Δεν ήμασταν μόνον εμείς οι Ελληνες, οι νεόκοποι «φαν» του τένις, που αναρωτιόμασταν με τις στοιχειώδεις γνώσεις μας: πώς είναι δυνατόν, η Μαρία Σάκκαρη, με τη φοβερή φυσική κατάσταση (είναι, ίσως, η πιο καλογυμνασμένη τενίστρια αυτή την εποχή) και το αναμφισβήτητο ταλέντο, να μην μπορεί να προχωρήσει πέρα από τον τρίτο τέταρτο γύρο σε ένα γκραν-σλαμ τουρνουά; Την ίδια απορία είχαν ξένοι αθλητικοί ρεπόρτερ, εξειδικευμένοι στο συγκεκριμένο σπορ, και αναλυτές. Θαύμαζαν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τα «μεγάλα ονόματα» των κορτ, και αδυνατούσαν να εξηγήσουν γιατί στα 26 της χρόνια (θα τα κλείσει στις 25 Ιουλίου) δεν είχε καταφέρει να φτάσει μακριά σε ένα major.
Η λύση του μυστηρίου βρίσκεται στους αριθμούς. Προτού νικήσει τη Σοφία Κένιν, χθες στο Παρίσι, η Μαρία είχε θριαμβεύσει άλλες 12 φορές απέναντι σε αθλήτριες του top-10 της παγκόσμιας κατάταξης, σε 40 αγώνες. Αν συνυπολογίσουμε και τις αναμετρήσεις της με αντιπάλους που είχαν περάσει από το top-10 στο παρελθόν, οι νίκες της φτάνουν τις 34 (σε 82 ματς). Είχε κατατροπώσει, μεταξύ άλλων, την Οσάκα, την Σβιτόλινα, την Μπέντσιτς και την Κένιν (ξανά), ενώ βρίσκονταν στο top-5, καθώς και τη Σερίνα Ουΐλιαμς. Αλλά καμία από τις πιο μεγάλες της επιτυχίες δεν είχε σημειωθεί σε γκραν-σλαμ.
Σεζόν με τη σεζόν η Σάκκαρη γινόταν όλο και καλύτερη, όμως αυτή η πρόοδος δεν φαινόταν στα τέσσερα σπουδαιότερα «ραντεβού» κάθε χρονιάς. Η πίεση που ένιωθε στην αγωνία της να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, να φέρει αποτελέσματα ανάλογα με τα προσόντα της, την οδηγούσε σε οδυνηρές ήττες. Και κάθε «ανεξήγητη» αποτυχία λειτουργούσε ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για την επόμενη.
Η κορυφαία ελληνίδα τενίστρια πείσμωνε, ίδρωνε στο προπονητήριο ακόμη πιο πολύ κάθε φορά, όμως το πρόβλημα ήταν ψυχολογικό. Επρεπε να αποβάλει από τη σκέψη της την υποχρέωση της νίκης, που την κρατούσε πίσω. Επειτα από κάποια μέτρια παιχνίδια της σε τουρνουά στα οποία συμμετείχε, πριν από το Γαλλικό Οπεν, σε συνεννόηση με τον προπονητή της, έδωσε στον εαυτό της μερικές μέρες άδεια. Πήγε στις Σπέτσες, ξεκουράστηκε, απομακρύνθηκε λίγο από το τένις, βρήκε χρόνο να φιλοσοφήσει τα πράγματα αλλιώς, να τα δει από διαφορετική σκοπιά.
Δεν παραιτήθηκε από τις φιλοδοξίες της, όμως ενστερνίστηκε μια σοφή κουβέντα που η ίδια είχε πει σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου: «Κάθε αθλητής έχει διαφορετικό timing για τη μεγάλη του επιτυχία». Είχε αρχίσει την ενδοσκόπηση εδώ και αρκετό καιρό: από τότε που εξομολογήθηκε οτι σιχάθηκε το τένις. Αποφάσισε, λοιπόν, να μην αγχώνεται, για να αποδείξει στους άλλους (και στον εαυτό της) οτι είναι πολύ καλύτερη τενίστρια απ’ όσο μαρτυρά ο μοναδικός της τίτλος. Οτι πρέπει, απλώς, να προετοιμάζεται για τους αγώνες της και να παίζει όσο καλύτερα μπορεί. Και να απολαμβάνει τις στιγμές -στις προπονήσεις, τα ταξίδια και τα τουρνουά- με τον προπονητή της, Τομ Χιλ, και τον συνεργάτη του, Γιάννη Στεργίου, με τους οποίους κάνει πολύ καλή παρέα (έχουν, περίπου, την ηλικία της).
Αυτή η «άλλη» Σάκκαρη χρειάστηκε μόλις 68 λεπτά για να αποκλείσει την Αμερικανίδα Κένιν (6-1, 6-3), που είναι Νο 5 στο ranking και κάτοχος του Αυστραλιανού Οπεν, και να γίνει η πρώτη Ελληνίδα στην ιστορία της open era (από το 1968) που προκρίνεται στους προημιτελικούς του Ρολάν Γκαρός. Κάτι που δεν κατάφεραν, ούτε η μητέρα της, Αγγελική Κανελλοπούλου, η οποία είχε φτάσει στον 3ο γύρο το 1985 και το 1987, αλλά ούτε και η Λένα Δανιηλίδου, το μεγαλύτερο όνομα στα χρονικά της ελληνικής αντισφαίρισης, που είχε σκαρφαλώσει μέχρι το Νο 14 της παγκόσμιας κατάταξης (η Μαρία βρίσκεται στο Νο 18).
Αντιθέτως με αυτό που πολλοί πιστεύουν, η αντισφαίριση είναι από τα πιο παλιά αθλήματα στη νεώτερη Ελλάδα. Στην Αθήνα υπήρχε γήπεδο τένις από το 1885. Στην Κέρκυρα, από το 1887. Το 1895 ιδρύθηκε, στην πρωτεύουσα, το πρώτο τένις κλαμπ. Το 1924 μια ελληνίδα τενίστρια, η
Ελένη Βαλαωρίτου, πήρε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες (Παρίσι). Ενα χρόνο μετά, η Ελένη Κοντοσταύλου -γεννημένη στο Παρίσι- είχε φτάσει στους ημιτελικούς του Ρολάν Γκαρός, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Το 1936 η Φαίνη Ξύδη, γόνος της οικογένειας Δραγούμη, είχε προκριθεί στις «16» του γαλλικού τουρνουά. Αλλά οι εποχές, τότε, ήταν πολύ διαφορετικές. Οι αθλητές και αθλήτριες υψηλού επιπέδου σπάνιζαν, το τάι-μπρεϊκ δεν υπήρχε, το τένις δεν ήταν επαγγελματικό, και αποτελούσε το σπορ μιας «ελίτ» που συνδεόταν, κάπως, με τη Γαλλία ή την Αγγλία.
Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων του Γουΐμπλεντον και του Ρολάν Γκαρός άρχισαν να διαμορφώνουν το πρώτο (ολιγάριθμο) λαϊκό κοινό του τένις στην Ελλάδα. Οι συναρπαστικές μάχες των «Big-3» (Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς) το έκανε ακόμη μεγαλύτερο. Για να έρθουν, τα τελευταία χρόνια, ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη με τους άθλους τους, και να το βάλουν σε κάθε ελληνικό σπίτι. Περίπου όπως είχε συμβεί με το μπάσκετ, όταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας και «τ’ άλλα παιδιά» έγραφαν το «έπος του ’87».
Χθες φτάσαμε στο αποκορύφωμα αυτού του απρόσμενου «έρωτά» μας με το τένις. Η ταυτόχρονη παρουσία ενός Ελληνα και μιας Ελληνίδας στους «8» του Ρολάν Γκαρός έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όμως είναι πραγματικότητα. Φαίνεται πως θα συνεχίσουμε να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτό το υπέροχο άθλημα, για πολλά χρόνια ακόμη. Ο Στέφανος είναι 22 στα 23. Η Μαρία 25 στα 26. Πολύ σύντομα θα ασχοληθούμε και με άλλο ένα μεγάλο ταλέντο των κορτ, τη 16χρονη Μιχαέλα Λάκη.
Η επόμενη (αυριανή) αντίπαλος της Σάκκαρη, η 20χρονη Πολωνή Ιγκα Σφιόντεκ, είναι ένα «φαινόμενο». Μέχρι πριν από ένα χρόνο ήταν σχεδόν άγνωστη στους πολλούς. Αλλά μέσα σε οκτώ μήνες, από το No 54 εκτοξεύθηκε στο No 9 του ranking, κατακτώντας το Γαλλικό Οπεν και κερδίζοντας έπαθλα 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Η δεύτερη δημοφιλέστερη μορφή του αθλητισμού στη χώρα της, πίσω από τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, είναι το φαβορί για πρόκριση στους ημιτελικούς. Τόσο το καλύτερο για τη Σάκκαρη. Που ακόμη κι αν αποκλειστεί, την ιστορία της στο εφετινό Ρολάν Γκαρός την έγραψε.