Μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έρχεται να ανατρέψει υφιστάμενες σχέσεις εργασίας και μια κατάσταση που έχει γίνει ουσιαστικά καθεστώς, εις βάρος φυσικά των εργαζομένων: σύμφωνα με το δικαστήριο ο χρόνος των κατ’ οίκον εφημεριών ετοιμότητας ενός εργαζομένου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να ανταποκρίνεται στις κλήσεις του εργοδότη του εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να θεωρείται ως «χρόνος εργασίας».
«Η υποχρέωση φυσικής παρουσίας στον καθορισμένο από τον εργοδότη τόπο, καθώς και ο περιορισμός που απορρέει από την ανάγκη της μεταβάσεως στον τόπο εργασίας εντός σύντομης προθεσμίας περιορίζουν σε πολύ σημαντικό βαθμό τις δυνατότητες που έχει ένας εργαζόμενος να αναπτύξει άλλες δραστηριότητες», τόνισε σε σχετική ανακοίνωση το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τοποθετούμενο επί της υπόθεσης ενός βέλγου δημοτικού πυροσβέστη ο οποίος άσκησε αγωγή κατά της δημοτικής αρχής, προκειμένου αυτή να υποχρεωθεί, μεταξύ άλλων, να του καταβάλει αποζημίωση για τις υπηρεσίες του που συνίσταντο σε κατ’ οίκον εφημερίες ετοιμότητας, οι οποίες, κατ’ αυτόν, έπρεπε να χαρακτηρισθούν ως χρόνος εργασίας.
Με την απόφασή του, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τονίζει κατ’ αρχάς ότι τα κράτη-μέλη δεν μπορούν να παρεκκλίνουν, όσον αφορά ορισμένες κατηγορίες πυροσβεστών που προσλαμβάνονται από τις δημόσιες πυροσβεστικές υπηρεσίες, από το σύνολο των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις διατάξεις κοινοτικής οδηγίας, όπως αυτή που ορίζει τις έννοιες των όρων «χρόνος εργασίας» και «περίοδος ανάπαυσης». Μολονότι η απόφαση έχει να κάνει με την περίπτωση ενός πυροσβέστη, μπορεί να επεκταθεί και για άλλες περιπτώσεις εργαζομένων που παραμένουν στο σπίτι τους όντας σε επιφυλακή.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι στη Γαλλία απαγορεύεται στον εργοδότη να ενοχλεί τον εργαζόμενο με τηλεφωνήματα μετά το πέρας της εργασίας του, ενώ και τυχόν emails που αποστέλλει δεν μπορούν να απαντηθούν προτού ο υπάλληλος επιστρέψει στη δουλειά την επομένη.
Στην απόφασή του, πάντως, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ είναι ελεύθερα να θεσπίζουν, στα αντίστοιχα εθνικά τους δίκαια, διατάξεις σχετικά με τη διάρκεια του χρόνου εργασίας και των περιόδων ανάπαυσης ευνοϊκότερες για τους εργαζομένους από αυτές που ορίζονται με την οδηγία αυτή.
Υπενθυμίζει, επίσης, ότι η οδηγία δεν ρυθμίζει το ζήτημα των αποδοχών των εργαζομένων, δεδομένου ότι το ζήτημα αυτό εκφεύγει της αρμοδιότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Συνεπώς, τα κράτη μέλη μπορούν να προβλέπουν, στο εθνικό τους δίκαιο, ότι οι αποδοχές ενός εργαζομένου για τον «χρόνο εργασίας» του διαφέρουν από αυτές ενός εργαζομένου σε «περίοδο ανάπαυσης» και δη μέχρι του σημείου να μην οφείλεται αμοιβή κατά τη διάρκεια της τελευταίας αυτής περιόδου.
Τέλος, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο διευκρινίζει ότι ο χρόνος κατά τον οποίον ένας εργαζόμενος παραμένει κατ΄οίκον, στο πλαίσιο των εφημεριών ετοιμότητας, με την υποχρέωση να ανταποκρίνεται στις κλήσεις του εργοδότη του εντός οκτώ (8) λεπτών –πράγμα που περιορίζει σε πολύ σημαντικό βαθμό τις δυνατότητες ανάληψης άλλων δραστηριοτήτων– πρέπει να θεωρείται ως «χρόνος εργασίας».