Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), την περασμένη εβδομάδα, να ενεργοποιήσει ξανά την ποσοτική χαλάρωση (QE) με αγορές ομολόγων 20 δισ. ευρώ από 1ης Νοεμβρίου και, θεωρητικώς, για όσον καιρό απαιτηθεί, επανέφερε τη νομισματική πολιτική στο προσκήνιο ως βασικό οικονομικό εργαλείο της Ευρωζώνης.
Ομως, όπως λέει ο απερχόμενος πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, η νομισματική ένωση των ευρωπαϊκών χωρών θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση εάν οι χώρες με ισχυρές δημοσιονομικές θέσεις άνοιγαν τα πορτοφόλια τους – αυτό γράφει στο Bloomberg (με συνδρομή) ο Φερντινάντο Τζουλιάνο.
Το «άνοιγμα των πορτοφολιών» δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από εισροή χρήματος στην πραγματική οικονομία, δηλαδή μέσω των δημοσίων δαπανών και της αύξησης της κατανάλωσης (στοιχεία της εξίσωσης του ΑΕΠ).
Ωστόσο ο αρθρογράφος απαισιοδοξεί επισημαίνοντας τον κίνδυνο της «πλήρους υφέσεως» προτού οι πολιτικοί αποφασίσουν να λάβουν αποφάσεις: «Οποιαδήποτε ώθηση από πλευράς Βερολίνου θα ακολουθήσει την ύφεση – και όχι για να την αποτρέψει»… O πεσιμισμός του βασίζεται στην εκτίμηση ότι σίγουρα θα πέσουν στο κενό και οι τελευταίες εκκλήσεις του ιταλού τραπεζίτη από το πόστο το οποίο ετοιμάζεται να εγκαταλείψει: οι Γερμανοί δεν θέλουν να τον ακούσουν.
Και δεν θέλουν επειδή δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να εγκαταλείψουν το δόγμα «χωρίς ελλείμματα», το οποίο καθιέρωσαν στην Ευρωζώνη μετά την κρίση δημοσίου χρέους. Οι δε κανόνες της Ευρωζώνης, περί τα δημοσιονομικά, δεν πρόκειται να αναθεωρηθούν σύντομα – «αν αναθεωρηθούν ποτέ»…
Απομένει η μόχλευση της ανάπτυξης μέσω της νομισματικής πολιτικής – οι τράπεζες αποκτούν ρευστότητα έτσι, το χρήμα όμως κινείται σε μη παραγωγική οδό, προς τα χρηματιστήρια…