Απίστευτα παρόντες εξακολουθούν να είναι οι Beatles, παρότι τα θρυλικά «Σκαθάρια» σταμάτησαν να υπάρχουν ως μουσικό σύνολο πριν από μισό αιώνα. Ομως η διάλυσή τους δεν ήταν απλά το τέλος ενός ανεπανάληπτου ροκ συγκροτήματος. Αποτέλεσε επίσης ένα γενεαλογικό τραύμα και συγχρόνως το γεγονός που σήμανε τη συμβολική ολοκλήρωση των εξίσου θρυλικών και ξέχειλων από ταλέντο και ελευθεριότητα σίξτις.
Με λίγα λόγια υπάρχει ένα πριν και ένα μετά, όπως υποστηρίζει ο Τζίνο Καστάλντο της La Repubblica, από εκείνην την αποφράδα ημέρα – το ημερολόγιο έδειχνε «10 Απριλίου 1970» – που ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την πιο διάσημη ροκ μπάντα του κόσμου.
Επρόκειτο για μια απόφαση επώδυνη που πλήγωσε εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο. Αλλά ο ΜακΚάρτνεϊ δεν είπε τίποτα παραπάνω από την αλήθεια, παραδέχτηκε, δηλαδή, πως οι Beatles δεν υπήρχαν πια, παρόλο που έπειτα από έναν μήνα σχεδόν, στις 8 Μαΐου του 1970, κυκλοφόρησε το «Let It Be», ο τελευταίος και επίμαχος δίσκος των τεσσάρων «Σκαθαριών».
Με τη διάλυση τους τη συγκεκριμένη περίοδο οι Beatles απέδειξαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο για πολλοστή φορά πως είχαν μια εξαιρετική σχέση με τον χρόνο. Αρχικά έσπευσαν να αγκαλιάσουν τους καιρούς που άλλαζαν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ενώ στη συνέχεια κατάφεραν ακόμα και να τους ξεπεράσουν, προτείνοντας κάτι πρωτόγνωρο για τα πολιτισμικά και πρωτάκουστο για τα μουσικά δεδομένα της εποχής τους.
Εχοντας φτάσει έτσι, στο απώτατο σημείο της δόξας και της επιτυχίας, έτυχε να ολοκληρώσουν την κοινή τους πορεία, τη χρονιά που σήμανε το πέρασμα από τη δεκαετία των λουλουδιών, του έρωτα και των ψυχεδελικών και απατηλών ονείρων στα πιο ταραγμένα Seventies.
Το 1970 προβλήθηκε σε κινηματογράφους όλου του κόσμου η ταινία «Γούντστοκ – τρεις ημέρες ειρήνης, μουσικής και αγάπης», το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην τελευταία μεγάλη ή μάλλον μεγαλειώδη μάζωξη των χίπις της Αμερικής που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1969 και ολοκληρώθηκε με την εκπληκτική ερμηνεία του Τζίμι Χέντριξ, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή για να παρουσιάσει τη δική του μοναδική διασκευή του εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το 1970 πραγματοποιήθηκε επίσης και το τρίτο και τελευταίο Isle of Wight Festival, στη Νήσο Γουάιτ της Αγγλίας όπου συνέρρευσαν περισσότεροι από μισό εκατομμύριο άνθρωποι για να δουν τον Χέντριξ να παίζει για τελευταία φορά στη ζωή του ζωντανά. Μερικές ημέρες μετά στις 18 Σεπτεμβρίου, ο Αφροαμερικανός θεός της ροκ μουσικής θα εγκατέλειπε τα εγκόσμια στην ηλικία των μόλις 27 ετών με τον θάνατό του να αποτελεί ακόμη ένα δυσοίωνο σημάδι για το τέλος μιας εποχής.
Γιατί πέρα από τον Χέντριξ, υποστηρίζει ο ιταλός δημοσιογράφος, το 1970 ξεψύχησε και το πιο αγνό και αθώο κομμάτι της επανάστασης των νέων που πίστευαν πραγματικά πως ο κόσμος θα μπορούσε να αλλάξει με τα λουλούδια στις κάννες των όπλων, με τη σεξουαλική απελευθέρωση, με την κοινοκτημοσύνη και την κατάργηση των εγωισμών και της εκμετάλλευσης.
Η ροκ μουσική είχε ήδη πάρει μια απότομη στροφή προς άγνωστες κατευθύνσεις με τους Pink Floyd να συνθέτουν νέους παράλληλους κόσμους στους αντίποδες της πραγματικότητας, ηχογραφώντας το «Atom Heart Mother», και τους Doors να μετατρέπουν τις συναυλίες τους σε σκοτεινές ποιητικές τελετουργίες.
Οσον αφορά τα «Σκαθάρια », δεν υπήρχαν πλέον ως μπάντα αλλά και οι τέσσερις επρόκειτο να διαπρέψουν ατομικά. Ο Τζορτζ Χάρισον είχε στο συρτάρι του τόσα πολλά ακυκλοφόρητα τραγούδια που κατέληξε να ηχογραφήσει τον τριπλό δίσκο «All Things Must Pass». Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του ΜακΚάρτνεϊ είχε ήδη κυκλοφορήσει, μία εβδομάδα αφότου ο Πολ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τους Beatles ενώ ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Τζον Λένον, το πειραματικό (και αριστουργηματικό σύμφωνα με πολλούς) «John Lennon/Plastic Ono Band» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς. Τους είχε προλάβει όλους, ωστόσο, ο Ρίνγκο Σταρ καθώς το «Sentimental Journey» βρισκόταν στις προθήκες των δισκοπωλείων από τον Μάρτιο.
Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων σε περίοπτη, μάλιστα θέση, βρίσκονταν επίσης το «Abbey Road» και το «Let It Be» αλλά πλέον όλοι ήξεραν πως μια εποχή είχε τελειώσει. Και δεν θα μπορούσαν να το είχαν ανακοινώσει κάποιοι άλλοι πέρα από τους Beatles.