Προεκλογικό μασάζ στη νεολαία έκανε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ τυπώνοντας ένα βιβλίο με τίτλο «Η Ευρώπη τους» («Leur Europe»). Ο στόχος του Ολάντ ταυτίζεται με εκείνον της Κομισιόν και δεν είναι άλλος από τη μαζική προσέλευση νεαρών πολιτών στις ευρωκάλπες της 9ης Ιουνίου, ανεξαρτήτως του κόμματος που θα ψηφίσουν. Ο ίδιος διαφήμισε το πόνημά του ως εκλαϊκευτικό των ευρωπαϊκών θεσμών, σαν ένα εγχειρίδιο που απευθύνεται στους νέους για να εξηγήσει τη λειτουργία του συστήματος. «Αντιμέτωποι με τον πόλεμο στην Ουκρανία, με την υπερθέρμανση του πλανήτη, με τα μεταναστευτικά ζητήματα, οι απαντήσεις πρέπει να είναι ευρωπαϊκές» δήλωσε ο Ολάντ στα media της πατρίδας του.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι ο Ολάντ προσπαθεί να πλασάρει αυτούσια την πολιτική της Κομισιόν στις μικρές ηλικίες της Γαλλίας, εκεί δηλαδή όπου ενδεχομένως υπάρχει μια κάποια αντίδραση στις θεσμικές πολιτικές ή, απλώς, αδιαφορία – το «τους» του τίτλου αυτό υπονοεί, ότι τα Γαλλάκια μάλλον βλέπουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, τους θεσμούς της, τη γραφειοκρατία της και τις πολιτικές της ως κάτι ολότελα ξένο με το δικό τους «είναι», είτε από ιδεολογικής είτε από ηλικιακής απόψεως. Ο Ολάντ δήλωσε ότι «οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές πρέπει να τονίσουν στη νεολαία τα θέματα της κινητικότητας (της μετανάστευσης), της επαγγελματικής κατάρτισης, του περιβάλλοντος και της άμυνας».
Από πλευράς της η Corriere della Sera έγραψε ότι «οι νέοι έσπευσαν στα βιβλιοπωλεία να αγοράσουν το βιβλίο του Ολάντ» και ότι «του ζητούν να τους το υπογράψει» κιόλας. Και έτσι έβγαλε το συμπέρασμα ότι «ο Ολάντ επιστρέφει», διότι «και τα γκάλοπ τον εμφανίζουν στην κορυφή της κατάταξης των δημοφιλών γάλλων πολιτικών». Βέβαια, παραδέχθηκε η Corriere, μερικά χρόνια νωρίτερα, το 2017, τα γκάλοπ ήταν τόσο άσχημα για τον Ολάντ, που δεν προσπάθησε καν να πολεμήσει για την καρέκλα του στο μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων. «Προτίμησε να υποστεί άλλο πρόσωπο την ήττα των σοσιαλιστών και έτσι να ανοίξει ο δρόμος για την εποχή Μακρόν».
Κατόπιν το μιλανέζικο μέσο θύμισε τα «κουσούρια» του Ολάντ την εποχή της προεδρίας του, την πιπεράτη σεξουαλική ζωή του, το ερωτικό «παπάκι» του, κ.λπ., εκείνες τις μάλλον ασήμαντες και αδιάφορες από πολιτικής απόψεως καταστάσεις, οι οποίες όμως είχαν ερεθίσει πολύ τα γαλλικά και τα διεθνή media. «Αρχίζει να βρέχει, έγραφαν τότε, μόλις ο Ολάντ βγαίνει από το γραφείο του. Ή ότι φόρεσε γούνινο καπέλο στο Καζακστάν και έμοιαζε γελοίος, ή ότι φορούσε στραβά τη γραβάτα του. Τον κορόιδευαν. Ομως σήμερα, ύστερα από επτά χρόνια μακρονισμού, φαίνεται ότι όλα αυτά του έχουν συγχωρεθεί».
Ο ίδιος ο Ολάντ, έγραψαν οι Μιλανέζοι, διατηρεί την υποκριτική σεμνότητά του και δηλώνει ότι μεταξύ των τότε γκάλοπ και των σημερινών βρίσκεται η αλήθεια: ο μέσος όρος τους, λέει, φέρνει τη σωστή ισορροπία, το φυσιολογικό επίπεδο της λαϊκής κρίσης για το άτομό του. Μάλιστα ο Ολάντ θεωρεί ότι έχει κάνει και καλά πράγματα κατά την προεδρία του, άρα η προώθηση του βιβλίου του είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να τα υπενθυμίσει – όσο γίνεται πιο αθόρυβα, βέβαια. Οι Ιταλοί τού πιστώνουν καλές κινήσεις στην εξωτερική πολιτική, προπάντων τη «διορατική υποστήριξη στην Ουκρανία», αλλά και καλές κινήσεις στο εσωτερικό, όπως είναι οι γάμουι των ομοφυλοφίλων.
Και κατέληξε η Corriere: «Σήμερα ο Ολάντ παίρνει την εκδίκησή του δηλώνοντας ότι προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να καταλάβει πως ο πρόεδρος μπορεί να είναι κοντά στους πολίτες ακόμη και όταν κάνει δύσκολες επιλογές. Το περιβάλλον του, σοσιαλιστές της παλιάς φρουράς, λένε ότι δεν μπορεί παρά να σκέφτεται την επιστροφή στην πολιτική ως πρωταγωνιστής. Στα 69 έτη του ενδέχεται να είναι αυτός που θα θέσει προεδρική υποψηφιότητα για λογαριασμό της Αριστεράς το 2027».