«Η Αγγλία δεν κερδίζει, ποτέ, σε πρεμιέρα ευρωπαϊκού πρωταθλήματος». Στο πρώτο της ματς στο εφετινό Euro νίκησε την Κροατία (1-0).
«Η Αγγλία δεν κερδίζει στην κανονική διάρκεια νοκ-άουτ αγώνα». Νίκησε τη Γερμανία (2-0) και την Ουκρανία (4-0).
«Η Αγγλία πήγε να παίξει στο Euro… χωρίς τερματοφύλακα». Ο Τζόρνταν Πίκφορντ είναι ο πρώτος γκολκίπερ στα χρονικά των «Τριών Λιονταριών», που κατάφερε να μη δεχτεί γκολ σε πέντε διαδοχικούς αγώνες.
«Ο Χάρι Κέιν είναι ντεφορμέ, και ο Ραχίμ Στέρλινγκ αγωνίζεται στον σύλλογό του -τη Μάντσεστερ Σίτι- κάθε χρόνο και λιγότερο». Ο Κέιν έχει, ήδη, σκοράρει τρεις φορές. Και στις 26 πιο πρόσφατες διεθνείς συμμετοχές του έχει «βάλει το χεράκι του», είτε ως εκτελεστής είτε ως δημιουργός, σε 26 γκολ. Οσο για τον Στέρλινγκ, σε 21 ματς έχει συμβάλει σε 22 τέρματα.
Από την αρχή του τουρνουά η εθνική ομάδα της Αγγλίας διαψεύδει τις «Κασσάνδρες» με πειστικές νίκες, εξαιρετικές επιδόσεις (ιδίως στον ανασταλτικό τομέα) και χωρίς το παραμικρό ίχνος της αφέλειας που παραδοσιακά τη χαρακτήριζε στις μεγάλες διοργανώσεις εδώ και 55 χρόνια. Ακόμη κι όταν διέθετε περισσότερους και πιο λαμπρούς «αστέρες» στο ρόστερ της, καμία βερσιόν της μετά τη δεκαετία των ’60s δεν ήταν τόσο αξιόπιστη, τόσο αποτελεσματική. Ο προπονητής της, Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, με τις ιδέες του και -κυρίως- με την ηρεμία που εκπέμπει, έχει, ήδη, κατορθώσει κάτι σπουδαίο: να οδηγήσει τα «λιοντάρια» στους ημιτελικούς ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου (το 2018 στη Ρωσία) και, αμέσως μετά, ενός Euro. Μόνον ο σερ Αλφ Ράμσεϊ το είχε πετύχει στο παρελθόν, το 1966 και το 1968.
Υπάρχει, όμως, και μια σειρά από ευνοϊκές συγκυρίες που κάνουν την Αγγλία να φαντάζει ως το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, λες και το Σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να γίνει το όνειρο του «it’s coming home» πραγματικότητα. Το φινάλε του Euro (ημιτελικοί και τελικός) θα παιχτεί στο Λονδίνο. Λόγω των ταξιδιωτικών περιορισμών που ισχύουν, στο «Γουέμπλεϊ» θα υπάρχουν μόνον άγγλοι οπαδοί. Η Ιταλία, η Ισπανία και η Δανία θα έχουν στο πλευρό τους υποστηρικτές τους που είναι μόνιμοι κάτοικοι Ηνωμένου Βασιλείου, ή έφτασαν στο Λονδίνο αρκετές μέρες νωρίτερα.
Επιπλέον, η εθνική Αγγλίας έχει κάνει τα λιγότερα χιλιόμετρα στη διοργάνωση (μόλις ένα ταξίδι, από το Λονδίνο στη Ρώμη και πίσω), στους «8» αντιμετώπισε την πιο αδύναμη ομάδα των προημιτελικών (Ουκρανία), και στους ημιτελικούς θα αναμετρηθεί με τον (θεωρητικά) λιγότερο ισχυρό αντίπαλο (Δανία). Την ώρα που η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο και η Ελβετία έδιναν (ή θα δώσουν) ομηρικές μάχες. Νωρίτερα είχαν αλληλοεξοντωθεί όλες οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις.
Λένε πως «ποτέ οι Αγγλοι δεν πρέπει να θεωρούνται φαβορί για ένα τρόπαιο, μέχρι να το κατακτήσουν». Ακόμη και από τους Ισλανδούς… κατάφεραν, προσφάτως, να αποκλειστούν. Αλλά, έχοντας ξορκίσει μια σειρά από «κατάρες» -και τον κακό τους δαίμονα, τους Γερμανούς), έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν ότι, αυτή τη φορά, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.
Εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από το συνηθισμένο της έδειξε σε αυτό το Euro και η Ιταλία. Με διάθεση για δημιουργικό, γρήγορο, θεαματικό ποδόσφαιρο – στο πρώτο μέρος της αναμέτρησής της με το Βέλγιο έκανε, ίσως, το καλύτερό της παιχνίδι στο τουρνουά. Τη βοήθησε λίγο και η τύχη για να προκριθεί -χρειάζεται κι αυτή-, όμως δίκαια έφτασε στους ημιτελικούς, κερδίζοντας τους αγώνες της ως πρωταγωνίστρια, και όχι προσπαθώντας να τους «κλέψει» με την παλιά, επιτυχημένη, αλλά απωθητική ιταλική συνταγή.
Χάρη, κυρίως, στους τρεις χαρισματικούς της μέσους (Μπαρέλα, Ζορζίνιο, Βεράτι), η Ιταλία είναι η πιο «ισορροπημένη» ομάδα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, το ίδιο αποτελεσματική όταν αμύνεται, αλλά και όταν επιτίθεται. Απουσιάζουν οι «αρτίστες» του παρελθόντος, όμως η τέχνη της υπάρχει. Είναι ομαδική και θαυμάσια, έμπνευση του Ρομπέρτο Μαντσίνι, που παρέλαβε τη «Σκουάντρα Ατζούρα» σε ιστορικά χαμηλά (αποκλεισμένη από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018), και την έκανε ξανά υπερδύναμη, αλλά και ελκυστική στο μάτι. Οι ενθουσιώδεις τίτλοι της Equipe, της ΑS, της Bild, ή της Daily Mail, για την πρόκρισή της επί του Βελγίου, αποδεικνύουν πόσο συμπαθής έχει γίνει και στο εκτός Ιταλίας φίλαθλο κοινό.
Είναι μόλις η δεύτερη ομάδα στα χρονικά του Euro που έφτασε στους ημιτελικούς, έχοντας νικήσει και στους πέντε αγώνες της (η προηγούμενη ήταν η Γαλλία το 1984). Αήττητη εδώ και 32 ματς, δείχνει πιο έτοιμη από ποτέ να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά μετά το 1968. Τότε που ο σημερινός της προπονητής ήταν… τεσσάρων ετών.
Στο ντέρμπι του ευρωπαϊκού Νότου, το βράδυ της Τρίτης στο «Γουέμπλεϊ», η Ιταλία θα αντιμετωπίσει την Ισπανία, με έπαθλο μια θέση στον Τελικό της 11ης Ιουλίου. Σε αυτό το τουρνουά οι Ισπανοί παρουσιάζουν τεράστιες μεταπτώσεις, ακόμη και μέσα στο ίδιο ματς, και η άμυνά τους πανικοβάλλεται εύκολα όταν δέχεται πίεση, όμως κακώς βιαστήκαμε να τους «ξεγράψουμε» τόσο νωρίς (από τα παιχνίδια των ομίλων). Οι αριθμοί δείχνουν οτι είναι η ομάδα που δημιουργεί τις περισσότερες κλασσικές ευκαιρίες, που κρατάει περισσότερο από κάθε άλλη την μπάλα στην κατοχή της, που κερδίζει τα πιο πολλά φάουλ και κόρνερ, και πατάει πιο συχνά στην αντίπαλη περιοχή.
Δεν είναι η ακατανίκητη Ισπανία που από το 2008 έως το 2012 «σάρωσε» δύο Euro και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ούτε διαθέτει τους παίκτες – προσωπικότητες του παρελθόντος (Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ, Ράμος, Κασίγιας, Βίγια). Είναι, σχετικά, άπειρη, όμως τρέχει πολύ, έχει εμπιστοσύνη στο πλάνο της, και δείχνει χαρακτήρα. Είναι η μόλις έκτη ομάδα στην ιστορία της διοργάνωσης, που κατάφερε να… βγει ζωντανή από δύο παρατάσεις. Οι πέντε προηγούμενες σήκωσαν την Κούπα.
Αλλά υπάρχουν κι άλλοι καλοί οιωνοί για τους «Φούριας Ρόχας». Δεν έχουν ηττηθεί, ποτέ, σε ημιτελικό του Euro. Κι όταν προκρίνονται από τον προημιτελικό, έχοντας αποκλείσει κάποιον αντίπαλό τους στα πέναλτι, στο τέλος κερδίζουν το τρόπαιο.
Οι Δανοί κατέκτησαν τις καρδιές των απανταχού φιλάθλων από το πρώτο τους, κιόλας, παιχνίδι, το οποίο παραλίγο να αποβεί μοιραίο για τον 29χρονο παίκτη τους, Κρίστιαν Ερικσεν. Μας συγκίνησε όλους, η αδελφοσύνη, η γενναιότητα και η ανθρωπιά που επέδειξαν εκείνη την κρίσιμη στιγμή. «Σοκαρισμένοι» από το γεγονός, ηττήθηκαν στον πιο εύκολο αγώνα τους, από τους Φινλανδούς. Ηττήθηκαν και στον δεύτερο, από τους Βέλγους, αν και έκαναν ένα καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο. Πού μυαλό για μπάλα; Φαινόταν πως η μοίρα τους είχε σημαδέψει. Αλλά οι απόγονοι του διάσημου παραμυθά, Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, είχαν ακόμη μια υπέροχη ιστορία να διηγηθούν, έπειτα από εκείνη του 1992, που ήρθαν… από το πουθενά και κέρδισαν το τρόπαιο, πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη έκπληξη στη διοργάνωση μέχρι την επόμενη, της Ελλάδας το 2004.
Νίκησαν τη Ρωσία με 4-1, ύστερα την Ουαλία και την Τσεχία, κι έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία των Euro που έφτασε στους ημιτελικούς, αν και δεν συγκέντρωσε ούτε έναν βαθμό στα δύο πρώτα ματς του ομίλου της. Είναι άξιοι θαυμασμού. Οχι μόνο για το κουράγιο που βρήκαν για να «σηκωθούν», όταν όλοι τους θεωρούσαν χαμένους, αλλά και για το καταπληκτικό ποδόσφαιρο που παίζουν. Η Δανία προωθεί την μπάλα πιο άμεσα και πιο γρήγορα από κάθε άλλη εθνική ομάδα.
Για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, αξίζουν και οι τέσσερις αυτήν την Κούπα. Η Αγγλία πάλεψε γενναία με «δαίμονες» που την καταδίωκαν επί δεκαετίες. Η Ιταλία βγήκε από την κρίση της πιο ελκυστική παρά ποτέ. Η Ισπανία δεν έχασε την πίστη της στο ωραίο παιχνίδι, που -μαζί με την Μπαρτσελόνα- η ίδια δίδαξε. Και η Δανία, για το τεράστιο ψυχικό της ανάστημα.
Διαλέγουμε και παίρνουμε.