Ηταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές της εφετινής Σούπερ Λιγκ. Στο Νέο Φάληρο ο Σέρτζι Κανός πέτυχε το πρώτο του γκολ ως παίκτης του Ολυμπιακού, στο 6-1 επί του Παναιτωλικού, και αμέσως μετά σήκωσε την ερυθρόλευκη φανέλα του για να φανεί μια άλλη, κατακόκκινη, που φορούσε από μέσα, και έγραφε με λευκά γράμματα «TE AMO MAMA» (Σε αγαπώ μαμά). Τη μητέρα του την «έχασε» ξαφνικά πριν από λίγες μέρες -μόλις στα 56 της χρόνια- και ένιωσε την ανάγκη να της το αφιερώσει.
Οι συμπαίκτες του έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν. Οχι τόσο για να τον συγχαρούν, επειδή σκόραρε, όσο για να του δηλώσουν ότι είναι δίπλα του σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει. Οι ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας παρακολουθούσαν ακίνητοι, με σεβασμό, αυτή την εικόνα, που μαζί με το θλιβερό της story έκανε τον γύρο των ευρωπαϊκών media. Ιδίως της Αγγλίας – από εκεί μας ήρθε ο 26χρονος ισπανός εξτρέμ. Και χτύπησε πολύ άσχημα στους θεατές και τηλεθεατές του αγώνα, η κίτρινη κάρτα που του έδειξε ο διαιτητής. Αλλά αυτό λέει ο κανονισμός πως όφειλε να πράξει.
Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Πριν από 26 χρόνια, σε ένα παιχνίδι της Λίβερπουλ εναντίον της νορβηγικής Μπραν για το -τότε- Κύπελλο Κυπελλούχων, ο Ρόμπι Φάουλερ είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση, όταν, πετυχαίνοντας το 3-0 στο 77ο λεπτό, είχε σηκώσει τη φανέλα του για να φανεί το μήνυμα που έγραφε στην εσωτερική. Ηταν ένα μήνυμα συμπαράστασης στους 500 απολυμένους λιμενεργάτες του Λίβερπουλ, γραμμένο κι αυτό με λευκά γράμματα σε κόκκινη φανέλα. Οπως είναι φυσικό, η πρωτοβουλία του ενόχλησε αφάνταστα τη βρετανική κυβέρνηση, σε μια εποχή που η FIFA και η UEFA είχαν να αντιμετωπίσουν πολλά περιστατικά, στα οποία το ποδόσφαιρο μπερδεύτηκε με την πολιτική. Ηταν μεγάλη ανάγκη, τα γήπεδα να παραμείνουν απολιτίκ.
Τον Φεβρουάριο του 2000 οι δυο συνομοσπονδίες απαγόρευσαν τα πολιτικά, θρησκευτικά και διαφημιστικά μηνύματα που οι παίκτες έκρυβαν σε μπλουζάκια, σε διάφορα αξεσουάρ, ακόμη και στα εσώρουχά τους, για να τα αποκαλύψουν κάποια στιγμή στο παιχνίδι. Οι ποινές για τους παραβάτες ήταν αυστηρές, έστω κι αν επρόκειτο για ένα μήνυμα με το οποίο ελάχιστοι θα διαφωνούσαν. Οπως αυτό κατά της χρήσης πυρηνικών όπλων. Μερικά χρόνια αργότερα το Διεθνές Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο, που είναι αρμόδιο για τους κανονισμούς, επέκτεινε το μέτρο. Ποινικοποίησε όλα τα μηνύματα, ασχέτως περιεχομένου. Ακόμη και αυτά που δηλώνουν συμπαράσταση σε κάποιον συμπαίκτη, ή τιμούν τη μνήμη ενός νεκρού.
Με τον νέο κανονισμό, το «Ανήκω στον Θεό», το οποίο έγραφε στο φανελάκι του ο Κακά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2007 (Μίλαν – Λίβερπουλ στο ΟΑΚΑ), ή η συγκινητική αφιέρωση του Αντρές Ινιέστα στον (φίλο του) αδικοχαμένο παίκτη της Εσπανιόλ, Ντάνι Χάρκε, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, ήταν παραπτώματα που έπρεπε να τιμωρηθούν: με κίτρινη κάρτα από τον διαιτητή και, έπειτα, από την εκάστοτε διοργανώτρια Αρχή.
Φαίνεται -και είναι- άδικο, όμως υπήρχαν λόγοι για αυτή τη γενίκευση, που ισχύει μέχρι σήμερα. Ο πρώτος ήταν ότι οι διαιτητές, που δεν προλάβαιναν να διαβάσουν το μήνυμα, έτρεχαν πίσω από τους παίκτες και τους ζητούσαν να τους το δείξουν ξανά. Θεωρήθηκε ότι, έτσι, γελοιοποιούνται. Ακόμη περισσότερο, αν ήταν γραμμένο σε γλώσσα που δεν γνώριζαν. Ο δεύτερος, ότι κάποιες φορές το μήνυμα ήταν ασαφές και επιδεχόταν πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Στην Ελλάδα του 2017, για παράδειγμα, οι παίκτες της ΑΕΛ εμφάνισαν ένα μήνυμα που αφορούσε τις πλημμύρες στη Μάνδρα και έγραφε «Ντροπή». Ποιοι θα έπρεπε να ντρέπονται; «Είναι καλύτερα να τα απαγορεύσουμε όλα (τα μηνύματα), παρά να ψάχνουμε να βρούμε τι θέλει να πει κάθε μήνυμα», είχε τονίσει ο γενικός γραμματέας της παγκόσμιας ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, Ζερόμ Βαλκ.
Μόνο η Μπουντεσλίγκα, από τα πλέον προβεβλημένα πρωταθλήματα, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην τήρηση του κανονισμού και τη λογική. Το 2020, ο Τζέιντον Σάντσο και ο Ασράφ Χακίμι, της Μπορούσια Ντόρτμουντ, εμφάνισαν το μήνυμα «Δικαιοσύνη για τον Τζορτζ Φλόιντ» (είναι ο Αφροαμερικανός που έπεσε θύμα αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ), σε αγώνα του γερμανικού πρωταθλήματος. Η γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία δεν κίνησε την προβλεπόμενη πειθαρχική διαδικασία εναντίον τους. Ισως να ζύγισε στην απόφασή της και την τοποθέτηση του προέδρου της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, ότι «αυτές οι εκδηλώσεις αξίζουν χειροκρότημα, κι όχι την τιμωρία των παικτών».
Την ίδια χρονιά το ΝΒΑ έκανε κάτι πολύ έξυπνο. Εδωσε στους παίκτες του μια λίστα 29 κοινωνικών μηνυμάτων που έκρινε ως αποδεκτά, και εκείνοι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν όποιο επιθυμούσαν, τυπώνοντάς το στο πίσω μέρος της φανέλας τους. Το πιο γνωστό από αυτά ήταν το «Black Lives Matter».
Αυτή είναι, σε γενικές γραμμές, η ιστορία πίσω από την άδικη τιμωρία -με κίτρινη κάρτα- ενός 26χρονου ποδοσφαιριστή, ο οποίος θέλησε να αφιερώσει το γκολ που πέτυχε, στη νεκρή μητέρα του. Ο διαιτητής ακολούθησε το γράμμα του νόμου, αν και θα μπορούσε να κάνει «τα στραβά μάτια», σε έναν αγώνα που είχε, ήδη, κριθεί. Κανένας δεν θα του ζητούσε το λόγο.