The Financial Times
Ανάλυση/ Γιατί οι νέοι ψηφίζουν την «γιαγιά Ανγκελα»
Τώρα πολλά μπορεί να πει κανείς για αυτή τη γενιά που ενηλικιώθηκε σε αυτές τις τρεις θητείες της Ανγκελα Μέρκελ και τώρα τρέχει να την ψηφίσει. Αλλά μπορεί να πει πολλά και για την 63χρονη καγκελάριο: την «μανούλα» που εξακολουθεί να γοητεύει τους Γερμανούς και ως «γιαγιά Αντζελα». «Η σχετική δημοτικότητα της καγκελαρίου ανάμεσα στους νεότερους ψηφοφόρους είναι μια ακόμη απόδειξη της ικανότητάς της να αντλεί ευρεία στήριξη γύρω από την κεντροδεξιά ατζέντα» επισημαίνουν οι Financial Times.
Η υπόθεση είναι ότι οι τεύτονες millennials εκτιμούν το φιλελεύθερο προφίλ της γιαγιάς Ανγκελα και ιδιαίτερα την επιμονή της στην πολιτική των «ανοικτών θυρών» απέναντι στους πρόσφυγες. Μάλιστα, ακόμη και νέοι που το 2013 ψήφισαν τους αναρχικούς είναι έτοιμοι να της χαρίσουν την ψήφο τους: «Κάνει καλά τη δουλειά της και καμιά φορά πάει κόντρα στο κόμμα της» λέει ένας από αυτούς. Και κάπως έτσι, λένε οι δημοσκοπήσεις, οι νέοι από 18 έως 21 ετών είναι ψηφίζουν σε ποσοστό 57% την γιαγιά Ανγκελα.
Ένα μένει να φανεί: αυτοί δεν είναι πραγματικοί νέοι ή οι άλλοι που δεν την ψηφίζουν;
Φωτό: Σαν καλή γιαγιούλα, ναι. Αλλά πάντως ποτέ δεν φλόμωσε τους Γερμανούς με παραμύθια. Πηγή: REUTERS/Hannibal Hanschke
La Repubblica (έντυπη έκδοση)
Επέτειοι/ Ο πρώτος δίσκος των Pink Floyd έγινε 50 χρόνων
Περισσότερο και από εκείνη ενός δίσκου, θα μπορούσε να είναι η επέτειος ενός ονείρου. Όπως και να το δεις κανείς πάντως, φέτος συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τότε που ένας αγγελικός ποιητής με το όνομα Σιντ Μπάρετ, αφού είχε ανακαλύψει το LSD, αφού είχε ανακατέψει δυο σκοτεινούς bluesmen που λέγονταν Πινκ Αντερσον και Φλόιντ Κάνσιν κι αφού είχε δει στα οράματά του ότι η μουσική μπορούσε να είναι εκείνος ο μαγικός καθρέφτης που οδηγεί σε άλλες διαστάσεις, κατάφερε να ολοκληρώσει τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματός του.
Ο δίσκος λεγόταν «The piper at the gates of dawn». Ονομα και πράμα. Ενας μαγικός οργανοπαίκτης που τριγυρνούσε στις πύλες της αυγής και ασκούσε μια ακαταμάχητη έλξη ξεκινώντας από το Astronomy domine, έναν ήχο που έμοιαζε με εκείνον των σημάτων ενός τηλεγράφου μορς που έρχεται από το διάστημα για να ακολουθήσει το κύμα ενός πειραματισμού. Η ηχογράφηση έγινε ασφαλώς στη Γη. Και κάπου εκεί, σε ένα διπλανό στούντιο, οι Beatles δούλευαν το δικό τους Lovely Rita.
Ηταν μια τέχνη, γράφει η Repubblica, χωρίς συμβιβασμούς. Γι’ αυτό τον λόγο και μόνο αυτή είναι η επέτειος ενός ονείρου. Εκείνος ο πρώτος δίσκος των Pink Floyd ενσάρκωνε τη μουσική τους ελευθερία, την επιθυμία τους να προσθέσουν στη μουσική θορύβους, φωνές, ηλεκτρονικούς ήχους. Εκείνος ο πρώτος δίσκος ήταν ουσιαστικά η μοναδική δουλειά του Σιντ Μπάρετ. Αλλά ο σπόρος είχε πέσει. Και τα υπόλοιπα μέλη των Pink Floyd, παρά την απουσία του Μπάρετ, έπιασαν το νήμα ακριβώς από ‘κει για να εκτοξεύσουν τη μουσική τους στη σφαίρα μιας αληθινά άλλης διάστασης.
Φωτό: Ο Σιντ Μπαρέτ την άνοιξη του 1968 Πηγή: sydbarrett.com
The Financial Times
Προτάσεις/ «Να βάλει το Facebook το χέρι στην τσέπη»
Η ιδέα ακούγεται εξαιρετική: αφού η διακίνηση των δεδομένων στο διαδίκτυο είναι το πετρέλαιο της τρίτης χιλιετίας, οντότητες όπως το Facebook και το Twitter θα μπορούσαν επιτέλους να κάνουν πραγματικότητα την ουτoπία του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Αυτό τουλάχιστον λέει στους Financial Times ο Τζον Τόρνχιλ εξηγώντας, κάπως προβοκατόρικα είναι αλήθεια, «γιατί το Facebook θα έπρεπε να καταβάλει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα»: Στον 21ο αιώνα, ένας κολοσσός σαν την επιχείρηση που δημιούργησε ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ, μια επιχείρηση που το 2016 διπλασίασε τα κέρδη τριμήνου στα 3,57 δισ. δολάρια για φτάσουν τον περασμένο Ιούνιο στα 3,9 δισ. και διαθέτει μια ρευστότητα ύψους 35,7 δισ. δολαρίων σε τραπεζικούς λογαριασμούς και τίτλους άμεσης υλοποίησης, θα μπορούσε να συμβάλει στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των πιο φτωχών στρωμάτων.
Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, υπενθυμίζει ο βρετανός αρθρογράφος, είναι ήδη μια πραγματικότητα – και μάλιστα μια πραγματικότητα 30 χρόνων. Πού; Στην παγωμένη Αλάσκα. Η φιλοσοφία εκεί δεν είναι ότι ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα παρέχεται σε κάποιον για να «μην κάνει τίποτε». Αντίθετα, δίδεται στις οικογένειες που έχουν οικονομικές δυσκολίες. Και συμβαίνει το εξής: μολονότι τα κέρδη της τοπικής πετρελαϊκής βιομηχανίας μειώθηκαν εξαιτίας των μείωσης των τιμών του πετρελαίου, το 58% του πληθυσμού δηλώνει διατεθειμένο να πληρώσει περισσότερους φόρους προκειμένου να διατηρηθεί ο θεσμός του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
«Τον περασμένο μήνα, ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ επισκέφθηκε την Αλάσκα και χαρακτήρισε τα κοινωνικά προγράμματα της Πολιτείας ως “καλά μαθήματα για την υπόλοιπη χώρα”». Όπως και πολλοί άλλοι, ο Ζούκερμπεργκ πιστεύει ότι θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Και τι απαντά; «Πρέπει να ανακαλύψουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο». Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα θα ήταν ένας τρόπος ε; Αρκεί να βάλει το χέρι στην τσέπη με τα χρήματα που κερδίζει από τα δεδομένα μας.
Φωτό: Το σκίτσο είναι το Ferguson. Και έχει πολλές συνδηλώσεις. Πηγή: The Financial Times
The New York Times
Δημιουργία/ Οταν οι σέλφι γίνονται τέχνη στο Instagram
Μπορεί να αποκτήσει μια κάποια καλλιτεχνική διάσταση η αυτοπροσωπογραφία μιας σέλφι; Ε ναι, απαντούν οι New York Times. Αρκεί αυτή που τραβάει τις σέλφι να είναι η Σίντι Σέρμαν, αναγνωρισμένη φωτογράφος πορτρέτων. Εκείνη το έκανε «πειράζοντας» το δικό της πορτραίτο. Για να μεταμορφωθεί σε κυρία της Αναγέννησης, μητέρα που αγωνιά ή Παναγία μέχρι που στην τελευταία σέλφι θέτει τέλος στην καλλιτεχνική δημιουργία. Τα πορτραίτα της, γράφουν οι New York Times, είναι μια άρνηση του πορτραίτου.
Αυτές οι σέλφι για μια καλλιτέχνιδα που έχει συμπληρώσει τα 63 της χρόνια είναι μια επιθυμία για ελαφρότητα. Τίποτε όμως δεν αφήνεται στην τύχη. Είναι το μελετημένο παιχνίδι μιας καλλιτέχνιδας που έδωσε στην αυτοπρωσογραφία έναν ποιητικό κώδικα. Και το Instagram, το μέσο που επέλεξε για να ανεβάσει τις φωτογραφίες της; Εδώ θυμίζει τον Αντι Γουόρχολ που χρησιμοποιούσε τη φωτογραφική του μηχανή σαν τουρίστας. Η τέχνη στο κάτω – κάτω είναι πάντα ποπ.