Ποιος καταχάρηκε από την υποψηφιότητα του Φρίντριχ Μερτς για τη θέση του καγκελαρίου στις εκλογές που θα γίνουν τον Σεπτέμβριο του 2025 στη Γερμανία; Μα, ο νυν καγκελάριος, ο σοσιαλδημοκράτης Ολαφ Σολτς! Και όμως, δεν είναι αστείο. Ο προσφάτως ηττημένος κατά κράτος στις κάλπες και απαξιωμένος όσον αφορά γενικώς το κύρος του επικεφαλής της τριμερούς κυβέρνησης βρήκε ένα «φουσκωμένο» πορτοφόλι στο πολιτικό πεζοδρόμιο την ώρα που ο ίδιος παραπατούσε από την αδυναμία. Ναι, η επιλογή του σκληροπυρηνικού και υπερσυντηρητικού Μερτς δίνει ένα κάποιο πλεονέκτημα στον Σολτς – τουλάχιστον αυτό ακούγεται ζωηρά εντός του SPD.
Του χρόνου τέτοια εποχή οι γερμανοί ψηφοφόροι ενδέχεται να έχουν λησμονήσει πολλά πράγματα: και το ενεργειακό και την εμπλοκή στο Ουκρανικό και τις τρύπες στον Προϋπολογισμό και το παραγωγικό τέλμα. Δεν θα ξεχάσουν όμως ότι ο Μερτς είναι άσχετος με το κυβερνάν, αφού δεν έχει καμία πείρα στη δημόσια διοίκηση. Δεν υπήρξε ποτέ υπουργός ή κυβερνήτης κρατιδίου έστω, και τη θητεία σε τέτοια πόστα οι Γερμανοί την έχουν περί πολλού, ιδίως αν πρόκειται για υποψήφιο καγκελάριο. «Ο Μερτς είναι ο αγαπημένος αντίπαλος του Σολτς» λοιπόν, σχολίασε με χιούμορ η Corriere della Sera, αφού φθάνει στη μάχη για την καγκελαρία ως… «πρωτάρης».
Δώδεκα μήνες απομένουν μέχρι τις κρίσιμες κάλπες, έγραψαν στο ρεπορτάζ της η Corriere, και η Δεξιά αισιοδοξεί ότι η ενδοπαραταξιακή επιτυχία του Μερτς, αδιανόητη προ διετίας, θα συνεχιστεί και σε εθνικό επίπεδο. Βέβαια, αν καταφέρει να νικήσει, θα είναι σχεδόν 70 ετών. Αν καταφέρει, όμως. «Διότι ο Μερτς συνδέεται με τη συντηρητική πτέρυγα του κόμματος, αυτοσυστήνεται ως μαθητής του μακαρίτη Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και υπήρξε ο μέγας αρχιτέκτων της γερμανικής λιτότητας, και πριν από την επανένωση ακόμη, πράγμα που έκανε την Ευρώπη να τρέμει». Απέναντι σε πιο κεντρώες πολιτικές, δε, όπως της Ανγκελα Μέρκελ, ο Μερτς ηττήθηκε και εσωκομματικώς.
Ο Μερτς γεννήθηκε στη Δυτική Γερμανία, στο Μπρίλον της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, στις 11 Νοεμβρίου 1955. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και στη συνέχεια ξεκίνησε τη δικηγορική καριέρα του. Το 1989 εισήλθε στη Βουλή και γρήγορα έγινε «εξέχουσα κομματική προσωπικότητα». Ξεχώρισε αμέσως για τις συντηρητικές θέσεις του: φιλελεύθερος και θιασώτης της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, εν συνδυασμώ. Κατά τη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000 ήταν το «πουλέν» του Σόιμπλε στο κόμμα, «πιέζοντας για μεγαλύτερη οικονομική ανταγωνιστικότητα και μείωση της γραφειοκρατίας». Με τη Μέρκελ είχε ανταγωνιστική σχέση εξαρχής, διότι «αντιπροσώπευαν διαφορετικές εσωκομματικές φατρίες».
Το 2002 η Μέρκελ τον κέρδισε στον αγώνα για την προεδρία του κόμματος. Το 2009, με τη Μέρκελ καγκελάριο πλέον, ο Μερτς αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική, εγκατέλειψε τη Βουλή και αφοσιώθηκε στη δικηγορία και στις μπίζνες. Εβγαλε πολύ χρήμα. Ωστόσο το 2018 επέστρεψε στην πολιτική, διεκδικώντας ξανά την ηγεσία του κόμματος ύστερα από την ανακοίνωση της Μέρκελ ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφια. Δεν τα κατάφερε. Πήρε την εκδίκησή του όμως το 2022, «όπως στα αμερικανικά παραμύθια». Από τότε μέχρι σήμερα έκανε τα πάντα για να σβήσει την κληρονομιά της Μέρκελ, όπως αποδεικνύει και η κομματική στροφή 180 μοιρών στο Μεταναστευτικό.