Στον Ολυμπιακό τον περίμεναν μήνες. Εναν περιφερειακό παίκτη με καλό «χέρι», ο οποίος θα πετυχαίνει 20-25 πόντους σε κάθε παιχνίδι και θα βοηθήσει την ομάδα να μετεξελιχθεί στην «καλαθομηχανή» που ο Ντέιβιντ Μπλατ είχε υποσχεθεί, όταν έπιασε δουλειά στον Πειραιά. Ετοιμάζει βαλίτσες κι έρχεται. Μόνο που, ο Μπριάντε Ουέμπερ δεν είναι χαρισματικός σκόρερ. Ο αμερικανο-ισραηλινός κόουτς έκανε την έκπληξη. Αποφάσισε να επενδύσει σε έναν σκληροτράχηλο γκαρντ με έφεση στην άμυνα. Που φημίζεται για πολλά, όχι όμως και για την ευστοχία του στα μακρινά σουτ.
Το σκεπτικό του Μπλατ φαίνεται να είναι σωστό. Ο Ολυμπιακός είναι από τις χειρότερες ομάδες της Ευρωλίγκας στην άμυνα πάνω στη μπάλα, μια δουλειά που ο Ουέμπερ γνωρίζει άριστα. Κι αν την κάνει τόσο καλά, όσο ο προπονητής περιμένει απ’ αυτόν, θα γίνει ο «εξολοθρευτής» που έλειπε από τη γραμμή των γκαρντ. Ετσι, θα βοηθήσει τους υπόλοιπους να σκοράρουν (τον Ουίλιαμς-Γκος, τον Σπανούλη, τον Στρέλνιεκς, τον Μάντζαρη), που δεν… το ‘χουν με την άμυνα. Μόνον ο Τουπάν, από τους υπάρχοντες, θα μπορούσε να μαρκάρει αποτελεσματικά, όμως ο Γάλλος έχει άλλα «ελλείμματα».
Ο Ουέμπερ είναι ένας παίκτης – «πολυεργαλείο». Πολύ αθλητικός, αν και κοντός (1,88), με μακριά χέρια (άνοιγμα στα 2μ01), καλός ριμπάουντερ και εξαιρετικός πασέρ, που ξέρει να αξιοποιεί τους συμπαίκτες του. Η οργάνωση του παιχνιδιού είναι από τα δυνατά του σημεία. Το άλλο είναι το «κλέψιμο» της μπάλας. Δεν θα διστάσει να βουτήξει στο παρκέ για μια κατοχή, θα βάλει τις φωνές στους συμπαίκτες του για να τους «ξυπνήσει», θα κυνηγήσει τον προσωπικό του αντίπαλο σε όλο το γήπεδο, ακόμη κι όταν εκείνος δεν έχει την μπάλα. Ξεχειλίζει ενέργεια. «Είναι υπερκινητικός, ακόμη κι όταν… μιλάει», έλεγε γι’ αυτόν ένας προπονητής του στο κολέγιο.
Δεν είναι το ίδιο ταλαντούχος στην επίθεση. Εκεί, θα κάνει τα απολύτως απαραίτητα. Θα αποφύγει το τρίποντο (αν και το 42,5% που είχε, εφέτος, ως ποσοστό ευστοχίας στα μακρινά σουτ δεν είναι καθόλου άσχημο), όμως θα κινηθεί έξυπνα χωρίς την μπάλα για να τελειώσει φάσεις κοντά στο καλάθι. Και θα βάλει τις βολές. Είναι ένας «καθαρόαιμος» αμυντικός γκαρντ, φοβερά εργατικός, αγωνίζεται με πάθος και δεν ανέχεται την ήττα.
Εάν δεν είχε υποστεί εκείνον τον σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, τον Ιανουάριο του 2015, ίσως η καριέρα του να ήταν πολύ διαφορετική. Ολο και κάποια ομάδα του ΝΒΑ θα τον είχε επιλέξει στο Draft. Αλλά, παρά την ατυχία του, κατάφερε να γίνει NBAer, έστω και part-time. Είχε την τιμή να παίξει δίπλα στον Στεφ Κάρι, όταν ο κόουτς των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, Στιβ Κερ, του προσέφερε ένα δεκαήμερο συμβόλαιο – κι άλλο ένα για μια εβδομάδα (2017). Αξέχαστη εμπειρία, έστω κι αν κράτησε τόσο λίγο. Ο 26χρονος Αμερικανός πέρασε, επίσης, από τους Μέμφις Γκρίζλις (δυο φορές), Μαϊάμι Χιτ, Σάρλοτ Χόρνετς και Χιούστον Ρόκετς. Στο σύνολο έχει παίξει σε 42 παιχνίδια (40 κανονικής περιόδου και δυο play-offs), με μέσους όρους τρεις πόντους, 1,7 ριμπάουντ και 1,4 ασίστ.
Είχε και στο παρελθόν ευκαιρίες να αγωνιστεί στην Ευρώπη. Ή στην Κίνα, με πολλά χρήματα. Εκείνος, όμως, προτίμησε να περάσει τα χρόνια του στην «αυλή» του ΝΒΑ, την G-League, περιμένοντας πότε θα ανοίξει η πόρτα της μεγάλης Λίγκας, έστω με ολιγοήμερα συμβόλαια. Για να ικανοποιήσει αυτή του τη φιλοδοξία, αναγκάστηκε να ταξιδεύει με τις εκάστοτε ομάδες του με πτήσεις της γραμμής, ή και με πούλμαν, και να παίζει σε μικρά κι άσημα γήπεδα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα αγωνίστηκε στη Σιού Φολς Σκάιφορς, θυγατρική των Μαϊάμι Χιτ στη Νότια Ντακότα. Στην εφετινή σεζόν μέτρησε, κατά μέσον όρο, 15,1 πόντους, 4,5 ριμπάουντ, 6,2 ασίστ, 2,9 κλεψίματα, 0,4 μπλοκ και 2,8 λάθη ανά 31,4 λεπτά, σε 33 αγώνες. Είχε ευστοχία 51,7% στα συνολικά σουτ και 78,7% στις βολές. Στο τελευταίο του ματς, εναντίον της Οκλαχόμα Σίτι Μπλου, σκόραρε 23 πόντους, κατέβασε οκτώ ριμπάουντ και μοίρασε 15 ασίστ, που είναι ρεκόρ καριέρας.
Είναι απολύτως έτοιμος να ενισχύσει, αμέσως, τον Ολυμπιακό. Μιλούσε με τον Μπλατ από τις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου, όμως δίσταζε να φύγει από τις ΗΠΑ και να απομακρυνθεί από το ΝΒΑ. Αλλά, καθώς ο χρόνος κυλούσε και πρόταση από το ΝΒΑ δεν φαινόταν στον ορίζοντα, αποφάσισε να πει το «ναι» στον ελληνικό σύλλογο. Θα είναι η πρώτη φορά που θα δοκιμάσει την τύχη του πέρα από τον Ατλαντικό, και αυτό φαίνεται να είναι το ρίσκο της συνεργασίας: η έλλειψη εμπειρίας από το ευρωπαϊκό μπάσκετ, που είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος σε σχέση με την Αμερική.