Και εμάς, εδώ, πέριξ της Ομονοίας, αν ρωτήσεις τι εστί «ο μικρόν» και τι εστί «ω μέγα», όσο να ‘ναι θα κομπλάρουμε κομμάτι και μπορεί να την πατήσουμε οι ελληνόφωνοι. Οσοι θυμούνται τα βραχέα και τα μακρά φωνήεντα, πώς τονίζονται κατ’ αρχάς, τι ήχους δήλωναν στα Αρχαία κατόπιν, κάτι θα απαντήσουν, για τα τηρηθούν τα προσχήματα. Οπωσδήποτε όμως όλοι θα προφέρουμε το βραχύ όμικρον σωστά, τουτέστιν γρήγορα, στο φτερό, στο ποδάρι, ιδίως αν συμβαίνει να έχει μεταλλαχθεί σε ιό και σε κατηραμένον όφι, ώστε να ξεκουμπιστεί μια ώρα αρχύτερα – ή μήπως όχι;
Στο εξωτερικό πάντως έγινε θέμα η προφορά του ελληνικού φωνήεντος που συμβολίζει την τελευταία μετάλλαξη του κορονοϊού. Και στο θέμα ενέκυψε με ζήλο ο Guardian: «Γιατί είναι πλήθος εκείνοι που δυσκολεύονται να πουν “όμικρον”» αναρωτήθηκε δημοσίως. Αμεση απάντηση, λοιπόν: δεν είναι Ελληνες όλοι οι άνθρωποι, old chap, ούτε υποχρεούνται να είναι.
Να, συμφωνούν και οι γλωσσολόγοι με τους οποίους συνομίλησες: «Αναμενόμενο λάθος, δεν υπάρχει κανένας λόγος να εισάγουμε ξένες λέξεις στην καθομιλουμένη Αγγλική». Και, τέλος πάντων, αν ήθελε ο ΠΟΥ να βαφτίσει με ελληνικό όνομα την τελευταία μετάλλαξη, ας έπαιρνε κάτι εντελώς φρέσκο από τα στόματά μας: μπέργκερ, τσάο, λάικ, βάιραλ, κ.ο.κ. Το όμικρον πήγε και βρήκε ο Τέντρος;…
Η ιστορία ξεκίνησε από εδώ: το αμερικανικό Μέσο New York Post, του Ρούπερτ Μέρντοκ, επέκρινε τόσο τον αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν όσο και τον Νο 1 υγειονομικό των ΗΠΑ, τον Αντονι Φάουτσι, επειδή δεν είπαν σωστά το Ομικρον της μετάλλαξης, αλλά το προέφεραν Ομνικρον. Οι επικριτές του Μπάιντεν εκμεταλλευτήκαν την εσφαλμένη προφορά με σκοπό να υπαινιχθούν δυσλειτουργίες του νου και ανυπακοές της γλώσσας. Ηταν ένα λάθος στο χειρόγραφο τελικά, και το θέμα έληξε, αφήνοντας ωστόσο να πάρουμε μία ιδέα για το επίπεδο της αντιπολίτευσης στην Αμερική. Είπαμε, οι γλωσσολόγοι είναι ξεκάθαροι.
«Οι περισσότεροι από εμάς δεν μιλάμε Ελληνικά – νομίζω ότι πρέπει να το ομολογήσουμε» είπε στο βρετανικό Μέσο ο δρ Τέιλορ Τζόουνς. Σύμφωνα με τις απόψεις του δρος Τζόουνς, «είναι χαρακτηριστικό μας να παίρνουμε λέξεις από άλλες γλώσσες και να τις αμερικανοποιούμε». Και μία συνάδελφός του από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης υπερθεμάτισε λέγοντας ότι «από τα ελληνικά γράμματα, χρησιμοποιούμε ελάχιστα το όμικρον». Το νι που παρεισέφρησε, και έτσι η Ομικρον έγινε Oμνικρον, αφορά τη συχνή χρήση του λήμματος omni στα Αγγλικά, ως προθέματος – είναι κάτι πολύ οικείο στον αγγλόφωνο εγκέφαλο, είπαν οι ειδικοί.
Ας δώσουμε και τη δική μας εξήγηση για την επιλογή του ΠΟΥ: το κορονοϊκό Ομικρον μέσα στη βραχύτητά του, στο ταχύ της εκφοράς του, ξορκίζει τη διάρκεια της πανδημίας και τις μακάβριες εκφορές των θυμάτων της, εκφράζει ευχή και υπαινίσσεται αισιοδοξία, ότι δηλαδή η αποδέσμευσή μας από τη μέγγενη του ιού της Γουχάν δεν θα αργήσει – και αν δεν ήταν νονός ο ίδιος ο Τάντρος, ο γενικός διευθυντής του ΠΟΥ, κάποιος ελληνομαθής στο περιβάλλον του ήξερε πολύ καλά τι έκανε.