Ετσι το θέλησε η μοίρα. Να είναι «clásico», το παιχνίδι στο οποίο η Μπαρτσελόνα θα αποχαιρετήσει τον Γιόχαν Κρόιφ. Να το κάνει μπροστά στη Ρεάλ Μαδρίτης, την «αιώνια» αντίπαλο η οποία βρήκε τον μπελά της από την ημέρα που ο εμβληματικός αρχηγός και μετέπειτα προπονητής της πάτησε το πόδι του στο «Καμπ Νου». Να θυμίσει στους παλιούς και να διδάξει στους νέους πως αυτό το ματς έγινε κορυφαίο ντέρμπι της Ευρώπης χάρη στον σπουδαίο Ολλανδό, που απόψε θα το βλέπει με τα μάτια 100.000 θεατών.
Το πιο μεγάλο ευρωπαϊκό γήπεδο θα γεμίσει ασφυκτικά, στις 21.30 ώρα Ελλάδος, για να βροντοφωνάξει «Ευχαριστούμε Γιόχαν». Αυτό το μήνυμα -«Gràcies Johan»- θα σχηματιστεί στις εξέδρες με ένα τεράστιο coreo, αποτελούμενο από 90.000 κομμάτια που θα υψώσουν οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα.
Θα αναγράφεται στις φανέλες των παικτών των «Μπλαουγκράνα», δίπλα από το έμβλημα του συλλόγου.
Θα το φέρουν στις μπλούζες τους τα παιδιά που θα συνοδεύουν τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων κατά την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο.
Θα εμφανιστεί στα video-wall του σταδίου, πριν από τη σέντρα, όπου θα προβληθεί ένα βίντεο – φόρος τιμής για την προσφορά του «Ιπτάμενου Ολλανδού» στους Καταλανούς αλλά και, συνολικά, στο διεθνές ποδόσφαιρο.
Θα ακουστεί, ξανά και ξανά, στα συνθήματα των θεατών που -σύμφωνα με την Sport- θα εκφράσουν την επιθυμία τους για μετονομασία του «Καμπ Νου» σε «Γιόχαν Κρόιφ». Σε γκάλοπ που δημοσίευσε προ ημερών η καταλανική αθλητική εφημερίδα, αυτό ζήτησε το 65% των οπαδών της Μπαρτσελόνα. Ενα 28% απάντησε οτι ένα άγαλμα του Κρόιφ έξω από το γήπεδο, είναι αρκετό.
Στην εξέδρα των επισήμων θα βρίσκονται και οι οκτώ εν ζωή πρόεδροι της Μπαρτσελόνα: Ο Αγκουστί Μοντάλ (που τον έφερε στη Βαρκελώνη, ως παίκτη, το 1973), ο Ραϊμόν Καράσκο, ο Τζουσέπ Λουίς Νούνιεθ (που τον προσέλαβε ως προπονητή, το 1988, αλλά και τον εξώθησε σε παραίτηση το 1996), ο Τζουάν Γκασπάρ (που όταν ήταν αντιπρόεδρος, ο Κρόιφ τον είχε πάρει στο κυνήγι με μια καρέκλα), ο Ενρίκ Ρέινα, ο Τζουάν Λαπόρτα (που το 2010 του απένειμε τον τίτλο του επίτιμου προέδρου), ο Σάντρο Ροσέλ (που με τη στάση του, τον έκανε να απαρνηθεί αυτόν τον τίτλο) και ο Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου (ο σημερινός πρόεδρος, με τον οποίο ο Κρόιφ υπέγραψε την τελευταία συμφωνία συνεργασίας του ιδρύματός του με την Μπαρτσελόνα).
Θα είναι εκεί και ο ηγέτης της μεγάλης αντιπάλου, ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος το περασμένο Σάββατο επισκέφθηκε το «Καμπ Νου» για να αποχαιρετήσει τον Γιόχαν Κρόιφ και δεν τσιγκουνεύτηκε τα λόγια: «Πάντα λέω πως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν θα έπρεπε να πεθάνουν ποτέ. Ενας από αυτούς είναι ο Γιόχαν Κρόιφ. Γεννήθηκε την ίδια χρονιά με μένα. Κάποιοι λένε πως άλλαξε την ιστορία της Μπαρτσελόνα. Αλλά νομίζω πως άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου. Οχι μόνο του ισπανικού, αλλά του παγκόσμιου».
Τόσο μεγάλο «ευχαριστώ», το ποδόσφαιρο δεν έχει πει ποτέ, σε κανέναν. Ισως επειδή ποτέ, κανείς, δεν του προσέφερε όσα ο Κρόιφ. Οσο για την κοινωνία της Μπαρτσελόνα, είναι φυσικό να τον λατρεύει. Του οφείλει την ευτυχία της, την οποία θα απολαμβάνει και μετά τον θάνατό του – όσο μακριά μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι. Του οφείλει το οτι ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στη χαϊδεμένη «Βασίλισσα» της πρωτεύουσας. Του οφείλει την είσοδό της στο σαλόνι των κορυφαίων συλλόγων του κόσμου. Του οφείλει τη φυσιογνωμία, τη φιλοσοφία, το στιλ παιχνιδιού που όλος ο κόσμος θαυμάζει σήμερα. Ο Κρόιφ χάραξε τη μεγαλειώδη πορεία της -πρώτα ως παίκτης και κατόπιν ως προπονητής- σε βάθος τεσσάρων δεκαετιών. Συνέχισε να της χαρίζει δόξα, ακόμη κι όταν ήταν απών. Δεν είναι τυχαίο: προ Κρόιφ, η Μπαρτσελόνα μετρούσε 42 τρόπαια σε 71 χρόνια. Αφότου εκείνος τη συνάντησε, κατέκτησε 42 σε 27.
Ο Ολλανδός αγαπήθηκε στη Βαρκελώνη πολύ πριν αρχίσουν να έρχονται οι επιτυχίες. Από την πρώτη κιόλας μέρα που φόρεσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, στις 28 Οκτωβρίου του 1973. Προτού καν ακουμπήσει την μπάλα, την είχε κάνει πολύ περήφανη. Στα 25 χρόνια του -τότε- ήταν, ήδη, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του διεθνούς ποδοσφαίρου, έχοντας κατακτήσει τα πάντα με τον Αγιαξ: τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, πέντε Πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα Ολλανδίας, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο. Οταν η πλούσια και φημισμένη Ρεάλ κινήθηκε για να τον αποκτήσει, η μετεγγραφή θεωρήθηκε ως δεδομένη.
Οι σχέσεις μεταξύ των δυο συλλόγων (Αγιαξ και Ρεάλ) ήταν άριστες, καθώς είχαν και τον ίδιο χορηγό: την πολυεθνική Philips. Ο -τότε- πρόεδρος της Ρεάλ, Σαντιάγο Μπερναμπέου, έδινε όσα όσα. Ο ομόλογός του στον Αγιαξ δέχτηκε να υπογράψει και προσύμφωνο. Η Μπαρτσελόνα τον ήθελε, όμως εκείνη την εποχή ήταν μικρό μέγεθος – σε σχέση με την αντίπαλό της. Ποιος θα μπορούσε να απαρνηθεί κοτζάμ «Βασίλισσα» για χάρη της; Κι όμως, το έκανε ο Κρόιφ. Απειλώντας τον Αγιαξ πως, αν δεν τον παραχωρούσε στην Μπαρτσελόνα, θα έφευγε και από την εθνική ομάδα της Ολλανδίας. Σείστηκε ολόκληρη η Καταλωνία από το «χαστούκι» που δέχτηκε ο πιο ισχυρός ποδοσφαιρικός παράγοντας του κόσμου.
Ο Ολλανδός αγαπήθηκε στη Βαρκελώνη πολύ πριν αρχίσουν να έρχονται οι επιτυχίες. Από την πρώτη κιόλας μέρα που φόρεσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, στις 28 Οκτωβρίου του 1973. Προτού καν ακουμπήσει την μπάλα, την είχε κάνει πολύ περήφανη. Στα 25 χρόνια του -τότε- ήταν, ήδη, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του διεθνούς ποδοσφαίρου
Για να μην υποστεί τεράστια επικοινωνιακή ήττα, ο Μπερναμπέου αναγκάστηκε να υποχωρήσει, προβάλλοντας μια αστεία δικαιολογία: «Εμαθα ότι ο κύριος Κρόιφ θέλει να πληρώνεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον παίκτη της ομάδας. Αυτό είναι απαράδεκτο. Εδώ κανείς νέος παίκτης δεν πληρώνεται πιο πολύ από τους παλιούς. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να αποδείξει την αξία του μέσα στον αγωνιστικό χώρο»… Ετσι η Ρεάλ αποσύρθηκε, η Μπαρτσελόνα πλήρωσε στον Αγιαξ το αστρονομικό ποσό των ενάμισι εκατομμυρίου δολαρίων (η πιο ακριβή μετεγγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου μέχρι τότε), και ο Ολλανδός έγινε το καμάρι των Καταλανών.
Την πρώτη -κιόλας- σεζόν (1973-1974), η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Πρωτάθλημα έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια, με κορυφαία στιγμή την εμφατική νίκη της, με 5-0, στο «Μπερναμπέου» επί της Ρεάλ Μαδρίτης, στις 17 Φεβρουαρίου 1974. Ηταν -και είναι μέχρι σήμερα- η ευρύτερη εκτός έδρας νίκη της μιας ή της άλλης ομάδας στην ιστορία των «clásicos». Εκείνο το βράδυ ο Κρόιφ (που πέτυχε και το πρώτο του γκολ στο ισπανικό ντέρμπι) «υιοθετήθηκε» από ολάκαιρη την Καταλούνια. Στα επόμενα 22 χρόνια έδωσε το «παρών» σε συνολικά 33 «clásicos»: σε οκτώ ως παίκτης και στα υπόλοιπα 25 ως προπονητής.
Δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά που φόρεσε τη φανέλα της (1978), η Μπαρτσελόνα χρειάστηκε και πάλι τη μαγική του αύρα. Ο Κρόιφ επέστρεψε, αυτή τη φορά ως προπονητής. Στην πρώτη του σεζόν, το 1988-1989, της χάρισε ευρωπαϊκό τρόπαιο: το Κύπελλο Κυπελλούχων. Αλλά οι Καταλανοί διψούσαν για μεγαλύτερες επιτυχίες. Ηθελαν να βάλουν τέλος στην κυριαρχία της Ρεάλ και, ύστερα, να επιστρέψουν στο Μεγάλο Κύπελλο: το Πρωταθλητριών.
Την επόμενη σεζόν, στις 5 Απριλίου 1990, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Copa del Rey -το Κύπελλο Ισπανίας- και το γιόρτασε περισσότερο κι από το Κυπελλούχων. Επειδή η αντίπαλος που νίκησε στον Τελικό (2-0) ήταν η Ρεάλ. Για να φτάσουμε στο 1990-1991. Ακριβώς 25 χρόνια πίσω. Ηταν η χρονιά που ο ποδοσφαιρικός κόσμος γνώρισε την πρώτη έκδοση της «διαστημικής» Μπαρτσελόνα που έκτοτε θαυμάζει. Με εμφανίσεις που θύμιζαν το total football του μεγάλου Αγιαξ των ’70s, κατέκτησε το Πρωτάθλημα έπειτα από έξι χρόνια ανυδρίας (θα ακολουθούσαν άλλα τρία διαδοχικά), βάζοντας τέλος στο σερί της Ρεάλ. Ετσι η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, που ήταν ο διακαής πόθος.
Την επόμενη σεζόν (1991-1992), την τελευταία προτού το Πρωταθλητριών μετονομαστεί σε Champions League, η ομάδα του Κρόιφ έφτασε στον Τελικό του Ουέμπλεϊ. Εκεί, λοιπόν, όπου ο Ολλανδός είχε σηκώσει την πρώτη του κούπα πριν από 21 χρόνια -ως παίκτης του Αγιαξ με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό- η Μπαρτσελόνα νίκησε 1-0 τη Σαμπντόρια, στην παράταση, και ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Ηταν το ξημέρωμα μιας νέας εποχής.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά την τελευταία παρουσία του Κρόιφ στον πάγκο της, η Μπαρτσελόνα παραμένει η dream team που εκείνος δημιούργησε. Οι προπονητές έρχονται και παρέρχονται, οι παίκτες αλλάζουν, οι τίτλοι κερδίζονται ή χάνονται. Αλλά η ομάδα εξακολουθεί να χορεύει με την μπάλα, όπως ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» -πρώτος- της δίδαξε. Να γιατί δυο φτωχές λεξούλες -«Gràcies Johan»- θα επισκιάσουν, απόψε, δυο ομάδες που αξίζουν μαζί, 15 Κύπελλα Ευρώπης, 55 Πρωταθλήματα και ενάμισι δισεκατομμύριο ευρώ.