαλ, πριν από 35 χρόνια με τη φανέλα των Λέικερς.

Ο Στεφ Κάρι στέφθηκε πρωταθλητής για τέταρτη φορά, όμως αυτή ήταν η πρώτη που αναδείχθηκε ΜVP των τελικών. Το 2015 είχε χάσει το βραβείο από τον Αντρέ Ιγκουοντάλα. Το 2017 και το 2018, από τον Κέβιν Ντουράντ. Εφέτος, επιτέλους, το πήρε – και το άξιζε 100%. Στο καθοριστικό Game 6 κατέγραψε 34 πόντους, 7 ριμπάουντ και 7 ασίστ. Στο σύνολο της σειράς, είχε 31,2 πόντους (με 48% ευστοχία στα σουτ και 41,8% στα τρίποντα), 6 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 2 κλεψίματα, κατά μέσον όρο, σε κάθε ματς. Ο Κάρι δεν παίζει μπάσκετ. Το χαίρεται κιόλας. Θα μπορούσε να περιοριστεί σε αυτά τα «μαγικά» του σουτ από μακρινή απόσταση, που στέλνουν την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι λες και την τραβάει κάποιος μαγνήτης. Αυτά που οι θεατές, ακόμη, παρακολουθούν αποσβολωμένοι, κι ας τα έχουν δει πάνω από 3.000 φορές μέχρι σήμερα. Εκείνος, όμως, ο πιο κοντός (1,88) απ’ όλους τους παίκτες του γηπέδου, στα 32 του και «φίρμα», κατέβαζε και ριμπάουντ. Ιδίως στο Game 3 (10).

Ο κορυφαίος σουτέρ όλων των εποχών, ο παίκτης που άλλαξε το παιχνίδι, «μεγάλωσε» το γήπεδο και έγινε ο ηγέτης της «αυτοκρατορίας» των Γουόριορς, πρόσθεσε το όνομά του στον κατάλογο με τους, μόλις, έξι παίκτες του ΝΒΑ που έχουν κατακτήσει τέσσερα δαχτυλίδια, δυο (και πάνω) βραβεία MVP, αλλά και τον τίτλο του πολυτιμότερου σε τελικούς. Οι υπόλοιποι είναι, ο Τζόρνταν, ο Τζαμπάρ, ο ΛεΜπρόν, ο Τζόνσον και ο Ντάνκαν. «Εφτασα κοντά (στο βραβείο) τρεις φορές, τώρα θα το έχω σπίτι μου. Είναι απίστευτο. Κράτα το κεφάλι χαμηλά, δούλεψε σκληρά, μείνε στο δρόμο σου. Αυτό είναι το μήνυμα», τόνισε μετά τη βράβευσή του μπροστά στον πατέρα, τη μητέρα και τη σύζυγό του. Αυτός, ακριβώς, ήταν ο δρόμος του Κάρι προς την κορυφή.

Ακόμη, δεν έχει «χορτάσει». Ούτε οι άλλοι τρεις ηγέτες των Γουόριορς, ο Κλέι Τόμπσον, ο Ντρέιμοντ Γκριν και ο Αντρέ Ιγκουοντάλα, που, επίσης, ήταν παρόντες στους τρεις προηγούμενους θριάμβους της ομάδας τους. Αγωνίστηκαν, λες και διεκδικούσαν τον παρθενικό τίτλο της καριέρας τους, κατανικώντας στις «μονομαχίες» τους πολύ πιο αθλητικούς αντιπάλους τους, οι οποίοι αναζητούσαν το πρώτο τους τρόπαιο εδώ και 14 χρόνια. Ενέπνευσαν και τους υπόλοιπους, γι’ αυτό και στα εφετινά πλέι-οφ δεν πάλεψαν μόνοι. Στη σειρά με τους Νάγκετς «έλαμψε» ο Πουλ. Εναντίον των Γκρίζλις, ο Λούνεϊ. Και στα ματς με τους Μάβερικς, ο Ουίγκινς.

Αυτό που δίνει στους άθλους των Γουόριορς ακόμη μεγαλύτερη αξία, είναι ότι επιτεύχθηκαν από μια ομάδα «αυτοδημιούργητη». Που κατασκευάστηκε, κυρίως, με επιλογές από τα draft (Κάρι το 2009, Τόμπσον, Γκριν, Πουλ, κ.λπ.), και όχι με «φτασμένους» και πανάκριβους σούπερ-σταρ (με εξαίρεση, βεβαίως, τον Κέβιν Ντουράντ, που πρωταγωνίστησε στους τίτλους του 2017 και του 2018).

Τον νέο τους θρίαμβο δεν τον χάρηκαν μόνον οι οπαδοί τους. Χάρη, πρωτίστως, στον Κάρι, τους αγαπούν όλοι οι φίλοι του καλού μπάσκετ. Γιατί είναι θεαματικοί, απρόβλεπτοι, συναρπαστικοί, γοητευτικοί. Σε κάθε τους παιχνίδι, επιφυλάσσουν στον θεατή (τουλάχιστον) μια φάση που θα τον κάνει να αναφωνήσει: «Αυτά δεν γίνονται!».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News