Οι 18.000 θεατές στο Κλειστό του ΟΑΚΑ δεν πίστευαν στα μάτια τους. Αυτή η ομάδα με τα πράσινα που παρακολουθούσαν στο παρκέ να στριμώχνει την πρωταθλήτρια Ευρώπης ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ήταν ο «εξαφανισμένος» εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια Παναθηναϊκός. Αυτός που στο ένδοξο παρελθόν έραβε στη φανέλα του το ένα αστέρι μετά το άλλο. Είχε χαθεί λίγο μετά το Φάιναλ-Φορ του 2012 και, όλον αυτόν τον καιρό, τον αναζητούσαν. Πάνω που είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, εμφανίστηκε μπροστά τους. Επέστρεψε πάνω στην ώρα, αποφασισμένος να φτάσει ως το τέρμα της εφετινής Ευρωλίγκας, στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, στην Πόλη, τον είχαν δει για τελευταία φορά σε τελικούς.
Αυτή η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ στην παράταση με 85-80 (κ.α. 73-73) θα του χαρίσει -εκτός θεαματικού απροόπτου- το πλεονέκτημα έδρας στα play-offs. Αλλά, πάνω απ’ όλα, θα του δώσει πίσω τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, την πιο κατάλληλη στιγμή. Ολες οι επιτυχίες βάζουν το λιθαράκι τους, όμως κάποιες λειτουργούν (και) ως πιστοποίηση του επιπέδου μιας ομάδας, των δυνατοτήτων της. Και ο Παναθηναϊκός πέρασε με (σχεδόν) άριστα το πιο δύσκολο τεστ, απέναντι στο πιο ποιοτικό, πλήρες και έμπειρο ρόστερ της Ευρώπης. Σε ένα ματς που «καιγόταν» να το πάρει – και το κέρδισε χωρίς να το «κλέψει», ελέγχοντας την κατάσταση, παρά τις αυτοκτονικές του τάσεις στο φινάλε.
Τον Μάρτιο είδαμε έναν «άλλον» Παναθηναϊκό, εντελώς διαφορετικό από εκείνον του Χειμώνα. Η επιπόλαιη, διπρόσωπη, χαλαρή και προβλέψιμη ομάδα, πλέον, παίζει εντυπωσιακή άμυνα, ξεδιπλώνεται στην επίθεση με μεγάλη φαντασία, είναι γεμάτη ενέργεια, με καμιά δεκαριά παίκτες «έτοιμους για όλα». Εναντίον της ΤΣΣΚΑ ο Παναθηναϊκός έκανε το πιο ουσιαστικό παιχνίδι του στη σεζόν. Αυτή τη φορά, τα κενά του διαστήματα κράτησαν μερικά δευτερόλεπτα -όχι ολόκληρα δεκάλεπτα- και η μεγάλη νίκη ήρθε με έναν τρόπο μάλλον ασυνήθιστο: οι παίκτες του σούταραν πιο άστοχα, έχασαν πολλά ριμπάουντ, μοίρασαν λιγότερες τελικές πάσες, όμως έκαναν περισσότερα κλεψίματα και λιγότερα λάθη. Τι δείχνει αυτό; Συγκέντρωση, ομαδικότητα και μαχητικότητα – όλα όσα ο Τσάβι Πασκουάλ έψαχνε καιρό τώρα.
Από τότε που επέστρεψε ο Τζέιμς Γκιστ, ο Παναθηναϊκός θυμίζει -ολοένα και περισσότερο- ομάδα του προπονητή του, στην οποία τα πάντα βασίζονται στην άμυνα. Μια άμυνα γεμάτη «τρικ», που διαρκώς αλλάζει πρόσωπο και είναι δύσκολο να «διαβαστεί» από τον αντίπαλο. Χθες, στα τελευταία οκτώ λεπτά του αγώνα, με εξαίρεση το τρίποντο του Μίλος που πήγε να της δώσει τη νίκη, η ΤΣΣΚΑ σκόραρε μόνο με βολές. Η πιο καλοκουρδισμένη καλαθομηχανή της Ευρώπης πέτυχε 73 πόντους σε 40 λεπτά και 80 σε 45′, δηλαδή 14 λιγότερους από τον μέσο όρο της. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στα αμέσως προηγούμενα ματς του Παναθηναϊκού. Η Μπασκόνια, για παράδειγμα, έμεινε 19 πόντους πίσω από τη «νόρμα» της, ενώ η Αρμάνι Μιλάνο στους -20.
Ο Ντε Κολό και ο Τεόντοσιτς βρήκαν τον μπελά τους από την ελληνική άμυνα, που είχε δέκα «κλεψίματα» (πέντε περισσότερα απ’ όσα οι Ρώσοι), με τον Τζέιμς -τον καλύτερο του χθεσινού αγώνα- να είναι το «κλειδί» στην αναχαίτιση του Γάλλου. Οσο για τον σέρβο «παιχταρά» της ΤΣΣΚΑ, έβγαλε το παιχνίδι με μόνον τρεις ασίστ… Πάντως, ο «αφανής ήρωας» ήταν ο Γκιστ, έστω κι αν αυτό δεν προκύπτει από τη στατιστική του (έξι πόντοι, επτά ριμπάουντ, δύο ασίστ, ένα κλέψιμο, ένα κόψιμο). Πέρα από πρόσωπα, η οπισθοφυλακή του Παναθηναϊκού έχει αρχίσει να λειτουργεί εξαιρετικά. Είναι πολύ σημαντικό, διότι από ‘δω και πέρα θα «μιλήσουν» οι άμυνες. Φάνηκε και χθες, στο Μαρούσι αλλά και στη Μαδρίτη (Ρεάλ – Φενέρμπαχτσε 61-56).
Στην επίθεση, ο Παναθηναϊκός (που επί ένα τρίμηνο έφτανε στις μεγάλες του νίκες με «όπλο» το τρίποντο) δεν στηρίζεται, πλέον, στο μακρινό σουτ, ούτε στους αυτοσχεδιασμούς του Τζέιμς – που ήταν το «Plan Β» όταν τον έδερνε η αστοχία. Ο Μάρτιος το άλλαξε κι αυτό. Οι «Πράσινοι» νίκησαν χθες, σε ένα ματς με τέτοιο βαθμό δυσκολίας, έχοντας μόλις 1/13 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο, κι ένα στην παράταση. Σε άλλες εποχές, με αυτά τα ποσοστά ευστοχίας θα είχαν καταρρεύσει. Οχι πια. Τώρα η ομάδα έχει πλουραλισμό και φαντασία – γι’ αυτό είναι απρόβλεπτη. Ο Πασκουάλ πήρε σκορ από εννέα διαφορετικούς παίκτες, από τους δέκα που χρησιμοποίησε.
Η μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού επιβεβαιώνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι. Φαίνεται πως ο καταλανός κόουτς τα είχε όλα τακτοποιημένα στο μυαλό του, και περίμενε την επιστροφή του Γκιστ. Δεν εξηγείται αλλιώς, το πόσο γρήγορα βρήκε ρυθμό η ομάδα -και ο ίδιος ο Αμερικανός- μετά τον τραυματισμό του. Λες και έλειψε μόνο μια εβδομάδα… Ο Πασκουάλ βασανίστηκε από τις απουσίες, έχασε χρόνο και φαιά ουσία στην προσπάθειά του να ξανακάνει τον Αλεσάντρο Τζεντίλε μπασκετμπολίστα «σώνει και καλά», όμως διαθέτει αρκετές λύσεις, πια, και παίκτες που έχουν μάθει τους ρόλους τους. Εκεί που, πριν από περίπου ένα μήνα, ο Παναθηναϊκός αγωνιούσε για την είσοδό του στην «οκτάδα» με το κομπιουτεράκι ανά χείρας, τώρα δείχνει ικανός για μεγάλα πράγματα. Η δυναμική με την οποία έφτασε στην τελική ευθεία, δεν συγκρίνεται με καμίας άλλης ομάδας.
Τώρα κρατάει την τύχη του στα χέρια του. Με νίκη στο Τελ Αβίβ απέναντι στην (αδιάφορη) Μακάμπι, την προσεχή εβδομάδα (7/4), «κλειδώνει» το αβαντάζ έδρας στους προημιτελικούς. Αλλά, ακόμα κι αν χάσει, πάλι θα κατακτήσει την προνομιούχο τέταρτη θέση, στην εξαιρετικά πιθανή περίπτωση που η Μπασκόνια κερδίσει τη Ζαλγκίρις (στη Βιτόρια). Υστερα… «ποιος τον πιάνει», με ένα ματς περισσότερο μπροστά στο κοινό του, σε ένα «καυτό» γήπεδο όπου οι ξένες ομάδες μετράνε 14 σερί ήττες τους τελευταίους δέκα μήνες. Η τελευταία που έφυγε νικήτρια από την πιο δύσβατη έδρα της Ευρωλίγκας ήταν η Μπασκόνια, η πιο πιθανή αντίπαλός του στους «8».
Αν δεν είναι η Μπασκόνια, θα είναι η Εφές. Διαφορετικά, η Φενέρ. Υπάρχει κι ένα (ακραίο) σενάριο που βγάζει «εμφύλιο» Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού στα play-offs. Ευτυχώς, με ελάχιστες πιθανότητες. Οι ελπίδες να δούμε ένα Φάιναλ-Φορ με δυο ελληνικές συμμετοχές -για πρώτη φορά μετά το 2012- είναι πολλές και βάσιμες.