Ηταν μηνιαίο αλλά φιλοξένησε «καθημερινές» συγκρούσεις για πολιτικά, ιδεολογικά και πολιτιστικά θέματα. Επιχείρησε παρεμβάσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Σχολίασε θέματα ταμπού για τον γαλλικό αστισμό, όπως η αποικιοκρατία. Εδωσε λόγο σε πολλούς. Μάλωσε με άλλους τόσους. Και τα χρόνια πέρασαν.
Το περιοδικό τιτλοφορούνταν «Les Temps Modernes» («Οι μοντέρνοι καιροί»), και η φιλοδοξία των ιδρυτών του ήταν να επιτευχθεί η αντιστοίχιση του τίτλου με το περιεχόμενο. Να είναι πάντα ένα μοντέρνο έντυπο, ένα «ζωντανό χαρτί». Αλλά όλοι οι «καιροί» κάποτε παλιώνουν, γερνούν και πεθαίνουν. Και όλα τα «μοντέρνα» καταλήγουν μουσειακά είδη (εφόσον είναι άξια λόγου) ή εξαφανίζονται.
Ο οίκος Gallimard, εκδότης του ιστορικού περιοδικού «Les Temps Modernes» που ίδρυσαν το 1945 ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ, αποφάσισε να κλείσει το ιστορικό έντυπο – εξάλλου ο τελευταίος αρχισυντάκτης του, ο εβραίος σκηνοθέτης και συγγραφέας Κλοντ Λανζμάν, πέθανε τον περασμένο Ιούλιο. Ηταν ο στερνός κρίκος στην αλυσίδα των μεγάλων γραφιάδων του εντύπου.
Στις εκατόν είκοσι χιλιάδες τυπωμένες σελίδες του, το περιοδικό κάλυψε το πεδίο του πολιτισμού και της πολιτικής για μισόν αιώνα. Στη Γαλλία αντιπροσωπεύει την «αριστερή διανόηση», έχοντας αφήσει μία σημαντική κληρονομιά στα Γράμματα. Η βρετανική εφημερίδα The Guardian έγραψε ότι «το ύφος του ήταν πρωτότυπο, τα δημοσιογραφικά κείμενά του λογοτεχνικά, οι αναλύσεις του μαχητικές και ασυμβίβαστες». Στις στήλες του φιλοξενήθηκαν οι σκέψεις και δημιουργίες του Σάμουελ Μπέκετ, του Αλμπέρτο Μοράβια, του Κάρλο Λέβι, του Ζαν Ζενέ, του Μπορίς Βιάν κ.ά., ενώ αναλύθηκαν όλα τα επίκαιρα θέματα: από τη γαλλική αποικιοκρατία και τον σοβιετισμό μέχρι το Βιετνάμ.
Ηταν το πνευματικό παιδί του Σαρτρ και, ως εκ τούτου, το βήμα των υπαρξιστών.
Αξιομνημόνευτη έμεινε στα φιλολογικά χρονικά (αλλά και στο εργατικό κίνημα διεθνώς, πλην Ελλάδος ίσως) η αντιπαλότητα του Σαρτρ με τον Κορνήλιο Καστοριάδη γύρω από τη Σοβιετική Ενωση των πρώτων χρόνων του Ψυχρού Πολέμου. Τη δεκαετία του 1950 ο αστός Σαρτρ, ταυτιζόμενος με το, σοβιετόφιλο τότε, ΚΚ Γαλλίας, υπήρξε από τους επιφανέστερους υπερασπιστές του ρωσικού «υπαρκτού» ο οποίος κατέπνιγε εργατικές εξεγέρσεις στην Ανατολική Ευρώπη (Ανατολική Γερμανία, Ουγγαρία, κ.λπ.). Ο αιρετικός μαρξιστής Καστοριάδης ασκούσε στον Σαρτρ δριμύτατη επίθεση από το δικό του έντυπο, το περιοδικό «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Ο Σαρτρ απαντούσε από το «Μοντέρνοι Καιροί» και… η ζωή συνεχιζόταν.