Με 30 Πολιτείες των ΗΠΑ να έχουν ήδη νομιμοποιήσει την χρήση της μαριχουάνας για ιατρικούς σκοπούς και τον Καναδά με την Ουρουγουάη να έχουν προχωρήσει μέχρι και στην αποποινικοποίηση της χρήσης της, ολοένα κι αυξάνεται σε όλη την υφήλιο το κύμα «υπεράσπισης» του μαλακού ναρκωτικού.
Για τον λόγο αυτόν οι FT έστειλαν στην Ολλανδία τον χρονικογράφο τους Σάιμον Κούπερ προκειμένου να ερευνήσει το καθεστώς χρήσης κάνναβης στην χώρα αυτή –μια από τις πλέον ανοικτές ως προς την χρήση μαριχουάνας- και να διαπιστώσει κατά πόσο η Δύση μπορεί να πάρει 1-2 χρήσιμα μαθήματα.
Πράγματι, από το 1976 η Ολλανδία εφάρμοσε πολιτική ανοχής όσον αφορά στα ελαφριά ναρκωτικά και ειδικά στην κάνναβη με την λογική πως «τα μαλακά ναρκωτικά είναι λιγότερο βλαπτικά για την υγεία απ’ ότι τα σκληρά», όπως είπε στον δημοσιογράφο μια πηγή.
Η ίδια πηγή εξηγεί ότι η πολιτική της ανοχής αναφορικά με τα μαλακά ναρκωτικά δεν σημαίνει ότι όλα είναι ελεύθερα. Για παράδειγμα, η πώληση κάνναβης από τα coffee shops είναι τεχνικά παράνομη όμως ο εισαγγελέας δεν προχωρά σε διώξεις. Επίσης αν και δεν επιτρέπεται η κατοχή κάνναβης οι πολίτες που έχουν στην κατοχή τους έως πέντε γραμμάρια κάνναβης (μαριχουάνα ή χασίς) δεν διώκονται. Ακόμη, τους επιτρέπεται η καλλιέργεια έως και πέντε φυτών για προσωπική χρήση.
Επίσης όσον αφορά στα coffee shops πρέπει να ακολουθούν πιστά κανόνες, όπως να μην προκαλούν προβλήματα στην κοινότητα και στις Αρχές, να μην πωλούν μεγάλες ποσότητες κάνναβης (πάνω από πέντε γραμμάρια σε μια συναλλαγή) και να μην πωλούν άλλα σκληρά ναρκωτικά.
«Το ολλανδικό κράτος δεν νομιμοποίησε την κάνναβη, απλώς αποφάσισε να σταματήσει τη δίωξη των χρηστών της. Οι Αρχές δεν πίστευαν ότι η κάνναβη ήταν πιο επικίνδυνη από το αλκοόλ ή τον καφέ, και αν ήταν, σκέφτηκαν ότι η απαγόρευσή της απλώς θα αύξανε την εγκληματικότητα», σημειώνεται στο άρθρο.
«Είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι το ολλανδικό κράτος είναι υπέρ της κάνναβης: το ολλανδικό κράτος είναι απλώς ρεαλιστικό και προτιμά να παραμείνουν ανοιχτές και στο φως οι συναλλαγές γύρω από την κάνναβη, εκεί όπου μπορούν να ρυθμιστούν (και να φορολογηθούν), σε αντίθεση με άλλες χώρες που τις ωθούν στο περιθώριο», τονίζεται.
Ο αρθρογράφος επισημαίνει πως, καθώς έζησε για μια δεκαετία στη χώρα, μεταξύ 1976-1986, θυμάται πως στο σχολείο η χρήση κάνναβης δεν θεωρούνταν κάτι «επαναστατικό». Το τσιγάρο, λέει, ήταν πιο επαναστατική πράξη.
«Όταν το ολλανδικό Δημόσιο δημοσίευσε το 2009 μια έκθεση ταξινομώντας τα πιο επικίνδυνα ναρκωτικά, αυτά ήταν τα τέσσερα κορυφαία του: 1. Κρακ. 2. Ηρωίνη 3. Καπνός 4. Αλκοόλ. Η κάνναβη κατέλαβε την 10η θέση», προσθέτει με νόημα.
Όπως μάλιστα επισημαίνεται, η νομιμοποίηση της κάνναβης και σε άλλες χώρες θα προκαλέσει επίσης ένα κύμα –περαιτέρω- ιατρικής έρευνας γύρω από το φυτό και τις χρήσεις του, κυρίως για ιατρική χρήση.
«Οι επιστήμονες δεν μελέτησαν ποτέ πολύ την κάνναβη, από τοΝ φόβο μιας επιδρομής της αστυνομίας στο εργαστήριό τους. Για ένα τόσο κοινό ναρκωτικό, γνωρίζουμε ελάχιστα γι ‘αυτό. Τώρα όμως θα μπορούσαν να γίνουν πολλά βήματα προς τα μπροστά. Η ιατρική έχει εναποθέσει πολλές από τις ελπίδες της στην κάνναβη, ως πανάκεια, από τον απλό πόνο μέχρι την επιληψία και τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Η επικεφαλής της Δημόσιας Υγείας της Βρετανίας, Σάλι Ντέιβις, σε πρόσφατη έκθεσή της κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η φαρμακευτική κάνναβη έχει θεραπευτικά οφέλη»», αναφέρει το δημοσίευμα.
Στο πλευρό της συντάσσεται, ως κατακλείδα, και ο Ντέιβιντ Νατ, καθηγητής της Νευροψυχοφαρμακολογίας στο βρετανικό Imperial College, που καταλήγει με νόημα πως «οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να αποφύγουν την θανατηφόρα επιδημία οπιοειδών των περασμένων δεκαετιών εάν οι γιατροί είχαν συνταγογραφήσει κάνναβη και όχι οπιοειδή ως παυσίπονο. Η κάνναβη στο μέλλον θα γίνει ένα φάρμακο που θα χρησιμοποιείται ευρέως για θεραπευτικούς σκοπούς».