Οταν ο Μπενίτο Μουσολίνι κήρυξε πόλεμο στη Γαλλία το 1940, αφού οι Γερμανοί είχαν καταλάβει το Παρίσι, ο τότε αποχωρών γάλλος πρεσβευτής Αντρέ Φρανσουά-Πονσέ, κατηγόρησε την Ιταλία για μαχαριά στην πλάτη.
Ο Κριστιάν Μασέ όμως, πρεσβευτής της Γαλλίας στη Ρώμη, ήταν πιο… διπλωματικός και κράτησε τις σκέψεις του για τον εαυτό του, την περασμένη εβδομάδα, όταν η κυβέρνησή του τον ανακάλεσε στο Παρίσι. Ηταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο μετά το 1940.
Το «κερασάκι στην τούρτα», που προκάλεσε την απίστευτη αυτή κόντρα ανάμεσα σε δύο χώρες που ίδρυσαν την ΕΕ, ήταν το ταξίδι του Λουίτζι ντι Μάιο, αντιπροέδρου της ιταλικής κυβέρνησης, στη Γαλλία, την περασμένη εβδομάδα, όπου συναντήθηκε με στελέχη των Κίτρινων Γιλέκων.
Το χάσμα ανάμεσά τους όμως, ξεκινά αιώνες πριν, για να μην πούμε χιλιετίες.
Γιατί, λοιπόν, δύο γείτονες που φαίνεται να έχουν τόσα πολλά κοινά -πάθος για το καλό φαγητό, τη μόδα, το στυλ, την ευζωία-να γίνονται έξαλλοι μεταξύ τους;
Η Γαλλία και η Ιταλία είναι σαν δύο ξαδέλφες, που η καθεμία πιστεύει ότι είναι ομορφότερη», εξηγεί στους Times, ο Φράνκο Βεντουρίνι αρθρογράφος της Corriere della Serra, που σπούδασε στη Γαλλία και είναι αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής.
Αν δει κανείς το ζήτημα από την μεριά των Ιταλών, οι ισχυρότεροι, πιο αλαζονικοί και συνήθως καλύτερα οργανωμένοι Γάλλοι επανειλημμένως κοιτούν αφ’υψηλού τους γείτονες.
Μέχρι και τον Αστερίξ που κοροϊδεύει τους Ρωμαίους θεωρούν ως μέρος αυτής της κόντρας ορισμένοι.
Οι γάλοι βασιλιάδες πάντα αναμειγνύονταν στα εσωτερικά των ιταλικών πόλεων-κρατών και μέχρι και την παπική έδρα κράτησαν «αιχμάλωτη» στην Αβινιόν για ένα διάστημα.
Η πιο διάσημη «εισαγωγή» των Γάλλων από την Ιταλία ήταν ο Ναπολέων ο Βοναπάρτης, ο οποίος καταγόταν από οικογένεια Τοσκανών ευγενών, και είχε γεννηθεί όταν πέρασε από τη Γένοβα στη Γαλλία.
Ο Ναπολέων πολέμησε τις ιταλικές πόλεις-κράτη, έφερε πίσω στο Παρίσι κλεμμένα έργα τέχνης και αιχμαλώτισε τον Πάπα.
Η Ιταλία έγινε ενοποιημένο κράτος το 1871 και πάλευε να φτάσει σε δύναμη και πρεστίζ τους γείτονές της στον Βορρά. Απόρροια αυτής της μεγαλομανίας (ή του κόμπλεξ κατωτερότητας θα μπορούσαμε να πούμε) ήταν και η άνοδος του φασισμού και η ήττα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Ιταλία μετά τον πόλεμο είχε πολύ στυλ, όμως η Γαλλία είχε και στυλ και δύναμη και μία περιφρόνηση για την γείτονα, την οποία δεν έκρυβε. Δημιουργώντας ισχυρούς δεσμούς φιλίας με τη Γερμανία, για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, μεγάλωσε το χάσμα.
Η κουτουλιά του Ζινεντίν Ζιντάν στον Μάρκο Ματεράτσι, στον τελικό του Μουντιάλ του 2006, ήταν ένα ακόμα επεισόδιο σε αυτή την ιδιότυπη κόντρα. Η Γαλλία χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Δεν συνέβη το ίδιο, όταν ο πρόεδρός της Νικολά Σαρκοζί παντρεύτηκε την Ιταλίδα Κάρλα Μπρούνι.
Και μετά ήρθε ο βομβαρδισμός της Λιβύης το 2011, στον οποίο πρωτοστάτησε η Γαλλία και είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή του Μουαμάρ Γκαντάφι. Η Ιταλία όχι μόνο έχασε την επιρροή της στα βορειοαφρικανικά παράλια, αλλά αναγκάστηκε να δεχθεί κύματα προσφύγων από τις ακτές της Αφρικής.
Λάδι στη φωτιά έριξε η άνοδος στην εξουσία, το καλοκαίρι, των λαϊκιστών και ακροδεξιών κομμάτων Λέγκα του Βορρά και Κίνημα των Πέντε Αστέρων, με επικεφαλής τους Ματέο Σαλβίνι και Ντι Μάιο, αντίστοιχα, οι οποίοι δεν έχουν κηρύξει πόλεμο στον Εμανουέλ Μακρόν.
Η συνάντηση του Ντι Μάιο με τα Κίτρινα Γιλέκα, στο πλαίσιο των επαφών για δημιουργία πανευρωπαϊκού λαϊκιστικού μετώπου στις ευρωεκλογές εξαγρίωσε τη γαλλική κυβέρνηση και προκάλεσε την ανάκληση του πρεσβευτή της στη Ρώμη.
Οι σχέσεις των δύο χωρών δεν φαίνεται να βελτιώνονται πριν τις κάλπες του Μαΐου, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν στη συνέχεια.