Η Εμα Τόμσον βραβεύτηκε με Οσκαρ δύο φορές στη διάρκεια της καριέρας της.
Το 1993 αναδείχθηκε καλύτερη ηθοποιός (Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου) χάρη στην εμφάνισή της ως Μάργκαρετ Σλέγκελ στην ταινία «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ» ενώ τρία χρόνια αργότερα, το 1996, βραβεύτηκε ξανά (Οσκαρ Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου) για την ταινία «Λογική και ευαισθησία», στην οποία πρωταγωνίστησε αλλά έγραψε και το σενάριο.
Σύμφωνα με όσα είπε η 63χρονη βρετανίδα ηθοποιός στους Radio Times, οι δύο θρίαμβοί της αυτοί την έκαναν να αισθάνεται «βαριά άρρωστη».
Με τα δικά της λόγια: «Και τις δύο φορές που χρειάστηκε να διαγωνιστώ για τα Οσκαρ, αρρώστησα βαριά. Διαπίστωσα ότι η πίεση και η λάμψη τους ήταν περισσότερη από όσο μπορούσα να αντέξω. Σε παραλύει –και μετά θέλεις να ξαπλώσεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Σκέφτεσαι: “Σας παρακαλώ, μη μου κάνετε ερωτήσεις, μη με κάνετε να μιλήσω για τον εαυτό μου”».
«Είναι απαίσιο. Πολύ γρήγορα ανέπτυξα ένα είδος αλλεργίας σε αυτό, αλλά είναι κάπως μέρος της δουλειάς», προσέθεσε η ίδια.
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τη φήμη που εξασφάλισε χάρη στις επιτυχίες της, η Τόμσον έριξε περισσότερο φως στο κομμάτι της «δουλειάς» που βρίσκει απωθητικό.
«Η φήμη δεν αποκτάται από τη μια μέρα στην άλλη, έρχεται σταδιακά. Είμαι τυχερή από αυτή την άποψη. Πιστεύω πρέπει να είναι απαίσιο το να κληθείς να διαχειριστείς το να είσαι ο Τζέιμς Μποντ ή ένας από αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά δεν μπορούν να πάνε πουθενά. Το να χάσεις εντελώς την ανωνυμία σου… Δεν είναι πολύ ευχάριστο, ούτε για σένα ούτε για τους ανθρώπους γύρω σου», σχολίασε.
«Αν αυτό, το να σε αναγνωρίζουν, είναι κάτι που θέλεις, τότε υποθέτω μπορείς να το αντιμετωπίσεις, και δεν είναι τόσο ενοχλητικό. Αλλά δεν είναι αυτό που ήθελα εγώ, και νομίζω ότι είναι μια εξαιρετικά τοξική κατάσταση», συμπλήρωσε.